บทที่11.เรื่องนี้ต้องขยาย...

“มัมคุณยังบังคับเรื่องเดิมๆ อยู่หรือเปล่าล่ะแดร็ก เรื่องผมนะไม่น่าเป็นห่วงเหมือนเรื่องของคุณหรอก” คาลอสเปลี่ยนเรื่องคุย เป็นเรื่องของดอจิโน่ เพื่อนของเขา ยังหาทางออกให้ตัวเองอยู่ เกิดเป็นลูกชายคนเดียวของมาเฟียใหญ่ แถมมีฐานะร่ำรวยเสียจนมารดาไม่ยอมให้หาคนถูกใจด้วยตัวเอง มีรายการจัดนัดดูตัวอยู่บ่อยๆ จนดอจิโน่นึกเอียน จนมันต้องหนีมากบดานอยู่กับกัมปนาทที่เมืองไทยให้พ้นมือพ้นสายตามาดามดาเรียมารดา

“มันไม่ต่างกันหรอกน่า คุณก็โดนเหมือนผมนี่ ผมนะยังมีโอกาสเลือกแต่คุณนะ ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเลือก ผมว่าสาวคนที่มาดามเรียซ่าหาไว้ให้คุณ ก็ไม่เลวนะ ดีกรีเป็นนักเรียนยอดเยี่ยม แถมหน้าตาก็สวย ทำไมคุณถึงดิ้นรนจะหนีให้ได้ล่ะ น้องเขาชื่อว่าอะไรนะ?” ดอจิโน่ทำท่าคิด “ชื่อไทยๆ อ่านยากสำเนียงไม่ถนัดเลย”

“ถ้าจำไม่ผิด รู้สึกว่าจะชื่อ ชาครียา โรจณสเถียรนะ” กัมปนาทพูดแทรก เขาจำได้แม่นเพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นคนไทยเหมือนตัวเอง

“นั่นล่ะๆ” ดอจิโน่ตบเข่าดังฉาด!! หัวเราะเสียงลั่น เมื่อสามารถหันเหความสนใจไปที่คาลอสได้อีกครั้งให้พ้นจากเรื่องของตัวเองที่กำลังกลุ้มใจอยู่พอดี

“ว่าแต่คุณเถอะดอจิโน่ สาวที่คุณฉุดกระชากกลางห้างน่ะหายหน้าหายตาไปไหน? ได้ข่าวว่ากำลังตามหาให้วุ่นอยู่นี่ อาจจะเจออยู่แถวๆ เมืองไทยนี่ด้วยไม่ใช่หรือ? เพราะหน้าตาหล่อนบ่งบอกสัญชาติเสียขนาดนั้น” คาลอสกล่าวเยาะๆ เมื่อดอจิโน่เล่นหนักจนตนเองหาทางไปไม่เจอ แต่เมื่อมีโอกาสจึงสวนกลับไปเต็มๆ จนชายหนุ่มขี้เล่นหุบปากเงียบ เพราะเป็นอย่างที่คาลอสว่าทุกอย่าง ดอจิโน่กำลังตามหา นับดาว ศิริวัฒนา สาวน้อยที่หายตัวไปอย่างเงียบเชียบ หล่อนไม่ทิ้งร่องรอยให้เขาติดตาม แถมยังคว้าหัวใจของเขาเก็บกลับไปด้วย ทำให้ตนเองจำต้องดั้นด้นมาตามหาไกลถึงเมืองไทย เพราะข้อมูลที่สืบค้นได้ครั้งสุดท้าย คือเมืองไทยบ้านเกิดของสาวน้อยนางนั้น

“เออ...” หนุ่มขี้เล่นจนแต้มเถียงไม่ออก ได้แต่ขยับตัวอย่างอึดอัด เพราะไม่สามารถปัดให้พ้นตัวได้

“ของราฟาเอลสาวน้อยนัยน์ตากลม ของคาลอสน้องแว่นสายตา แล้วของคุณล่ะดอจิโน่? สาวน้อยอะไรวะ” กัมปนาทหันมาสัพยอกทั้งคู่ที่นั่งอึกอักหาคำตอบไม่เจอ

“ซนแถมดื้อฉิบหาย” ดอจิโน่โพล่งถึงนับดาวด้วยความระอา ในความดื้อรั้นและแสนซนของหล่อน

“อย่าบอกนะว่าสาวไทยทั้งหมดน่ะ”

“ประมาณนั้น” คาลอสยอมรับอย่างละเหี่ยใจ เมื่อตนเองก็จนใจที่จะปฏิเสธหัวใจตนเอง

“วะ! พวกคุณหาคนของตัวเองเจอแล้ว เหลือแค่ผมสินะ...ต้องเร่งมือหน่อยแล้วล่ะ กลัวตามเพื่อนไม่ทัน” กัมปนาทกล่าวอย่างอารมณ์ดี เมื่อได้มีโอกาสทับถมเพื่อนๆ

“คุณเองก็เถอะกัมปนาท เห็นไปแถวชายแดนประเทศลาวบ่อยๆ คุณมีธุระอะไรแถวนั้นเหรอ? ไม่ใช่ไปติดสาวแถวนั้นหรือไงวะ ระวังตัวเองให้ดีเถอะ ก๋งคุณหวงคุณจะตายไป คว้าแม่หม้ายลูกติดมา ครอบครัวคุณจะยอมรับได้หรือไงกัน” ดอจิโน่เอ่ยขัดขึ้น เมื่อโดนต้อนจนๆ มุม เล่นเอารถยนต์ที่วิ่งอยู่ดีๆ แฉลบออกข้าทางไป เพราะคนขับตกใจที่มีคนรู้เรื่องส่วนตัวของตัวเอง

“สาวภาคอีสานของนายปืน สาวเชียงรายของไอ้แดร็ก สาวชลบุรีของผม สาวน้อยกลางกรุงของไอ้ราฟามัน” คาลอสพึมพำสรุปออกมา สาวน้อยที่ทุกคนในกลุ่มเขากำลังติดพันล่วนแต่เป็นสาวไทย

“เรื่องนี้ต้องขยาย” สามหนุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมเพียง พร้อมกับหัวเราะเสียงดังลั่นรถ รอยยิ้มแต้มอยู่บนหน้าวาดฝันถึงอนาคตไม่ไกลกับคนที่ใช่สำหรับตัวเอง

ราฟาเอลเดินอย่างไม่มั่นคงนัก จนเอมิกาต้องเดินเข้ามาช่วยประคอง เมื่อเขาทั้งสูง ทั้งใหญ่และแสนจะหนัก เธอประคองราฟาเอลไปถึงเตียงกว้าง เสียงพึมพำงึมงำจากเขายังดังไม่หยุด ฟังก็ไม่ค่อยชัด จนต้องเอียงตัวเข้าไปฟังใกล้ๆ

จมูกโด่งๆ กดลงบนพวงแก้มใส เมื่อจู่ๆ เอมิกาก็เอียงหน้ามาใกล้จนเกือบชิดปลายจมูกตัวเอง

“หอมจัง แก้มเอมิหอมทีสุด” เสียงอ้อแอ้กล่าวชมเมื่อหอมแก้มใสสมใจ

“เอมิจ๋า…คุณราฟมีความสุขจัง” ราฟาเอลยังพึมพำไม่หยุด พร้อมทั้งลากเอมิกาเข้ามาสู่อ้อมแขน