ตอนที่ 4 คู่แข่ง

4

คู่แข่ง

“ก๊อกๆ” เสียงเคาะกระจกรถเรียกสติของคนข้างในให้หลุดจากภวังค์อันเสียวซ่าน สุดปรารถนาผลักอกสีหนาถออกอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังสวมใส่ชุดนอนคลุมทับด้วยเสื้อคลุมสีเดียวกัน ราวกับเธอเพิ่งตื่นหรือไม่ก็กำลังจะนอนอีกรอบ

“นุ่น” เสียงของชายหนุ่มไร้วี่แววของความตกใจ เขายืดตัวขึ้นแล้วออกไปจากรถปล่อยให้สุดปรารถนาจัดการตัวเองให้เรียบร้อย

“อีนี่มันเป็นใครคะพี่สิงห์ แล้วมันมีสิทธิ์อะไรมากอดจูบลูบคลำกับพี่สิงห์ในรถ อ้อ...หรือไปหิ้วติดมือมาจากซ่องไหนคะ คงจะเด็ดดวงน่าดูพี่สิงห์ถึงติดใจ”

ถ้อยคำวาจาว่าร้ายของผู้หญิงหน้าตาดีทว่าขาวซีดคนนั้นทำให้สุดปรารถนาตกใจไม่น้อยเหมือนคนมีชนักปักหลัง แต่แล้วเมื่อเธอกำลังจะหาพ่อให้ลูกในท้อง กับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาขวางทางเธอควรจะปัดกวาดออกไปให้พ้น ไม่ใช่เวลาจะมัวแต่ตกใจกับคนที่กล้าว่าร้ายตั้งแต่เห็นหน้ากันครั้งแรก

“หยุดพูดดูถูกคนอื่นเสียทีนุ่นพี่ไม่ชอบ”

“นุ่นก็ไม่ชอบเหมือนกันค่ะ พี่สิงห์ต้องส่งมันกลับไป เอามาจากไหนก็เอาไปคืนตรงนั้น”

“นุ่นไม่มีสิทธิ์มาสั่งพี่ นุ่นเป็นน้องไม่ใช่เจ้าชีวิตของพี่!” สีหนาถเสียงดังใส่อย่างโมโห มันเป็นครั้งแรกที่เขาตะโกนใส่หน้าณัฐชา หญิงสาวน้ำตานองหน้าในบัดดล

“พี่สิงห์ไม่รักนุ่นแล้วหรือคะ พี่สิงห์ดุนุ่นแบบนี้ ไม่รักนุ่นแล้วใช่มั้ยคะ พี่สิงห์ใจร้าย” เสียงของเธอสั่นเทิ้มก่อนที่ร่างเพรียวบางจะล้มลงไปต่อหน้าต่อตา

คนในรถตกใจจนตาโต มันเกิดอะไรขึ้น นี่เธอกำลังเจอกับเรื่องอะไรอยู่

สีหนาถรีบช้อนร่างณัฐชาขึ้นรถ เขาสบตาสุดปรารถนาราวกับจะบอกให้เธอทำใจในเรื่องอะไรบางอย่าง แต่กระนั้นสุดปรารถนาก็พยักหน้ารอให้เขาขับรถเข้าไปในไร่

“เธอจะเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” คำถามแรกเกิดขึ้นก่อนที่รถหรูจะจอดลงหน้าบ้านเล็กหลังหนึ่ง

“นี่คือบ้านพักของเธอ เดี๋ยวฉันจะพานุ่นไปพักผ่อนแล้วจะกลับมาใหม่”

สุดปรารถนาพยักหน้าลงจากรถแบบงงๆ เธอมองรถที่เคลื่อนจากไปแล้วเปิดประตูเข้าบ้านไปเงียบๆ บ้านเล็กไม่ได้ล็อกประตูเหมือนเตรียมไว้สำหรับการต้อนรับโดยเฉพาะ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นก็ดูดีมีราคาและเพียงพอสำหรับครอบครัวเล็กๆ เลยด้วยซ้ำ

บ้านพักของเธอ?

