บทที่9.หยดน้ำตาผสมเกล็ดหิมะ กับเด็กหญิงปริศนา2/3

2/3

“อิอิ... มัม...ลุงสอนเหรอคร๊าว่าห้ามโกหก...” เด็กน้อยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เธอเอียงคอมองคุณลุงใจดีดวงตาพริบพราว เหมือนมีเกร็ดเพชรฝังอยู่ในหน่วยตาคู่นั้น

จริงสิ!! ดิมิทรีขมวดคิ้ว เขาคิดอยู่ว่าเด็กผู้หญิงตรงหน้าเหมือนใครสักคนที่เขาเคยเห็น มาฉุกใจเอาก็ตอนที่เด็กคนนี้พูดถึงมารดาตัวเอง ใช่สิ!! เขาเคยเห็นรูปมาดามโรสตอนเด็ก ในชุดกระโปรงบานฟูฟ่อง และเค้าโครงหน้าแบบนี้เลย...

“ลุงคร๊า...ชุดนี้จ๊วย ขอดีม่าเอากลับบ้านด้วยได้ไหมคะ” หน้าใสๆ ขึ้นสีระเรื่อ เด็กน้อยจับชายกระโปรงม้วนไปม้วนมา เพราะชุดสวยๆ จนเกินกว่าจะถอดคืน

“ได้สิ ลุงซื้อให้ มีอีกนะ ลุงเตรียมไว้ให้แล้ว ดีม่าแต่งตัวแบบนี้เหมือนตุ๊กตาบลายธ์ ลุงไม่เคยเห็นเด็กที่ไหนน่ารักเท่าดีม่าเลยนะคะ”

“ดีม่ารู้ค่ะ...ว่าตัวเองสวย มีแต่คนชมบ่อยๆ... เพิ่มลุงมาอีกคนก็คงไม่แปลก” เสียงคุยโอ่ของเด็กหญิง มันทำให้ดิมิทรีอารมณ์ดี เขาเปิดปากหัวเราะร่าจนมีแต่คนเหลียวมามอง และอมยิ้มไปกับความน่ารักของคนทั้งคู่

ห้าปีที่ผ่านมาแม้ดิมิทรีจะพยายามทำตัวเหมือนเดิม สนุกสนานไปกับสิ่งรอบกาย เปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่น แต่ไม่มีใครรู้? ว่ายามถึงจุดสุดท้าย...เขาต้องมโนภาพของนีรนาทขึ้นมา ไม่อย่างนั้นคงได้ล่มปากอ่าว เพราะอารมณ์หนุ่มกลัดมันเหือดหาย มันหมดอารมณ์ไปดื้อๆ และเขาก็ค่อยๆ ละ เลิก ลดการเปลี่ยนคู่นอน จนแทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำในช่วง 2- 3 ปีหลัง จนทำเนียบคาสโนว่าที่เคยอยู่แถวหน้า ตอนนี้ดิมิทรีตกอันดับและเกือบจะถูกลบชื่อออกไปด้วยซ้ำ

สองลุงหลานนั่งทานขนมและมองดูคนเดินไปเดินมา เป็นภาพที่ชวนมองเหมือนคุณพ่อพาคุณลูกสาวมาเที่ยวห้างเพราะคุณแม่คนสวยติดธุระเลยมาด้วยกันไม่ได้ หน้าของคนทั้งคู่ละม้ายคล้ายกัน จนไม่แปลกที่จะมีคนเขาใจผิด และข่าวลือเรื่อง ท่านประธานพาลูกสาวมาตรวจดูกิจการก็ขยายไปในวงกว้าง จนอาจจะไปเข้าหูมาดามโรส

“ลุง ดีม่าต้องกลับแล้วล่ะ หายมานานเดี๋ยวมัมเป็นห่วง” ถึงไม่จะอยากอยู่เที่ยวต่อ แต่เธอรู้ดีว่าวันนี้เกเรและมันอาจทำให้มารดาคนสวยเป็นห่วง นัชชาวีจึงต้องตัดใจรีบกลับก่อนที่นีรนาทจะมาตาม

“เดี๋ยวลุงไปส่งเอง...แวะชิมขนมแม่เราด้วย มาครั้งหน้าแจ้งเคาว์เตอร์ตรงนั้นนะ ให้เขาบอกลุง ลุงจะพาดีม่าไปทานขนมอร่อยๆ อีก” ชายหนุ่มชี้จุดประชาสัมพันธ์ บอกเด็กหญิงให้รู้ หากเธอมาเที่ยวอีกเขาจะได้พาเธอเที่ยวชมทั่วห้างสรรพสินค้า และทานขนมอร่อยๆ

“ค่ะ...” นัชชาวียิ้มแป้น เธอโน้มหน้าของดิมิทรีและกดจมูกตัวเองหอมแก้มชายหนุ่มเป็นการตอบแทนที่เขาพาเธอเที่ยวและทานไอครีมสุดโปรด

เหมือนกระแสไฟพุ่งเขาสู่หัวใจ มันมีเยื่อใยบางอย่างที่ดิมิทรีไม่สามารถรู้ได้ แต่...เขาจะต้องค้นหาว่าทำไม? ถึงเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมาปุปปัป

มือแข็งแรงโอบรัดลำตัวอ้วนกลม เขาจรดปลายจมูกบนพวงแก้มอิ่มของเด็กหญิง ความรู้สึกเต็มตื้นและอบอุ่น แผ่กระจายโอบล้อมรอบตัวเมื่อมีเด็กหญิงแปลกหน้าอยู่ในอ้อมกอด

“ไปเถอะ บ้านอยู่ไกลไหม? ลุงจะได้เอารถยนต์ไปส่ง” ดิมิทรีช้อนอุ้มร่างอวบอ้วนของนัชชาวี เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนและโบกมือเรียกการ์ดคู่ใจ “ของที่สั่งได้ครบไหม? เอามาสิ ขอกุญแจรถยนต์ด้วยฉันจะขับเอง”

“ลุงขา ไม่ต้องเอารถไปหรอก บ้านดีม่าอยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้างนี้เอง รถยนต์เข้าไม่ได้และอีกอย่างดีม่าจะไปหามัม อยู่ในตรอกตรงนั้นเองค่ะ” นิ้วอ้วนป้อมชี้ไปข้างหน้า ริมฝีปากอิ่มย้อยขยับพูด และชายหนุ่มพยักหน้ารับด้วยดี

“เดินตามมาแล้วกัน อย่าลืมของที่สั่งล่ะ” ดิมิทรีย้ำแล้วย้ำอีก เขาพึ่งรู้สึกว่าการมีเด็กๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าเบื่อ เมื่อเด็กคนนั้นทำให้เขาสบายใจและอารมณ์ดียิ้มได้มากกว่าหลายๆ ปีที่ผ่านมา

ขบวนเดินทางนำหน้าด้วยคนตัวใหญ่ใส่สูทเต็มยศ แต่มีเด็กหญิงหน้าตาน่ารักอยู่ในอ้อมกอด และมีการ์ดหน้าเรียบกริบเดินตาม สองมือของพวกเขาหอบหิ้วถุงใบใหญ่ๆ หลายถุง ทุกสิ่งเป็นของที่ดิมิทรีเตรียมไว้ให้นัชชาวีมีทั้งชุดเด็กน่ารักๆ กระเป๋า รองเท้า และกล่องขนมอร่อยๆ เป็นความผูกพันที่เกิดขึ้นปุปปัป เขาอยากให้และให้ แบบไม่เสียดมเสียดาย ยิ่งดวงตาสีเดียวกันเบิกกว้าง ยามมองเห็นสิ่งของก้นถุง แววตาเต้นระยิบระยับชายหนุ่มก็ยิ่งรู้สึกยินดี

อากาศเย็นๆ รอบตัว ชายหนุ่มจึงกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น เขาเดินไปตามคำบอกเล่าของเด็กหญิง จนถึงตรอกแคบๆ ที่ไม่เคยเยี่ยมกรายเข้าไปเลยสักครั้ง บรรยากาศด้านนี้แตกต่างกับฝั่งตรงข้ามที่เป็นที่ตั้งของ ‘เบนิคอฟมอลล์’ ลิบลับ ที่นี่ดูโทรมๆ ตามสภาพ มีผู้คนเดินไปเดินมา และแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่าๆ ปอนๆ ชายหนุ่มเบ้ปาก เขาเริ่มเป็นห่วงเด็กหญิง เพราะสภาพความเป็นอยู่น่าเป็นห่วง กลัวจะเกิดอันตรายกับเจ้าหล่อน เดินเข้ามาไม่ลึกนัก เขาเห็นร้านขายของเล็กๆ ตั้งเรียงรายชิดกำแพงตึกด้านหนึ่ง มีคนงานยืนต่อแถวและรอรับสินค้า กลิ่นหอมๆ ของแป้งทำขนมชนิดหนึ่งส่งกลิ่นฟุ้ง...แต่เขาไม่เคยกินก็แค่นั้น

“ลุงๆ ปล่อยดีม่าค่ะถึงร้านมัมแล้ว ขอบคุณค่ะ บายๆ” ร่างอวบอ้วน ดิ้นขลุกขลัก เธอขอลงไปยืนบนพื้นเมื่อถึงร้านของมารดาตัวเอง

“ได้ๆ ไม่ต้องวิ่งนะ เดี๋ยวหกล้มไปเจ็บตัวเปล่าๆ”

“คร๊า...บายค่ะลุง ดีม่าไปล่ะ” เมื่อมาถึงที่ เด็กหญิงแทบจะไม่สนใจเขาเลย เธออยากจะไปหามารดาและรีบวิ่งหลุนๆ ตรงไปหา

“มัม ดีม่าไปเที่ยวห้างฝังนู้นมา เก่งเปล่า”

นีรนาทแทบจะทำไม้พายเกลี่ยแป้งทำเครปหลุดมือ ลูกสาตัวน้อยวิ่งหลุนๆ ตรงมาหา ที่สำคัญเธอบอกว่าไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าคนเดียว แถมกลับมาในเสื้อผ้าแปลกตา เธอมั่นใจว่านัชชาวีบุตรสาวไม่เคยมีชุดสวยๆ แบบนี้ใส่เมื่อเธอมั่นใจว่าชุดที่นัชชาวีใส่มันแพงจนเธอไม่กล้าจับ