ตอนที่ 2 เจ้ากรรมนายเวร

2

เจ้ากรรมนายเวร

4 เดือนต่อมา นครศรีธรรมราช

เจ้าของแววตาสุกสกาวที่บัดนี้เหลือเพียงความกังขากับร่างกายของตัวเองกำลังหันไปมองประตูห้องเช่าเพื่อสำรวจความเรียบร้อย สุดปรารถนาพยักหน้ากับตัวเองก่อนกระชับสายกระเป๋าที่กำลังคล้องบ่า เท้าเล็กๆ ก้าวไปข้างหน้าด้วยความหมายมุ่งปนคาดหวังอย่าให้ความสงสัยเป็นความจริง

สุดเขตขับรถจักรยานยนต์ซอมซ่อที่ตัดสินใจซื้อต่อจากเจ้าของเดิมอีกที เขาจอดรถเมื่อพบว่าประตูห้องเช่าซึ่งอยู่ชั้นล่างสุดถูกคล้องแม่กุญแจแสดงว่าพี่สาวไม่อยู่ สุดเขตละสายตาจากประตูเพื่อมองหาพี่สาว แต่ไม่พบสุดปรารถนาตามต้องการ

“ไปไหนของเค้านะ น่าจะบอกกันบ้าง” ว่าแล้วสุดเขตก็กดมือถือที่ซื้อต่อจากคนอื่นมาอีกทีเหมือนกัน เขาติดต่อหาพี่สาวยังไม่มีการรับสาย แม้สุดเขตจะทวนสายซ้ำหลายต่อหลายครั้ง

“ทำไมพี่ดอกรักไม่ยอมรับสายเขต” สุดท้ายเขาก็ส่งข้อความให้เธอโทร.กลับด่วน

ในขณะที่สุดเขตกำลังเป็นห่วง บุคคลต้นเหตุของความเป็นห่วงก็กำลังนั่งรอตรวจอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แน่นอนโรงพยาบาลรัฐจะมีคนใช้บริการเยอะกว่าโรงพยาบาลเอกชนเหมือนวันนี้กว่าจะถึงคิวสุดปรารถนาเวลาก็ค่อนไปจนบ่าย

“คุณสุดปรารถนา เนตรดาราค่ะ” เจ้าหน้าที่เรียกคิวแล้ว สุดปรารถนาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดแล้วเดินเข้าห้องตรวจไปเงียบๆ

“เป็นอะไรมาครับ” หมอหนุ่มรูปงามถามคนไข้สาวสวยหน้าตายิ้มแย้ม

“หนู...เอ่อ...หนูคิดว่าตัวเอง...ตั้งครรภ์ค่ะ”

“ประจำเดือนมาครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ครับ”

“เมื่อ...” เธอบอกไปตามความจริงๆ มือไม้เย็นเฉียบ ที่ต้องมาหาหมอเพราะสุดปรารถนารู้สึกเวียนศีรษะมาหลายวัน ประจำเดือนก็ขาดไปตามที่บอกคุณหมอ เธอคำนวณแล้วเวลามันพอดีกับตอนที่เธอขายตัวให้ชายคนนั้น ชายคนแรกในชีวิต และคงจะฝากลูกคนแรกไว้ให้เธอเลี้ยง

“ถ้างั้นหมอคงต้องขอตรวจปัสสาวะ การตรวจอาจจะต้องใช้เวลา เชิญนั่งรอข้างนอกนะครับ”

“ค่ะ คุณหมอคะ หนูอาจจะไม่ท้องก็ได้ใช่ไหมคะ” เธอถามออกไปด้วยความกังวลใจ

“ใช่ครับ แต่การที่คุณบอกว่าประจำเดือนขาดหายไปหลายเดือนมีความเสี่ยงที่จะตั้งครรภ์สูงถ้ามีเพศสัมพันธ์กับสามีก่อนหน้านี้”

“แล้วถ้า...”

