บทที่ 3 ฉันอยากเป็นมากกว่าพ่อของลูกเธอ...

นมแดงเข้ามาช่วยดูแลหนูน้อยดาวิษา ส่วนแม่ของเด็กก็เผลอหลับไปแล้วจากแรกๆ คุยกันดีๆ ก็เงียบเสียงไป นมแดงหันไปมองคนที่หลับบนเตียงแล้วยิ้ม แล้วตัวเองที่นั่งกับพื้นพรมแกว่งมือไกวเปลไปมา ก่อนจะล้มตัวลงนอนเอนหลังให้สบายตัวบ้าง เพราะนั่งนานคนแก่อย่างนางปวดหลัง

แอค!

เสียงประตูถูกผลักเปิดเบามือ แต่ทำให้คนที่ไม่ได้นอนหลับลุกขึ้นนั่งมองผู้มาใหม่แล้วก็ยิ้มอบอุ่นให้ อยากจะพูดแต่ผู้มาใหม่ยกมือขึ้นปิดปากตัวเองส่งสัญญาณให้ตนเองเงียบก็รีบเม้มปากไว้ทันทีแล้วก็ล้มตัวลงนอนบนหมอนของตัวเองต่อพร้อมมือไกวเปลนอนหนูน้อยดาวิษาต่อเมื่อเปลเริ่มจะนิ่งแล้ว

ดามพ์เดินลงส้นเท้าเบาๆ ตรงมายังเตียงมองเห็นแม่ของลูกนอนหลับอยู่เขาก็ยิ้ม แต่เป็นยิ้มที่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตาม ตาของเขาเศร้าหมอง ไม่สดใสเหมือนปากที่กำลังยิ้ม

“ผกาหลับไปนานรึยังครับนมแดง” เขาถามแม่นมของตนเองที่ตอนนี้กำลังช่วยแม่ของลูกตัวเองเลี้ยงลูกตนด้วย

“เพิ่งผล็อยหลับไปได้ไม่ถึงสิบนาทีค่ะคุณดามพ์ของนม”

“อย่าบอกผกานะครับนมว่าดามพ์มา”

“ค่ะ นมไม่บอก” นางพูดพร้อมยกมือปิดปากตัวเอง

ดามพ์ยิ้มให้กับนมของตนเองแล้วก็หันมาสนใจคนหลับสนิทบนเตียงต่อแล้วก็ก้มโน้มหน้าลงไปจุ๊บหน้าผากมน

“ฉันขอโทษที่ทำให้เธอลำบากและไม่ได้เรียนต่อนะผกา ขอโทษที่ทำให้เธอต้องเจ็บช้ำ” ดามพ์เอ่ยขอโทษคนหลับสนิท หากไม่เพราะวันนั้นเขาเมาจนเผลอทำอะไรไม่ดีกับร่างน้อยจนทำให้มีดาวิษาและทำให้ชีวิตที่กำลังสดใสกำลังจะได้เรียนมหาวิทยาลัยต้องหยุดพักเมื่ออุ้มท้องลูกของเขา

นมแดงได้ฟังคำพูดของดามพ์ก็สงสารทั้งดามพ์และผกา ทั้งสองเจ็บช้ำไม่แพ้กัน แม้จะเกิดจากความผิดพลาด แต่ความผิดพลาดในคืนนั้นคืนเดียวทำให้ดามพ์เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากเจ้าของไร่องุ่นผู้กระฉ่อนเลื่องลือเรื่องผู้หญิง กลางคืนไม่เคยขาดผู้หญิงบนเตียง แต่นับแต่นั้นมาก็ไม่เคยได้แตะต้องผู้หญิงคนไหน เพราะใจดามพ์นั้นยังติดอยู่กับคืนนั้นกับผกาอยู่ ส่วนผกาจากที่รักเคารพลูกชายของแม่บุญธรรมเหมือนพี่ชายแท้ๆ มาตลอด แต่หลังจากคืนนั้นเธอมองเขาเปลี่ยนไป จากที่เห็นเขาเป็นพี่ชายใจดี แต่เขาย่ำยีจนเธอรับความจริงไม่ได้ เพราะเขาทำความฝันของเธอพังทลาย จากรัก เคารพ นับถือ ตอนนี้ ‘เกลียดชังเข้าไส้’ จนไม่อาจอยู่ใช้ชีวิตเป็นสามีภรรยาอย่างที่เขาต้องการได้ไม่

พอจุ๊บหน้าผากมนสวยของคนนอนหลับแล้วก็ผละออกแล้วมองไปยังลูกน้อยในเปลนอนที่แกว่งไกวแล้วพึมพำเบาๆ

