เทพบุตรหัวใจห้าวรัก / ตอนที่ 7

“นั่นแหละ เจ้าของตั้งชื่อซะเพราะพริ้งว่าจาฮังกีร์ เป็นภาษาฮินดู แปลว่าผู้ครองโลก”

“ท่าจะเป็นพวกเรียกร้องสิทธิทัดเทียมผู้ชายนะ หลานเอ๊ย! น้องสาวนายคนนี้”

ณัฐกานต์หัวร่อกั๊กๆ

“นายพูดถูกเผงเลยว่ะ อะไรที่พวกผู้ชายทำได้ยายจุ๊บเป็นต้องพยายามทำให้ได้มั่ง โดยเฉพาะเรื่องโลดโผนต่างๆ”

ไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ภีมวัจน์ก็ได้รู้ฤทธิ์เดชความแก่นแก้ว และค่อนข้างเอาเรื่องของแม่สาวร่างเล็กกะทัดรัด จากการบอกเล่าของผู้เป็นเพื่อน เกือบหมดจด

ภีมวัจน์ไม่เคยมีอคติกับเพศตรงข้ามไม่ว่าจะวัยใด กับน้องสาวเรียงพี่เรียงน้องของเพื่อนรัก เขาก็ไม่ตั้งใจจะเป็นศัตรูด้วยเลยจริงๆ

เขาคงให้ความเอ็นดูเจ้าหล่อนได้ไม่ยาก เพราะหน้าตาสวยใสไร้สีสันเครื่องสำอางปรากฏชวนให้ผู้พบเห็นเกิดความเอ็นดูได้ไม่ยากอยู่แล้ว ถ้าเพียงแต่เจ้าหล่อนจะไม่พูดจากวนโมโหในทุกโอกาสที่หาได้ ทำให้เขาออกจะหมั่นไส้

แต่หลังจากเจอกันทุกวันเขาก็ชักเริ่มสนุกที่จะได้ยั่ว ได้เห็นแม่สาวน้อยร่างบางอรชรโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง ขณะเขากลายเป็นคนใจเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะไม่ว่าหล่อนจะพยายามยั่วโทสะสักแค่ไหนเขาก็ยังยิ้มได้

กระทั่งวันหนึ่ง...

ภีมวัจน์กำลังนอนฟังเพลงอยู่ที่ห้องนั่งเล่นริมเฉลียง เมื่อร่างกะทัดรัดเข้ามาหยุดยืนแค่ประตู

ณัฐกานต์และณฐกิตติ์ยังไม่กลับจากไร่ ส่วนณิชารีย์คงจะอยู่ที่ไหนสักแห่งในบ้าน อาจจะอยู่ในครัวหรือหลังบ้าน

“พี่ภีม”

เสียงเรียกชื่อเขายังฟังไม่เป็นมิตรเท่าเดิมกับเมื่อแรกรู้จัก แม้ต้องเรียกเขาพี่ ตามคำสั่งณัฐกานต์

“มีอะไรกับพี่หรือหนูจูบเอ๊ย!หนูจุ๊บ” เขาถามยิ้มๆ แกล้งเรียกผิดเรียกถูก

ถึงตอนนี้เขารู้สึกสนุกที่ได้เห็นกิริยาปากเม้มตาขึงของหญิงสาววัยสิบเก้า ที่แทบจะมองไม่เห็นจริตสาว กับกิริยาท่าทางที่มักแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาถึงขั้นโผงผาง

แต่ครั้งนี้เขาต้องผิดหวัง เพราะคนถูกเขาแกล้งเรียกชื่อผิดๆถูกๆ เพียงแต่พูดมาเรียบๆ ค่อนข้างจะขัดกับประกายตาวับวาวทำเอาเขาต้องเป็นฝ่ายระวังตัว

“อย่างนี้ซี จุ๊บถึงเกลียดพี่ภีม สงสัยว่าชาตินี้เราคงญาติดีกันไม่ได้เลย”

“อะไรจะขนาดน้าน”เขาทำเสียงล้อ “ว่าแต่จุ๊บมีธุระอะไรกับพี่ ทุกทีเห็นจุ๊บพยายามเลี่ยงที่จะเจอหน้าพี่จะตาย ที่จะเดินมาหามีทางซะละ”

วันใสยอมรับ เป็นความจริงตามที่ชายหนุ่มพูด

ถ้าพอจะเลี่ยงการพบปะเขาได้ เธอจะทำ

ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะเกลียดเขาหรอกนะ เป็นเรื่องศรศิลป์ไม่กินกันเสียมากกว่า อารมณ์ถึงได้ขุ่นมัวขึ้นมาทุกทีเวลาเจอเขา ก็ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันนั่นแหละ

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?

