บทที่8.เจ็บแปลบๆ 1/2

ต่อจากนี้ไป จะอยู่ให้ไกลสายตา... จะไม่เข้ามา ไม่อยากพบกันให้หวั่นไหว

ถึงแม้ใจจะคิดถึงมากแค่ไหน ก็คงต้องยอมก็คงต้องไป ก็เพราะฉันไม่มีสิทธิ์...

เสียงเพลงจากเครื่องเล่น เป็นเพลงโปรดของมารดาและเธอก็ใช้หัดพูดและเรียนรู้ภาษาไทย ทำนองไพเราะเพราะพริ้ง เสียงดนตรีเย็นใจ และเศร้าสร้อย เป็นคำตัดพ้อของคนๆ หนึ่ง ที่ไม่อาจเอื้อมมือคว้าสิ่งที่ต้องการเพราะมันอยู่สูงสุดไขว่คว้า คนไม่มีสิทธิ์ยังไงก็ไม่มีสิทธิ์ เหมือนเช่นเธอนี่ไง...

“อุ้ย!!” ยามเศร้าใจและท้อ คนข้างในจะกระตุ้นเตือนเธอเสมอ เท้าเล็กๆ นั้นกระกระทุ้งเตือน ว่าเธอยังมี ‘เขา’ อยู่ทั้งคน

“นี่ค่ะ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวส่งเครปที่สุกใหม่ส่งให้ลูกค้า จัดการทอนเงินส่วนที่เหลือให้และยิ้มหวานส่งให้เป็นกำลังใจ

“เหนื่อยไหม? นีชา...อยากมีคนช่วยไหมล่ะ” คำพูดหยิกแกมหยอก ตั้งแต่ตั้งท้องจนจวนจะคลอดเธอได้ยินได้ฟังบ่อยๆ

“ไม่จ้ะ...นีชามีคนช่วยแล้วเดี๋ยวก็มา...” นีรนาทหมายถึงบิดา เพราะตั้งแต่เธอตั้งครรภ์ อิวานกลับตัวเป็นคนดีและปัจจุบันเลิกดื่มแอลกอฮอล์ได้แบบถาวร เขาตั้งใจเป็น ‘คุณตา’ เพื่อเป็นต้นแบบให้เด็กน้อย ชดใช้ความผิดที่ตัวเองก่อขึ้นมา

“เหรอ!! น่าเสียดายจัง” หนุ่มใหญ่ทำหน้าสลดลง เขาถอยหลังกลับไปทางเดิม แต่ก็ไม่วายส่งสายตาระห้อยให้กับแม่ค้าขายขนมหน้าหวาน...เสียดาย...นั่นคือความรู้สึกของเขา เสียดายที่มาช้าไป จนไม่มีโอกาสสานความสัมพันธ์ เมื่อนีรนาททั้งสวยและขยัน เหมาะที่จะเป็นแม่และภรรยา แม้เธอจะมีตำหนิ เขาก็ไม่เกี่ยง

“เห้อ!! ตั้งแต่ท้องนี่เนื้อหอมน่าดูนะนีชา...หนุ่มๆ แวะมาขายขนมจีบ จนหน้าร้านลื่นเป็นทางเลย” อิวานวางปิ่นโตใส่อาหารลงบนโต๊ะ ชายสูงวัยเอ่ยสัพยอกบุตรสาว เมื่อมาทันได้ยินประโยคสุดท้าย ที่หนุ่มๆ ขายขนมจีบนีรนาทเข้าพอดี

เธอยิ้มเซียวๆ ส่งให้ ลงมือแกะเถาปิ่นโตเพื่อรับประทานอาหาร ปล่อยให้อิวานรับลูกค้าไปก่อน เดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยนกัน อิวานเริ่มชิน เขาทำเครปเป็นแต่ยังไม่คล่อง พอถูๆ ไถๆ ไปได้ต้องฝึกมือไว้เพื่อวันที่นีรนาทต้องไปคลอดบุตร ร้านจะได้ไม่ต้องปิดและยังมีรายได้เข้าบ้าง

กลิ่นแป้งหอมกรุ่น ยามถูกความร้อน กลิ่นหอมโชยไปไกลๆ แต่ไปไม่ถึงคนๆ หนึ่ง...มันเหมือนฟ้าสูงแผ่นดินต่ำอย่างไรอย่างนั้น?!!