“หรือคุณไม่ได้มีเพศสัมพันธ์ล่ะครับ”

“มีค่ะ เอ๊ย! เอ่อ...คุณหมอจะตรวจปัสสาวะใช่ไหมคะ งั้นหนูออกไปรอเรียกข้างนอกนะคะ” เธอตัดบทแล้วรีบลุกออกไปหน้าซีดสลับแดงแปร๊ด

คุณหมอชัยชนะหัวเราะพร้อมกับโคลงหัว วันนี้เขาเจอคนไข้แปลกๆ หลายรายแล้วตั้งแต่เริ่มตรวจ ทั้งผู้หญิงผู้ชายคนแก่และเด็ก แต่หมออย่างเขาต้องไม่เครียด เพราะหากเครียดคนไข้ก็คงแย่ คุณหมอหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าเสื้อเมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้า

“ว่าไงนายหัว ไหนว่าจะมาหาป่านนี้ยังไม่เห็นหัว”

“พูดดีไปเถอะมึง ทำอย่างกับกูไปถึงแล้วมึงจะว่าง กูต้องไปนั่งรอมึงอีก”

“รอแค่ไม่กี่ชั่วโมงกูก็ออกเวรแล้ว”

“เออ กูรอได้ จะบอกว่าใกล้ถึงแล้ว แต่ดันมีอุบัติเหตุอยู่ข้างหน้า น่าจะนานกว่ารถจะขยับได้”

“มีคนเป็นไรมากหรือเปล่าวะ”

“รู้ว่าเป็นรถบรรทุกสิบล้อพลิกคว่ำ แต่ไม่รู้จำนวนผู้บาดเจ็บ กูอยู่ห่างหลายช่วงคันว่ะไอ้หมอ คงต้องรอรถเครนมายกก่อนน่ะ อีกนาน”

“ใจเย็นๆ โว้ยไอ้สิงห์ กูก็มีคนไข้รอตรวจอีกเยอะ เอ่อแค่นี้ก่อนนะ”

“ได้เพื่อน”

หลังจากนั่งรอผลตรวจปัสสาวะนานถึงหนึ่งชั่วโมงเศษ ใช่ว่าผลปัสสาวะจะต้องใช้เวลาตรวจนานกว่าจะรู้ผลแต่เพราะต้องรอคิวคุณหมอเรียกฟังผลนานมากต่างหาก เป็นธรรมดาของโรงพยาบาลรัฐหน้าที่สำคัญของคนไข้อีกหน้าที่หนึ่งก็คือต้องรอคิวตรวจให้ได้ สุดปรารถนาได้แต่ทำใจ เธอลางานกับหัวหน้างานไว้แล้วก็เลยไม่หนักใจเท่าไหร่ และนี่ก็เป็นลางานครั้งแรกตั้งแต่เข้าทำงานมาพอดีกับช่วงผ่านโปรฯ แล้วด้วย

ตั้งแต่ย้ายจากจังหวัดติดชายแดนใกล้บ่อนเพียงข้ามฝั่งไปประเทศเพื่อนบ้าน สุดปรารถนากับสุดเขตก็ลงใต้มาหาที่อยู่อาศัยและหางานทำทันที โชคดีที่ทั้งสองคนพี่น้องได้งานทำพร้อมกันจึงไม่ลำบาก แม้ว่าสุดเขตจะขึ้นบัญชีดำเข้าออกคุกตารางบ่อย ก็ยังมีเจ้านายใจดีมองข้ามเรื่องนี้เพื่อให้โอกาสคนมีคดีได้มีสัมมาอาชีพสุจริตทำ

หลังจากคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เธอก็คิดถึงท้องตัวเองที่ตอนนี้ยังไม่นูนแต่หลังจากนี้ต้องนูนสูงขึ้นมาแน่ เธอเชื่ออย่างนั้นเชื่อว่าตัวเองท้อง...ท้องกับผู้ชายคนนั้น เธอจำเขาไม่ได้แต่จำรสสัมผัสของเขาได้ แค่คิดถึงฝ่ามือทั้งสองข้างที่คอยแต่จะไต่ไปทั่วร่างบีบเคล้นเต้าทรวงเคล้าคลึงเนินหนั่นกลางหน้าขา ขนบนกายก็ลุกพรึ่บราวกับทำความเคารพใครสักคน หน้าหวานๆ แก้มเนียนๆ แดงก่ำ เธอก้มหน้าก่อนจะรู้สึกคล้ายบริเวณหัวตาจะชุ่มเอ่อไปด้วยหยาดน้ำ

ท้องไม่มีผัว!

ลูกไม่มีพ่อ!

ผู้หญิงเปื้อนราคี!

ผู้หญิงหยำฉ่า!

“คุณสุดปรารถนาเชิญค่ะ” เสียงเจ้าหน้าที่เรียกเข้าห้องตรวจ ชื่อของเธอทำให้หญิงสาววัย 20 ปีสะดุ้งเฮือก เธอลนลานลุกขึ้นพรวดแล้วเดินเข้าห้องตรวจอย่างเร็วรี่

“คุณสุดปรารถนานะครับ ผลการตรวจของคุณ...”

