Ep.14 ไร้เดียงสา

ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ วันที่หล่อนกลับมาอยู่บ้านที่เป็นเรือนหอก็ได้สองวันแล้ว แต่ตั้งแต่มาอยู่ สามีก็ไม่เคยโผล่หน้ามาให้เห็นเลย นับรวม ๆ แล้วก็ได้สองอาทิตย์กว่าที่ไม่ได้เจอหน้ามโน วันนี้ตะลิงปลิงก็คิดว่าเป็นอีกวันที่ต้องอยู่บ้านหลังใหญ่กับแม่บ้านที่แม่สามีส่งมาอยู่เป็นเพื่อนอีกเช่นเคย

ตึ๊ด! ตึ๊ด! ตึ๊ด!

กำลังจะเข้านอนก็มีเสียงสั่นเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น หล่อนเลยกดรับสายทันทีเมื่อเห็นชื่อที่โชว์บนหน้าจอ

“ว่าไงจ๊ะเดช” หล่อนกรอกเสียงสดใสไปตามสาย

“วันนี้แสบจะมาเที่ยวกับผมไหมครับ ร้านเดิมของเราครับ”

“ไปสิ เบื่อ ๆ พอดีเลย แล้วเจอกันนะ”

“ครับ”

แล้วก็รีบวางสาย จากที่ใส่ชุดนอนเตรียมจะนอนก็ต้องลุกขึ้นไปผลัดเปลี่ยนชุด แต่งหน้าให้สวยปิ๊ง ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าในตู้เก็บกระเป๋า แล้วเดินมายังเตียงเพื่อหยิบโทรศัพท์ติดใส่กระเป๋าไปด้วย

วีรเดชเป็นหนึ่งในผู้ชายที่ตามจีบหล่อน และหล่อนก็ไว้ใจวีรเดชกว่าใคร เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน ชายหนุ่มก็เปรียบเสมือนเพื่อนของหล่อนอีกคนมากกว่า

วันนี้ตะลิงปลิงเลือกชุดเดรสรัดรูปผูกคอ ตัวกระโปรงแหวกขึ้นมาถึงแก้มก้น ก่อนจะเดินหล่อนส่องกระจกหมุนตัวไปมา ก่อนจะเดินไปยังประตูห้อง แต่ยังไม่ทันได้ผลักเปิดก็ถูกคนจากข้างนอกผลักเปิดเข้ามาเสียก่อน

“คุณ!" หล่อนตกใจมากเมื่อเห็นคนที่ยืนหน้าตึงอยู่ตรงหน้าตน

“จะไปไหน แต่งตัวเหมือนจะไปอ่อยผู้ชายเลยนะ” คำถามที่ลอดออกมากจากปากหนาทำให้ตะลิงปลิงอารมณ์เดือดขึ้นมาทันที แต่ก็ยังเก็บอารมณ์ไว้อยู่ภายใต้ใบหน้าสวยแล้วพูดออกมา

“หลบหน่อยค่ะ ฉันจะออกไป”

“ผัวอุตส่าห์กลับมาส่งการบ้าน แทนที่จะอยู่ตอนรับ แต่นี่อะไร จะออกไปร่านกับผู้ชายอื่น”

เสียงประตูห้องกระแทกปิดดังปัง พร้อมกับกระชากร่างเล็กเดินตามเข้าไปในห้อง พอถึงเตียงก็เหวี่ยงร่างน้อยสุดแรงเกิดไปยังเตียง

"โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของคุณ ฉันจะไปข้างนอก แล้วฉันเรียกร้องให้คุณกลับมาเหรอ ก็ไม่นี่ ไม่ได้เรียกร้อง ไม่ได้ต้องการ เป็นคุณต่างหากอยากเสนอหน้าด้าน ๆ มาเอง” หล่อนดีดตัวลุกขึ้นเชิดหน้าเชิดตาโต้ตอบกลับอย่างไม่ยอม

