Ep.4 วิวาห์

อีกห้องถัดกันไปนั้นฝ่ายเจ้าบ่าวก็กำลังพูดคุยกันสนุกปาก โดยเฉพาะเพื่อนเจ้าบ่าวที่พากันพูดหยอกล้อเจ้าบ่าวในวันนี้ไม่หยุดปาก หัวเราะเริงร่ากัน แต่จะมีก็แต่เจ้าบ่าวคนเดียวเท่านั้นไม่ขำด้วย เพราะเจ้าตัวเองแต่นิ่งเงียบเมื่อเข้ามาอยู่ในห้อง จนตอนนี้ก็เหลือเวลาไม่กี่นาทีก็ได้เวลาส่งตัวเข้าห้องหอแล้ว

“ยิ้มหน่อยสิโน เจ้าสาวมึงก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรซะหน่อย”

ฝันดีตบไหล่เพื่อนรักเมื่อคิดถึงหน้าของเจ้าสาวเพื่อนก็อดยิ้มกริ่มไม่ได้ เมื่อเจ้าหล่อนนั้นช่างสะดุดตาของเขาเหลือเกิน ตั้งแต่นาทีแรกที่เธอก้าวเดินเข้ามาให้เห็น หัวใจหนุ่มก็เต้นเร่า และนาทีนั้นเองที่เขารู้สึกอิจฉาเพื่อนรักในวันนี้และอดเสียดายไม่ได้ ยอมรับว่าเขาหวั่นไหวกับเจ้าหล่อนทั้ง ๆ ที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น เพราะตะลิงปลิงเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเพื่อนรักเรียบร้อยแล้ว

“มึงก็มาเป็นกูสิ ถูกบังคับแต่งงานทั้ง ๆ ไม่ได้รัก” มโนตอบเพื่อนรักพลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขยับชุดสูทของตนก่อนจะพูดต่อ “มึงชอบก็เอาไปสิ กูไม่คิดจะอยู่กับเด็กนั่นนานหรอก กูจะหาทางหย่าให้ได้ อีกอย่างก็แค่เมียไม่ได้รัก แบ่งเพื่อนกินได้อยู่แล้ว เหมือนที่เราเวียนสาวกันใช้ไงล่ะ”

“เฮ้ย! มึงพูดแบบนี้ได้ยังไงไอ้โน นั้นมันเมียมึงนะเว้ย!" ฝันดีลุกขึ้นกระชากคอเสื้อเพื่อนด้วยความฉุนเฉียว ซึ่งการกระทำของฝันดีและอารมณ์เดือดตอนนี้ทำให้ทุก ๆ คนในห้องมึนงง ว่ามันคืออะไร และเจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองนั้นกำลังโกรธแทนเจ้าสาวของเพื่อนรัก

“เฮ้ย! ไอ้ฝัน มึงก็รู้ว่าไอ้โนมันปากหมา อย่าไปสนใจมันเลยว่ะ” รักษ์รีบมาดึงทั้งสองแยกออกจากกัน ก่อนที่จะได้เลือดกัน เพ้อภพล็อกตัวฝันดีไว้ ส่วนมโนก็ถูกลวงร้อยล็อกตัวไว้

“กูรู้ แต่ต้องไม่ใช่กับเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายแบบนี้ มึงพูดออกมาแบบนี้ได้ยังไงไอ้โน มึงไม่ให้เกียรติน้องเขาเลยไอ้เชี่ย!" ฝันดีตอบด้วยความกรุ่นโกรธเพื่อนรัก ไม่คิดเลยว่ามโนจะพูดแบบนี้ออกมา

“เออ! กูผิดกูขอโทษ แต่มึงจะเป็นเดือดเป็นร้อนเข้าข้างผู้หญิงที่เพิ่งรู้จักทำไมวะไอ้ฝัน”

มโนยอมขอโทษ แต่ก็ยังถามเพื่อนรักต่อ เขาไม่โกรธหรอก แต่ไม่เข้าใจเฉย ๆ ว่าทำไมฝันดีต้องโกรธเขารุนแรงแบบนี้ด้วย ก็ดูเอาเถอะ เมื่อกี้กระชากคอเสื้อเขาเลย เจ็บก็เจ็บคอเสื้อรัดคอ

“ก็น้องเขาเป็นผู้หญิง อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่มึงจะเอมาแบ่งเพื่อน ๆ ได้ด้วย เพราะเธอคือเมีย เมียที่จะอุ้มท้องลูกของมึงในอนาคตไอ้โน” ฝันดีคิดว่าคำตอบที่ตนพูดออกมาคงฟังขึ้นที่สุดแล้ว และมันก็ได้ผลเมื่อเพื่อน ๆ ทุกคนเห็นดีพองต้องตามไปกับตน

