บทที่9.มารผจญ

“นะ...สงสารคุณราฟนะ...” ราฟาเอลผละออกห่าง เขากระซิบวิงวอนเอมิกาเสียงแหบห้าว ดันตัวเองชิดใกล้ จนแก่นกายร้อนผ่าวพาดอยู่บนหน้าขาอ่อนบาง เอมิการับรู้ความร้อนผ่าวตึงตัวด้านล่างเป็นอย่างดี ผิวแก้มเธอร้อนฉ่า!! เมื่อเผลอจินตนาการถึงอนาคตข้างหน้า

เอมิกาอดสงสารไม่ได้จึงพยักหน้างึกงักยอมรับสิ่งที่เขาขอ ราฟาเอลยิ้มกว้าง รีบช้อนอุ้มร่างบอบบางขึ้น ดันเอมิกาติดผนังห้อง แทรกกายใหญ่รุ่มร้อนลงในกลุ่มดอกไม้งามอย่างร้อนรน ตัวตนใหญ่แทรกลึกจนหมด และเริ่มขยับกายอย่างเชื่องช้า เรียวขางามตวัดรอบเอวสอบไว้จนแน่น มือเรียวดันพนังห้องด้านหลังรอรับการจู่โจมที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าด้วยใจเต้นระทึกรัว ราฟาเอลขยับกายเบาๆ มือใหญ่รวบเอวบางไว้แน่น เขาส่งตัวตนเข้าหาร่างบางอย่างรวดเร็ว เสียงหวานครางแผ่วๆ หลุดออกมาจากปากอิ่มที่เม้มแน่น ยามราฟาเอลกระทั้นกายเข้าใส่ติดๆ กันหลายครั้งหลายหน หน้าหวานบิดเบี้ยวทรมาน จวนเจียนจะร่วง ไร้แรงแม้จะขยับกาย ราฟาเอลจึงเปลี่ยนที่ เขาเดินตรงไปยังเตียงกว้าง

“อื้อ...” เอมิกาครางเสียงแผ่วปร่า ราฟาเอลโถมตัวตามลงมาติดๆ กันอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มโหมแรงทั้งหมดที่เหลือ ส่ายบดกายแกร่งกับร่างอ่อนนุ่ม สองมือใหญ่กุมมือเรียวไว้แน่นขณะที่สอดแทรกตัวตนใส่กลีบสาวฉ่ำหวาน จังหวะรักถี่กระชั้น จนเอมิกาทานทนไม่ไหว เรือนกายของเธอสั่นไหวทุกจังหวะที่ราฟาเอลโถมเข้าใส่ เสียงหวานใสกรีดร้องดังลั่นเมื่อเดินทางไปจนถึงจุดหมายปลายทาง ลมหายใจหอบถี่ กายสาวกระตุกสั่น หมดแรงเฮือกสุดท้ายพร้อมกับทำนบรักพรั่งพรู ราฟาเอลก้าวตามเอมิกาไปติดๆ เขาปลดปล่อยเชื้อพันธุ์แห่งความสุขเข้าสู่ช่องทางคับแคบของเอมิกาจนหมดทุกหยาดหยด ร่างใหญ่ทรุดฮวบ ซบนิ่งลงบนอกอิ่มของเอมิกา ก่อนจะพลิกกายลงด้านข้าง รวบร่างอ่อนระโหยของสาวเจ้าเข้าสู่วงแขน มันเป็นความเอ็นดูที่เกิดขึ้นปุบปับ ยามได้สบนัยน์ตาหวานเศร้าของคนข้างกาย พวกผมสีดำสนิท ตกลงมาปรกหน้าชื้อเหงื่อ ราฟาเอลยกมือขึ้นเสยกลุ่มผมที่ตกลงมาปรกหน้าหวานออกไปให้พ้นดวงหน้าหวานด้วยความอ่อนโยนที่เออซึมขึ้นมาในใจ

“ไม่ไหว...เอมิไม่ไหวแล้วค่ะ” ปฏิกิริยาจากคนด้สนข้าง กับแววตาหวานฉ่ำนั่น ทำให้เอมิการีบรยรานปฏิเสธ

“หึๆ” เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นในลำคอของคนตัวใหญ่ “เดี๋ยวคุณราฟยกอาหารมาเสิร์ฟให้บนเตียง เอมิไม่ต้องขยับตัวก็ได้ค่ะ คุณราฟอาสาบริการให้ตามสัญญา” ราฟาเอลทรงกายลุกขึ้นยืน พลางกระซิบบอกเอมิกาด้วยน้ำเสียงสดใส

อาหารมื้อเช้า มื้อเที่ยงรวบมาอยู่ในมื้อเดียวกัน คนตัวใหญ่กักเธอไว้กลางอกอุ่น จนเลยเวลารับประทาน แต่ไม่ว่าเวลาไหนๆ ราฟาเอลก็เก็บเกี่ยวความหอมหวานอย่างไม่รู้สึกอิ่ม เพราะยิ่งชิมเขายิ่งติดใจ รสชาติหอมหวานละมุนละไมของเอมิกาจนหญิงสาวแทบจะจมหายไปกับอกกว้างทีตะคองกอดไว้แบบไม่ยอมปล่อยนั่นเลย

สองหนุ่มสาวร่างกายแนบชิดกันแทบจะเป็นเนื้อเดียว ชายหนุ่มกอดเรือนกายอวบอัดของเอมิกาแนบอก เขาไม่ยอมให้เอมิกาอยู่ห่างตนเองสักนาที เสียงกระเซ้าเย้าหยอกดังขึ้นทั้งวัน มันเป็นความเพลิดเพลินที่มีอเมิกาอยู่ในอ้อมแขน แสงแดดอุ่นๆ สาดแสงเข้ามาเมื่อประตูบ้านพักเปิดกว้าง เพื่อรับสายลมที่พัดโชยเข้ามา หน้าคมดุซุกซบอยู่กับซอกคอหอมกรุ่น เขาวนเวียนสูดดมกลิ่นหอมๆ อย่างสุขใจ มือไม้ไม่ต่างอะไรกับหนวดปลาหมึก ยุ่มย่ามกับร่างกายของเอมิกา ไม่ปล่อยให้เธอมีเวลาหายใจ เขามือสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อ เกาะกุมอกอวบอิ่มไว้ในอุ้งมือ เคล้นคลึงเล่นเพลินๆ เอมิกาส่ายหน้า พยายามปรามเขาด้วยภาษากาย เธอจับมือของราฟาเอลไว้แน่น!! พยายามดันออกไปให้พ้นตัว พร้อมทั้งกระซิบขู่เมื่อราฟาเอลเริ่มรุกหนักข้อขึ้นทุกเวลา

“คุณราฟ…ไหนบอกว่าวันนี้จะพักไงคะ?” หญิงสาวท้วง “ถ้ายังไม่หยุดซน...คืนนี้เอมินอนบ้านพักของเอมินะ ไม่มานอนที่นี่จริงๆ ด้วย” เสียงกระเง้ากระงอด หน้าหวานๆ คว่ำงอลงด้วยความขัดใจ