“หนูท้องใช่ไหมคะคุณหมอ” น้ำเสียงของเธอสั่นเทิ้มอย่างเจ็บปวด ตอนนี้ในสมองมีแต่คำว่า ‘ใช่ครับ คุณท้อง’

และ...

“ผลการตรวจออกมาแล้วนะครับ คุณเป็นท้อง...”

“หนูท้อง!! หนูท้องจริงๆ!! หนูท้อง!!!” สุดปรารถนาลุกพรวดพร้อมกับพาร่างเดินซวนเซออกจากห้องโดยไม่ฟังอะไรอีกต่อไป น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ากลบเสียงเรียกของคุณหมอและนางพยาบาล ไม่ว่าใครจะเข้ามาขวางหน้าเธอก็ปัดออกไปให้พ้นทาง

ท้อง!!!!

ทำยังไงดี...จะทำยังไงดี

“เดี๋ยวสิคะคุณ...” นางพยาบาลเรียกก็แล้วอะไรก็แล้ว สาวน้อยหน้าตาสะสวยก็ไม่ฟังอีร้าค่าอีรมจนเธอหมดปัญญาต้องหันไปมองสบตากับหมอนะในห้อง “คงต้องปล่อยเธอไปแล้วล่ะค่ะคุณหมอ มีเคสด่วนต่อจากนี้ คนไข้เป็นไข้เลือดออกค่ะ”

เป็นอันจบความคาดหวังของหมอที่จะให้สุดปรารถนาฟังผลการวินิจฉัยให้จบ หมอชัยชนะทำหน้าเมื่อยและจำต้องเรียกเคสต่อไปเข้าฟังผลเลือดซึ่งผลออกมาเป็นโรคไข้เลือดออกต้องแอดมิทโดยด่วน

"อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ" สุดปรารถนาขอโทษขอโพยเจ้าของร่างสูงตระหง่านที่เธอเดินชนโดยไม่ได้ตั้งใจ เพราะมัวแต่ร้องไห้ปากคอสั่นกับสิ่งที่เพิ่งรู้มา ถ้าเธอกำลังจะแต่งงานกับใครคนหนึ่ง และคนๆ นั้นคือพ่อของลูกในท้อง สุดปรารถนาจะไม่ร้องไห้เสียใจแบบนี้ แต่นี่... เธอยังไม่รู้จักหน้าค่าตาพ่อของลูกเลยด้วยซ้ำ ลูกในท้องเป็นลูกใคร ชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไรก็ยังไม่รู้ แล้วจะให้เธอดีใจได้อย่างไร

"เดี๋ยวนะ เธอร้องไห้?" สีหนาถได้กลิ่นหอมของดอกไม้ชนิดหนึ่ง ราวกับติดอยู่ที่เรือนผม หรือไม่ก็...เรือนร่างอันอวบอิ่มของเธอ และคล้ายจะจำบางสิ่งบางอย่างได้ดวงตาของเขาจึงหรี่ลงนิดๆ แล้วรอยยิ้มบางๆ ทว่ายินดีปรีดาอย่างสุดขีดก็ปรากฏ

"ขอโทษค่ะ กรุณาปล่อยมือจากต้นแขนฉันด้วย" เธอเองก็คล้ายจะเพิ่งนึกออกว่าตอนนี้ต้นแขนถูกมือเขากุมไว้ไม่ยอมปล่อย

"ถ้าไม่ล่ะ” น้ำเสียงของเธอที่จำได้ไม่เคยลืมทั้งยามหลับยามตื่นและคิดว่าฟังไม่ผิดแน่ ทำให้สีหนาถตอบยียวนกวนประสาทออกไป

"คงจะไม่ดีนักถ้าคุณจะจับแขนฉันไว้แบบนี้" สาวเจ้าเงยหน้ามองเขาอย่างเอาเรื่อง ซ้ำยังน้ำตาคลอเบ้าขอบตาแดงช้ำ

"ทำไม เพราะเราเป็นคนแปลกหน้ากันใช่มั้ย"

"ใช่ค่ะ ถึงฉันจะใจง่ายจนท้องโต ฉันก็ยังเลือกนะคะ"

"ท้อง?นี่เธอ...ท้องงั้นเหรอ" เขาเป็นอีกคนที่รู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มแผ่นดินทลายอยู่ตรงหน้า ไม่คิดว่าการได้เจอหน้ากันอีกครั้งจะเกิดเรื่องเหลือเชื่อตามมาด้วย ไม่คิดว่าตัวเองจะน้ำยาดีถึงเพียงนี้

"ไม่ใช่เรื่องที่ฉันจำเป็นต้องบอกให้คุณทราบกระมังคะ กรุณาปล่อยมือจากแขนฉันได้แล้วค่ะ ไม่งั้นฉันจะ...ว้าย! นี่คุณจะทำอะไร?"

