บทที่9.หยดน้ำตาผสมเกล็ดหิมะ กับเด็กหญิงปริศนา3/3

3/3

“ดีม่า...”

“มัมจ๋า อย่าโกรธดีม่าเลยนะ ดีม่ากลับมาแล้วไง” รอยยิ้มปะเหลาะ กับดวงตาออดอ้อนทำให้นีรนาทโกรธไม่ลง แต่หากเธอยอมให้มันต้องมีครั้งต่อไปแน่ๆ

“บอกคุณตาหรือเปล่าว่าลูกจะไปเที่ยวห้างสรรพสินค้า” นีรนาทพยายามเลี่ยงที่จะเอ่ยชื่อห้างนั้น มันทำให้เธอเจ็บแปลบๆ ทุกครั้งที่นึกถึง ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม

“ตาจ๋าหลับอะ ดีม่าเลยกระซิบบอก แต่ดีม่าบอกนะคะ ไม่ได้ไปโดยไม่ขอ” เจ้าตัวแก้ตัวเสียงอ่อยๆ เมื่อรู้ดีว่าตัวเองทำผิดและอาจจะถูกลงโทษ

“ขอมัมขายของก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน มัมเตรียมขนมไว้ให้กินไปเงียบๆ ก่อนไป” นีรนาทพยายามข่มใจ โวยวายไปก็ไม่เกิดประโยชน์ลูกอาจจะเสียขวัญ เธอเลี้ยงนัชชาวีด้วยการมีเหตุผล เพราะฉะนั้นต้องค่อยๆ สอน เพราะเด็กฉลาดแกมโกงอย่างลูกสาวเธอคงมีเหตุผลคัดง้าง มันช่างเข้มข้นเหมือนสายเลือดของผู้ชายคนนั้นเสียจริง ความฉลาดแกมโกงถูกถ่ายทอดมาทางสายเลือด และนัชชาวีรับไว้เต็มๆ ‘ดิมิทรี เบนิคอฟ’

ผู้หญิงคนนั้น คนที่สาละวนอยู่หน้าเตาไฟ เธอกำลังทำอะไรบางอย่างที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่น และเธอดูคุ้นตา ดิมิทรีพยายามจ้องมองแต่มันไกลเกินกว่าจะเห็นจึง ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด และเริ่มเขม้นมองลูกค้าที่ต่อแถวยาวเหมือนราคาคุยของหลานสาวคนใหม่!! แต่ทำไมมันมีแต่ผู้ชายว่ะ!! หัวตาของชายหนุ่มกระตุก เขาเบ้ปากเมื่อพอจะเข้าใจ แม่ค้าสาวสวยมักจะขายดีโดยเฉพาะผู้ชาย เมื่อที่พอจะคะเนได้ ทรวดทรง ‘มัม’ ของหลานสาวก็ไม่ใช่ย่อย อกเป็นอก เอวเป็นเอว รอยยิ้มหวานฉ่ำ กับเสียงหวานๆ ที่เอ่ยถาม ไม่แปลกที่ลูกค้าจะติดใจ

“ไปซื้อไอ้นั่นมาลองกินหน่อยสิ อร่อยสมราคาคุยของตัวแสบไหม?”

ชายหนุ่มชี้มือไปยังร้านขายของเล็กๆ ที่เด็กหญิงหายเข้าไปในนั้น

“ครับ” ลูกสมุนหนุ่ม 2 คนเดินไปทำตามคำสั่ง เขาโบกมือให้เด็กหญิงที่ยิ้มแป้นอยู่ในร้าน และกำลังกินขนมหงุบหงับ แก้มป่องๆ

“มัม...2 คนนั่นให้พิเศษนะคร๊า ลุงบอกว่าถ้าทำอร่อยจะให้ไปขายในห้างนู้น” นัชชาวียิ้มแป้นเธอโบกมือตอบกลับเมื่อ 2คน ที่ต่อแถว 2 คนสุดท้ายคือคนของ ‘คุณลุง’

นีรนาทเงยหน้าขึ้นเธอมองตามนิ้วของบุตรสาวและมองเห็นลูกค้าใหม่หน้าตาไม่คุ้น เขายืนรออย่างสงบโดยยังไม่ได้สั่งอะไร แต่กลับรู้จักกับบุตรสาวเธอ ‘ลุง’ ใคร? วันนี้เธอมีเรื่องต้องอบรมนัชชาวีชุดใหญ่ ถึงลูกจะฉลาดแต่เขาก็ยังเป็นเด็ก อายุ 4 ขวบไม่ทันเล่ห์ของผู้ใหญ่อายุมากกว่าและอาจจะโดนหลอก

“ผมเอาทุกอย่างครับ อันไหนอร่อยจัดมาเลยครับ ทั้งหมด 10 อัน” เมื่อถึงคิวของสองคนที่ลูกสาวย้ำหนักหนา เขาสั่งเสียงเรียบๆ แอบขยิบตากับตัวแสบของเธอด้วย นีรนาทได้แต่ถอนใจเธอผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ และลงมือทำงานตรงหน้าต่อ พยายามข่มอารมณ์โกรธไว้สุดฤทธิ์

