บทที่12.เมื่อถึงวันต้องจากกัน...

เอมิกากะพริบตาถี่ๆ เมื่อตื่นจากนิทราอันแสนสุข มือเรียวยกขึ้นคล้องลำคอใหญ่ของคนที่กำลังอุ้มเธอตรงไปยังบ้านพัก ราฟาเอลก้มลงมามอง เขายิ้มติดมุมปาก

“คุณราฟวางเอมิลงเถอะค่ะ เอมิตัวหนักออก” เอมิกากระซิบบอกอย่างเอียงอาย

“ไม่หนักซักหน่อย คุณราฟอุ้มได้...อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว เอมิค่อยลงตอนถึงหน้าประตูก็แล้วกันนะคะ” ราฟาเอลปฏิเสธที่จะปล่อยเอมิกาลงกับพื้น ดึงดันที่จะอุ้มเธอต่อไป

ราฟาเอลวางร่างบางของเอมิกาลงหน้าประตู ค้นหากุญแจในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะไขเข้าไปภายในบ้าน มือใหญ่เอื้อมมากุมมือของเอมิกาไว้ แล้วจูงหล่อนเข้ามาด้านใน อย่างไม่เร่งร้อน เมื่อถึงรังรักของตัวเองเสียที

เสียงโทรศัพท์มือถือที่ราฟาเอลเปิดทิ้งไว้ดังขึ้น ชายหนุ่มเหลือบมอง แต่กลับไม่สนใจ เอมิกาขมวดคิ้ว เสียงดังลั่นขนาดนั้น ราฟาเอลก็ยังไม่ยอมรับโทรศัพท์ ชายหนุ่มโครงศีรษะ เดินไปไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับแบบเสียไม่ได้

เอมิกาทรุดตัวนั่งรอบนเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆ พร้อมทั้งมองราฟาเอลไปด้วย เขากล่าวเสียงเคร่ง สีหน้ายับยุ่ง เหมือนกำลังมีเรื่องร้อนใจ เขาพูดด้วยภาษาสเปนรัวเร็วจนฟังไม่ทัน แปลไม่ออกเพราะไม่คุ้นหูสักนิด แต่ฟังจากน้ำเสียงที่ออกมา กับอาการที่แสดงออกก็สามารถเดาได้

ราฟาเอลตะโกนด่าลูกน้องด้วยความโกรธจัด!! ไอ้หมอนั่นทำงานผิดพลาด ทำให้บริษัทเสียหายอาจจะเสียเงินค่าปรับเป็นจำนวนมาก เนื่องจากส่งสินค้าไม่ตรงตามกำหนด แถมสินค้าที่ส่งไปติดค้างอยู่บนเรือไม่สามารถส่งมอบที่ปลายทางได้ ทำให้สินค้าทั้งหมดเสียหาย เสียทั้งเครดิต เสียทั้งชื่อเสียง เสียไปหมดทุกๆ อย่าง

ชายหนุ่มกดวางโทรศัพท์หลังคุยจบ เขาหมุนกายกลับมามองเอมิกา ราฟาเอลถอนหายใจดังเฮือก! พร้อมทั้งยกมือเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้า พยายามระงับอารมณ์ให้เย็นลง ก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ปรับให้ดีขึ้นกว่าเดิม

“คุณราฟต้องกลับสเปนแล้วค่ะ บริษัทใหญ่มีปัญหา เอมิคงไม่โกรธนะคะ ทั้งๆ ที่สัญญากันไว้แล้วเชียว แต่เอมิไม่เปลี่ยนใจไปกับคุณราฟจริงๆ เหรอคะ ไม่อยากไปเที่ยวสเปนบ้างหรือไง” ชายหนุ่มพยายามวอนขอเอมิกาครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะจากกัน

เอมิกาส่ายหน้าปฏิเสธอย่างไม่ลังเล “เอมิไปกับคุณราฟไม่ได้หรอกค่ะ เอมิยังมีคุณป้าที่ต้องคอยดูแล มีร้านกาแฟให้กลับไปจัดการค่ะ”

“ตามใจคุณราฟไม่บังคับค่ะ ถ้าเอมิไม่ไปก็ไม่ไป” ราฟาเอลพูดเสียงสะบัด เดินกระแทกส้นเท้าเข้าห้องนอนใหญ่ไปอย่างอารมณ์ไม่ดี

เอมิกาลุกขึ้นยืนนิ่งๆ อย่างสับสน เธอหมุนเดินกลับบ้านพักตัวเองเมื่อราฟาเอลหมดความสนใจเธอ ท่าทีห่างเหินที่เกิดขึ้นพาให้เธอใจเสีย แรงสะอื้นทำให้หัวไหล่สั่นเทา เธอพยายามกดความเสียใจไว้ ไม่ยอมให้ราฟาเอลเห็น ยกมือขึ้นป้ายน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาลวกๆ สองเท้าก้าวเดินให้เร็วขึ้น...จนมาถึงหน้าประตูบ้านพักของตัวเอง รีบไขกุญแจเปิดประตูอย่างรวดเร็ว

ราฟาเอลคิดไม่ตก เดินวนไปวนมาเมื่อไม่สามารถจัดการกับสาวน้อยใจแข็งที่อยู่ด้านนอกได้ ถึงแม้เอมิกาจะอ่อนหวานดูเรียบร้อยน่ารัก แต่เมื่อยามหล่อนแข็งขืนขึ้นมา ก็ไม่เคยยอมอะไรง่ายๆ ดูอย่างครั้งนี้ราฟาเอลพยายามเวียนขอและหวาดล้อมเอมิกาหลายครั้ง หล่อนก็ยังยืนยันคำตอบเดิมจนราฟาเอลอ่อนใจ เสียงประตูหน้าบ้านถูกปิดลงเบาๆ แต่ความเงียบรอบๆ ตัวทำให้ราฟาเอลได้ยินถนัด เขาจึงรีบเดินออกมาดู ก่อนจะสบถออกมาเสียงดัง

“ฉิบหายล่ะ!” ปัญหาต่างๆ รุมเร้า แถมยังไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของเอมิกาได้

ราฟาเอลเดินตามไปห่างๆ เขาเห็นหล่อนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก็อมยิ้มด้วยความเอ็นดู ชายหนุ่มคิดในใจครึ้มๆ ยังไงคืนนี้ลองกล่อมดูอีกทีเผื่อเอมิกาจะเปลี่ยนใจยินยอมตามไปสเปนด้วย เขามองคนดื้อตาใส ที่พยายามไขประตูอย่างทุลักทุเล เมื่อดวงตาเอ่อคลอด้วยหยดน้ำตา ทำให้การมองเห็นไม่ชัดเจน ชายหนุ่มเดินไปยืนซ้อนด้านหลังสอดมือเข้าไปสวมกอดเอวบางอย่างต้องการงอนง้อ