สีหนาถไม่อยากได้ยินอะไรอีกแล้ว ต่อให้เธอท้องลูกแฝดกับใครสักคน เขาก็จะลากตัวเธอกลับไปอยู่ในที่ที่เธอควรอยู่ได้เจอกันแล้วสาบานเลยว่าจะไม่มีวันปล่อยเธอไป

"นี่คุณ!! คุณเป็นใคร ไม่มีสิทธิ์ทำกับฉันแบบนี้นะ ปล่อย!!!"

“ถ้าฉันจะเรียกร้องสิทธิ์ในตัวเธอตอนนี้ ทำไมฉันจะทำไม่ได้ มันอยู่ที่ว่าเธอจะให้ทำหรือเปล่า”

“คุณ...คุณพูดอะไรน่ะ”

สุดปรารถนามองเขาด้วยสายตาไม่ไว้ใจ มองประหนึ่งสีหนาถเป็นตัวประหลาดมีเขี้ยวยาวเฟี้ยว ชายหนุ่มวัย 35 ปีถอนใจ แววตาคู่นั้นของเธอมันทำให้เขาต้องปรามตัวเอง ปรามความใจร้อนหากคิดจะฉุดกระชากก็ทำได้ แต่ถ้าคิดจะเปิดโปงเรื่องราวในตอนนี้ต่อหน้าคนเยอะๆ เพื่อให้เธอยอมสงบก็คงผิดถนัด นางฟ้าของเขาอายุยังน้อยนิดและเขาเกือบจะเป็นพ่อเธอได้ด้วยซ้ำถ้าทำสาวท้องตั้งแต่อายุ 15 ปีถ้าจะทำอะไรเอาแต่ใจตามปกตินิสัย เขาคงทำร้ายเธอซ้ำๆ ซากๆ

วันนั้นหลังจากตื่นขึ้นมาไม่พบร่างขาว ฝ่ามือได้แต่ไขว่คว้าเพียงแค่อากาศไม่เจอร่างอุ่นนุ่มนิ่มเหมือนก่อนหลับ เขาลุกขึ้นพรวดตวัดผ้าขนหนูพันรอบเอวไว้ลวกๆ แล้วกระโจนไปเปิดประตูห้องน้ำ ไม่พบเธอ พอหันไปเปิดกระเป๋าสตางค์ เงินทุกบาททุกสตางค์ที่เหลือก็ยังอยู่ครบ เขาไม่ถูกลอกคราบ แต่ถูกขโมยหัวใจไปตั้งแต่ตอนนั้น

‘อุ๊ยตาเถร! อกอีถมจะแตก พ่อคุ๊ณพ่อทูนหัวรีบร้อนมาหาอีถมแบบนี้ นังดอกรักยังสนองไม่เต็มที่ใช่มั้ยจ๊ะ เลยเสี้ยนจะมาให้อีถมหาคนใหม่สนอง’

เขาได้คำตอบจากแม่เล้าว่าอย่างนั้น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ

‘เธอไปไหน’

‘ใครจ๊ะพ่อรูปหล่อ นังดอกรักน่ะเหรอ มันไปแล้ว หมดเวลางานของมันและคุณก็ไม่ซื้อเวลาต่อนี่นา มันไปแล้วล่ะ ไม่ทันแล้วล่ะพ่อคู๊ณ”

‘เธออยู่ที่ไหน ทำยังไงฉันถึงจะเจอเธออีก’

‘อุ๊ยตาย!นังดอกรักมันวาสดีแท้ ทำงานครั้งแรกก็ทำลูกค้าติดอกติดใจ’

‘อย่าพูดมากได้มั้ย ฉันไม่ได้ต้องการคุยกับเธอ ฉันต้องการเจอดอกรัก ถ้าผู้หญิงที่นอนกับฉันเมื่อคืนชื่อดอกรัก บอกมาว่าเธอคนนั้นอยู่ที่ไหน’

