บทที่ 4 ฉันอยากเป็นมากกว่าพ่อของลูกเธอ...

“แม่ดวง”

“หนูดากินนมอยู่เหรอผกา”

“ค่ะ แม่ดวง” เธอตอบพร้อมกับก้มหน้ามองลูกน้อยที่ดูดนมไปด้วยถีบยันขาไปมาอย่างมีความสุข

ดวงพรนั่งลงบนเตียงข้างลูกบุญธรรมวัยกระเตาะของตนเอง แต่ก็เป็นคุณแม่เสียแล้ว แถมยังเป็นแม่ของหลานในไส้ตัวเองอีกด้วย

“เหนื่อยไหมลูก?” นางถามพร้อมยกมือเหี่ยวย่นเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมบนหน้าผากมนให้ผกา

“ไม่เหนื่อยหรอกแม่ดวง” เธอตอบและเงยหน้ายิ้มให้ท่านแล้วก้มหน้ามองลูกที่ผละจากเต้ามายิ้มหวานให้ตนเอง แม้ลูกจะมองไม่ชัด แต่เธอก็รับรู้ได้ว่าลูกเข้าใจและรับรู้ถึงความรักความอบอุ่นจากเธอ

“อะ...อื้อ” แล้วหนูน้อยดาวิษาก็หันมาสนใจเต้าของแม่ต่อหลังจากส่งยิ้มให้แม่แล้ว

ดวงพรมองแม่ของหลานสาวกับหลานสาวตัวเองที่หน้าละม้ายคล้ายคลึงกันถอดแบบกันมาราวกับแฝดก็มิแตกต่างแล้วก็เอ่ย

“เดี๋ยวแม่จะดูแลหนูดาต่อ ผกาป้อนนมแล้วแม่จะกล่อมหลานนอนเอง ส่วนหนูก็ไปเปลี่ยนใส่ผ้าถุงไปอยู่ไฟในกระโจมที่นมแดงเตรียมให้เถอะลูก”

“ขอบคุณนะคะแม่ดวง”

“แม่บอกกี่ครั้งแล้วครอบครัวเดียวกันยังต้องขอบคุณอะไรกันอีกฮึ เด็กคนนี้แม่บอกกี่ครั้งแล้วไม่จำบ้างรึไง”

นางเอ็ดในประโยค แต่มันก็ทำให้ผกายิ้มหัวเราะออกมากับประโยคที่ได้ยินจากปากของแม่บุญธรรมเป็นประจำ

ด้านหน้าประตูห้อง คนที่ขับรถมาจากไร่องุ่นขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่มาแอบอยู่หน้าประตูห้องรอให้ผกาออกไปนอกห้อง ตนถึงจะเข้ามาหาลูกน้อย รอแล้วรออีกผกาก็ยังไม่ไปจึงเดินไปหานมแดงที่อยู่สวนหลังบ้าน

“นมครับยังไม่เสร็จอีกเหรอครับ”

“ใกล้แล้วค่ะคุณดามพ์ของนม พอดีนมเพิ่งกินข้าวอิ่มน่ะเลยเพิ่งได้มาเตรียมที่อยู่ไฟให้”

“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ จะได้เสร็จไว”

“ไม่ต้องหรอก นมเตรียมไว้ตั้งแต่ตอนเช้าแล้วค่ะ เดี๋ยวก็เสร็จพอดี เดี๋ยวนมไปตามหนูผกาก่อนนะคะ”

“ครับ อย่าบอกว่าผมมาที่นี่นะครับ” แล้วทั้งสองก็เดินกลับเข้าบ้านไปด้วยกัน นมแดงเดินไปยังห้องของผกา ส่วนดามพ์แยกตัวออกไปหลบซ่อนตัวเองในห้องนั่งเล่นรอให้ผกาออกไป ตนเองถึงจะเข้าไปหาลูกสาว

ผกาใส่ผ้าถุงรัดอกและมีเสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวใส่ทับไปอีกชั้นเดินตามนมแดงออกไปทางหลังบ้านเพื่อไปเข้ากระโจมอบสมุนไพรที่นมแดงเตรียมไว้ให้โดยฝากลูกน้อยไว้กับคนเป็นย่า พอเธอเดินออกไปลับแล้ว คนที่รอโอกาสก็รีบลุกจากโซฟาออกจากห้องนั่งเล่นเข้ามาในห้องของลูกและผกาทันที

“แม่ดวง”

“ทำไมกลับไวจังตาดามพ์?” ดวงพรถามลูกชายขณะแกว่งมือไกวเปลกล่อมหลานสาวนอน

“พอดีผมอยากมาเลี้ยงลูกช่วยผกาน่ะครับ กลับมาสักพักแล้ว แต่ไม่กล้าเข้ามาตอนผกาอยู่ เลยอยู่รอในห้องนั่งเล่นรอให้ผกาออกไปอบสมุนไพรกับนมแดงก่อนครับ”

“ร้ายนักนะเรา เราเนี่ยนะ จะกลัวน้องอะไรขนาดนั้น”

“ก็ผกาเกลียดผมจนไม่ยอมให้ลูกกินนม ถ้าผมอยู่ด้วยตอนอยู่โรงพยาบาล ผมเลยกลัวว่าเธอจะทำแบบนั้นอีกเลยเลือกหลบหน้าผกาครับ”