“นั่นสิไอ้โน ไอ้ฝันมันก็พูดถูก” รักษ์เอ่ยเห็นด้วย

“เออ ๆ กูก็พูดไม่ดีจริง ๆ นั่นแหละ ขอโทษด้วยก็แล้วกัน ส่วนเรื่องลูก กูไม่มีทางมีกับยัยเด็กนั่นเด็ดขาด ถ้าจะเอากัน กูจะป้องกันไม่ก็ให้ยัยนั่นกินยาคุม แต่ก็ดีเหมือนกันถือว่ามีที่ปล่อยน้ำแบบไม่ต้องจ่ายเงิน”

มโนกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับสะบัดลวงร้อยให้ปล่อยตน ส่วนฝันดีก็เป็นอิสระแล้วเช่นกัน แต่ใบหน้าของฝันดีก็ยังบึ้งตึงอยู่ เพราะคำพูดของเพื่อนที่เพิ่งพูดสุดความไปนั้นเอง

“ยู้ฮู! โนลูกไปกันเถอะได้เวลาขึ้นสวรรค์ อุ๊ย! เข้าหอแล้วจ้ะ” เพ็ญศรีส่งเสียงเรียกลูกชายก่อนเจ้าตัวจะมาถึงเสียอีก

“ครับแม่เพ็ญ ลูกจะไปเดี๋ยวนี้แหละ คืนนี้อย่าลืมที่เดิมนะเว้ย!"

มโนบอกเพื่อนรัก เพราะหลังจากคืนนี้ทุกคนต้องแยกย้ายกันไปทำงาน ไปทำหน้าที่ของลูกที่ดี เพราะอีกนานเลยกว่าจะรวมตัวกันครบห้าคนแบบนี้ เมื่อทุกคนโตขึ้นและมีหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบ เวลาเลยไม่ตรงกัน กว่าจะเจอกันห้าคนพร้อมหน้าพร้อมตาต้องนัดกันข้ามเดือนสองเดือนกันเลยทีเดียว

“เออ! แต่พวกกูว่าครั้งหน้าก็ได้ไหม คืนนี้มึงต้องอยู่ห้องหอ...”

“กูไปแล้ว มึงไม่ต้องพูดเลยไอ้เพ้อ กูจะไป และพวกมึงไปรอกูเลยนะ ไปละ เดี๋ยวแม่กูจะเดินเข้ามาถึงส่วนของห้องนอนได้ยินเราคุยกัน” พูดพลางขยับคอเสื้อให้เข้าที่ เพราะก่อนหน้านี้มันโดนกระชาก เมื่อคิดว่าเรียบร้อยดีจึงเดินออกจากห้องนอนไปหาผู้เป็นแม่ที่ได้ยินแต่เสียง แต่เจ้าตัวยังเดินมาไม่ถึง

“เอาไงดีวะพวกเรา” ลวงร้อยขอความเห็นเพื่อน

“ก็เอาตามที่มันพูดนั่นแหละวะ” รักษ์พูด

“สงสารน้องแสบจริง ๆ วะ” ฝันดีเอ่ยลอย ๆ พร้อมกับนั่งลงที่เดิมที่ตนเคยนั่งก่อนหน้านี้

“แหม! วันนี้พระเอกนะมึงไอ้ฝัน” เพ้อภพแขวะเพื่อน

“คนเราควรมีสำนึกบางไม่ใช่เหรอวะ”

ฝันดีตอบกลับทำเอาลวงร้อย เพ้อภพ และรักษ์หน้าชากันไปทั้งแถบ

“เราก็ไปเคล้านารีรอกันดีกว่า วันนี้กูจัดเด็ดกว่าวันก่อนอีกนะเว้ย!" เพ้อภพเอ่ย

“ช้าทำไมวะพวกมึง” ฝันดีลุกขึ้นยืนทันที เพื่อนกลบเกลื่อนความรู้สึกที่เกิดขึ้นในระยะประชิดของตนที่มีต่อผู้หญิงของเพื่อน

“นั่นสิวะ ไปกันเลยพวกมึง” รักษ์พูดจบทุกคนก็เดินกอดคอกันเป็นคู่ออกไปจากห้องนี้ทันที เพื่อไปห้องอาหารที่พวกตนเป็นขาประจำ

