บทที่ 2.2 กลับมาเสียทีนะ

ร่างบางนอนหลับไม่ได้สติเนื้อตัวสั่นเทา เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ หญิงสาวนอนผวาร้องไห้ พลางกรีดร้องพร้อมปัดป้องคล้ายกับผลักอะไรบางอย่างออกจากตัว รอยเขียวช้ำบนใบหน้า ลำคอและลำตัวจากการถูกทำร้ายคงทำให้เธอมีไข้

“กรี๊ดๆ อย่าทำหนู พ่อจ๋าอย่าทำหนู”

“โธ่ ขนาดนี้ยังจะเรียกมันว่าพ่ออีกเหรอ...ปลายแสง ปลายแสง” หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองคนที่เขย่าร่างเธอ “เธอปลอดภัยแล้วนะ ลืมตามองสิ ไม่มีใครทำอะไรเธอแล้ว”

“อะ โอ๊ย เจ็บท้อง” ปลายแสงกุมท้องตรงที่โดนชก มันคงช้ำ “คุณเป็นใคร มาช่วยฉันทำไม โอ๊ย” แม้แต่พูดยังเจ็บไปทั้งตัว

“ถามแบบนี้ไม่อยากให้ช่วยหรือยังไง”

“อะ เอ่อ ขอบคุณที่ช่วยฉัน...ถ้าคุณไม่เข้ามาช่วยฉันคงจะตายไปแล้ว ฮือ ฮือ เราไม่รู้จักกัน คุณมาช่วยฉันทำไม” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ

“จำพี่ไม่ได้จริงๆ เหรอปลายแสง...ดูดีๆ สิ หน้าพี่ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปซักหน่อย” เธอจ้องมองเขาอยู่นานขยับเข้าไปมองใกล้ๆ ทุกทีๆ กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย กลิ่นที่เธอชอบ

“พี่กังหัน พี่กังหันจริงๆ ด้วย ฮือๆ พี่มาช่วยปลายแสง ปลายแสงดีใจที่สุด ฮือๆ พี่กังหันมาช่วยปลายแสง ดีใจจังเลย พี่จะไม่หนีปลายแสงไปไหนแล้วใช่ไหม๊” หญิงสาวโผเข้ากอดกังหัน เขาเองก็ตกใจไม่น้อย เนื้อตัวนุ่มแนบตัวเขา กลิ่นกายสาวแรกรุ่นหอมจนเขาต้องกลืนน้ำลาย กังหันลังเลที่จะกอดตอบเธอบ้างเพื่อแสดงความห่วงใย

“ปลายแสง ปล่อยพี่ก่อน พี่หายใจไม่ออก”

“ขอโทษ ปลายแสงดีใจไปหน่อย...นี่ถ้าไม่ได้พี่กังหัน มีหวังปลายแสงต้องตายทั้งเป็นแน่ๆ ฮือๆ” นึกหวนกลับไปแล้วหญิงสาวก็ต้องรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ

“จะทำอะไรน่ะปลายแสง”

ปลายแสงไม่ได้ตอบ เธอเปิดน้ำล้างเนื้อตัวขยะแขยงความโสมมนั่นเต็มที ขัดถูเท่าไหร่มันก็ไม่ออกเสียที เธอถูกจนเนื้อตัวแดงไปหมด หญิงสาวร้องไห้ไปถูตัวไป

“ปลายแสง ล้างไปมันก็ไม่ออกหรอก มันไม่ได้ติดที่ร่างกาย มันติดที่ใจและความทรงจำต่างหาก...ถ้าไม่พยายามลืมมันไป ก็จะหลอนอยู่แบบนี้แหละ ใจเย็นๆ นะปลายแสง เชื่อพี่เถอะ เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา”

“จะลืมมันได้ยังไง มันเป็นฝันร้ายเลยนะพี่กังหัน ฮือๆ ฝันเลวร้ายที่สุดในชีวิตปลายแสงเลย ฮือๆ มันทำให้ชีวิตปลายแสงต้องมาเจอเรื่องน่าขยะแขยงแบบนี้” กังหันที่มองอยู่นอกห้องน้ำเตือนสติ เขาเดินเข้าไปในห้องน้ำ เห็นหญิงสาวเนื้อตัวเปียกชุ่มไปหมด เสื้อเชิ้ตของเขาที่สวมให้เธอก่อนหน้านั้นบางเฉียบแนบเนื้อสาว กังหันเอื้อมมือเข้าไปแล้วคว้าร่างเล็กๆ มากอดเอาไว้ เขาลูบหัวปลอบใจ เนื้อตัวที่สั่นจากแรงสะอื้นและความหนาวเย็นสะท้านอยู่ในอ้อมกอดเขา ชายหนุ่มกั้นความรู้สึกร้อนวูบวาบในใจเอาไว้

“ปลายแสงเกลียดมัน ไอ้ชั่วนั่นมันทำร้ายปลายแสง ฮือ ฮือ”

“พี่รู้ พี่เข้าใจ ตอนนี้เรื่องมันผ่านมาแล้ว พี่เองก็เตะมันไปหลายทีเหมือนกัน...เนื้อตัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวไม่สบายนะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ”

เมื่อปลอบขวัญหญิงสาวจนเธอยอมสงบลงแล้ว กังหันก็เดินออกมารอด้านนอก ปล่อยให้หญิงสาวจัดการตัวเอง เขาถอนหายใจ ตอนนี้ปลายแสงโตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยที่วิ่งถือถุงกล้วยทอดตามเขา เนื้อตัวของเธอมันก็ใหญ่โตเกินเด็ก ยิ่งตอนที่เขาสัมผัสมันทำให้ใจของเขาสั่นระทึกจนต้องหักห้ามเอาไว้

“บะหมี่กินได้ไหม๊”

“ถ้าไม่ได้พี่จะออกไปหาให้ใหม่หรือเปล่า” กังหันส่ายหน้า พลางตักบะหมี่ใส่ปาก หญิงสาวเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ “แม่รู้หรือเปล่าว่าหนูอยู่ที่นี่”

“ยัง” คำตอบแบบไม่ใส่ใจยิ่งทำให้ปลายแสงเป็นห่วงแม่ ถ้าแม่กลับบ้านคงโดนไอ้เฒ่านั่นทำร้ายหนักแน่นอน

“หนูมัวแต่กลัว ไม่ทันได้คิดถึงแม่...ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง หนูจะกลับไปหาแม่ ไอ้ชั่วนั่นมันต้องทำร้ายแม่แน่ๆ ถ้าแม่กลับไปถึงบ้าน...พี่กังหันรีบไปส่งหนูทีสิ”