Ep.10 ร่างพัง

ณ โรงพยาบาลเอกชนใกล้โรงแรมที่ตะลิงปลิงพักที่สุด หลังร่างน้อยก็ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ชนิดาก็รีบต่อสายหาพ่อของเพื่อนรัก เพื่อแจ้งให้ท่านทราบ และก่อนจะมากับตะลิงปลิง หล่อนก็ไม่ลืมหยิบโทรศัพท์ของเพื่อนสาวติดมือมาด้วย แล้วเวลาผ่านไปไม่นานหมอก็ออกมาแจ้งอาการของตะลิงปลิงว่าเป็นอย่างไร หล่อนถอนหายใจโล่งอกเมื่อเพื่อนรักไม่ได้เป็นอะไร

“ผู้ป่วยไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ เธอแค่หักโหมใช้ร่างกายเยอะไปหน่อยน่ะครับ”

แม้จะไม่เข้าใจคำตอบของหมอ แต่หล่อนก็โล่งใจที่เพื่อนไม่ได้เป็นอะไรมาก

“ขอบคุณนะคะคุณหมอ แล้วรอยตามตัวเพื่อนดิฉันมันเกิดจากอะไรคะ” หล่อนถามหมอหนุ่มด้วยสายตาบ้องแบ๊วและซื่อ จนทำให้หมอหนุ่มปิดปากหัวเราะเบา ๆ

ชนิดาเลิกคิ้วเบ้ปากไม่เข้าใจ หล่อนห่วงเพื่อน ทำไมหมอถึงเห็นเป็นเรื่องตลกด้วย

“หมอคะ เพื่อนดิฉันเป็นอะไรคะ แบบนั้นดิฉันสามารถเอาผิดกับสามีของเพื่อนได้ใช่ไหมคะ ข้อหาทารุณร่างกายเพื่อนฉัน” หล่อนถามเสียงแข็ง

“เรื่องนี้ให้สามีภรรยาเขาคุยกันดีกว่านะครับ ตอนนี้เพื่อนคุณไม่เป็นอะไรแล้ว เดี๋ยวหมอย้ายผู้ป่วยไปห้องพักฟื้นนะครับ และจะมีให้น้ำเกลือด้วย เพราะเธอพักผ่อนไม่เพียงพอครับ” หมอหนุ่มตอบอย่างสุภาพและพยายามไม่ให้ตัวเองขำเพื่อนของผู้ป่วย “หมอขอตัวก่อนนะครับ”

หมอหนุ่มเอ่ยขอตัวอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินจากไปทำงานของตนต่อ ปล่อยทิ้งแต่ชนิดาคิดตามคำพูดของหมอหนุ่ม หล่อนไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมถึงให้พวกเขาพูดคุยกันเอง จะคุยได้ยังไง ก็ในเมื่อผู้ชายคนนั้นทำเพื่อนเธอเป็นถึงขนาดนี้แล้วยังคิดจะได้คุยกันดี ๆ อีกเหรอ

“หมอนี่ก็แปลก พูดอะไรก็ไม่รู้ คนเขาทำร้ายกันขนาดนั้นยังจะให้เขาคุยกันเองอีกเหรอ แสบ...” แล้วเตียงของเพื่อนรักก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินเพื่อจะพาไปยังห้องพักฟื้น

อีกมุมหนึ่งของกรุงเทพฯ มโนนั่งทำงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่เครียดได้อย่างไร วันทั้งวันเขาเอาแต่คิดถึงกลิ่นกายของภรรยาคนสวยที่ตนนอนกกกอดตลอดสามวันสามคืนที่ผ่านมา พอวันนี้มาทำงานวันแรกเลยรู้สึกโหยหาสัมผัสวาบหวาม จนไม่มีสมาธิกับงานตรงหน้า

ก๊อก! ก๊อก ก๊อก!