ใช่ ตะลิงปลิงน้อยใจ น้อยใจที่ตลอดเวลาสองอาทิตย์ที่ไม่เจอกันเขาไม่เคยคิดจะโทร.หา ไม่เคยคิดจะโผล่หน้าไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล หล่อนควรจะดีใจเหรอที่เขามาในตอนนี้ ตอนที่หล่อนนัดเพื่อนและจะออกไปสนุกกับเพื่อน ๆ เหมือนชีวิตที่ผ่านมาของตน

“พี่เป็นผัวเธอนะแสบ! ทำไมถึงได้พูดจาไม่เคารพพี่แบบนี้” มโนเอ่ยเสียงต่ำลอดไรฟัน ขบกรามแกร่งแน่น

“แล้วมีตรงไหนให้น่าเคารพบ้างล่ะคะ บอกฉันมาสิ แจงมาสิว่ามีตรงไหนดีพอให้เคารพบ้าง”

หล่อนเคลื่อนตัวขยับจะก้าวลงเตียง แต่ก็ถูกผลักให้ล้มลงไปกับเตียงอีกครั้ง และครั้งนี้ร่างหนาเคลื่อนไหวคล่องแคล่วขึ้นมาคร่อมทับร่างหล่อนไว้ สองแขนแข็งแรงกักขังร่างเล็กไว้ใต้ร่างอย่างบังคับ

“ก็มีดีตอนนี้ไง อยากรู้ใช่ไหมว่าดียังไง”

มโนเอ่ยเสียงกร้าว แล้วกระชากชุดสวยของตะลิงปลิงขาดผ่ากลางอกมาถึงสะดือสวยทันที สายผูกคอก็หลุดรุ่ยตามชุดที่ขาดผ่ากลางร่าง เจ้าของชุดดิ้นรนขัดขืน มือเล็กปัดป่ายมือใหญ่ออก แต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อหล่อนตัวเล็กกว่าย่อมแพ้คนที่ตัวใหญ่กว่า

“ไม่นะ ไม่ทำแบบนี้ ถ้าอยากให้เคารพก็ทำตัวดี ๆ สิ ไม่ใช่ใช้กำลังข่มเหงกันแบบนี้”

“ฮึ! สำหรับคนอื่นน่ะใช่ สำหรับเมียที่ไม่มีความเคารพยำเกรงผัวก็ต้องแบบนี้แหละ ให้มันรู้ไปว่าใครจะแน่กว่ากัน”

“อือ! ไม่นะ...เอาหน้ารกหนวดรกเคารออกไปจากคอฉันเดี๋ยวนี้ อะ! อื้อ!" หล่อนเบี่ยงหน้าหลบหนีใบหน้าหล่อที่ซุกไซ้ใช้เคราถูไถซอกคอระหงของตนไปมาด้วยความเจ็บและขยะแขยงคนเหนือร่าง

“อ่า! ไม่ได้หรอก มีดีก็ต้องแสดงไม่ใช่เหรอ แสบเรียกร้องเองนะ แล้วจะให้หยุดได้ยังไง”

มโนไม่สนใจหรอกว่าตะลิงปลิงจะดิ้นรนขัดขืนเบี่ยงหน้าหลบหนีสัมผัสตน เขารู้แต่ว่าตอนนี้ปรารถนาร่างกายของเจ้าหล่อนเหลือเกิน เธอคงไม่รู้หรอกว่าตลอดเวลาสองอาทิตย์ที่เขาไปคุยงานที่เยอรมันนั้น เขาต้องทนความปรารถนาที่มีต่อร่างแน่งน้อยนี้มากเพียงไร พอเครื่องลงจอดเขาก็บึ่งรถมายังบ้านเลยเมื่อโทรศัพท์เช็กกับป้านวลที่เขาให้คอยส่งข่าวความเคลื่อนไหวของภรรยาตลอดเวลาที่ตนไม่อยู่เมืองไทย แม้จะไม่ติดต่อโทร.หาแต่ก็โทร.สอบถามกับป้านวลที่แม่ของเขาส่งมาดูแลบ้านตลอดระยะเวลาที่ไม่อยู่

