ถังหูลู่ 2

หยางเฉิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แม้ปกติจะนิ่งเงียบ แต่พอเห็นรอยยิ้มของภรรยาและเสียงหัวเราะของลูก ๆ ก็อดยกมุมปากขึ้นน้อย ๆ ไม่ได้

หลังจากนั้น เด็ก ๆ ถูกสั่งให้นำถังหูลู่ไปให้ผู้เป็นพ่อเก็บ แล้วรีบล้างมือก่อนกินข้าว หยางเฉิงรับหน้าที่หาที่เก็บถังหูลู่ให้เรียบร้อย ซือหยาจัดอาหารวางบนโต๊ะไม้เตี้ยที่ตั้งอยู่กลางศาลา จานชามดินเผาถูกเรียงรายจนเต็มไปด้วยสีสัน

ไข่นกกระทาต้มพะโล้ลอยอยู่ในน้ำสีเข้มขลุกขลิกส่งกลิ่นหอม มันฝรั่งเส้นผัดเหลืองนวลฉ่ำน้ำมันเล็กน้อยจนดูน่ากิน ซาลาเปานุ่มขาวราวหิมะเรียงรายอยู่ในตะกร้าหวาย หมั่นโถวกลม ๆ ถูกวางข้างกันเหมือนภูเขาก้อนเล็ก ๆ

หยางเฟิงพี่ใหญ่ยกตะเกียบคีบหมูสามชั้นตุ๋นพร้อมไข่นกกระทา พอใส่เข้าปากก็เบิกตากว้าง

"โอ้ว อร่อย...นี่มันอร่อยเกินไปแล้ว วันนี้น้องสะใภ้เข้าเมือง ได้ของกินดี ๆ มาเยอะเลย"

ซือหยาหันไปยิ้มอย่างนอบน้อม

"ทุกคนทำงานหนักทั้งเช้า ข้าย่อมอยากให้ทุกคนได้กินของดี ๆ บำรุงร่างกายเจ้าค่ะพี่ใหญ่"

อันหมิงคีบไข่นกกระทาเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ ตาโตเป็นประกาย

"อร่อยมากขอรับท่านแม่!"

อี้หมิงแม้จะทำเป็นนิ่ง แต่พอได้ลองก็อดพยักหน้าไม่ได้

"ไข่จิ๋วนี่อร่อยนัก" เสียงทุ้มเล็ก ๆ ของเด็กชายทำเอาคนรอบข้างอมยิ้ม

เจาตี้เองก็ตาลุกวาวเมื่อกัดหมูสามชั้นตุ๋นที่เปื่อยนุ่ม

"อาสะใภ้เจ้าคะ หมูนี้... นุ่มละลายในปากเลยเจ้าค่ะ"

หยางรุ่ยพ่อของเจาตี้หัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นลูกสาวมีความสุขสดใสขึ้นมาก และไม่หวาดกลัวหรือเกร็งในยามที่อยู่กับน้องสะใภ้ ช่างต่างจากเมื่อก่อนยิ่งนัก

"ไข่นกกระทานี่ราคาสูงมิใช่หรือ น้องสะใภ้ให้พวกเราได้กินของดีทีเดียว"

เสียงชมดังรอบโต๊ะจนทำให้เหรินซินรู้สึกแสบหูไม่ชอบใจ นางเบ้ปากพลางพึมพำ

"ใส่เครื่องปรุงเสียมาก รสชาติจะอร่อยก็ไม่แปลก... ถ้าเงินหมดก่อนครบเดือนแล้วมาขอเพิ่ม ข้าจะไม่ให้หรอกนะ"

คำพูดนั้นดังก้องในความเงียบ แม่เฒ่าเสิ่นที่นั่งหัวโต๊ะวางตะเกียบลงเบา ๆ เสียงกระทบชามดังเพียงครั้งเดียวก็ทำให้ทุกคนชะงักทันที

เพียงเสี้ยวอึดใจ ทั้งหยางเฟิง หยางรุ่ย รวมถึงหยางเฉิง ต่างหยุดตะเกียบลงพร้อมกัน ความเงียบแผ่คลุมจนแม้แต่เสียงลมก็เหมือนหายไป เหลือเพียงซือหยาที่คีบไข่ให้ลูก ๆ โดยไม่ทันสังเกต

"ในเมื่อสะใภ้รองคิดเช่นนั้น ก็ควรจะรู้ไว้...ว่าสิ่งที่เจ้ากินอยู่ทุกคำมิได้มาจากเงินกองกลาง ล้วนแต่เป็นเงินของสะใภ้สาม"

แม่เฒ่าเสิ่นเหลือบตาคมกริบไปยังเหรินซิน เสียงเย็นเฉียบแต่หนักแน่นทำให้เหรินซินหน้าถอดสี

"..."