“เราเนี่ยนะ ถ้าหลบหน้าแบบนี้จะเยียวยาบาดแผลในใจของน้องได้ยังไงฮึ ไม่ว่าน้องจะเย็นชาหรือพูดจาทำร้ายเราแค่ไหน เราก็ต้องทน เพราะเราเป็นคนสร้างแผลในใจของน้อง เข้าใจไหมตาดามพ์”

“งั้นผมย้ายมานอนในห้องดีไหมครับ”

“แล้วแต่เราเถอะ แม่ออกหน้าช่วยเยอะไม่ได้ เดี๋ยวผกาพานจะโกรธเกลียดชังแม่ไปด้วย”

นางเอ่ยกับลูกชายพร้อมแกว่งมือไกวเปลกล่อมหลานน้อยนอน แต่เหมือนว่าเจ้าตัวเล็กว่านอนสอนง่ายที่กินนมอิ่มหลับคาเต้าแม่จะตื่นนอนแล้วถึงส่งเสียงออกมา

“อื้อ...แอ้”

“หนูดายังไม่นอนเหรอครับแม่”

“เมื่อกี้หลับไปแล้วนะ”

นางพูดพร้อมลุกจากพรมที่นั่งอยู่ไปส่องหน้าดูหลานน้อยในเปลนอนแล้วก็เห็นเด็กน้อยนอนตาแป๋วอยู่

“ย่ากับพ่อเสียงดังทำเราตื่นเหรอลูก”

แล้วนางก็อุ้มหลานออกมาจากเปลพร้อมกับดึงฟูกนอนขนาดเล็กของดาวิษาที่ปูเตรียมไว้ตลอดมาแล้ววางหนูน้อยลง

ดามพ์ย่อตัวนั่งลงข้างฟูกนอนของลูกน้อยแล้วล้มตัวลงนอนข้างลูกสาวแล้วเอานิ้วใหญ่ๆ ตัวเองจิ้มแก้มหยอกลูกสาว

“น่าชังจริงลูกพ่อ เหมือนแม่ไม่มีผิด ปาก ตา จิ้มลิ้มได้แม่จริงๆ” แล้วเขาก็ยื่นหน้าไปใกล้เอาปลายจมูกถูแก้มนุ่มนิ่มของลูกสาว

อือ!

หนูน้อยยิ้มชอบใจเมื่อพ่อใช้ปลายจมูกโด่งถูไถแก้มตัวเองแล้วก็เอานิ้วสั้นป้อมจิ้มหน้าของพ่อเล่น

อือ!

ดวงพรมองลูกชายและหลานสาวกำลังเล่นกันก็ยิ้มมีความสุข

“งั้นดามพ์ก็อยู่กับลูกนะ แม่จะออกไปดูต้นทางให้ แต่สองชั่วโมงนั่นแหละน้องถึงจะเสร็จจากการอบสมุนไพร” ดวงพรเอ่ย เพราะอยากให้ลูกชายอยู่กับหลานตามลำพัง

“ขอบคุณนะครับแม่ อ้อ...แม่สั่งดอกไม้ไปเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวผมมาจัดไว้ในห้องของผกากับลูกด้วยนะครับ ผมจะย้ายมาอยู่ห้องนี้ช่วยผกาดูแลลูก”

“จ้ะ แม่จัดการให้”

“ขอบคุณนะครับแม่ และไม่ต้องดูต้นทางให้ผมหรอกครับ เพราะผมตัดสินใจแล้ว ผมจะไม่หลบหน้าของผกา อย่างที่แม่บอก ยิ่งผมหลบ ผกาก็ยิ่งไม่ออกจากคืนที่ฝังใจคืนนั้น”

เหตุการณ์คืนนั้นก็ทำให้เขาเลิกดื่มเหล้าจนทุกวันนี้ เพราะคืนนั้นเขาหักห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้ อาจเพราะว่าโดนวางยาในเหล้าที่ดื่มไปด้วย ดีที่กลับมาบ้านทันเวลาก่อนยาออกฤทธิ์ ขืนช้ากว่านั้นแม่ของลูกคงเป็นผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้

ดวงพรยิ้มให้ลูกชายแล้วเดินออกไปจากห้องปล่อยให้ดามพ์และลูกสาวอยู่ด้วยกันตามลำพัง

“พ่อจะทำทุกทางให้เราเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์” ดามพ์บอกกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แม้ลูกน้อยจะอายุแค่ไม่กี่วันยังไม่รู้ความก็เถอะ

อือ!

หนูน้อยเอานิ้วมือน้อยป้อมจิ้มหน้าพ่อเล่นแล้วก็ผล็อยหลับไปบนฟูกนอน

ดามพ์มองหน้าลูกสาวแล้วก็พรมจูบไปทั่วหน้า ตอนนี้โกนหนวดเคราเกลี้ยงเกลาออกเพื่อลูกสาวจะได้ไม่ระคายผิวนุ่มๆ

“พ่อนอนด้วยคนนะครับ” แล้วเขาก็นอนตะแคงหน้าไปทางลูกสาว หลับตาพร้อมกับโอบกอดลูกน้อยไว้หลวมๆ