บทที่ 1.3 (กระดังงายั่วรัก)

หลุมพรางสวาทที่รออยู่ฉ่ำเยิ้มสะดวกที่เขาจะเข้าโจมตีโดยที่เธอไม่โอดโอย เพราะขนาดของเขานั้นจัดว่าอลังการพอตัว ร่างหนาขยับตัวขึ้นมาทาบทับตรงกลางระหว่างขาของผู้ยินยอม เรียวขางามถูกขยับให้กว้างขึ้น และเกี่ยวรัดรอบเอวแกร่ง มือหนาจับลำยาวกดต่ำลง ชายหนุ่มต้องแปลกใจที่เธอยังคงฟิตแน่นไม่เหมือนหญิงที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาเลย ความฉ่ำเยิ้มช่วยให้ความเป็นชายที่แข็งปั๋งลอดเข้าไปในถ้ำสวาท

“ซี๊ด อ้า”

เธอรีบสูดลมเข้าด้วยความเสี้ยวซ่านจะเกิดเสียงดัง ความคับแน่นเริ่มทำงานเมื่อร่างกายตอดรัดสิ่งที่ผ่านเข้าไปชายหนุ่มก็ต้องส่งเสียงด้วยเช่นกัน มือหนาจับเอวบางรั้งเอาไว้เมื่อเขาออกแรงเคลื่อนตัว ดันท่อนลำขนาดยักษ์เข้าไป

“แน่นดีจริงแม่คุณ อ้า”

หน้าคมโน้มลงมองคลอเคลียทรวงอกอิ่มขณะที่อาวุธร้ายยังคงทะลวงหาเชลยสวาท จังหวะที่เร้าร้อนยิ่งแรงขึ้น รวิแทบจะควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้เลย เขาเร่งเครื่องและพร้อมที่ปลดปล่อยทุกอย่างออกมา ไม่กี่อึดใจร่างบางก็กระตุกหนักๆ พร้อมกับเขา

“แบบนี้ฉันลืมเธอไม่ลงแน่ๆ”

จันทร์กะพ้อเดินโซเซหมดเรี่ยวแรงกลับเข้าบ้าน เธอทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาตัวเก่ามอซอตามอายุการใช้งานซึ่งมีวิรงรองนั่งจิบกาแฟอยู่ สายตาคมเฉี่ยวปาดมองเพื่อนสาวทันที

“เมื่อคืนแกหายไปไหนมา รู้ไหมฉันจอดรถรอแกเป็นชั่วโมงๆ”

คนฉุนเริ่มตำหนิและคาดคั้น แต่จันทร์กะพ้อไม่ตอบเธอเอนพิงกายพร้อมถอนหายใจก่อนจะยกมือขยี้รวงผมของตนเองจนยุ่งเหยิง พยายามคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอจำได้ว่าเห็นรถเพื่อนขับเข้ามารับจากนั้นเธอก็ขึ้นรถหลับสนิทจนคิดว่าตัวเองฝันไป ความฝันที่ช่างหฤหรรษ์สุดเหวี่ยง เสียวซ่านจนเธอลืมไม่ลง แต่เมื่อตื่นขึ้นมากลับพบว่าเธอนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงสีขาวในม่านรูด ข้างกายมีชายหนุ่มร่างกำยำ ใบหน้าคมเข้มนอนขนาบ เมื่อตั้งสติได้เธอก็รีบออกมาจากที่นั่นทันที โดยไม่คิดจะปลุกชายคนนั้นเลย

จันทร์กะพ้อไม่รู้จะอธิบายเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นยัง เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าโดนขืนใจหรือว่าเธอสมยอม เขาเป็นใครเธอก็ไม่รู้ และเป็นเธอเองที่พรวดพราดเข้าขึ้นรถผิดคัน นึกแล้วมันน่าอับอายจริงๆ หญิงสาวอยากจะตบหน้าตัวเองซักฉาดโทษฐานร่านไม่เลือกที่

“จะไปถามทำไมยัยวิ ดูสภาพมันสิ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ เนื้อตัวเป็นรอยแดง เกินคาวคลุ้งขนาดนี้คงจะไปสร้างวีรกรรมสุดสะท้านกับหนุ่มมาล่ะสิ”

รสสุคนธ์ที่เพิ่งลงมาจากห้องนอนหรี่ตามองคนน่าสงสัยตั้งแต่หัวจรดเท้าจ้องจับพิรุธเพื่อนรัก พลอยทำให้วิรงรองหันมาจับจ้องจันทร์กะพ้อด้วยเช่นกัน หญิงสาวรีบหลบสายตาเพื่อนแสร้งทำเป็นมองไปทางอื่น แต่ไม่สามรถทำให้เพื่อนทั้งสองเลิกสนใจเธอได้