จากนั้นแม่เฒ่าเสิ่นจึงหันมาทางลูก ๆ ทุกคน

"ในเมื่อวันนี้พร้อมหน้ากัน ข้าจะประกาศให้เข้าใจ จากนี้ไปทุกครอบครัวต้องส่งเงินเข้ากองกลางเดือนละ 100 อีแปะเช่นเดิม แต่เงินนี้ข้าจะไม่เก็บเองอีกต่อไป... ข้าจะมอบให้ซือหยาเป็นคนบริหารจัดการ"

ทุกสายตาหันไปยังซือหยาทันที นางชะงักเล็กน้อยก่อนค้อมศีรษะ

"เจ้าค่ะท่านแม่ ข้าไม่ได้ช่วยงานในแปลงนา หน้าที่ข้าคืองานในเรือน อาหาร เสื้อผ้า ทุกสิ่งทุกอย่าง ข้าจะจัดการให้เรียบร้อย"

แม่เฒ่าเสิ่นหันกวาดสายตามองไปที่เหรินซินอีกครั้ง

"จะมีใครคัดค้านหรือไม่?"

เหรินซินก้มหน้าลงแนบอก ไม่กล้าออกเสียง ส่วนหยวนอีก็ไม่ได้ติดใจอะไร ดีเสียอีกที่สะใภ้เล็กรับหน้าที่นี้ไป งานในมือของนางจึงลดลงอย่างเห็นได้ชัด

แม่เฒ่าเสิ่นพยักหน้าเล็กน้อยก่อนหยิบถุงเงินผูกเชือกป่านวางตรงหน้าซือหยา

"ต่อไปนี้เป็นหน้าที่ของเจ้า"

"ข้าจะไม่ทำให้ท่านแม่ผิดหวังเจ้าค่ะ"

"เอาล่ะ กินต่อเถิด" พ่อเฒ่าเสิ่นที่นั่งข้าง ๆ เอ่ยเสียงเรียบ

เสียงคีบตะเกียบดังกรุ๊งกริ๊งกลับมาอีกครั้ง แต่บรรยากาศบนโต๊ะมิได้เหมือนเดิม ทุกคนกินเงียบ ๆ เว้นแต่เด็ก ๆ ที่ยังเพลิดเพลินกับอาหารตรงหน้า

อันหมิงกัดหมั่นโถวร้อน ๆ เคี้ยวตุ้ย ๆ พร้อมพูดเสียงอู้อี้

"หมั่นโถวกับน้ำพะโล้นี่... เข้ากันจริง ๆ ขอรับ!"

อี้หมิงพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ตักมันฝรั่งเส้นผัดมากินกับหมูตุ๋น แม้ไม่เอ่ยปาก แต่แววตาส่องประกายความพึงใจอย่างปิดไม่มิด

"มันฝรั่งเส้นนี้ กินกับซาลาเปานุ่ม ๆ ก็อร่อยเจ้าค่ะ!" เจาตี้ยกชามขึ้นพลางยิ้มกว้าง

"อร่อยก็กินเยอะ ๆ เย็นนี้อาสะใภ้ยังมีของจะให้พวกเจ้าด้วยนะ ทั้งเจาตี้ ทั้งอาเซียว แล้วก็อี้หมิงกับอันหมิงด้วย"

เสียงหัวเราะเล็ก ๆ ของเด็ก ๆ ทำให้ความตึงเครียดค่อย ๆ คลายลง

หลังจากเสร็จมื้ออาหาร หยวนอีกับลูกชายก็ช่วยกันเอาจานชามไปล้างแล้วคว่ำใส่ตะกร้าไว้

"อี้หมิง อันหมิง แม่จะไปเยี่ยมท่านตากับท่านยาย พวกเจ้าอยากไปกับแม่หรือไม่?"

"ลูกไปขอรับ/ไปขอรับ" อี้หมิงกับอันหมิงตอบกลับพร้อมกันด้วยความตื่นเต้น

"ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ" ซือหยาบอกลูก ๆ แล้วหันไปบอกสามี

"ท่านพี่ หลังจากกลับมาจากบ้านท่านพ่อท่านแม่ ข้าจะให้ลูก ๆ อยู่ที่บ้านเลยนะเจ้าคะ คงไม่ได้พาออกมาที่นี่อีก"

หยางเฉิงยิ้มแล้วพยักหน้าให้นาง

"อื้อ ดูแลตัวเองกับลูก ๆ ให้ดี"

ซือหยาได้ยินแบบนั้นก็ส่งยิ้มหวานให้สามี ในที่สุดเขาก็ใจอ่อนลงบ้างแล้ว ซือหยาถือตะกร้ากลับไปที่บ้านพร้อมกับลูก ๆ จากนั้นก็ไปจัดของที่จะนำไปให้พ่อแม่ มีทั้งเสื้อผ้า ซาลาเปา หมั่นโถว พะโล้หมูสามชั้นใส่ไข่นกกระทา พร้อมกับเนื้อหมูและไข่ไก่ ข้าวสาร แป้ง ที่นำออกมาจากมิติ

ครั้งนี้ต้องเดินไปที่ท้ายหมู่บ้าน นางจึงใช้รถเข็นแล้วให้ลูก ๆ ขึ้นนั่งบนนั้น เมื่อคนพร้อม ของพร้อม นางก็เข็นรถมุ่งหน้าไปที่ท้ายหมู่บ้านทันทีด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า ในใจของนางมีแต่ความหวัง...หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น...หวังว่าพ่อแม่จะเชื่อในสิ่งที่นางพูด