มโนรู้สึกดีเมื่อได้ตีฝีปากกับคนตัวเล็กใต้ร่าง มันรู้สึกกระชุ่มกระชวยยังไงก็ไม่รู้ เรี่ยวแรงก็เหมือนจะมีมากกว่าทุกครั้งที่ได้แนบชิดตะลิงปลิงแบบนี้ สองมือใหญ่เคลื่อนสัมผัสเต้างามอวบอูมที่อวดสายตาตรงหน้า พลางกระชากบรากาวของหญิงสาวออก เปิดเผยให้เห็นความสวยงามของสาวเจ้า

“ไม่นะ ไม่ทำแบบนี้แล้ว จำไม่ได้รึไงว่าฉันป่วยเพราะคุณทำแบบนี้”

ตะลิงปลิงดิ้นรนขัดขืน จับรั้งมือใหญ่ที่กำลังขยำเต้าของตนไว้ แล้วเท้าเล็กก็ยกขึ้นกระทุ้งเข่าใส่กลางหว่างขาของคนตัวโตจนจุก

"โอ๊ย!"

ร้องออกมาด้วยความจุกกลางหว่างขา ทิ้งร่างใหญ่ทาบทับเบียดแนบไปกับร่างเล็กอย่างอ่อนแรง จนทำให้คนตัวเล็กดิ้นอึดอัดไปมา คิดว่าอีกคนจะผละตัวออกจากร่าง แต่ตะลิงปลิงคิดผิด เมื่อร่างใหญ่กลับทำตรงกันข้าม

“อือ! ลุกขึ้นเดียวนี้นะ หนักก็หนัก หายใจไม่ออก” มือเล็กดันไหล่หนาของมโนแต่ก็ไม่ไหวติงตามแรงผลักดันของหล่อนเลย

“สมควรโดนทับ คิดยังไงถึงได้ทำแบบนี้กับพี่ รู้ก็รู้ว่าสิ่งที่เราทำมันผิด คิดว่าจะรอดเหรอแสบ”

มโนกัดฟันเอ่ยเสียงแหบห้าวออกมา พลางขยับยกร่างขึ้นเพื่อให้หล่อนไม่อึดอัด มือใหญ่เคลื่อนมาลูบไล้แก้มนวลเนียนที่ส่ายหนีตน แต่มีหรือจะสนใจ สองมือใหญ่ล็อกหน้าสวยไว้ แล้วฉกริมฝีปากร้อนลงไปทาบทับบดคลึงทันที

“อะ! อื้อ!" เสียงครางอู้อี้ขัดขืนดังลอดออกมาจากปากอิ่มของตะลิงปลิง มือเล็กพยายามดันใบหน้าหล่อออกแต่ก็ไม่เป็นผล เมื่อตอนนี้เรียวลิ้นสากของชายหนุ่มนั้นกอดเกี่ยวรัดคลึงลิ้นของหล่อนอยู่ในโพรงปาก จะให้ทำยังไง แล้วตอนนี้หล่อนก็ตกบ่วงไปเรียบร้อย จากขัดขืนเป็นโอนอ่อนตาม แม้จะจูบตอบกลับไม่เป็น แต่ก็ทำให้คนตัวโตพึงพอใจไม่น้อยกับความไร้เดียงสาของภรรยาตัวน้อย

“อ่า! หวานและน่าเอ็นดูแบบนี้สิพี่ชอบ ว่าง่าย ๆ หน่อย เมียที่ดีไม่ควรตีฝีปากกับผัว แล้วก็เรียกพี่ใหม่ด้วย อย่าใช้คำห่างเหินอีก”

ถอนจูบร้อนออกมาเอ่ยรดริมฝีปากอวบอิ่มน่าดูดคลอเคลีย ก่อนจะทาบทับลงไปอีกครั้ง และครั้งนี้อ่อนโยนไม่จาบจ้วงเอาแต่ใจเหมือนจูบก่อนหน้า มือใหญ่เคลื่อนล้าสัมผัสมายังเอวเล็กคอด ก่อนจะเคลื่อนกลับขึ้นมาคลึงเฟ้นสองปทุมใหญ่โตที่ดุนดันเบียดกับหน้าอกของตน