มันบ่งบอกอยู่แล้วล่ะว่าเธอมีสิทธิ์แค่อยู่ที่นี่ ไม่มีสิทธิ์เข้าไปก้าวก่ายในบ้านหลังใหญ่ของเขา ไม่เป็นไร เพื่อลูกเธอจะทำทุกอย่างเพื่อมัดทั้งตัวและหัวใจของเขา ในเมื่อพรหมลิขิตได้ส่งเธอให้มาเจอกับเขาอีกครั้ง สุดปรารถนาจะทำให้ลูกมีพ่อมีแม่เหมือนเด็กทั่วไป

‘รัก’ อาจจะไม่จำเป็นสำหรับคนบางคน

“ว้าย! นายสิงห์นี่เกิดอะไรขึ้น ยัยหนูเป็นลมไปอีกแล้วหรือ”

คุณณิชาไม่พูดเปล่ารีบเดินหายาลมยาหม่องซึ่งมันวางเป็นจุดๆ เพราะณัฐชาเป็นคนอ่อนแอของพวกนี้จำเป็นจะต้องหยิบฉวยได้ทุกเมื่อ

“ครับคุณแม่ ผมกำลังคิดว่าจะให้ใครตามหมอมาดูอาการสักหน่อยดีไหม เกรงแต่ว่านุ่นจะเป็นอะไรมากไป”

“คงไม่จำเป็น ยัยหนูไม่มีอาการชัก ประเดี๋ยวก็คงฟื้น แล้วนี่นายสิงห์ไปเจอนุ่นที่ไหน”

“นุ่นไปเคาะกระจกรถผมครับ แล้วเธอก็เป็นลม” สีหนาถเว้นวรรคในสิ่งที่ไม่จำเป็นจะต้องป่าวประกาศบอกใครๆ มันไม่ใช่เรื่องดีซึ่งเขาก็รู้แต่ก็ยังทำ

“ยัยหนูรอนายสิงห์ ถามว่าทำไมนายสิงห์ไปไหนไม่ยอมบอก แม่ก็คร้านจะต้องอธิบายได้แต่ภาวนาอย่าให้นายสิงห์เบื่อหน่ายแกมากไปกว่านี้ อย่างไรซะ ยัยหนูก็เป็นน้องนายสิงห์”

“ไม่เป็นไรครับคุณแม่ นุ่นเองก็เป็นน้องรักของผมเหมือนกัน ถึงแม้บางทีแกจะเอาแต่ใจตัวเองมากไป ผมคงไม่ถือสา”

“ดีแล้วนายสิงห์ สงสารน้องเถอะนะพ่อคุณ”

“ครับคุณแม่ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีมีเรื่องจะต้องทำด่วน” สีหนาถไม่ปล่อยเวลาให้ยืดเยื้อต่อไปด้วยเชื่อมั่นว่าณัฐชาจะต้องฟื้นในอีกไม่นาน และเป็นห่วงสุดปรารถนาที่ต้องถูกทิ้งหลังจากถูกพาตัวมาที่นี่

“เรื่องอะไรรึ คือแม่จะได้บอกน้องเมื่อน้องฟื้น ถ้าฟื้นขึ้นมาต้องเรียกหานายสิงห์อีกแน่”

“เรื่องส่วนตัวครับ” สีหนาถตอบเพียงสั้นๆ แม้น้ำเสียงจะอ่อนโยนตามกิริยาที่ดูจะติดเป็นนิสัยยามเอ่ยกับคนที่เขาเคารพนับถือ กระนั้น ‘ส่วนตัว’ ความหมายของมันเน้นชัดเจนความนัยที่ไม่ต้องการจะเปิดเผยจนกว่าอยากพูดเอง

คุณณิชาปล่อยให้สีหนาถจากไปแล้วหันมามองบุตรสาว เพียงไม่กี่นาทีณัฐชาก็ลืมตาขึ้น

“พี่สิงห์ล่ะคะคุณแม่”

