บทที่14. ดช.มิคาเอล (มาร์ค) กรชวัล

“พี่เอมิบอกคุณนายหรือยังคะ?” เกสรกระซิบถามเสียงอ่อนเบา เพชรลดาจะว่าอย่างไรหากรู้ว่าหลานสาวคนเดียวท้อง แต่ไม่มีพ่อเด็ก

“เอมิจะบอกคุณป้าวันนี้แหละ เอมิแค่รอให้มั่นใจว่ามีน้องจริงๆ ถึงจะบอกคุณป้า ถ้าคุณป้าโกรธเกลียดเอมิก็ไม่ว่า เอมิทำตัวเหลวไหลจริงๆ” เอมิกากล่าวอย่างเด็ดเดียวเมื่อตัดสินใจหนักแน่น

“คุณนายคงจะโกรธค่ะ แต่คงไม่มีทางเกลียด คุณนายอาจจะดีใจก็ได้ถ้าน้องคลอดออกมา หน้าตาน่ารักน่าชัง เกสรจะช่วยพี่เอมิเลี้ยงน้องให้เองค่ะ” เกสรอาสาเป็นคนคอยเลี้ยงลูกน้อยให้เอมิกา

ว่าที่คุณแม่มือใหม่ยิ้มจนแก้มตุ่ย และหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางมั่นใจของเกสรที่อาสาคอยเลี้ยงลูกให้ตนเองด้วยความเต็มใจ

“พี่เอมิคิดไว้หรือยังคะว่าจะบอกคุณนายยังไง?” เกสรถามขึ้นในวันหนึ่ง เมื่อหญิงสาวข้างตัวยังไม่กล้าที่จะพูดความจริงกับผู้มีพระคุณ

เอมิกาส่ายหน้าก้มหน้าลงมองมือที่กุมประสานกันอยู่บนตัก

“ยังไม่รู้เลยเกสร เอมิไม่กล้าพูด กลัวคุณป้าเสียใจ ทุกวันนี้คุณป้าก็เริ่มสงสัยเอมิแล้วล่ะ” อาการคนท้องเริ่มแสดงออกหลายอย่าง จนคนมีประสบการณ์อย่างเพชรลดาเริ่มสะกิดใจ

“ไหนวันนั้นพี่เอมิบอกว่าจะบอกคุณนายไงคะ ทำไมถึงยังไม่ได้บอกล่ะ

เอมิกายิ้มแหยๆ “วันนั้นกล้าแต่ตอนนี้ไม่แล้วนี่”

“พี่เอมิพูดตรงๆ ไปเลยค่ะ คุณนายอย่างมากก็แค่โกรธ แต่คงไม่เกลียดพี่เอมิหรอก มีกันอยู่แค่สองคน ถ้าโกรธพี่เอมิแล้วก็จะไม่มีคนดูแลตอนแก่นะ”

เอมิกาพยักหน้ารับรู้ มือเรียวยกลูบหน้าท้องที่เริ่มนูนออกมา จนเกือบเห็นชัด แบบต้องการขอกำลังใจ

“พี่เอมิท้องได้กี่เดือนแล้วล่ะคะ? อัลตร้าซาวด์ได้หรือยัง”

“คุณหมอนัดอัลตร้าซาวด์วันนี้แหละ เอมิว่าจะเอาผลอัลตร้าซาวด์แล้วจะเอาไปให้ป้าดู แล้วรอรับคำพิพากษาเลยว่าคุณป้าจะลงโทษเอมิแบบไหน?”

“ดีค่ะ เผื่อบางทีน้องอาจจะช่วยให้คุณนายไม่โกรธมากเท่าไหร่ และอาจจะให้อภัยพี่เอมิก็ได้ค่ะ”

“เกสรดูร้านแทนเอมิทีนะ เอมิขอตัวไปหาคุณหมอตามเวลานัด แล้วก็จะเลยกลับบ้านเลย เกสรปิดร้านแล้วก็ไปเรียนตามเวลาเดิม ไม่ต้องรอเอมิกลับมาร้านนะ”

“ค่ะ พี่เอมิก็ระวังตัวเองดีๆ นะคะ เกสรขอให้คุณพระคุ้มครองพี่เอมิและน้องค่ะ” เกสรยกมือขึ้นท่วมศีรษะวิงวอนกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้คุ้มครองเอมิกากับลูกน้อย

เอมิกาเก็บของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าก้าวเท้าออกจากร้านกาแฟอย่างมั่นคง เธอตรงไปยังคลินิกใกล้ร้าน เพื่อไปอัลตร้าซาวด์ตามที่หมอนัดไว้

“วันนี้เราจะได้เจอกันแล้วนะจ้ะลูกจ๋า ช่วยหม่ามี้ภาวนาอย่าให้คุณยายเกลียดหม่ามี้เลยนะจ้ะ”เสียงหวานๆ พูดคุยกับลูกชายที่อยู่ในครรภ์เบาๆ เธอต้องการกำลังใจ เธอมั่นใจว่าเด็กน้อยในครรภ์ เป็นเด็กชาย

เอมิกาผ่านกระบวนการทั้งหมดด้วยความตั้งใจ มีรอยยิ้มระบายอยู่เต็มหน้า มือเรียวบางยกรูปถ่ายที่ถ่ายเด็กน้อยที่อยู่ในครรภ์ขึ้นดูใกล้ๆ แม้จะขุนมัว มองเห็นไม่ค่อยชัด ภาพเบลอๆ นั่นทำให้ตนเองน้ำตาซึมตอนที่เห็น เขาเป็นเด็กผู้ชายที่แข็งแรงมาก จนคุณหมอชม เอมิกายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อก้าวเท้าพ้นประตูหน้าบ้านเข้ามายังส่วนห้องรับแขก

เพชรลดาขยับแว่นสายตาที่สวมอยู่ขณะที่ทำงานส่วนตัวอยู่ภายในบ้าน หล่อนเงยหน้าขึ้นมองหลานสาวคนเดียว ที่เดินผ่านมาประตูหน้ามา ด้วยท่าทางสำรวม

“ทำไมวันนี้กลับเร็วจังล่ะเอมิ?” เสียงแหบๆ เอ่ยทัก พร้อมทั้งขยับแว่นที่ใส่ มองลอดแว่นสบนัยน์ตาหลานสาว

“เอมิมีธุระจะคุยกับคุณป้าค่ะ ก็เลยกลับเร็ว” เอมิการีบตอบ เมื่อตนเองตัดสินใจแล้ว

“มีเรื่องอะไรรึเปล่า? สำคัญมากเลยเหรอ ไงถึงได้ทิ้งงานทิ้งการมาน่ะ”

“สำคัญมากค่ะ และขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณป้าด้วยค่ะ” คุณเพชรลดาวางงานในมือ หันมามองเอมิกาเต็มตัว แววตาผู้สูงวัยมีแต่ความสงสัยและมีคำถาม