บทที่8.เจ็บแปลบๆ 2/2

2/2

มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินเตาะแตะหลุดรอดสายตาของผู้ปกครองมา อายุไม่น่าจะเกิน สองปี ขาป้อมๆ เดินเตาะแตะ ดวงตากลมใสมองไปรอบๆ ตัวด้วยความอยากรู้ มือป้อมๆ ยัดอยู่ในอุ้งปาก จนน้ำลายไหลย้อย

“อะๆ...”

มือเล็กๆ นั้นโบกไหวๆ ดิมิทรีขยับตัวหลบ เขาจ้องมองเด็กน้อยแต่ก็รู้สึกกลัวและขยาดกับความเปียกชื้นที่หยดแหมะๆ

“ลูกใคร? ปล่อยมาแบบนี้ได้ยังไง แม่ไปไหนหะ” การ์ดของเขาคนหนึ่งฉวยอุ้มเด็กน้อยขึ้นมา ท่าทางมันทะมัดทะแมงคุ้นเคย เขามองไปรอบๆ ตัว เพื่อมองหามารดาของเด็ก เพราะป่านนี้เธอคงร้อนใจน่าดูเพราะลูกน้อยเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพ่อแม่

ปลายนิ้วชี้ยื่นไปแตะพวงแก้มยุ้ยๆ สัมผัสผิวเนียนใสด้วยหัวใจระทึก...

หากมี ‘ลูก’ เป็นของตัวเอง ลูกของเขาจะน่ารักน่าชังแบบนี้ไหม?

แม่เด็กวิ่งหน้าตื่นเข้ามาหาเมื่อมองเห็นลูกสาวตัวเองอยู่ในอ้อมกอดคนแปลกหน้า เธอดูหวาดกลัวและเสียอกเสียใจ จนเขาเวทนา

“ลูกดิฉันคะ กำลังตามหาเลย ขอบคุณนะคะ” เด็กน้อยโผเข้าหาเมื่อมองเห็นมารดาตัวเอง เจ้าเด็กหลงยิ้มแป้น ยกมือไม้เปะปะตามหน้าของคนเป็นแม่

ดิมิทรีมองตามสองแม่ลูกตาระห้อย เขาแค่แตะตัวได้นิดหน่อยยังไม่ได้ทดลองอุ้มสักที เจ้าของเขาก็มาทวงคืนเสียแล้ว

“นายเคยเลี้ยงเด็กเหรอ ท่าอุ้มดูคุ้นเคยน่าดู” ระหว่างทางที่กำลังเดินตรวจงานตามปรกติ ดิมิทรีเอ่ยปากถามการ์ดที่เดินตามมาติดๆ

“ครับ ลูกชายผมสองขวบพอดีกำลังซนเลยครับ ถ้าเป็นเด็กผู้หญิงจะเลี้ยงง่ายกว่าไม่ค่อยซนเหมือนเด็กผู้ชาย”

“ฉันชอบเด็กผู้หญิง!!” จู่ๆ เจ้านายก็โพลงขึ้นมาดื้อๆ เหมือนจะรู้ว่าอนาคตตัวเองจะได้เจอตัวแสบแสนแก่นแก้ว

“ครับ มีลูกสาวมันรู้สึกสุขใจครับ มีคนมาออดอ้อน ทำงานเหนื่อยๆ กลับหายเหนื่อยเลยครับ มีรอยยิ้มกับเสียงเรียก แด๊ดคะ แด๊ดขา”

“นายมีสองคนเลยเหรอ ลูกน่ะ”

“ครับ หญิงคนชายคน คนพี่เป็นผู้ชายนั่นนะสุดแสบ ดื้อจนผมปวดหัวเลยครับ”

“อืม...แล้วลูกสาวล่ะ”

“มีนา น่ารักครับเลี้ยงง่ายพึ่งคลอดเมื่อเดือนก่อนเองครับ”

“อืม...ไว้พามาหาหน่อยสิ ฉันอยากลองอุ้มเด็กดูบ้าง” อะไรไม่รู้ทำให้ดิมิทรีพูดออกไปแบบนั้น เขาอยากอุ้มเด็กและอยากลองมีเขาอยู่ในอ้อมกอด

“เจ้านายก็รีบมีมาดามสิครับ จะได้มีลูกของตัวเอง มาดามโรสคงดีใจ หากเจ้านายมีครอบครัวเสียที”

“คนที่ใช่ยังหาไม่เจอ ไม่มีใครโดนใจฉันนี่ เรื่องพรรณนี่ฉันรู้สึกเฉื่อยๆ ไปเลย พวกนายทั้งหมดก็เห็น” ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่ว ไปบอกใคร? ใครจะเชื่อว่าคาสโนว่าร้อยเตียงอย่าง ดิมิทรี เบนิคอฟ กำลังจะหมดอารมณ์ทางเพศ เขาแทบจะหมดความรู้สึกกับผู้หญิง ไม่ว่าจะสวยสะเพียงไหน แต่ก็ไม่สามารถปลุกอารมณ์กำหนัดในตัวของเขาให้ลุกโพลงขึ้นได้

“เห้อ!!”

มีแต่เสียงถอนใจ เพราะมันไม่รู้สาเหตุ ชายหนุ่มร่างกายปรกติดี เพียงแค่หมดอารมณ์สุนทรี ไม่เกิดปฏิกิริยากับผู้หญิงคนอื่นๆ ยกเว้น...คนๆ เดียวที่คอยจะแอบเข้ามาหาเข้าในฝัน แค่ได้เห็นรูปเงาของเจ้าหล่อน ไอ้ส่วนที่ตายด้านก็ลุกแข็งขัน และมันกลับสงบนิ่ง ยามได้ชิดใกล้ผู้หญิงคนอื่น ที่ไม่ใช่ คนๆ นั้น!!

จนดิมิทรีหมดอารมณ์ เขาไม่เรียกหาใครเลย มาเป็นเวลาเกือบสองปี นับตั้งแต่เริ่มรู้สาเหตุ ว่า ‘ไอ้นั่น’ มันเลือกปฏิบัติ

5 ปีผ่านไป...ไวเหมือนโกหก...

เมื่อตะวันลับลา ฟ้าก็หม่องมืดหม่น ทนเงียบเหงาอ้างว้าง เมื่อเธอลาลับไกล กลับกรุ่นไอมิซ่าง เฝ้าปรารถนาเพียงเธอ...

เสียงเพลงคลอเบาๆ ที่ทางห้างสรรพสินค้าเปิดไว้เพื่อให้บรรยากาศดูอ่อนหวาน และมันช่างตรงใจของดิมิทรีเสียจริงๆ เพราะไม่ว่าจะกี่ปี ‘เธอ’ คนนั้นก็ยังคงหลบอยู่ในซอกมุมหัวใจเขา ไม่สามารถสลัดให้หลุดไปได้สักที

“เด็กที่ไหน? ทำไมพ่อแม่ปล่อยมาวิ่งเล่นคนเดียว” ดิมิทรีมาตรวจงานตามปรกติเขามองเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งผ่านหน้าไปหลายครั้ง ที่สำคัญเธอมาคนเดียวไม่มีผู้ปกครองมาด้วย เด็กหญิงผิวขาว ผมสีน้ำตาลไหม้ พวงแก้มยุ้ยๆ ริมฝีปากอิ่มย้อยแดงสด