มโนเดินมาเจอเจ้าสาวของตนยืนรออยู่ประตูหน้าห้องหอ หัวใจหนุ่มก็เต้นระรัวจนต้องยกมือขึ้นมาทาบอกตนไว้เมื่อเจ้าหล่อนเอี้ยวหันมามองทางตน พลางยิ้มหวานให้กับแม่ของเขา แต่กับเขาเธอกลับหน้าบึ้งใส่

“เข้าไปกันเลยจ้ะหนูแสบของแม่” เมื่อเพ็ญศรีเอ่ยจบธนพลก็เปิดประตูห้องทันที แล้วทุกคนก็เดินเข้าไปในห้องไปอยู่ในส่วนของห้องนอนที่มีเตียงขนาดใหญ่ตั้งอยู่ และบนเตียงก็โรยด้วยกลีบกุหลาบสีชมพูและแดงสลับกัน

มโนกับตะลิงปลิงจ้องมองหน้ากันเมื่อเห็นเตียงที่มีกลีบดอกกุหลาบโรยเป็นรูปหัวใจ ตะลิงปลิงเบ้ปากไม่สบอารมณ์ ทำปากขมุบขมิบบ่นพึมพำ ส่วนมโนก็ได้แต่ทำหน้าเบื่อโลกกับสถานการณ์ตอนนี้

“เด็ก ๆ เดี๋ยวไม่ทันฤกษ์นะ รีบ ๆ มานั่งตรงนี้แม่กับพ่อของหนูแสบจะได้ให้โอวาทก่อนใช้ชีวิตคู่จ้ะ”

ทั้งสองเดินมานั่งกับพื้นพรมอยู่ปลายเตียงที่มีพ่อกับแม่ของพวกเขานั่งรอท่าอยู่ก่อนแล้ว แล้วการให้โอวาทก็เริ่มขึ้น

“พี่เพ็ญให้โอวาทลูก ๆ ก่อนผมเถอะครับ เพราะพี่เพ็ญ...”

“แก่ก็ว่ามาเถอะ พอ เด็ก ๆ ฟังนะจ๊ะ” นางเอ่ยตัดความของธนพลก่อนจะก้มลงเอ๊ยเอ่ยกับคู่บ่าวสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าตน “ต่อไปนี้ชีวิตของพวกลูกคือชีวิตที่จะรวมเป็นหนึ่งเดียวกันแล้วนะ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน มีเรื่องอะไรก็ต้องพูดคุยกันอย่าเก็บไว้คนเดียว รักกันดูแลกันไปจนแก่เฒ่า และที่สำคัญ มีลูกให้แม่เร็ว ๆ นะหนูแสบ” และท้ายวาจาก็กำซับกับลูกสะใภ้คนสวย

“ครับคุณแม่ / ค่ะคุณแม่” สองเสียงรับคำประสานกันพร้อมกับก้มลงกราบเท้าของผู้เป็นแม่

“พ่อโนต่อไปนี้พ่อฝากดูแลน้องด้วยนะ หนูแสบเป็นคนดื้อรั้นเอาแต่ใจ และเจ้าอารมณ์ หนักนิดเบาหน่อยโนก็ยอม ๆ น้องเขาหน่อยนะ ลูกสาวพ่อมีคนเดียวและเป็นแก้วตาดวงใจของพ่อ พ่อหวังว่าโนจะดูแลเป็นอย่างดี และรีบ ๆ มีหลานให้พ่ออุ้มเร็ว ๆ ด้วยนะโน” ธนพลฝากฝังลูกสาวของตนกับลูกเขย รู้สึกใจหายที่ลูกสาวแต่งงาน เพราะหลังจากวันนี้ไปตะลิงปลิงก็เป็นคนของมโนแล้ว

“ครับคุณพ่อ” มโนรับปากพร้อมกับก้มลงกราบเท้าของพ่อตา

“หนูแสบของพ่อโตแล้วนะ พอหวังว่าลูกจะเป็นเมียที่ดีของพี่เขา และเป็นแม่ที่ดีของลูกนะ พ่อรักลูกนะ”

“ขอบคุณนะคะพ่อ” ตะลิงปลิงก้มล้มกราบเท้าพ่อ น้ำตาคลอเบ้า

“เอาละเด็ก ๆ ตอนนี้ได้เวลาแล้วนะ ถึงเวลาต้องอยู่กันตามลำพังแล้วนะ และคืนนี้ห้ามออกจากห้องหอเป็นอันขาดรู้ไหมจ๊ะ เพราะโบราณเขาถือจ้ะ” เพ็ญศรีเอ่ย

“ครับ / ค่ะ”

“พ่อกลับบ้านก่อนนะลูก” ธนพลเอ่ยบอกลูกก่อนจะเดินออกไปจากห้องหอของลูกสาวพร้อมกับเพ็ญศรี