บทที่9.มารผจญ...

“ก็ตามใจเอมิสิคะ…เอมินอนที่ไหนคุณราฟก็นอนที่นั่นแหละ” ราฟาเอลกระซิบตอบข้างใบหูและยังไม่ยอมหยุดหยอกเย้าอกอิ่มที่ประคองไว้เต็มอุ้งมือใหญ่นั่นเลย

“เอมิขอตัวกลับบ้านเลยนะคะ” เอมิกาดิ้นรนพยายามลงจากตักกว้างที่ราฟาเอลอุ้มมานั่งซ้อนทับเอาไว้ น้ำเสียงตะบึงตะบอนเต็มที่

“บ้านไหน หลังนู้นเหรอคะ แบบนั้นเอมิจะหนีคุณราฟพ้นได้ยังไง?” ราฟาเอลชี้มือไปที่บ้านพักหลังถัดไป แล้วก็ก้มลงหอมแก้มใสตรงหน้าอย่างอดใจไม่อยู่

“ใครบอก เอมิจะกลับบ้านนู้น เอมิก็กลับบ้านเอมิซิ จะมาอยู่ให้คุณราฟรังแกทำไมคะ” ปากอิ่มยื่นยาวออกมากริยาแสนงอนที่ราฟาเอลชอบใจ

“ใครจะปล่อยให้เอมิกลับไปล่ะ คุณราฟคนหนึ่งล่ะไม่มีทางยอม!!” ชายหนุ่มกล่าวขึงขัง พลางกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น หมุนร่างบอบบางของเอมิกากลับมาเผชิญหน้ากัน ดวงตาคมกล้ามองสบนัยน์ตากลมโตด้วยแววตาจริงจัง

เอมิกาซบหน้าลงกับแผงอกอุ่น แนบวงหน้ากับอกกว้าง พลางพริ้มเปลือกตาหลุบลงอย่างสุขใจ แอบเก็บช่วงเวลาดีๆ ไว้ในเผื่อยามที่ราฟาเอลจากไปไกลแสนไกล ซึมซับเอาความอบอุ่นยามอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของเขา เก็บไว้ในส่วนลึกของจิตใจ

ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมนุ่มละมุน พลางกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นอย่างแหนหวง ทอดสายตามองท้องทะเลกว้างอย่างแอบวิตก วันคืนผ่านไปไวจนน่าใจหาย เมื่อยามมีร่างบางอยู่ในอ้อมอกเวลาแสนสุข ชั่งหดสั้น และผ่านไปไวอย่างไม่น่าเชื่อ

ราฟาเอลสลัดความกังวลทิ้ง ช้อนปลายคางของเอมิกาขึ้นมา ก่อนจะก้มประทับจุมพิตที่กลีบปากอิ่ม ถ่ายถอดความรู้สึกที่มีให้เอมิการับรู้ แม้ตัวเองจะยังไม่เข้าใจนัก แต่ก็แน่ใจว่ารู้สึกผูกพันกับเอมิกามากกว่าผู้หญิงคนใดที่เคยผ่านมาทั้งหมด ปลายลิ้นร้อนกวาดไล้ไล่ต้อนลุกรานเรียวลิ้นเล็กๆ ดูดดึงเกี่ยวพันอย่างดูดดื่มจนไม่สนใจทุกสิ่งรอบกาย

บรื้น...!!!

เสียงรถยนต์เบิ้ลเครื่องดังกระหึ่มอยู่หน้าบ้านพัก เสียงห้ามล้อดังเอี้ยดอ๊าด ก่อนจะหยุดจอดหน้าบ้านพักของราฟาเอล พร้อมกับเสียงเปิดประตูดังปึงปังตามมา พร้อมกับเสียงร้องเรียกชื่อตนเองดังลั่น แต่คนสองคนที่กอดเกี่ยวกันอยู่ไม่รับรู้ เมื่อทั้งสองคนตกอยู่ในห้วงอารมณ์หวาม ไม่ทันรู้สึกตัวถึงการเปลี่ยนแปลง ราฟาเอลที่ยังอยู่ในห้วงเวลาหวาม เขาดันร่างบอบบางของเอมิกาให้เอนกายลงบนโซฟากว้าง ก่อนจะโถมกายตามติด ทาบทับลำตัวลงไปอย่างปรารถนา

“เห้ย”

เสียงอุทานพร้อมเพียงกันสามเสียงที่ดังขึ้นหน้าประตู ทำให้ราฟาเอลรู้สึกตัว เขาหันขวับกลับมามอง ก่อนจะดึงร่างน้อยของเอมิกาเข้าหาอกกว้าง รีบกลัดกระดุมเสื้อให้เอมิกาอย่างร้อนรน เพื่อปกปิดอกอวบอิ่มที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมา เพราะแรงรั้งของตัวเอง

เอมิกากะพริบตาปริบๆ ยังไม่หลุดออกมาจากความวาบหวาม ดวงตาหวานฉ่ำเหม่อมองราฟาเอลอย่างมึนงง

“กลับเข้าห้องไปก่อนเอมิ” เสียงกระซิบดุๆ กับมือหนาที่ดันร่างของเธอให้กลับเข้าไปด้านใน เพื่อปิดประตูกั้นสายตาสามคู่ไว้ เมื่อสายตาทั้งหมดกำลังมองตามเธอมาอย่างสำรวจปนความไม่เข้าใจ

“มากันทำไมวะ!” เสียงทุ้มห้วนห้าวเอ่ยทักเพื่อนสนิท หลังเอมิกาหายลับเข้าหลังประตูห้องนอน

“ไอ้นี่!! เพื่อนคิดถึง ถ่อมาหา ดันถามได้ว่ามาทำไม?” คาลอสถามเสียงแข็ง แถมทำท่าจะเดินตามสาวสวยที่เห็นแว็บๆ ไป เขาต้องการเช็กให้แน่ใจว่าราฟาเอลซุกซ่อนใครเอาไว้หลังประตูบานนั้น

“หยุดเลย ขยับอีกก้าวคุณโดนเตะแน่คาลอส” ราฟาเอลปราม พร้อมกับเดินมาขวางทางคาลอสเอาไว้

“อะไรวะราฟ แค่นี้ก็หวงเหมือนไม่ใช่คุณเลย” ดอจิโน่บ่นเสียงขุ่น พร้อมกับเดินเข้ามาภายในบ้านพักอีกคน

“พอเถอะ!” กัมปนาทรีบเข้ามาห้าม ก่อนจะเกิดการปะทะ เมื่อเห็นท่าทางอารมณ์ไม่ดีของเจ้าของบ้านพัก

“ไอ้คาร์คกับไอ้แดร็กมันก็แหย่คุณเล่นแค่นั้นแหละ ใครจะไปรู้ว่าคุณหนีบหญิงมาด้วย ก็ตอนผมมาส่งไม่มีใครนี่หว่า? ถ้ารู้ก่อน ผมกับพวกมันก็คงโทร.มาก่อนล่วงหน้าแล้วแหละ จะได้ไม่ขัดคอคุณไง”กัมปนาทปรามสามหนุ่มเสียงเรียบ เดินเข้ามาภายในบ้านพักอีกคน ราฟาเอลหน้ายับ แต่ก็ยอมทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา