บทที่ 1.2 หมอหล่อหนูอยากได้

เทียนหอมกระซิบบ่นเพื่อน แต่คนโดนบ่นไม่รู้สึกสะทกสะท้านเลย เธอยังยิ้มได้อย่างอารมณ์ดีเสียอีก สายตามองทอดสะพานไปที่ผู้ชาย ดูแล้วน่าหยิกน่าตี

“ยามาแล้ว เดี๋ยวผมทายาให้ก่อนนะ...ยื่นเท้ามาสิ”

“โอ๊ย เจ็บเบามือหน่อยสิคะ”

เมื่อรู้ว่าเธอเจ็บเขาจึงนวดเบาๆ พอให้ยาซึมเข้าไปข้อเท้าของเธอ หญิงทำหน้าตาเจ็บมากจนเขากังวลว่าจะมีส่วนไหนแตกหัก แต่เท่าที่จับดูก็ไม่มีอะไรแตกเสียหน่อย

“ผมโอฬาร เป็นแพทย์ประจำชุมชนนี้ คนที่นี่เรียกหมอโอ”

“หมอหล่อโคตรๆ หล่อปานพระเอกเกาหลี...อุ๊ย ขนลุก อะ เอ่อกะรัตค่ะ”

“ฉันเทียนหอม เป็นครูอาสามาสอนเด็กๆ ที่นี่ค่ะ ส่วนเพื่อนของฉันมาหาผัว เอ๊ย มาเที่ยวพักผ่อนชมธรรมชาติที่นี่ค่ะ”

“ยินดีต้อนรับนะครับ”

“หมออยู่ที่นี่นานแล้วเหรอคะ...หล่อๆ แบบนี้มีเมียหรือยังนะ”

ประโยคสุดท้ายนั้นโอฬารไม่ได้ยิน มีเพียงเทียนหอมเท่านั้นที่ต้องเลิกคิ้วสูง เบิกตากว้างด้วยความตกใจไม่คิดว่าเพื่อนรักจะกล้าพูดแบบนี้ออกมา เห็นเงียบๆ นิ่งๆ ไม่อยากจะมีแฟน แต่พอมาเจอหมอหล่อๆ หน่อยไม่ได้ ทำสายตากรุ้มกริ่มทอดสะพานเชียว

“สามปีแล้วครับ...เดี๋ยวจะพาไปที่พัก อยู่ทางด้านโน้นพอจะเดินไหวไหมครับ”

“ไหวค่ะ...อะ โอ๊ย”

“ให้ผมช่วยไหม”

“ไม่ต้องค่ะ เทียนช่วยเอง...เพื่อนเทียนออกจะแข็งแรงไม่เคยป่วยเลย นี่คงแค่ตกใจไม่ได้สำออย เอ้ย ไม่ได้เจ็บอะไรมากหรอกค่ะ”

“ขวางทำไม”

กะรัตกระซิบกระซาบกับเพื่อนที่รู้ทัน แถมยังโดนบิดเอวจนเจ็บ แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมา

“เพิ่งมาถึง ทำตัวดีๆ หน่อยได้ไหมกะรัต...ไหนว่าไม่อยากมีผัวไง”

“ใครบอกว่าไม่อยากมีผัว ฉันเนี่ยอยากจนตัวสั่นแค่ไม่อยากได้คนที่ป้าหาให้เท่านั้น ฉันอยากจะหาเอง”

เทียนหอมแสร้งประคับประคองเพื่อนให้เดินตามชายหนุ่มที่รับอาสาหิ้วกระเป๋าให้หญิงสาวทั้งสองคน เขาดูทะมัดทะแมงจนไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคุณหมอนุ่มนวล ส่วนกะรัตก็มองตามแผ่นหลังกว้างๆ นั้นไม่วางตา เห็นแล้วอยากจะหยิกนัก แต่นั่นก็เพื่อนรักของเธอ เทียนหอมได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าเพื่อนรักจะเล่นพิเรนทร์อะไรอีก

“นี่จะมาถอนหายใจใส่ฉันทำไมยายเทียนหอม”

“อายแทน”

กะรัตส่งสายวิบวับให้ชายหนุ่ม แต่เขาไม่ได้หันมามองเธอเลย กลับเดินนำออกไปห่างจนเธอเบ้ปากอย่างเสียดาย