Ep.9 ร่างพัง

วันเวลาสำหรับใครอาจคิดว่าเดินไปอย่างรวดเร็ว แต่สำหรับตะลิงปลิงในฐานะภรรยาของมโนตอนนี้ หล่อนรู้สึกว่าตกนรกทั้งเป็น สามวันสามคืนตั้งแต่เข้าห้องหอมาหล่อนก็ไม่ได้โผล่หัวออกจากห้อง จนตอนนี้หล่อนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาด้วยร่างกายที่หนักอึ้ง มองไปทั่วห้อง สำรวจหาร่างสูงใหญ่ที่ขลุกอยู่ด้วยกันตลอดเวลาสามวันสามคืนที่ผ่านมา ปากน้อยขบเม้มแน่นด้วยความน้อยใจ เมื่อไร้เงาของสามี

“เลว!"

หล่อนไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกในหัวใจได้ เพียงแค่ได้ใกล้ชิดร่างสูงใหญ่อีกครั้งหล่อนก็รู้สึกว่าหัวใจของหล่อนมันกลับไปเป็นของผู้ชายใจร้ายคนนั้นอีกแล้ว หล่อนจะไม่มีทางให้ตัวเองตกเป็นเบี้ยล่างของผู้ชายใจร้ายปากร้ายคนนั้นเป็นอันขาด ตะลิงปลิงกัดฟันแน่นฝืนร่างกายที่ทรุดโทรมจากการร่วมรักสามวันสามคืนติดต่อกันได้พักแค่วันละไม่กี่ชั่วโมง จองมารก็ปลุกหล่อนขึ้นมาเอาเปรียบ ตักตวงกับร่างกายหล่อนจนเจ็บปวดรวดร้าว แถมตามเนื้อตัวก็มีแต่รอยแดงช้ำ ๆ ที่เกิดจากการดูดของชายหนุ่ม

ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องหอของโรงแรมแห่งนี้หล่อนรู้สึกว่าตัวเองสูญเสียความเป็นตัวเองอย่างมาก มือเล็กหยิบโทรศัพท์ของตนที่วางอยู่บนข้างหัวเตียงเพื่อเปิดเครื่อง พอเปิดเสร็จก็รอให้ระบบของเครื่องทำงานแล้วรีบต่อสายหาเพื่อนทันที โทร.ให้เพื่อนมารับกลับบ้าน หล่อนจะไม่ไปอยู่เรือนหอที่มโนซื้อไว้เพื่อจะไปอยู่กับหล่อนสองต่อสอง หล่อนจะกลับบ้านไปหาพ่อ

เมื่อวางสายจากชนิดาก็พยุงร่างกายอันบอบช้ำของตนไปยังห้องน้ำ แต่เพียงแค่ลุกขึ้นหล่อนก็ต้องสูดปากแรง ๆ แล้วนั่งลงเหมือนเดิม เมื่อความปวดร้าวกลางหว่างขายังคงส่งผลให้หล่อนระคายเคืองและชอกช้ำอยู่

“อ่า! เจ็บชะมัด! ไอ้ผัวเฮงซวย!"

“เฮงซวยอะไรจ๊ะเมียจ๋า...” เสียงขานรับพร้อมกับร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในห้อง

ตะลิงปลิงเบิกตากว้างเมื่อเห็นมโนเดินตรงมาทางตน หล่อนขยับตัวพิงหัวเตียงพร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของตนให้พ้นสายตาของบุรุษไว้

“ว่ายังไง เฮงซวยยังไงหนูแสบ ด่าผัวแบบนี้ไม่ดีเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องปิดหรอก เอาจนเบื่อแล้ว อ้อ! จะบอกว่าคืนนี้นอนคนเดียวนะ พี่จะออกไปเที่ยวข้างนอกสักหน่อย ส่วนเรือนหอเราน่ะอยากไปอยู่ก็ไป ไม่อยากอยู่ก็เชิญตามสบาย อยากหย่าก็หย่านะ เพราะพี่ถือว่าคุ้มแล้วแหละกับสามวันสามคืน เบื่อน่ะ! ไม่อยากกินอะไรซ้ำ ๆ มันเหม็นหืน”

มโนเดินมาหยุดยืนพูดที่ปลายเตียง แล้วเดินล้วงกระเป๋ากางเกงของตนเดินอ้อมไปยังหัวเตียงอีกฝั่ง แล้วหยิบเอาโทรศัพท์ของตนมาใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินออกไป โดยไม่สนใจจะฟังคำโต้ตอบของตะลิงปลิงแม้แต่น้อย เขาแค่ลืมโทรศัพท์และกลับมาเอาและทันได้ยินคำพูดของแม่ภรรยาสามวันเท่านั้นเอง เมื่อเสร็จธุระจึงเดินจากไป และก่อนจากก็ไม่ลืมหันมายิ้มเยาะเย้ยคนนั่งพิงหัวเตียงไม่ได้

“ฉันไม่มีทางปล่อยให้คุณสุขคนเดียวหรอก ฉันต้องได้แก้แค้นคุณ สักวัน สักวันต้องเป็นของฉัน”

