Ep.12 ก็ไม่ได้เป็นหนักถึงตาย

แกร๊ก!

“มาไวจังแก ไหนบอกว่าจะไปกินข้าวไง” ถามผู้มาใหม่โดยไม่หันมาดูว่าเป็นใคร

ด้านผู้มาใหม่ถูกถามแบบนั้นก็ขมวดคิ้วชนกันเป็นปม เจ้าหล่อนถามทั้ง ๆ ที่ไม่คิดจะหันมามอง มโนกัดฟันแน่น แสดงว่าหล่อนไม่ได้อยู่คนเดียว แล้วมันเป็นใครกันถึงกล้ามาอยู่เฝ้าไข้ภรรยาของเขา หรือจะเป็นผู้ชายที่โทร.มาวันนั้น แค่คิด อารมณ์บุรุษก็คุกกรุ่นขึ้นมาทันที สันกรามแกร่งปูดโปนขึ้นตามอารมณ์ มือใหญ่ที่ล้วงกระเป๋ากางเกงก็กำกันแน่น

“ว่าไงแก ไม่ไปกินข้าวแล้วเหรอ” ครั้งนี้ตะลิงปลิงถามพร้อมกับพลิกตัวหันมาหาเพื่อนด้วย แต่แล้วโทรศัพท์ก็ต้องหลุดจากมือเล็ก เมื่อเห็นผีร้ายยืนขบกรามแน่น

“เฮอะ! ถึงกับดีใจมืออ่อนเลยเหรอเมียครับ” น้ำเสียงเย็นชาเปล่งออกมาจากริมฝีปากหนา ร่างสูงใหญ่ขยับตัวมายืนชิดขอบเตียงของผู้ป่วย โน้มตัวลงมาใกล้ภรรยาแล้วก็บดขยี้เรียวปากซีดเผือกของหล่อนอย่างจาบจ้วง

“อ่ะ! อื้อ!"

สองมือใหญ่ที่ล้วงกระเป๋ากางเกงเปลี่ยนมาเป็นกดร่างเล็กไว้กับเตียงไม่ให้ดิ้นหนีจูบร้อนของตน เรียวลิ้นสากสอดแทรกเข้าไปควานหาความหวานของตะลิงปลิง มือใหญ่ที่กดร่างเล็กก็เคลื่อนไล่เลื้อยมากอบกุมเต้างาม

“อ่า! สนองดีเป็นบ้าเลยว่ะ ป่วยอะไรร้อนรุ่มขนาดนี้” ถอนจูบออกมาเอ่ยวาจาเยาะเย้ย มือใหญ่ยกขึ้นเช็ดริมฝีปากเปื้อนน้ำลายของตะลิงปลิงเข้ามาดูดกลืนกิน อวดเย้ยเจ้าของน้ำลายที่ตนชิมรส

“ขยะแขยง” มือเล็กยกขึ้นเช็ดปากตัวเองแรง ๆ พร้อมถุยน้ำลายใส่หน้าของคนที่ผละออกด้วยความรังเกียจด้วย

“ฮึ! ขยะแขยงแล้วครางทำไมล่ะ” ยกมือขึ้นเช็ดหน้าที่เปื้อนน้ำลายของภรรยาแสนชังเช่นกันก่อนจะพูดต่อ “ก็ยังปากเก่ง แข็งแรงดี ไม่เห็นจะใกล้ตายตรงไหน”

มือใหญ่ลูบไล้แก้มเนียนของภรรยา แล้วขยับขึ้นไปนั่งบดเบียดบนเตียงอย่างถือวิสาสะ

“จะมาเบียดฉันทำไม ลงไปเลยนะ” พยายามผลักร่างใหญ่ออกไปจากเตียงของตน แต่ก็นั่นแหละ แรงเท่ามดหรือจะสู้คนตัวยักษ์ได้

“ไม่ไป! แล้วก็เรียกอะไรห่างเหินแบบนั้นหนูแสบ นี่ผัวนะครับไม่ใช่คนแปลกหน้า นอนเอากันก็เอาจนป่วยแล้ว และพี่ก็ไปคุยกับหมอเจ้าของไข้เรามาแล้วด้วย เขาบอกให้พี่เบา ๆ มือ ทำไงได้ หนูแสบนมใหญ่ แถมยังแน่นแบบนั้นใครจะเบามือลง แถมไม่ให้หักโหมอีก ทำไม่ได้หรอกนะ ก็เราน่าฟัดทั้งตัว ยิ่งตอนนี้นะ ตอนโกรธยิ่งน่ากระแทกแรง ๆ”

น้ำคำวาจาแต่ละคำที่ลอดออกมาจากปากของบุรุษนามว่ามโนช่างกรีดลึกเหลือเกินสำหรับตะลิงปลิง เจ้าหล่อนเชิดหน้าจ้องตากลับคนตัวโตที่กำลังรุกเร้าร่างกายตน มือใหญ่กำลังสอดแทรกเข้ามาในชายเสื้อเพื่อขยำคลึงเต้าของหล่อน มือเล็กจับรั้งมือใหญ่ไว้

“หยุด! อย่ามาทำต่ำช้าแบบนี้ที่นี้นะ” หล่อนสั่งเสียงแข็ง พร้อมดึงมือของเขาออกจากชายเสื้อของตน

“จะทำแล้วใครจะทำไม หนูแสบเป็นเมียพี่นะ อย่าลืมสิ หรือต้องให้แสดงความเป็นผัวมันตอนนี้เลย ฮึ!"