“หาวๆ ง่วงชะมัดเลย ขอไปนอนก่อนนะ”

จันทร์กะพ้อรีบลุก วิรงรองคว้าแขนเพื่อนเอาไว้ทัน เธอส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปทางรสสุคนธ์ให้ขวางทางคนน่าสงสัยเอาไว้

“ไม่ต้องหลบหน้า บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเมื่อคืนแกไปกับใคร”

“ผู้ชายคนไหนฮะที่กล้ามากระชากใจแม่หม้ายสาวจันทร์กะพ้อ”

“มะ ไม่มีทั้งนั้น”

“ไม่เชื่อ”

สองสาวประสานเสียงกันเสียงดังฟังชัด อีกทั้งสายตามาดมั่นจะเอาความจริงให้ได้ ยิ่งเห็นเพื่อนสาวมีอาการกระสับกระส่ายปกปิดความลับเอาไว้แน่ๆ จันทร์กะพ้อถูกต้อนจนมุมไม่มีทางออก เธอหันซ้ายหันขวาหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเอง

“ฉะ ฉันบอกแล้วว่าไม่มี จะให้ฉันโกหกหรือไง”

“แกกำลังโกหกยัยจันทร์ ฉันรู้ดีเวลาแกโกหกทีไรปากคอสั่นเชียว”

“แหม” จันทร์กะพ้อสบถเสียงสูง “ทำเป็นรู้ดี พวกแกทำไมแสนรู้ขนาดนี้”

วิรงรอง รสสุคนธ์ ยิ้มกริ่มเข้าใจว่าเพื่อนนั้นชม เมื่อตั้งสติได้ก็รีบหุบยิ้มลงทันที สายตาขุ่นเขียวยังจับจ้องไปทางเพื่อนรักที่ตกเป็นผู้ต้องหาในคดีเมาแล้วยั่ว

“นี่ บอกมาเถอะยัยจันทร์ แกก็รู้ว่าที่ผ่านมาชีวิตพวกเราเป็นยังไง ผ่านอะไรมาบ้างทั้งดี ทั้งชั่วจะอายอะไรถ้าแกจะมีใครอีกซักคนสองคน”

“ใครที่ไหน ฉันยังไม่คิดจะมีใครซะหน่อย”

“เล่ามาเลยอย่าคิดปิดบัง”

“เอาตั้งแต่แกออกมาจากผับเมื่อคืน เอาเป็นขั้นตอนเลยนะแกออกไปกับใคร ไปที่ไหนทำอะไรบ้างทำไมกลับมาเอาสว่างคาตาแบบนี้”

“โป๊งๆ ฉึ่ง จบ”

“ไม่ได้”

“ฉันรู้แล้วว่ามีวิธีไหนที่ทำให้แกลืมเรื่องเฮงซวย”

“อะไร”

“ก็หาผัวใหม่ไง”

“แรงเกินไปไหม พวกแกก็ไม่ต่างจากฉันไม่เห็นใครจะอยากมีผัวใหม่เลย”

“ใครบอก เอาอย่างนี้ เราสามคนจะหาผู้ชายดีๆ เข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปดีไหม ใครได้ก่อนก็โชคดี ส่วนใครหาไม่ได้ก็เฉาตาย”

คำพูดของวิรงรองทำเอาสาวมาดนิ่งอย่างรสสุคนธ์ส่ายหน้า แต่เมื่อคิดได้ว่านั่นคงเป็นคำปลอบใจของเพื่อนที่อาจจะทำให้จันทร์กะพ้อรู้สึกดีขึ้นบ้าง เพราะเหตุการณ์ร้ายๆเพิ่งผ่านไปไม่นาน

จันทร์กะพ้อ งามเดือนเด่น หม้ายสาววัย ยี่สิบเก้าปี สามเดือนก่อนสามีที่เพิ่งแต่งงานกันหมาดๆ ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ โดยมีหญิงบริการนั่งคู่ไปด้วยถึงสองคน สาเหตุมาจากกิจกรรมเร้าร้อนบนรถจนไม่ได้ระวัง จันทร์กะพ้ออับอายมาก โกรธแค้นเป็นที่สุด ยิ่งครอบครัวสามีเรียกร้องให้เธอแบ่งสมบัติที่คิดว่าเป็นน้ำพักน้ำแรงของฝ่ายชาย แต่ความจริงเธอเป็นคนหามาได้ทั้งหมด จันทร์กะพ้อตัดพ้อความเลวร้ายที่เกิดกับเธอ หญิงสาวต้องการจะล้างสมองตัวเองจากความทรงจำที่เลวร้ายจนต้องออกเที่ยวเตร่เป็นประจำกับเพื่อนรักรุ่นเดียวกัน