บทที่ 2.1 กลับมาเสียทีนะ

บนโรงพัก เดือนเมษานั่งอยู่ข้างหน้าชายหนุ่มที่จับตัวเธอมา หน้าตาเคร่งขรึมมองจ้องมาที่หญิงสาว สายตาเอาเรื่องเพราะผู้ต้องสงสัยไม่ยอมพูดอะไรที่เป็นประโยชน์เลย

“ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่ได้ทำ แค่หนีแม่ไปเล่นเกมแล้วกลัวโดนดุเท่านั้นเอง”

“ฉันไม่เชื่อ ทำไมต้องหนีขนาดนั้นด้วย อีกอย่างตอนฉันบอกเธอว่าฉันตามเธอมาจากร้ายเกม เธอกลับบอกว่าไม่รู้จักร้านเกม”

“โธ่ ตอนนั้นมันตกใจไง พูดผิดพูดถูกบ้าง”

“ตอนนี้ต้องพูดความจริงเท่านั้น...บอกมาซะดีๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะไปตามแม่ของเธอมาที่นี่” ดวงตาสวยเบิกกว้าง ถ้าแม่รู้มีหวังป่วยหนักกว่าเดิมแน่ๆ ป่านนี้ธันวาคงถึงบ้านแล้ว

“อ้าว เมษา มาทำอะไรที่นี่”

“จ่าปิ๊ง จ่าช่วยเมษาด้วยนะ เมษาไม่ได้ทำอะไรผิดเลย...ตำรวจคนนี้จับเมษามาทำไมก็ไม่รู้”

“อะ เอ่อ นี่ผู้กองคนใหม่...ผู้กองศรัณย์ พาพ้นภัย” อีกครั้งที่เธอเบิกตากว้าง นี่เอาชีวิตมาเสี่ยงคุกแท้ๆ แถมผู้กองหนุ่มไม่มีท่าทีจะยอมปล่อยเธอง่ายๆ เลย

“ว่าไงจ่า ได้เรื่องอะไรบ้าง” ทั้งสองลุกเข้าไปในห้อง ปล่อยให้เธอนั่งรออยู่ตรงนั้น

เดือนเมษาพยายามหาทางให้ตัวเองรอด แต่ยังมองไม่เห็นทางไหนที่จะไม่ให้บุหงารับรู้เลย แล้วก็ไม่รู้ว่าธันวาเป็นยังไงบ้าง โทรศัพท์มือถือก็โดนยึดไป ตอนนี้เธอเป็นห่วงทั้งแม่และน้องชายจนคิดอะไรไม่ออกนอกจากจะออกไปจากที่นี่เร็วๆ จ่าปิ๊งหายไปซักพักก็เดินออกมาพร้อมผู้กองศรัณย์ สีหน้าบ่งบอกว่าเครียดพอดู

“หนูเมษารู้จักคนตายหรือเปล่า บอกจ่ามาเถอะ”

“ไม่รู้ หนูไม่รู้จักจริงๆ เคยเห็นหน้าที่ร้านเกมไม่กี่ครั้ง ตอนที่หนูไปตามน้องกลับบ้าน...จริงๆ นะจ่า จ่าก็รู้ว่าหนูไม่โกหก”

“น่าจะเป็นเรื่องจริงครับผู้กอง หนูเมษาเป็นเด็กดีมาตลอด...ไม่น่าจะโกหก คนแถวนี้เค้าเอ็นดูหนูเมษากันทั้งนั้น เห็นกันมาตั้งแต่ตัวเล็กๆ” คิ้วเข้มขมวด สายตายังจับจ้องเธออยู่

“คนที่หนีไปนั่นใคร”

“ห๊า หนีอะไรไม่มีค่ะ”

“หนูเมษา บอกผู้กองไปเถอะ ไม่งั้นจะช่วยอะไรไม่ได้เลยนะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ มันมีคนตาย...คนที่หนีไปธันวาใช่ไหม๊” หญิงสาวไม่ตอบ แต่ก็พอเดาได้ว่าใช่ธันวา “เอายังไงดีครับผู้กอง อันตรายแน่ๆ”

“เกิดอะไรขึ้นคะจ่า อันตรายยังไง ธันวาเป็นอะไรคะ”

“ตอนนี้น้องชายเธอยังไม่เป็นอะไรหรอก แต่ถ้าเธอไม่บอกอะไรเลยก็คงอีกไม่นาน”

“จะให้บอกอะไร ในเมื่อไม่รู้อะไรเลย ไปถึงมันก็ตายแล้ว...ธันวาก็ร้องไห้อยู่หลังร้าน จ่า น้องชายหนูไม่ได้ทำใช่ไหม๊”

“ตามตัวธันวาให้เจอนะจ่า ไม่งั้นอันตรายแน่ๆ ส่วนเธอคงยังกลับไปที่บ้านไม่ได้” หญิงสาวไม่ได้สนใจฟังเขาพูด เธอพะวงเป็นห่วงน้องชาย

“ว่ายังไงคะจ่าปิ๊ง น้องชายของหนูจะเป็นอะไรไหม๊”

“ใจเย็นๆ ตำรวจจะรีบตามตัวให้เจอแล้วถ้าไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆ ก็จะกันเอาไว้เป็นพยาน”

“พยาน...ตำรวจจะช่วยธันวาใช่ไหม๊คะ”

“ต้องช่วยสิ ถ้าน้องชายของเธอไม่ได้ทำอะไรผิด” ศรัณย์ตอบ

“ฉันยืนยันว่าน้องชายของฉันไม่ได้ทำร้ายใคร เค้าแค่เข้าไปเล่นเกมเท่านั้นเอง”

“มันอยู่ที่คำพูดของน้องชายเธอ ไม่ใช่เธอ...ยังไงก็ขอให้เจอเขาก่อน ส่วนเธอนั่งพักอยู่แถวนี้ก่อนแล้วกัน ขอเวลาฉันปรึกษางานกับจ่าหน่อย”

สายตาดุดันจ้องมองคนที่กำลังว้าวุ่นใจ สีหน้าของเธอดูห่วงใยน้องชายมาก เขารับรู้ได้ ทำไมถึงเกิดความรู้สึกสงสารเธอจับใจขนาดนี้ก็ไม่รู้ น้ำตาหยุดเล็กๆ ที่เธอหลั่งออกมามันบีบความรู้สึกของเขา