บทที่ 3.1 เซฟเฮ้าส์

“นี่คุณผู้กองพาฉันมาที่นี่ทำไม ไม่ใช่บ้านของฉัน บ้านใครก็ไม่รู้” หญิงสาวแหววใส่ตำรวจหนุ่มทันที ส่วนชายหนุ่มก็ถอนหายใจหงุดหงิดกับเสียงที่แสบแก้วหู

“บ้านผมเอง รกหน่อยนะ” หญิงสาวตาลุกวาว

“บะ บ้านคุณ แล้วพาฉันมาทำไมที่นี่ หรือว่าคุณคิดจะทำไม่ดีกับฉัน ไม่นะไอ้ตำรวจบ้า” เดือนเมษาโวยวาย

“เฮ้ย หยุด เธอนั่นแหละบ้า ที่พาเนี่ยก็เพราะว่าเธอกำลังมีอันตรายต้องหลบอยู่ที่นี่จนกว่าจะจับคนร้ายได้...บ้านของผมปลอดภัยที่สุดแล้ว”

“ใครจะทำร้ายฉัน ทำไปทำไมฉันไม่เข้าใจ”

“สมองทื้อๆ อย่างเธอจะเข้าใจอะไร คนที่ตายเป็นสายส่งยาเสพติดให้ไอ้ดำใหญ่...มันโดนฆ่าปิดปาก แล้วน้องชายของเธอก็อยู่ในเหตุการณ์ถือเป็นพยานสำคัญ แล้วรู้ไหม๊ว่าพวกมันจะทำยังไงกับพยานปากเอกที่ยังเหลืออยู่” ไม่ต้องให้เขาตอบออกมา เดือนเมษาถลึงตาอีกครั้ง ไม่คิดเลยว่ามันจะร้ายแรงขนาดนั้น ธันวากำลังตกอยู่ในอันตราย เธอเองก็เช่นกันแบบนี้จะทำยังไง แม่จะอยู่ยังไง

“แม่ แม่ของฉันเป็นยังไง”

“ปลอดภัยดี ฉันให้จ่าปิ๊งส่งคนไปดูแลห่างๆ ไม่อยากให้แม่ของเธอตกใจ...อ่อ จ่าปิ๊งจะบอกว่าเธอไปรับงานพิเศษกับญาติของจ่าที่เป็นครู ส่วนธันวาขอไปค้างบ้านเพื่อนที่ต่างจังหวัดในช่วงปิดเทอมและจะเรียนพิเศษด้วย มันอาจจะฟังดูแปลกๆ นะ แต่แม่ของเธอรับเรื่องนี้ได้ในตอนนี้เท่านั้น ฉันต้องรีบจับคนร้ายให้ได้เร็วที่สุด”

“ผู้กองจะช่วยฉันเหรอ”

“ผมเป็นตำรวจนะจะปล่อยให้คนร้ายลอยนวลได้ยังไง เธอเองก็ต้องช่วยฉันเหมือนกัน...ฉันอยากได้ความจริงจากปากธันวา เค้าต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟัง แต่เค้าหายตัวไป”

“หายตัวไป หรือว่าดำใหญ่จะจับตัวไป”

“ไม่น่าจะใช่ เพราะมันเองก็ตามหาธันวาเช่นกัน แสดงว่ามันไม่รู้ว่าธันวาอยู่ที่ไหน...น้องชายของเธอไปอยู่กับใครที่นี่ ญาติพี่น้องหรือเพื่อนสนิท” เดือนเมษาครุ่นคิด เธอไม่รู้จริงๆ ว่าเขาจะไปที่ไหนได้เพราะญาติที่มีก็ไม่เคยนับถือกันตั้งแต่ป๊าตายไปก็ต่างคนต่างอยู่ ส่วนเพื่อนนั้นก็มีแต่เด็กติดเกม เพื่อนที่โรงเรียนก็เป็นกลุ่มเดียวกัน มืดแปดด้านจริงๆ

“ช่วยธันวาด้วยนะผู้กอง ฮือๆ เรามีกันแค่นี้ ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าเค้าไปที่ไหนไปอยู่กับใคร ปกติก็ไปแต่ร้านเกม” เดือนเมษาร้องไห้ออกมาอย่างสุดกั้น น้องชายหายไปเป็นตายยังไงก็ไม่รู้ คราวนี้ศรัณย์รู้สึกสงสารหญิงสาวขึ้นมาบ้างจากที่รำคาญเสียงและหมั่นไส้

“ฉันจะช่วยเต็มที่ ตอนนี้เธอต้องพักอยู่ที่นี่ก่อน...บ้านฉันปลอดภัย ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ส่วนเสื้อผ้าก็เอาของฉันใส่ไปก่อนแล้วกัน หาเอาเองในตู้นะ...อย่ารื้อข้าวของอย่างอื่น บ้านพักตำรวจก็แบบนี้คับแคบไม่ได้สุขสบายหรอก” เดือนเมษาไม่รู้จะยิ้มตอบหรือขอบคุณเขาดี ผู้กองหนุ่มยกห้องนอนให้เธออยู่ ส่วนเขาออกไปนั่งคิดอะไรอยู่นอกบ้าน เดือนเมษาแอบมองทางหน้าต่าง เห็นว่าเขาหน้านิ่วคิ้วขมวดใช้ความคิดจริงจัง