“อู้ยยยย...” ความรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ เป็นบ่อยๆ ตั้งแต่เมื่อคืน แต่ยังไม่ถึงกำหนดคุณหมอนัด นีรนาทจึงปล่อยเลยตามเลย...

“เป็นอะไรนีชา...แด๊ดว่าปิดร้านไปหาหมอกันดีกว่า อาการหนูแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อคืน” อิวานหน้าซีด เขากลัวเหตุการณ์ฉุกเฉิน เกรงว่าตัวเองจะรับมือไม่ทัน จึงต้องเตรียมพร้อมไว้ล่วงหน้า

“ค่ะ แด๊ด!!” นีรนาทนิ่วหน้า เจ็บจี๊ดๆ เตือนถี่ แม้จะยังไม่ถึงเวลาแต่ก็ควรตั้งรับไว้ก่อน เมื่อเธอไม่เคยมีประสบการณ์ แถมอิวานก็ไม่คุ้นเคย แม้เขาจะเคยมีบุตร แต่มันนานจนลืมความรู้สึกแบบนั้นไปแล้ว

“แด๊ด หนูกลัว!!” เสียงกระซิบของลูกสาวระหว่างที่กำลังเดินทางไปโรงพยาบาล อิวานคลี่ยิ้มอ่อนๆ เขายื่นมือเหี่ยวย่นโอบกอดร่างอวบท้วมของนีรนาท “มันเป็นความมหัศจรรย์ที่หนูจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต ยิ่งตอนที่เห็น ‘เขา’ หนูจะหายเหนื่อยหายกลัวเป็นปลิดทิ้ง เขาต้องการกำลังใจเหมือนกัน ถ้าหนูกลัว ‘เขา’ ยิ่งกลัวกว่านะ”

“นีชา...จะเข้มแข็งแด๊ด ‘ลูก’ จะได้มีที่พึ่ง...นีชารอให้เขามาเกิดต้องหลายเดือนนี่นา... จะมากลัวอะไรป่านนี้ ใช่ไหมคะ”

“ใช่แล้ว ตัวแสบนั่นจะได้ออกมาดูโลกแล้ว เขาต้องเก่งและเป็นคนดีเหมือนลูก”

อิวานยิ้มแป้น เขากำลังจะได้เป็นคุณตาให้กับเด็กผู้หญิงที่สวยที่สุดในสามโลก และแก่นแก้วเกินใคร...

นัชชาวี โบรีส

เด็กหญิงผิวขาวดั่งหยวกกล้วย ริมฝีปากสีแดงสด ผมสีน้ำตาลไหม้ ดวงตาสีเขียวมรกต...

พักนี้ดิมิทรีรู้สึกว่าตัวเองจะใส่ใจเด็กเป็นพิเศษ เขามักจะหยุดมองเด็กน้อยที่สวนสนุกที่เปิดให้บริการลูกค้า รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ไม่ว่าจะเป็นเสียงร้องไห้กระจองอแง เขายืนฟังและยืนมองได้เป็นชั่วโมงๆ ดวงตาสุกใส ผิวแก้มแดงก่ำ เพราะเด็กแสบพวกนั้นวิ่งเล่นล้มลุกคลุกคลาน แต่กลับยิ้มจนน้ำลายไหลย้อย มันทำให้เขาอยากแตะต้องผิวใสๆ แก้มยุ้ยๆ นั้น จนวนเวียนมาแอบมองทุกวัน เวลาที่ต้องผ่านบริเวณนี้