“เรียบร้อยค่ะ” เธอส่งเครปให้อีกฝ่ายรับสตางค์และทอนเงินส่วนเกินกลับไป เช็ดคราบแป้งกับผ้ากันเปื้อนด้านหน้า แล้วจึงหมุนตัวกลับมามองบุตรสาว

“เอาล่ะ ไม่มีคนแล้ว ดีม่ามีอะไรอธิบายให้มัมฟังไหม? เกี่ยวกับเรื่อง ‘ลุง’...ว่าไงมัมรอฟังอยู่”

“ดีม่าขอโทษมัมคร๊า แค่ไปเที่ยวฝังนู้นเอง อีกอย่างดีม่าก็กลับมาแล้ว”

“มันไม่ใช่แค่ไปเที่ยว แต่หนูไปโดยไม่มีใครไปด้วย แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมา มัมจะทำยังไง?” เธอเอ่ยเสียงสั่นๆ หากบุตรสาวเป็นอะไรไป มีอุบัติเหตุ หรือถูกคนแปลกหน้าจับตัวไป นีรนาทไม่อยากคิดเธอจะอยู่ได้ยังไง!!

“ดีม่าขอโทษ ดีม่าจะไม่ทำอีกแล้วคร๊า”

“อีกข้อนะดีม่า มัมเคยสอนว่ายังไง ห้ามรับของของคนแปลกหน้า แล้วหนูรับของพวกนี้มาทำไม” เธอชี้นิ้วไปที่กระโปรงชุดสวย หลังข่มกลั้นก้อนสะอื้นเก็บไปไว้ที่เดิม

“ชุดเก่ามันเลอะคร๊า ‘ลุง’ เลยซื้อมาเปลี่ยนให้”

อีกแล้วนะ ‘ลุง’ เขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับลูกสาวของเธอบ่อยไป เขาเป็นใคร? ที่สำคัญเขามีสิทธิ์อนุญาตให้เธอเข้าไปเปิดร้านขายในห้างได้ แสดงว่าเขาต้องเป็นคนสำคัญพอดู

“ลุง...ของดีม่าอยู่ไหน? มัมอยากจะคุยกับเขาสักหน่อย” เมื่อตัวต้นเหตุมาให้เฉ่งถึงที่ เธอก็ขอจัดการเสียหน่อย ไม่อย่างนั้นตัวแสบของเธอจะได้ใจ และแอบหนีไปหาเขาบ่อยๆ จนเกิดอันตราย

นัชชาวีเลื่อนตัวลงจากเกาอี้นั่ง เธอเถลตัวลงมาและวิ่งตุ๊บตับไปผลักประตูร้านด้านข้าง โบกมือและส่งเสียงเรียกดิมิทรีที่ยืนอยู่ไม่ไกล

“ลุงคร๊า มัมดีม่าอยากคุยด้วย”

นีรนาทมองตาม เธอใจหายวูบ แผ่นหลังคุ้นตา ลักษณะก็คุ้นๆ แต่ไม่น่าเป็นไปได้ พระเจ้าคงไม่โหดร้ายกับเธอนักหรอก...เสียงภาวนาและร้องขอความเห็นใจดังสะท้อนอยู่ในอก และดูเหมือนว่าท่านจะไม่ฟังคำวิงวอนของเธอเมื่อ เขาผู้นั้นหมุนตัวกลับมา...

...ดิมิทรี เบนิคอฟ... พระเจ้า!!

หัวใจของเธอหล่นไปกองอยู่แทบ เท้า หัวเข่าอ่อนยวบ จนต้องหาที่พยุง ก่อนที่จะทรุดฮวบลงไปกองที่พื้น ไม่...ไม่จริง โลกมันกลมเกินไปแล้ว...จะทำอย่างไรดี เธอควรทำแบบไหน? เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้

ดิมิทรีเองก็เช่นกัน...เมื่อหลานสาวคนใหม่โบกมือเรียก ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาโดยที่ในมือของเขายังมีขนมหน้าตาแปลกๆ แต่รสชาติดีติดมือไปด้วย อันนี้อันที่2 เพราะอันแรกเขารับประทานหมดไปแล้ว หอม หวาน มัน เป็นขนมที่กินได้เพลินๆ จนหมดลงไปแบบไม่รู้ตัว แถมคนทำยังเป็นคนคุ้นเคย คนๆ เดียวกันที่เขาซุกไว้ในซอกมุมหนึ่งในหัวใจ และไม่สามารถสะบัดหรือขับไล่เจ้าหล่อนออกไปได้ ยัยผู้หญิงใจเด็ด ลูกสาวอิวาน โบรีส ‘นีรนาท โบรีส’...

“สวัสดี...นีชา ไม่เจอกันนานเลยนะ”

“ลุงรู้จักมัมด้วยเหรอ?” นัชชาวีถามเสียงใส เธอมองดิมิทรีสลับกับมองมารดา

“อืม...รู้จัก รู้จักดีด้วยจ้ะ”

“ดีม่า...เข้าไปกินขนมต่อไปลูก ขอมัม...คุยกับ ‘ลุง’ คนเดียวได้ไหมจ้ะ?” นีรนาทขอร้องแกมบังคับและได้รับความร่วมมืออย่างดีจากบุตรสาว เมื่อเจ้าตัวเดินกลับไปที่ร้านโดยมีกลุ่มการ์ดเดินตามพร้อมกับถุงหิ้วในมือ