“นายสิงห์ไปแล้วจ้ะ”

“ไปแล้ว!!! พี่สิงห์ต้องไปหาอีนั่นแน่ๆ นุ่นเห็นว่าพี่สิงห์หนีบโสเภณีเข้าบ้าน พี่สิงห์นี่ยังไงกันหลงมันหัวปักหัวปำขนาดหอบหิ้วกลับมากินที่บ้าน”

“นุ่น! ไม่เอาน่ะลูก อย่าพูดให้นายสิงห์ได้ยินเชียว”

“ฮึ นุ่นไม่เห็นกลัว พี่สิงห์จะเป็นของใครไม่ได้นอกจากนุ่น”ณัฐชาประกาศกร้าว คุณณิชาส่ายหน้าคว้าต้นแขนของลูกเอาไว้

“ในเมื่อเขาไม่รักไม่ชอบมากไปกว่าความเป็นพี่น้อง นุ่นอย่าบังคับใจนายสิงห์เลยนะลูก”

“นุ่นจะทำทุกอย่างให้พี่สิงห์เป็นของนุ่น ถ้าถึงขั้นที่หอบของเหลือเดนมากินถึงในบ้านแบบนี้ เห็นทีนุ่นจะต้องใช้ไม้ตาย”

ในแววตาของณัฐชามีแต่เปลวเพลิงลุกโชติ ทั้งความรัก ความเกลียด สื่อออกมาอย่างเห็นได้ชัดและทำให้มารดาถึงกับซวนเซเมื่อเห็นสายตาแบบนั้น ณัฐชาคนนี้ไม่ใช่คนอ่อนแอแม้ร่ายกายจะไม่เอื้ออำนวยหากแต่หัวใจของเธอช่างแข็งกระด้างกับคนอื่นๆ ยกเว้นสีหนาถเพียงผู้เดียว

“ทำไปแล้วจะได้อะไรขึ้นมาฮึนุ่น สิ่งที่หนูกำลังคิดไม่ใช่เรื่องดี และไม่ทำให้นายสิงห์หันมาสนใจไปมากกว่านี้”

“ก็ให้มันรู้ไปสิคะว่านุ่นจะแพ้อีนั่น” ณัฐชาหันหลังแล้วเดินหนีไปอีกทาง

“นั่นจะไปไหน” เพราะรู้ดีว่าลูกกำลังจะไปไหน แต่ทว่าคนเป็นแม่ซึ่งบังคับลูกไม่ได้ดั่งใจก็ได้แต่ห่วงและปลงตก

“ในเมื่อตอนนี้พี่สิงห์ไปหาอีนังนั่น นุ่นจะไปขัดขวางก็รังแต่จะทำให้พี่สิงห์รังเกียจ นุ่นไปหาคนอื่นไม่ดีกว่าหรือคะ”

“ไม่ไปได้มั้ยนุ่น แม่ไม่อยากให้หนูไปยุ่งเกี่ยวกับมันเกินกว่านี้แล้ว มันไม่ใช่คนดี”

“แต่เขาก็เป็นคนเดียวที่ทำลายความเจ็บใจของนุ่นให้หมดทุกครั้งที่นุ่นไปหา คุณแม่อยู่เฉยๆ เงียบๆ อย่างที่เคยทำมาดีกว่าค่ะ”

คุณณิชาน้ำตาแทบร่วงทุกครั้งที่ถูกลูกสาวสั่ง ใช่ เธอเป็นแม่ที่ใช้ไม่ได้เลย เลี้ยงลูกแบบผิดๆ จนลูกกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเอง ถ้าไม่ได้ดั่งใจณัฐชาจะเป็นลม และแม่อย่างเธอก็อับจนหนใจรักษาอาการนี้ของลูก เธอรู้ว่าเมื่อกลับมาอีกครั้งณัฐชาจะสดใสขึ้นกว่าเดิม

โรคประหลาดของณัฐชา!

