บทที่13.สิ่งสุดท้ายที่ราฟาเอลทิ้งไว้ให้...

เอมิกายิ้มกว้างก่อนตอบ “เรื่องสำคัญมากเลยล่ะ ถ้าเอมิบอกไปทุกๆ คนต้องดีใจเหมือนเอมิแน่” เสียงหวานๆ เอ่ยปากบอกด้วยรอยยิ้มที่เปิดกว้างเต็มหน้า

“เรื่องสำคัญมากแต่ทำไม่เกสรไม่รู้นะ!!!” เกสรยังไม่วายสงสัย จนเอมิกาต้องยอมเฉลย

“เอมิกำลังจะมีน้องให้เกสรไง” เอมิกาบอกพร้อมทั้งยกมือขึ้นลูบบริเวณหน้าท้องอย่างยินดี

“หะ พี่เอมิท้อง” เกสรอุทานดังลั่น หน้าซีดเผือด

“เบาๆ จ้ะ ตกใจอะไรล่ะ” หญิงสาวทำงานต่อ เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้สำคัญอะไร แค่ท้อง

เกสรมองพี่สาวเจ้าของร้านด้วยดวงตาปูดโปน เธอกับเอมิกาอยู่ด้วยกันมานาน นับตั้งแต่เปิดร้านมาจนถึงเดี๋ยวนี้ เกสรไม่เคยเห็นเอมิกาทำตัวเหลวไหล จึงแปลกใจเป็นมากที่เอมิกาบอกว่าจะมีน้องโดยไม่มีท่าทีทุกข์ร้อน การที่อุ้มท้องโดยที่ยังไม่ได้แต่งงาน มันไม่ใช่้เรื่องแปลกในสังคมยุคปัจจุบันก็จริง แต่มันแปลกมาก หากเกิดขึ้นกับเอมิกา ผู้หญิงที่หวงเนื้อหวงตัวอย่างมาก การประพฤติปฏิบัติตัวของเธออยู่ในกรอบ จึงอดแปลกใจไม่ได้ว่าเอมิกาไปเสียทีแฟนหนุ่มตอนไหน? แถมท่าทีไม่ทุกข์ร้อนนี่อีก เมื่อมันเป็นเรื่องใหญ่มาก หากจะท้องโดยไม่มีสามีเป็นตัวตน

“พี่เอมิอย่าโกรธเกสรนะคะ ถ้าเกสรจะถามพี่เอมิว่า พี่เอมิพลาดท่ากับคุณกรณ์ตอนไหน?” เกสรอดสาระแนไม่ได้ เธอจึงถามด้วยความเป็นห่วง

เอมิกาเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่กำลังสาละวนทำอยู่ และตอบคำถามนั้นเบาๆ

“เอมิกับกรณ์ไม่เคยมีอะไรกัน”

เกสรมึน! เมื่อเอมิกาไม่ได้เสียทีกับกรณ์ แล้วพี่เอมิคนสวยแสนดีของเกสรไปเสียทีใครหว้า... เอมิกาไม่เคยไถล เส้นทางของเธอ ทุกๆ วันก็มีแต่ทำงาน เดินทางมาร้านแล้วก็กลับบ้านแค่นั้น ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ไม่เคยเถลไถลไปไหน จู่ๆ จะท้องขึ้นมาได้ยังไงโดยที่ไม่มีวี่แววมาก่อนแบบนี้ เกสรเกาหัวยิกๆ ตรองไม่ตก ไม่รู้อะไรคือสาเหตุของการที่เอมิกาตั้งครรภ์ได้

เอมิกายิ้มกริ่ม ทำงานด้วยความสุข มือน้อยๆ ยกลูบหน้าท้องอยู่เกือบทั้งวัน จนเกสรที่คอยมองอยู่รู้สึกสับสน แววตาเอมิกาเป็นประกายเป็นความยินดีไม่ใช่การเสแสร้ง เดือนก่อนหน้านี้ เอมิกาหน้าตาเศร้าเพราะอกหักอยู่เลย เกสรถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า เธอนึกกลัวแทนเอมิกาที่จะต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพังคนเดียวต่อไปในอนาคต

ใกล้เวลาปิดร้านเข้าทุกที เกสรเตรียมเก็บของ รวบรวมของใช้ที่หมดแล้วเดินเข้าไปหลังร้าน เมื่อเดินออกมาด้านนอกเอมิกากำลังเก็บร้านและหันมาเอ่ยกับเกสรอย่างหวังดี

“เกสรไปเรียนเถอะเดี๋ยวเอมิปิดร้านคนเดียวได้...ไม่ต้องห่วง”

“เกสรรอเก็บร้านให้เรียบร้อยก่อนค่อยไปค่ะ พี่เอมิกำลังท้องมายกของหนัก เดี๋ยวสะเทือนหลานในท้อง เกสรทำเสร็จแล้วค่อยไปก็ได้

เกสรกล่าวแล้วก็ลงมือเก็บโต๊ะ กวาดพื้น ระหว่างกำลังสาละวนอยู่นั้น เธอก็หันมาถามเอมิกาอีกครั้ง

“พี่เอมิ...ถ้าพี่เอมิไม่ได้ท้องกับคุณกรณ์ แล้วพี่เอมิท้องกับใครคะ?” เกสรโพล่งถามออกมาเมื่อเรื่องเดียวในหัวเธอตอนนี้ คือเรื่องเอมิกาท้อง

เอมิกาชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มให้เกสรที่ยืนรอคำตอบ เธอเปิดกระเป๋าสะพายส่วนตัว หยิบโทรศัพท์ ออกมาส่งให่เกสร เกสรรับโทรศัพท์มือถือของเอมิกามาอย่างงงๆ เมื่อจู่ๆ เอมิกาก็ยื่นโทรศัพท์เครื่องนี้ให้กับเกสรพร้อมกับยิ้มหน้าเป็น เธอก้มลงมองโทรศัพท์ในมือ ภาพที่ปรากฏขึ้นที่หน้าจอโทรศัพท์คือภาพของเอมิกากับชายต่างชาติหน้าตาหล่อปานพระเอกหนังฝรั่ง ที่เกสรเคยดูผ่านตาบ่อยๆ ท่าทีที่สนิทสนมจนไม่ต้องบอกเป็นคำพูด ก็รู้ได้ว่ามีความสัมพันธ์สนิทสนมแนบแน่นเพียงใด

เกสรเงยหน้าขึ้นมองสบตาเอมิกา แววตามีคำถามมากมายแต่มันติดอยู่ที่ริมฝีปากไม่รู้ว่าจะเริ่มอย่างไร

“เอมิพบกับคุณราฟที่ทะเล ตอนไปเที่ยวกระบี่คราวนั้นแหละจ้ะ คุณราฟอบอุ่นอ่อนโยนมาก จนเอมิหลงรักคุณราฟอย่างไม่รู้ตัว เกสรไม่ต้องไปโกรธคุณราฟนะจ้ะ เอมิไม่บอกคุณราฟเอง เพราะเอมิก็ไม่แน่ใจว่าคุณราฟมีครอบครัวอยู่ที่สเปนหรือเปล่า เราไม่เคยคุยกันเรื่องนี้เลย เอมิอยากจะเก็บลูกไว้เป็นความทรงจำระหว่างที่เอมิกับคุณราฟอยู่ร่วมกันหน่ะ” เอมิกาชี้แจงให้เกสรฟัง เพื่อให้เกสรสบายใจและไม่ต้องมาคอยเป็นกังวลใจแทนเธอ เรื่องนี้เกิดขึ้น บนความพอใจ ไม่ใช่การบีบบังคับ