หล่อนกัดฟันพึมพำเมื่อเหลือตัวคนเดียว ยอมรับว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของมโนมันกรีดลึกเหลือเกิน หัวใจของหล่อนเจ็บเพราะผู้ชายคนนี้มามากพอแล้ว ไม่ว่าจะตอนเด็กหรือตอนโตทั้งที่เพิ่งกลับมาเจอกันอีก ปากร้าย ๆ เน่า ๆ นั้นก็ยังทำให้หล่อนซ้ำไม่เคยเปลี่ยน สาวเจ้าฝืนความเจ็บช้ำลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวรอเพื่อนรักมารับ

ชนิดามาถึงห้องเพื่อนรักเคาะประตูเรียกเท่าไรคนข้างในห้องก็ไม่ยอมออกมาเปิดให้สักที โทรศัพท์หาก็ไม่ยอมรับ จนเจ้าหล่อนร้อนใจลงมาติดต่อนิติบุคคลให้ช่วยมาเปิดห้องให้ และเมื่อเปิดเข้ามาในห้องก็เห็นเพื่อนรักนอนแน่นิ่งหมดสติทั้งชุดคลุมอาบน้ำอยู่ที่หน้าประตูห้องน้ำ

“ยัยแสบ!” เสียงเล็กร้องตกใจวิ่งไปพยุงร่างเพื่อนรัก พร้อมกับนิติบุคคลสาววิ่งไปช่วยพยุงร่างหมดสติของตะลิงปลิงมายังเตียง

“ใครทำแกเนี่ยยัยแสบ แล้วทำไมตัวร้อนแบบนี้” หล่อนถามทั้ง ๆ ทีรู้ว่าไม่มีคำตอบ ก็ตอนนี้ตะลิงปลิงหมดสตินิ่ง

“ให้ดิฉันโทร.ตามรถโรงพยาบาลให้ไหมคะ” นิติบุคคลสาวเอ่ย

“ก็ดีค่ะ ขอด่วน ๆ เลยนะคะ ดูสิเพื่อนฉันเป็นแบบนี้ได้ยังไง แล้วตามร่างกาย แขนคออีก อยากจะบ้าตาย” หล่อนโอดครวญด้วยความโกรธแค้นแทนเพื่อนรัก

“เดี๋ยวอีกครู่ รถโรงพยาบาลก็มารับนะคะ”

“ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวทางนี้ดิฉันจัดการเองค่ะ” ชนิดาเอ่ยขอบคุณนิติบุคคลสาว ก่อนจะบอกให้อีกฝ่ายกลับไปทำงานของตนต่อ

“ยะ...ยัยดาเหรอ...” น้ำเสียงแหบแห้งของตะลิงปลิงเอ่ยแผ่วเบา เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรัก แต่เปลือกตาของหล่อนยังคงปิดนิ่งอยู่

“อือ! ฉันเองยัยแสบ ถ้าฉันไม่มาแกจะเป็นยังไงเนี่ย และผัวแกไปไหน ทำไมเขา...”

“อย่าพูดถึงไอ้ชาติหมานั่น เพราะมันทำให้ฉันมีสภาพแบบนี้” เปลือกตาสวยเปิดขึ้นทันทีเมื่อเพื่อนรักถามไถ่ถึงสามีของตน

“โอเค เดี๋ยวรถโรงพยาบาลจะมาแล้วนะแก แล้วทำไมตัวแกถึงแดงช้ำแบบนี้ ไปโดนอะไรกัดมา” ถามพร้อมกับดึงแขนเสื้อคลุมของเพื่อนรักขึ้นดู และเปิดผ้าที่ปกคอของเพื่อนออก

“ฝีมือผู้ชายคนนั้นแหละ เขาเป็นคนทำทั้งนั้น”

“เฮ้ย! แก ทำขนาดนี้มันไม่เกินไปไหนหน่อย เขาตบตีแกเหรอเพื่อน” คนไม่เคยมีประสบการณ์ความรักอย่างชนิดาถามอย่างใสซื่อ แล้วคำถามของเพื่อนก็ทำให้ใบหน้าสวยที่แดงเพราะพิษไข้ของตะลิงปลิงแดงหนักกว่าเดิมอีก

ชนิดาไม่เข้าใจทำไมเพื่อนรักถึงเงียบไป เลยเข้าใจว่าอ่านเพลียเพราะพิษไข้ที่กำลังทำร้ายร่างกายเพื่อนรัก บวกกับร่องรอยตามเนื้อตัวที่ตนเห็น หล่อนสงสารเพื่อนรักจับใจ อยากเห็นหน้าสามีของเพื่อนเหลือเกิน หากวันนั้นไม่ไปงานศพของพ่อที่ต่างจังหวัด เธอก็คงได้มาร่วมแสดงความยินดีกับตะลิงปลิง แต่ทำยังไงได้ กว่าจะได้กลับมาก็ต้องแบ่งสมบัติกันอีก โดยเฉพาะญาติ ๆ ของพ่อที่ไม่พอใจกับส่วนแบ่งที่ได้รับ สำหรับชนิดานั้นยังไงก็ได้ เพราะยังไงหล่อนก็มีธุรกิจน้ำหอมที่ทำกับตะลิงปลิงอยู่แล้ว