Ep.13 ไร้เดียงสา

ชนิดามาทานข้าวที่โรงอาหารของโรงพยาบาล ดูแต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้น เจ้าหล่อนเลือกข้าวราดแกงที่มีเมนูให้เลือกมากมายและที่สำคัญรอไม่นาน เมื่อได้ไข่ลูกเขยกับผัดเปรี้ยวหวานราดข้าวแล้วก็เดินหาที่นั่ง เวลานี้เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว ผู้คนในโรงอาหารจึงแน่นเป็นพิเศษ และเดินวนเวียนไปมาหลายรอบก็ยังไม่ได้ที่นั่ง แล้วสายตาก็ไปเห็นที่นั่งว่างที่เพิ่งมีคนลุกก่อนหน้าที่เธอจะมองเห็นไม่กี่วินาที เจ้าหล่อนยิ้มแล้วเดินไปนั่งทานข้าว โดยไม่สนใจเพื่อนร่วมโต๊ะคนอื่น ๆ

คนทานก็ก้มหน้าก้มตาจนไม่รู้ว่าตอนนี้เพื่อนร่วมโต๊ะรอบ ๆ ตัวอิ่มลุกหนีไปหมดแล้ว และมีผู้ใหม่มานั่งร่วมด้วยอีกคน และนั่นแหละคนที่จริงจังกับการทานข้าวอย่างชนิดามีหรือจะสนใจสภาพแวดล้อมรอบ ๆ ตัวเอง จนผู้มาใหม่ต้องกระแอมนั่นแหละถึงเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวตรงหน้า

“เอ้า! หมอที่ดูแลเพื่อนฉันใช่ไหมคะ” หล่อนยิ้มกว้างให้กับคนนั่งตรงข้าม พร้อมตักข้าวเข้าปากต่อ ไม่ได้หงุดหงิดหรืออะไรที่ถูกรบกวนเวลาทานข้าว

“ครับผม คุณจำผมได้ด้วยเหรอครับ” หมอหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่ม พลางยิ้มมุมปาก แล้วก้มลงทานข้าวบ้าง

“จำได้สิคะ ก็เราเพิ่งเจอกันตอนสาย ๆ ของวันนี้ แล้วหมอยังไม่ออกเวรเหรอคะ” ด้วยความเป็นคนอัธยาศัยดี และชอบชวนคนนั้นคนนี้คุย และโลกสวยคิดบวกจึงทำให้ชนิดาพูดคุยกับหมอหนุ่มได้อย่างไม่เคอะเขิน

“ยังครับ แล้วคุณ...”

“ดาค่ะ เรียกฉันดาก็ได้ ว่าแต่คุณหมอชื่ออะไรคะ อ้อ! โง่จัง ป้ายชื่อก็มี ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณหมอณภัทร” หล่อนเห็นไปเห็นป้ายชื่อของหมอหนุ่มทันที

“ครับคุณดา” หมอหนุ่มยิ้มเอ็นดูให้กับความสดใสของชนิดา แต่แล้วก็ยังไม่ได้ทานข้าว เมื่อสาวเจ้าถามเขาขึ้น

“หมอณภัทรคะ คือฉันไม่เข้าใจที่คุณหมอบอกดิฉันตอนที่ถามอาการเพื่อนค่ะ มันยังไงกันแน่คะ คือจนตอนนี้ดิฉันก็ยังงง ๆ อยู่เลยค่ะ” หล่อนถามคำถามโง่ ๆ ออกมา

ณภัทรแทบหลุดขำกับคำถามของสาวเจ้า

แม่คุณ...ดูก็ไม่ใช่เด็กแล้ว เรื่องพวกนี้มันพื้นฐานไม่ใช่เหรอ คนอะไรจะใสซื่อดุจผ้าขาวขนาดนี้

หมอหนุ่มพึมพำกับตัวเองด้วยความไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อว่าจะยังมีผู้หญิงไม่เข้าใจเรื่องเพศสัมพันธ์

“คุณไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้จริง ๆ ครับ”

“ก็ไม่รู้น่ะสิหมอ ถ้ารู้จะมาถามหมอเหรอคะ อีกอย่าง ถามเพื่อน เพื่อนก็ไม่ตอบ จนฉันหงุดหงิดเนี่ย อยากรู้ก็ไม่รู้สักที ไม่มีใครบอกฉันเลย” ตอนนี้ชนิดาไม่สนใจจานข้าวตรงหน้าแล้ว แต่สนใจคำตอบที่หมอจะตอบมากกว่า

“คุณไม่ต้องรู้หรอก อีกอย่าง สามีของเธอก็มาคุยกับหมอแล้วก่อนหน้านี้ และหมอก็แนะนำสามีของเธอไปแล้วครับ” ณภัทรบอกเสียงนุ่ม

“ผู้ชายระยำคนนั้นมาเหรอคะ ทำไมฉันไม่เห็น ไม่ได้การแล้ว ฉันขอโทร.เช็กกับเพื่อนก่อนนะคะ”

ชนิดารีบล้วงเอาโทรศัพท์มากดต่อสายหาเพื่อนรักทันที เมื่อเพื่อนรักรับสายหล่อนก็ยิงคำถามทันที และเมื่อได้คำตอบแล้วก็สบายใจ แล้วกดวางสายมาสนใจคู่สนทนาตรงหน้าต่อ

“ฉันคุยกับเพื่อนเสร็จแล้ว และตอนนี้ผู้ชายคนนั้นก็กลับไปแล้ว ฉันสบายใจแล้วเรื่องเพื่อน แต่ยังไงก็ช่าง หมออธิบายให้ละเอียดกว่าตอนนั้นอีกได้ไหมคะ พอดีว่าฉันไม่เข้าใจจริง ๆ ค่ะ” หล่อนยังคงอยากรู้ หากไม่รู้หล่อนคงทำงานไม่ได้ นอนไม่หลับแน่ ๆ คืนนี้

“คุณก็ไปถามแฟนคุณดูสิครับ” หมอหนุ่มบอกสั้น ๆ แต่ได้ใจความ

“เฮอะ! หมอทำไมชอบพูดให้เป็นเรื่องยาก หมอบอกฉันดีกว่าให้ฉันไปถามแฟนนะคะ กว่าฉันจะหาแฟนได้ก็นาน เผลอ ๆ อาจหาไม่ได้ แล้วความอยากรู้ก็จะคาใจดิฉัน บอกฉันได้ไหมคะหมอ”

คำโต้ตอบของชนิดาทำให้ณภัทรไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ น่ารัก ๆ อวบ ๆ แบบหล่อนนี่นะไม่มีแฟน เป็นไปไม่ได้ แถมยังคุยสนุกด้วยเขาไม่อยากเชื่อ ขนาดเขาคุยกับหล่อนแค่นี้เขายังรู้สึกเอ็นดูเลย

“เอาหูมาสิครับ ผมจะบอกว่าเพราะอะไร”

“จริงนะคะ” ชนิดาลุกขึ้นเดินอ้อมมาเอียงหูให้หมอหนุ่มกระซิบบอก พอได้รู้ความและสาเหตุรอยตามเนื้อตัวเพื่อนรักและสาเหตุของอาการป่วยแล้วเจ้าหล่อนก็หน้าแดงขึ้นมาทันที และก็อิ่มข้าวขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

“เอ่อ! หมอคะดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” แล้วก็รีบวิ่งจากไปทันที โดยทิ้งให้หมอหนุ่มยิ้มขำไล่หลังไป

“ไร้เดียงสาจริง ๆ แม่คุณ แค่นี้ก็หน้าแดง” ณภัทรส่ายหัวให้กับคนที่วิ่งจากไป แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทานข้าวต่อ เพราะเขาต้องอยู่ต่อถึงสองทุ่มของวันนี้