“เข้ามา” เสียงเข้มเอ่ยอนุญาต แล้วประตูห้องทำงานใหญ่ก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างเล็กเพรียวระหงด้วยชุดเดรสสีดำรัดรูปเดินยิ้มแย้มตรงมาหาตนยังโต๊ะทำงาน

“โนขา...วันนี้ยุ่งเหรอคะ ทำไมถึงไม่รับสายเดซี่เลยคะ”

หล่อนเป็นคู่ขาของเขาเอง เดซี่เป็นเจ้าของร้านอาหารที่อยู่ถัดจากบริษัทของเขาไปเพียง 100 เมตร หล่อนกับเขารู้จักกันตั้งแต่ที่เขามาทำงานรับช่วงต่อจากผู้เป็นแม่ เดซี่เป็นผู้หญิงที่น่าค้นหา และถึงใจกว่าทุกคนที่เขาควงอยู่ แบบนี้ถึงได้คบหากับหล่อนนานกว่าผู้หญิงทุกคน

“วันนี้ผมยุ่งน่ะเดซี่ ว่าแต่คืนนี้ผมว่างนะครับ ที่ไหนดี คอนโดฯ คุณหรือคอนโดฯ ผมดีล่ะครับ” มือใหญ่ลูบไล้เรียวแขนของเดซี่ที่ยืนค้ำกับโต๊ะทำงานของตนขึ้นมายังต้นแขนเนียน แล้วเคลื่อนมาเชยคางมนของเจ้าหล่อนก่อนจะผละออกมา

“หืม! เห็นข่าวใหญ่โตว่าแต่งงานไม่ใช่เหรอคะโน” หล่อนจีบปากจีบคอถาม พลางโน้มตัวโก่งลงมาให้ชายหนุ่มเห็นเนินอกของตน

“สนใจทำไมล่ะ ก็แค่แต่งงานเองนะครับ ว่ายังไง คืนนี้จะที่ไหนดี ถ้าคุณไม่ว่าง ผมไปหาคนอื่นได้นะ”

“สงสารเธอจังเลยค่ะที่มีโนเป็นสามี” ใบหน้าแสดงถึงความเห็นใจ แต่ใต้ใบหน้านั้นมีรอยยิ้มซุกซ่อนอยู่

ฮึ! อีกไม่นานหล่อนก็จะถูกสามีขอหย่า หล่อนบอกต่อตัวเองในใจ

“ว่ายังไงครับเดซี่ คืนนี้ที่ไหนบอกผมสิ แต่ไม่ค้างนะ” มโนถามย้ำอีกครั้ง

“ห้องคุณดีกว่าค่ะโน แต่ตอนนี้เราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”

“ผมจะเคลียร์งาน ถ้าจะกินก็กินในห้องทำงานผมก็ได้ เดี๋ยวให้เลขาฯ สั่งมาให้ คุณจะเอาอะไรก็เดินไปสั่งเธอเลยนะ และของผมด้วยนะ เอาอะไรก็ได้ผมกินได้หมดแหละ” เขาบอกหล่อน ก่อนจะหันมาสนใจงานตรงหน้าของตน ทิ้งงานไปหลายวันเอกสารเลยเยอะเป็นพิเศษเลยวันนี้

“ได้ค่ะ งั้นเดซี่ไปสั่งเลขาฯ คุณก่อนนะคะ” แล้วหล่อนก็เดินออกไปสั่งเลขาฯ ของชายหนุ่มข้างนอก

มโนมองตามเจ้าหล่อนไปจนลับตา ก่อนจะยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย เมื่อมั่นสั่นเตือน และคนที่โทร.มาก็คือแม่ของเขานั่นเอง

“สวัสดีครับคุณแม่”

“โนลูกอยู่ไหน ลูกรู้ไหมว่าเมียตัวเอง...”

“ทำงานสิครับแม่ แล้วเมียผมทำไมครับ” เขาตอบแทรกประโยคก่อนที่ผู้เป็นแม่จะพูดจบความ

“หนูแสบป่วย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล...ลูกควรมาดูแลเมีย” เพ็ญศรีกรอกเสียงส่งกลับ

“ถึงมือหมอแล้วเธอไม่ตายหรอกครับ แค่นี้นะครับแม่เพ็ญ ลูกยุ่งอยู่” มโนเอ่ยจบก็รีบตัดสายผู้เป็นแม่ทิ้งทันที

“สำออย เรียกร้องความสนใจน่ะสิไม่ว่า” พึมพำกับตัวเองก่อนจะก้มอ่านเอกสารตรงหน้าต่อ

เพ็ญศรีมองหน้าของธนพลพร้อมกับส่ายหน้า ก่อนจะมองไปยังเตียงผู้ป่วยที่ตอนนี้ตะลิงปลิงได้สติตื่นขึ้นมาแล้ว และข้างเตียงก็มีเพื่อนของหญิงสาวนั่งพูดคุยถามไถ่อาการด้วยความเป็นห่วงอยู่ข้าง ๆ