แม้ร่างกายของมโนจะใหญ่โตมองดูยังไงก็น่าจะเคลื่อนไหวเชื่องช้า แต่ความสูงใหญ่ของร่างกายก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคสำหรับชายหนุ่มเลย เพียงแค่เวลาพริบตาเดียวหลังจากจบความก็เคลื่อนไหวมาคร่อมทับร่างเล็กบนเตียงผู้ป่วยได้เพียงแค่ไม่กี่อึดใจเดียว การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของบุรุษหนุ่มทำให้ตะลิงปลิงนิ่ง พูดจาไม่ออก นอนแข็งเกร็งนิ่ง มือเล็กจับข้อมือใหญ่ที่กักขังร่างหล่อนไว้ใต้ร่างด้วยความตกใจ

“คุณจะทำอะไรฉัน เนี่ยมันโรงพยาบาลนะ” หล่อนดิ้นรนขัดขืน แต่ร่างกายอ่อนแรงเหลือเกิน

“ไม่ทำอะไรหรอก พี่รู้ว่าหนูแสบยังไม่ไหว แต่พี่อยากสั่งสอนทักทายเล็ก ๆ น้อย ๆ น่ะ คิดถึงเมียทั้งวันเลย ไม่รู้เป็นบ้าอะไร งานการก็ทำไม่เสร็จ” ใช่ วันนี้มโนไม่มีสมาธิเลย ขนาดว่าจะไปสนุกกับเดซี่ เพียงแค่ผู้เป็นแม่โทร.ไปเขาก็ร้อนใจเป็นห่วงหล่อน จนต้องมาหาอยู่นี้ไงเล่า ทำไมเขาถึงต้องอยากแนบชิดร่างนุ่มนิ่มใต้ร่างนี้ด้วยก็ไม่รู้

“ไม่ทำก็ออกไปจากตัวฉันได้แล้ว ฉันหนัก” หล่อนบอกพลางดันร่างใหญ่ที่กำลังแนบบดเบียดลงมาหาร่างตนไว้

“ไม่เห็นบ่นว่าหนักเลยสามวันที่ผ่านมา อีกอย่าง นี่ผัวนะหนูแสบ เรียกให้มันสนิทเหมือนตอนเอากันหน่อยสิ พี่โนคะ พี่โนขา หัดพูดให้ชินปากไว้บ้าง ตอนเด็กไม่เห็นมีใครบังคับให้เรียกยังเรียกพี่โนอย่างงั้น พี่โนอย่างงี้เลยไม่ใช่เหรอ” ก้มลงไปซุกลำคอระหงแล้วเอ่ยให้หล่อนได้ยิน จมูกโด่งสูดกลิ่นกายสาวจากซอกคอเข้าปอดเต็มแรงหายใจ มันช่างหอมเหลือเกิน ขนาดเจ้าหล่อนป่วยก็ยังดึงดูดความปรารถนาในกายเขาได้ถึงเพียงนี้เลย

“ฮืม! หอมจังหนูแสบ หายไว ๆ นะจ๊ะคนดีของผัว จุ๊บ!"

มโนเอ่ยเสียงพร่าแล้วเลื่อนมาจุ๊บเหม่งของสาวเจ้า ก่อนจะผละออก แล้วเคลื่อนกายคล่องแคล่วว่องไวมาหยุดอยู่ข้างเตียงเหมือนเดิม รวดเร็วจนเจ้าหล่อนได้แต่อ้าปากค้าง

“ทำไมล่ะ เสียดายเหรอหนูแสบ ไม่ต้องเสียดายหรอก ก่อนจะหย่ากันเวลาพี่หิวหรือขี้เกียจไปหากินข้างนอก หรือกินมาไม่อิ่ม พี่ก็นอนกับหนูแสบได้เหมือนเดิมนั่นแหละ หายไว ๆ นะ อย่าเพิ่งรีบตายก่อนได้ใบหย่าล่ะ ไปละ” ไม่สนใจจะรอฟังคำโต้ตอบของตะลิงปลิง พอพูดจบก็หันหลังโบกมือลาหล่อนออกไปเสียดื้อ ๆ เล่นเอาผู้ป่วยสาวกัดฟันกรามแน่นด้วยความแค้นที่พูดโต้ตอบอีกฝ่ายไม่ทัน

“เฮอะ! จะบ้าตาย ผู้ชายบ้าอะไรปากร้ายชะมัด แกหลงรักหลงชอบได้ยังไงตอนเด็ก ๆ ยัยแสบ”

สูดลมหายใจเข้าปอดแรง ๆ พร้อมกับยกมือทุบอกตนรัว ๆ ด้วยความโมโหตัวเอง ที่พ่ายแพ้มโนทุกคราที่ฟาดฟันฝีปากกัน แล้วหัวใจหล่อนก็ยังเต้นโครมครามผิดจังหวะไปกับสัมผัสแผ่วเบาก่อนหน้านี้อีก หล่อนเกลียดที่ตอนนี้ควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่ว่าจะสมอง ร่างกาย และหัวใจ ก็พร้อมจะพลีกายพลีชีพให้ผีร้ายนามว่ามโนหมดทุกอย่าง