ร่างขาวซีดเซียวและยังอยู่ในชุดนอนบางเบาซอยเท้าไปวิ่งไปท้ายไร่ ที่นั่นมีบ้านไม้หลังเล็กที่พอจะกันแดดกันฝนอย่างสบายๆ ที่หมายของเธอคือที่นี่ ทุกครั้งที่เจอเรื่องราวไม่ได้ดั่งใจ ณัฐชาจะแก้ปัญหาด้วยการพาตัวเองมาที่นี่เพื่อพบกับใครบางคน คนที่จะรักษาอาการตัวสั่นงันงกเพราะความริษยาด้วยการกระทำที่ถ้าใครเห็นก็คงต้องยกมืออุดปากดวงตาเบิกกว้าง

ประตูไม้ซ่อมซ่อที่พอจะปิดล็อกด้วยกลอนประตูจากภายใน หากแต่บัดนี้ประตูนั้นไม่ได้ล็อก และมันก็เป็นแบบนี้ทุกวันในระยะหลายเดือนที่ผ่านมา คนที่พักอาศัยอยู่ในนี้จะล็อกเฉพาะเวลาที่ตนไม่อยู่ไร่หรือออกไปทำธุระหลายวัน เพราะภายในมีเพียงโทรทัศน์และพัดลมที่พอจะมีค่าให้ขโมยได้

ณัฐชามองชายหนุ่มร่างสูงผิวเข้มที่นั่งพักหลังเสร็จงาน ‘ดิน’ คือชื่อของเขา ผู้ชายที่เกิดมาจากดินและจะตายไปกับดิน

“คุณหนู” ดินลุกขึ้นและณัฐชาก็ถอดชุดนอนออกจนร่างเปลือยเปล่าผวาเข้ากอดดิน ผู้ชายคนนี้เธอซุกเขาไว้ทำหน้าที่แทนสีหนาถ ในเมื่อพี่สิงห์ของเธอไม่เหลียวแลเธอมากไปกว่าน้องสาว ดินก็คือคนแก้ขัดแก้คันให้เธอไปพลางๆ

ดินไม่พูดเพราะรู้ดีว่าคุณหนูต้องการอะไร และทุกครั้งเขาจะสนองเธอจนทั่วร่างบาดเจ็บ กระนั้นดินก็ยังแข็งแกร่งพอจะไม่ถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อ

เขาถูกผลักให้ล้มไปบนแคร่ไม้ไผ่ที่มีฟูกบางๆ กับหมอนวางไว้ เต้านมขาวผ่องเบียดเข้ากับใบหน้าของเขาเป็นอันดับแรก ณัฐชาดูมีความสุขกับการทำแบบนี้ ปลายถันของเธอถูกดูดแรงๆ พอเหมือนจะไม่ได้ดั่งใจฝ่ามือบางๆ ของเธอก็ตบไปที่ซีกหน้าของดิน “เพียะ!”

ดินยกมือขึ้นบีบคลึงเต้าทรวงขาวลออ เขารู้ว่าจะทำอย่างไรให้คุณหนูพอใจ แม้หลายครั้งดินจะเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและอัปยศอดสูหมดความภาคภูมิใจ แต่ความเจ็บปวดทางกายกลับทำให้เขาพบเจอความสุขอย่างไม่น่าเชื่อ

ปลายเล็บยาวคมจิกเข้าที่ยอดอกของดิน เขาส่งเสียงครางด้วยความเจ็บและเอาคืนกลับเท่าๆ กัน ด้วยการบิดยอดถันของเธอบ้าง ทว่าแทนที่ณัฐชาจะร้องครวญครางเธอกลับหัวเราะร่วน

“เสียวดีจังดิน ฉันชอบ”

ดินกัดปลายถันทั้งสองข้าง โรมรันด้วยปลายลิ้น นิ้วมือบีบเอวเล็กบางนิดเดียวก่อนจะจ้วงปลายนิ้วเข้าสู่ร่องหลืบ

“ซี้ดดดด แรงๆ นะดิน ฉันชอบแรงๆ”