“พ่อขอโทษนะหนูดาที่ให้ครอบครัวที่สมบูรณ์กับลูกไม่ได้ แต่พ่อไม่ยอมแพ้หรอกนะ พ่อจะทำให้แม่ให้อภัยพ่อให้ได้” เขาพึมพำบอกลูกน้อยในเปลที่กำลังหลับก่อนจะจากไป แต่ก็ไม่ลืมเอ่ยกับนมแดง

“นมแดง ผมฝากช่วยผกาดูแลลูกด้วยนะครับ”

“ค่ะ คุณดามพ์ของนม” นมแดงรับคำ

ดามพ์ยิ้มเศร้าแล้วก็เดินย่องเบาออกจากห้องเหมือนเดิม ทุกอย่างทำอย่างระมัดระวังด้วยกลัวว่าจะทำให้สองแม่ลูกตื่น

เวลา 13.00 น.

ดามพ์เข้ามาตรวจงานในไร่เหมือนมาแต่ตัว แต่จิตวิญญาณอยู่กับผกาและลูกน้อยที่บ้าน

“คุณดามพ์ครับ”

เสียงสม ผู้จัดการไร่เก่าแก่ทำงานมาตั้งแต่พ่อของเขายังอยู่ดังเรียกสติของเขาให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว

“คะ...ครับน้าสม” เขาหันมาพร้อมกับขานรับไม่เต็มเสียง

“ตอนนี้คนงานตัดองุ่นเสร็จแล้วนะครับ คุณดามพ์จะไปตรวจก่อนจะแพ็กส่งลูกค้าก่อนไหมครับ”

“ไม่ล่ะน้าสม ผมฝากด้วยนะ ผมจะกลับบ้านไปหาลูกผม”

“ครับ” แล้วสมก็เดินจากไป

ดามพ์ยกมือขยับแว่นกันแดดของตนเองเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่ตนขับมายังสวนเพื่อกลับบ้านไปหาลูกและแม่ของลูก แม้ว่าแม่ของลูกจะไม่อยากเห็นตัวเองก็ตาม

อุแว้! อุแว้! อุแว้!

เด็กน้อยร้องไห้หิวนม นมแดงอุ้มจากเปลนอนขึ้นส่งให้แม่บนเตียงที่ตื่นออกไปทานมื้อเที่ยงกลับมานั่งบนเตียงก้นยังไม่ทันร้อน

“หิวนมแล้วเหรอคะหนูดา” ผกาเอ่ยกับลูกน้อยที่เพิ่งรับอุ้มต่อจากนมแดงมา เธออุ้มลูกด้วยมือข้างเดียว อีกมือแกะเสื้อที่ซื้อมาเป็นเสื้อสำหรับให้นมลูกน้อย ไม่รู้ว่าเป็นแม่บุญธรรมซื้อมาจัดเตรียมไว้ให้หรือคนถ่อยคนนั้นกันแน่ แต่จะเป็นใครก็ช่าง เพราะมันสะดวกเวลาป้อนนมเจ้าตัวเล็ก

“อะ...อื้อ” ปากน้อยอ้างับเต้าทันทีเมื่อแม่เปิดเต้าจ่อยอดอกใส่ปาก

แม้จะให้นมลูกน้อยมาเกือบจะอาทิตย์แล้ว แต่ก็ไม่ชินสักทียามปากน้อยงับเต้าดูดคลึงหนักหน่วงกลืนกินน้ำนมของตนเอง แต่ผกาก็มีความสุขที่ได้ป้อนนมลูกน้อยเอง ใบหน้าคุณแม่ยังสาวแย้มยิ้มทั้งน้ำตามองลูกน้อยดูดนม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปยังนมแดงแล้วเอ่ย

“นมแดงไปกินข้าวเถอะค่ะ ผกาดูแลหนูดาเองค่ะ”

เพราะก่อนหน้านี้เป็นนมแดงดูแลลูกน้อยรอตนเอง

“งั้นนมไปก่อนนะคะ เดี๋ยวจะเตรียมสมุนไพรให้อยู่ไฟหลังคลอดให้ด้วยนะคะ พอดีคุณหนูดากินนมอิ่มนอนหลับ หนูผกาก็ไปอยู่ไฟที่กระโจมอบสมุนไพรสักสองชั่วโมง น่าจะพอดีคุณหนูดาตื่นค่ะ” นมแดงเอ่ย

“ขอบคุณนะคะนมแดง”

“ยินดีค่ะหนูผกา นมไปก่อนนะคะ” แล้วนางก็ลุกเดินจากไปพร้อมกับมีใครอีกคนเดินสวนเข้ามาเหมือนกัน