บทที่ 1.2 (กระดังงายั่วรัก)

“ผู้หญิงสมัยนี้ไร้ยางอาย อยากได้ผัวใหม่ก็ต้องมาเป่าประกาศ...ได้เดียวฉันจัดให้ เธอจะต้องลืมไม่ลงเชียว”

ร่างหนาโน้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวที่หอมกรุ่น กลิ่นสุราผสมน้ำหอมนั้นช่างดึงดูดให้เขาถอนตัวไม่ขึ้น ปลายจมูกโด่งซอกซอนสูดกลิ่นอย่างกระหาย คนตัวเล็กกว่าพยายามปัดป่ายอย่างรำคาญ อารมณ์คลุกรุ่นยากเกินที่ชายหนุ่มจะยอมถอย เขายิ่งระดมแรงขบเม้มลำคอขาวจนมีรอยแดง ไม่นานเธอก็ส่งเสียงครางเบาๆ เร้าให้เขาพรมปากทุกสัดส่วน ใบหูบางถูกเม้ม ปากหยักร้อนๆ ประกบปากบางที่กำลังสูดลมหายใจเข้า เขาจ้วงลิ้นสากเข้าไปพันเกี่ยวลิ้นบางดูดรั้งนัวเนียไม่ให้เธอถอนปากหนี

“อืม หวาน”

หน้าคมเลื่อนลงมาหาอกอิ่มที่อยู่ภายใต้ชุดเดรส เขาเม้มหนักๆ ปลุกเร้าอารมณ์ให้คนใต้อาณัติ มือหนาปลดอาภรณ์ออกจนเหลือเพียงบราเซียสีดำและแพนตี้ตัวน้อยที่เข้าชุดกัน ชายหนุ่มเคล้นคลึงอกสวยอย่างมันมือ ยอดปทุมแข็งเป็นไตชูชันอยู่ใต้บราเซีย เขาค่อยๆ ปลดมันออกอย่างใจจดจ่ออยากจะเห็นให้เต็มตา

ความขาวอวบอิ่มเย้ายวนให้เขาระดมริมฝีปากดูดด่ำ ขบเม้มเมามัน เสียงครวญครางดังออกมาด้วยความเสียวซ่าน เธอบิดกายไปมายิ่งเหมือนตอบสนองอารมณ์ของเขา

“นุ่มมือดีจัง”

จันทร์กะพ้อเมาไม่ได้สติแต่เธอก็รับรู้ถึงความเสียวซ่านที่แผ่ขยายอาณาเขตไปจนทั่วทั้งร่างกาย เธอคิดว่าตนเองห่างหายจากรสกามนานจนเก็บเอาไปฝันเชียวหรือ ถึงจะฝันหญิงสาวก็อยากตักตวงเอาไว้ให้เต็มที่ เธอจึงตอบสนองทุกลีลาที่สัมผัสร่างกาย

“อ้า ซี้ด”

หญิงสาวสูดลมทางปากเสียงดังเมื่อความอุ่นชื้นทาบประกบบนดอกไม้แสนงามของเธอ หญิงแอ่นเอนกายพลีรับความสะท้านนั้นทันที เธอยินยอมอ้าขารับร่างหนาที่ขยับเข้ามาแนบชิด

รวิยิ้มพึงพอใจที่ได้เห็นความสวยงามของกุหลาบที่เบ่งบาน เขามองก็รู้ว่าเธอไม่ใช้สาวบริสุทธิ์ น่าทึ้งที่เธอดูแลรักษาดอกไม้ให้สดสวยเหมือนสาวแรกแย้ม ชายหนุ่มยังคงสนุกกับการจ้วงลิ้นใส่เกสรสวาทยิ่งเธอครวญครางแอ่นสะโพกขึ้นตอบสนองมันยิ่งเร้าร้อนฉุดไม่อยู่

มือเรียวเผลอกดศีรษะเขาให้ซุกไซ้ อย่างไม่อยากให้เขาหยุด ร่างบางแอ่นเอนจนเนินอิ่มแนบชิดปลายจมูกโด่งคม เสียงครางกระเซ้าที่เกิดจากการดูดดื่มราวกับคนกระหายดังระงมทั่วห้อง ลิ้นอุ่นสากซอกซอนเข้าสำรวจแก่นเกสรจนชุ่มใจ ชายหนุ่มถอนใบหน้าด้วยความเสียดาย อยากจะดื่มด่ำมันต่อ แต่เลือดในร่างกายเริ่มคัดแข็งเต็มที่มันกำลังประท้วงให้เขารีบปลดปล่อยความอัดอั้นนั้นออกมา

ท่อนลำแข็งแกร่งของชายหนุ่มผงาดอยู่ตรงหน้า รวิไม่ลืมที่จะสวมใส่เครื่องป้องกันประชากรโลกออกมาใช้ เขารอบคอบเสมอเพราะมีมันติดตัวตลอดเวลา เบื้องหน้าคือร่างเปลือยเปล่าที่ขาวจั๊วะนอนครวญเสียงกระเซ้าราวกับเรียกร้องให้เขารีบเข้าไปดับความกระสันของเธอ เรียวขาขาวอ้ารอ มือบางลูบไล้เนินอกอิ่มของตัวเองเป็นการกระตุ้นอารมณ์