สะโพกขาวส่ายร่อนเหมือนนางหงส์บดเบียดนิ้วมือของเขาอย่างเสียวซ่าน ลำตัวด้านบนกดต่ำให้ทรวงอกยังละเลียดกับปากหนาๆ ของเขา ส่วนบั้นท้ายนั้นลอยโด่งและบางทีก็กดย้ำที่เป้ากางเกงตุงๆ

“ถอดกางเกงออกสิไอ้บ้า ไม่ถอดแล้วนายจะเอาฉันได้ยังไง”

ดินรู้ว่าบางทีเขาก็ชักช้าไม่ทันความใจร้อนของคุณหนู แต่ดินก็พยายามทำให้ดีที่สุดซึ่งเขาจำกัดให้อยู่ในขอบเขตแต่มันคล้ายจะลอยออกไปไกลทุกที

กางเกงยีนสีซีดตัวเก่าๆ ขาดๆ ถูกกระชากออกจากลำตัว ท่อนเนื้ออวบใหญ่เด้งผาง ณัฐชามองมันตาวาวจับคว้าเอาไว้แล้วดูดกลืนสวาปามเหมือนคนอดอยาก พวงชายของดินก็ใช่จะว่างเปล่า มือน้อยกรีดนิ้วจับคลึงแล้วบีบเคล้น

“โอววว คุณหนู ให้ตายเถอะครับ”

“อยากตายนักหรือไงดิน หึ หึ ยังหรอก นายยังตายไม่ได้ง่ายๆ”

สำหรับสายตาของคนภายนอกคงเห็นณัฐชาเป็นผู้หญิงขี้โรค อ่อนแอ แต่ความจริงแล้วเธอร่านจัดขนาดใครหน้าไหนก็คงแซงไม่ได้ เธอย้ายสะโพกกดลงบนใบหน้าของดิน แล้วโน้มกายดูดท่อนเนื้อของเขา ดินชอบนะ ไม่ใช่ไม่ชอบ แม้ร่างขาวๆ จะผ่ายผอมไปสักนิดแต่โหนกเนื้อของณัฐชานั้นกว้างใหญ่นูน เบียดบดใบหน้าและปากลิ้นของเขาจนเกือบเต็มพื้นที่

“ซี้ดดด ดินจ๋า ฉันเสียวเหลือเกินรู้มั้ย”

ไยเล่าจะไม่รู้ หากแต่ดินกลับไม่ตอบชิวหาติ่งเนื้อบางเล็กเลียไล้ไปทั่วทั้งร่องแยก กระทุ้งปลายลิ้นและนิ้วมือจนบั้นท้ายของเธอสะเทือนลั่น

“โอวววว” ไม่ใช่แค่เสียงครางอย่างเดียวที่หลุดจากปากณัฐชา แต่ฝ่ามือและปลายเล็บทั้งสิบรุมทึ้งท่อนเนื้อของดินเหมือนเป็นแค่ของเล่น ปากลิ้นของเธอก็ใช่ย่อย รวมกันแล้วทำดินแทบจุกแต่เขาก็รู้สึกดีไม่น้อยเลยทีเดียว

“ฉัน...ฉันออกแล้วจ้ะ ดินจ๋า”

ดินกระดกหัวกลืนกินธารสวาทของเธอที่ท่วมท้น แข้งขาณัฐชาสั่นเทิ้มเหมือนกำลังจะพังพาบสิ้นเรี่ยวแรง ดินเอาคืนด้วยการกดร่างเธอกับแคร่แล้วจับปลายเท้าเล็กๆ พาดบ่ายัดเยียดตัวตนใส่ร่องสาวไม่ยั้ง

“อ๊ะ โอววว” ณัฐชาส่งเสียงครางแหลมและดังอย่างที่ไม่กลัวใครได้ยิน ไม่สนใจจะมีใครแอบมองหรือไม่ด้วย เธอชอบความรุนแรง ในขนาดที่ดินยังโยกคลึงกระหึ่มอยู่นั้น มือน้อยของเธอก็หยิกปลายถันตัวเองไปด้วย

ดินถอนใจถาโถมใส่ร่างคุณหนูของเขาไม่ยั้ง ขนาดของท่อนเนื้อแหวกร่องสาวจนกว้าง ดินเชื่อว่าต่อให้กล้ามเนื้อเล็กๆ จะบีบรัดแค่ไหน ขนาดของร่องกระสันก็คงไม่ลีบเล็กลงเท่าเดิมแน่ๆ แล้วแบบนี้คนที่จะเป็นสามีตัวจริงของคุณหนูจะไม่รู้ได้ไง

นายสิงห์!