แม่เล้าแต่งหน้าจัดยอมเปิดปากหลังจากสีหนาถยัดเงินแบงก์สีเทาใส่มือหลายใบ เธอบอกทางไปบ้านพักของนางฟ้าและเขาก็รีบตามหาเธอทันที แต่น่าเสียดายที่เขาตื่นช้าไปมากเพราะเจ้าของบ้านเช่าบอกว่านางฟ้าพาน้องชายไปอยู่ที่อื่นแล้ว เขาสืบต่อถึงสาเหตุให้นางฟ้าต้องไปอยู่ที่อื่น เจ้าของบ้านเช่าเลยบอกว่า

‘ไอ้เขตมันเป็นเอเย่นต์ค้ายาช่วยพี่สาวหาเงิน แล้วมันก็ถูกจับ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ไอ้เขตมันโดนจับ ดอกรักมันก็ท้อจะปล่อยน้องนอนตากยุงในคุกก็ทำใจไม่ได้ ดอกรักมันน่าสงสารนะหาเงินช่วยน้องตลอด มีเสี่ยหมายตามันหลายคนแต่มันปฏิเสธหมด นี่มันก็บอกว่าจะไปหาที่อยู่ดีๆ ไม่เข้าใกล้ยาเสพติดอีก แต่ฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะว่ามันจะทำได้ในเมื่อยาเสพติดเกลื่อนเมืองอยู่ตอนนี้ แล้วคุณจะหามันทำไม’

‘ผมเป็นสามีของดอกรัก ป้า...ป้าพอจะรู้มั้ยว่าดอกรักไปอยู่ไหน’

‘โอ๊ย ไม่ได้ถามด้วยสิคุณ เห็นมันรีบร้อนอาจจะไปตายเอาดาบหน้ากระมัง’

สีหนาถจำต้องพาใจเหี่ยวๆ กลับบ้าน หลายเดือนก็เหมือนนานหลายปีจนไม่คิดว่าจะได้เจอนางฟ้าในฝัน แล้วเขาจะปล่อยให้เธออยู่แค่ในฝันได้อย่างไร

“เมื่อกี้เธอบอกว่าเธอท้อง แล้วผัวเธออยู่ที่ไหน”

สุดปรารถนาหน้าแดงเป็นตำลึงสุก คนๆ นี้หน้าด้านหน้าทนฉุดเธอไม่พอยังก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอด้วย

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ปล่อยแขนฉันนะ ฉันจะกลับบ้าน” เธอสลัดข้อมือไปมา ทว่ายิ่งบิดยิ่งสลัดก็ยิ่งแน่นจนแทบจะรู้สึกเลือดไหลเวียนไม่สะดวก

“บอกก่อนสิว่าผัวเธออยู่ไหน”

ผัว?

มีที่ไหนกันเล่า!

สุดปรารถนาส่ายหน้า

“เธอไม่มีผัว แล้วมีลูกได้ไง”

“เอ๊ะ!!! นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉันนะคุณมายุ่งอะไรด้วย”

“ที่ฉันยุ่งเพราะฉันจะเป็นพ่อให้ลูกเธอเอง”

“ห๊า!!! คุณ...วะ...ว่าอะไรนะคะ นี่คุณต้องสติไม่ดีแน่ๆ เลยใช่มั้ย ถึงฉันจะท้องไม่มีพ่อแต่ฉันก็เลือกนะ แล้ว...แล้วที่ฉันท้องไม่มีพ่อก็เพราะฉันเลือกแล้วไงล่ะ เลิกยุ่งกับฉันเสียที”

สีหนาถขบกรามกรอด

“เธอกล้าดียังไงถึงบอกว่าเลือกแล้วเลยยอมให้ลูกไม่มีพ่อห๊า! มานี่เลย เราคงต้องรื้อฟื้นความสัมพันธ์กันอีกยาว”

“ว้ายยยย!!” สุดปรารถนากรีดร้องสะบัดสบิ้งชนิดไม่ห่วงลูกในท้องไปตลอดทาง กระทั่งเห็นสายตาคนมากมายแทนที่จะมองคนตัวสูงใหญ่ตรงหน้าเป็นตัวประหลาด กลับกลายเป็นเธอที่ดูเหมือนประหลาดยิ่งดิ้นยิ่งกรี๊ดก็ยิ่งประหลาด จึงหุบปากแล้วยอมเดินตามบ้างขืนตัวแต่ล้อฟรีบ้างไปตามประสา แล้วเขาก็พาเธอมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ รถSUV ยี่ห้อเมอร์ซีเดสเบนซ์ ที่หาคนขับในประเทศไทยค่อนข้างยาก รถคันโต๊โตกับผู้ชายที่ชอบใช้กำลังทำให้เธอมึนหัว