ดินเชื่อว่าคุณหนูไม่มีทางได้เป็นเมียนาย ผู้ชายอย่างนายสิงห์นั้นช่างเลือก และรู้ดีว่ากำลังเกลือกกลิ้งอยู่กับอะไร ผู้หญิงมีเสน่ห์ไม่ใช่ผู้หญิงร่านแบบคุณหนู แน่นอนบางสิ่งบางอย่างที่ดินไม่อยากพูดก็คือ เขารู้ว่าตนไม่ใช่คนเดียวของคุณหนู ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ดินควรพูดพอๆ กับเรื่องอาการผิดแปลกของคุณหนูที่ดินควรหุบปากให้สนิท กระนั้นดินก็แน่ใจว่ายังมีคนอื่นๆ ที่รู้เท่าทันคุณหนู และพร้อมจะเป็นที่ระบายอารมณ์ของเธอ

“กรี๊ดดดด” เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจณัฐชาก็ลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า เธอตวัดตามองหน้าดิน ผู้ชายที่เป็นแค่คนงานในไร่ไม่มีเงินทองทรัพย์สมบัติที่จะหาเลี้ยงเธอได้ แต่เขามีดีตรงเป้ากางเกง เธอกดตามองท่อนเนื้ออ่อนยวบ มองกล้ามเป็นมัดๆ อาบเหงื่อจนเงาวับอย่างชอบใจ และทำสิ่งที่เล่นเอาดินถึงกับสะดุ้งเฮือก

ปลายเล็บทั้งห้ากดลึกไปบนกล้ามเนื้อแน่นแล้วกระชากขูดฝากรอยเล็บที่มีเลือดซิบๆ ซึมออกมาทันที

“สิ่งที่ฉันชอบคือการไม่ได้ยินเสียงของนาย ไม่ว่านายจะเจ็บแค่ไหน เสียงของนายก็อยู่แค่ในลำคอ”

“ถ้าคุณหนูไม่ชอบ ผมก็จะไม่ทำ”

“ดีมากดิน แบบนี้จะได้อยู่ด้วยกันไปนานๆ”

“คงไม่นานกว่าสามีของคุณหนู”

“ฮึ ถ้าฉันกับพี่สิงห์แต่งงานกัน ฉันสัญญาเลยว่าจะเก็บนายไว้”

“ครับ” คำตอบของดินค้านกับสิ่งที่อยู่ในใจ ถ้าถึงเวลานั้นเขาเลือกที่จะไป การอยู่เป็นก้างขวางคอนายสิงห์ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำที่สุด นายสิงห์เป็นคนน่ากลัวและดินก็กลัว ทั้งเกรงกลัว เกรงใจ แต่สิ่งที่ดินทำอยู่นี่ก็เพราะช่วยเหลือคุณหนูเท่านั้น ดินไม่อยากให้คุณหนูไประบายออกกับคนอื่นเพราะพวกมันไม่ได้คิดเช่นเดียวกับเขา

และแม้นายสิงห์จะจับได้ ดินก็พร้อมจะตายไปพร้อมกับดินเช่นกัน

‘นายอยากได้อะไรก็บอก ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจริงๆ ฉันจะหาให้’

‘ผมไม่อยากได้อะไรมากไปกว่าความกรุณาของนายสิงห์อีกแล้วครับ’

‘ฉันจะกรุณากับคนที่ควรได้รับ’

‘ผมสัญญาจะไม่ทรยศนายสิงห์ครับ’