“เป็นอะไร ทำไมหน้าซีด” สีหนาถหันมาเห็นก็ถามด้วยความห่วงใย ห่วงจริงๆ จังๆ ทั้งแววตาสีหน้าและท่าทาง

“ฉันรู้สึกมึนหัว สงสัยจะแพ้ท้อง”

“แล้วยาล่ะ ยาบำรุงครรภ์อะไรพวกนี้”

“ไม่มี”

“ไม่มี? แล้วเธอเดินออกมาจากห้องตรวจสภาพน้ำตาท่วมหน้า อย่าบอกนะว่าเธอจะ...”

“จะอะไร”

“จะทำแท้ง”

“บ้า!!! ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นแน่ๆ ถึงลูกในท้องจะไม่มีพ่อ ฉันก็จะเลี้ยงเค้าเองให้ดีที่สุด อุ๊ย! นี่คุณ!”

ประตูรถเปิดกว้างแล้วเธอก็ถูกยัดเข้าไปอยู่ในรถคันใหญ่ สุดปรารถนาไม่เคยมีรถเก๋ง แม้แต่จะนั่งรถของคนอื่นก็ยังไม่เคย พอได้ขึ้นนั่งครั้งแรกและเป็นรถหรูหราราคาแพงระยับขนาดนี้ก็อดไม่ไหวเหมือนโดนมนตร์สะกดให้เหลียวมองไปทั่วๆ ในสภาพที่อึ้งและทึ่งกับความรวยของผู้ชายแปลกหน้าที่ลากเธอออกจากโรงพยาบาล

สีหนาถเห็นเธอมองเพลินอย่างลืมตัวก็ติดเครื่องแล้วขับออกจากที่จอด ก่อนจะกดมือถือต่อสายหาหมอชัยชนะ

“เฮ้ย ไอ้หมอ กูยกเลิกนัดของเรานะโว้ย พอดีกูมีธุระต้องสะสางด่วน”

“อ้าว...นี่กูใกล้จะออกเวรแล้ว ธุระสำคัญกว่ากูคงจะเป็นสาวๆ สินะมึง”

“ใช่”

“เฮ้ย ยอมรับแบบนี้มีสาวนั่งข้างๆ หรือเปล่าวะ”

“เออใช่”

“นี่มึงเจอคนที่ใช่แล้วเหรอวะ”

“ใช่ กูตามหามานานเพิ่งเจอตัว ขอโทษที่ทำให้มึงหมดความสำคัญกะทันหันนะไอ้หมอ เอาไว้ว่างๆ ค่อยนัดเจอกันใหม่”

“ไม่เป็นไร กูเข้าใจ”

“แค่นี้นะ”

สุดปรารถนามองเขาจนวางสาย เธอแอบมองเสี้ยวหน้าอันหล่อเหลาของเขาอย่างพอใจ ที่พอใจก็เพราะเธอคิดง่ายๆ ถ้าเขาอยากเป็นพ่อของลูกเธอจริง เธอก็คงคงโชคดี แต่ไม่แน่เห็นหล่อรวยแบบนี้อาจเป็นพวกนักต้มตุ๋นก็เป็นได้

“เธอจำฉันไม่ได้จริงๆ หรือดอกรัก”

“คุณ! รู้จักชื่อฉันได้ไงคะ” พอได้ยินเขาเรียกชื่อเธอเต็มปากราวกับรู้จักกันมาก่อน สุดปรารถนาก็ยอมเอ่ยเสียงหวานมีคำลงท้าย

“ฉันรู้จักเธอว่าแค่ดอกรัก แต่ชื่อจริงๆ ฉันไม่รู้จัก ฉันชื่อสีหนาถ เกียรติโยธิน คราวนี้บอกชื่อจริงๆ ของเธอมาซิ”

“สุดปรารถนาค่ะ” ไม่รู้ทำไมเธอจึงยอมบอกชื่อแก่เขาง่ายๆ เธอรู้สึกว่าเส้นกำแพงบางๆ กำลังหายวับไปต่อหน้า เพียงแค่เขาเรียกเธอว่าดอกรัก

“ใช่เลย สุดปรารถนาของฉัน”