บางที อาจจะเพราะท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขา จากที่เคยทำท่าเหมือนจะโกรธเธอ กับเหตุการณ์เมื่อเจอกันครั้งแรก เขาก็กลายเป็นคนไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่มีจุดเดือด ทำให้เธอหมั่นไส้ พาลมีโมโหเสียเองเวลาตั้งใจทำให้อะไรเขาโกรธแต่เขากลับยังยิ้มอยู่ได้

“จุ๊บอยากประฝีมือกับพี่ภีมสักครั้ง” หล่อนบอกเจตจำนง

ภีมวัจน์เลิกคิ้ว เห็นแล้วล่ะว่านอกจากแม่สาวทอมบอย ในความหมายเดิม คือ ผู้หญิงที่ออกจะซุกซนอย่างเด็กผู้ชาย นึกจะทำอะไรก็ทำ นึกจะพูดก็พูด ไม่มีจริตกิริยาสาว... นอกจากจะแต่งกายทะมัดทะแมง ในมือยังมีดาบฝึก สำหรับนักกีฬาฟันดาบ แต่เขาก็ทำเป็นเข้าใจไปอีกทาง

“ไม่ละ ตั้งแต่เกิดพี่ไม่เคยชกกับผู้หญิง”

“ใครว่าจุ๊บท้า เอ๊ย! ขอประลองฝีมือการชกมวยกับพี่ภีมล่ะ จุ๊บจะมาขอให้พี่ภีมเป็นคู่ซ้อมฟันดาบต่างหาก”

“ฟันดาบ?”

“จุ๊บเคยเรียนอยู่พักหนึ่ง พ่อเคยเป็นคู่ซ้อมให้ถ้าพอมีเวลา แต่พักหลังๆ ไม่ค่อยได้ฝึก จุ๊บรู้จากพี่ณัฐว่าในกลุ่มเพื่อนๆพี่ณัฐฟันดาบกันเป็นทุกคน เคยฝึกกันสมัยไปเรียนที่ต่างประเทศ พี่ณัฐว่าพี่ภีมฝีมือเข้าท่ากว่าเพื่อน จุ๊บเลยอยากรู้ว่าที่ว่าเข้าท่าน่ะระดับไหน จะเก่งจริงอย่างที่พี่ณัฐโฆษณาหรือเปล่า”

ภีมวัจน์ยิ้ม เขายิ้มได้สวยและเก๋เป็นพิเศษ

“นี่จุ๊บท้าพี่เหรอ”

“พี่ภีมจะรับคำท้ามั้ยล่ะ หรือกลัวแม้กระทั่งฝีมือผู้หญิงเพราะไม่ได้เก่งจริงตามที่เพื่อนพี่ภีมยกย่องเอาไว้เกินจริง”

ภีมวัจน์เลิกคิ้ว รอยยิ้มเลือนจากใบหน้า แต่น้ำเสียงยังราบเรียบ

“จุ๊บนี่ น่าจะมีใครจับหวดซะมั่งนะ เผื่อจะดูเป็นผู้หญิงสมเพศ สมวัย ไม่ใช่แสดงท่าก๋ากั่นจนแทบจะไม่เหลือความน่ารัก”

“ใครหน้าไหนกล้าดีก็ลองหน่อยเถอะน่า!”

“พี่ก็อยากลองเหมือนกัน จับเราหวดให้นั่งไม่ลงนะ ไม่ใช่ฟันดาบ”

“แล้วรออยู่ทำไม? เอาสิ...เข้ามาเลย ถ้าคิดว่าแน่จริงละก้อ”

ภีมวัจน์ลุกขึ้น ก้าวเข้าไปหาร่างโปร่งบางกะทัดรัด สีหน้าเอาจริง

วันใสออกกลัวมาดเครียดขรึมของชายหนุ่ม แต่แทนที่จะถอย หรือหนี ไม่ใช่วิสัยของหล่อน จึงปักหลักสู้พร้อมดาบในมือ แต่ภีมวัจน์ก็ไม่ได้ลงมือทำอะไร เมื่อเข้ามาหยุดเบื้องหน้า ห่างร่างอรชรไม่กี่ก้าว นอกจากวาจาที่ยิ่งกว่าเชื้อเพลิงชั้นดี

“อยากรู้อะไรมั้ย ผู้หญิงอย่างจุ๊บที่พยายามทำตัวเลียนแบบชาย ทำเก่งอย่างผู้ชายสมควรได้รับบทเรียนจะได้จดจำไปตลอดชีวิต เกิดมาเป็นหญิงไม่ควรทำเก่งกาจท้าทายผู้ชายที่แข็งแรงกว่า”

ร่างสูงตรงก้าวเข้าหาร่างบางอรชรอีกก้าว

ดาบในมือเรียวบางถูกตวัดมาข้างหน้า พร้อมเสียงขู่ฟ่อเพราะตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยมีใครพูดจาเยี่ยงนี้ด้วย ยิ่งเป็นคนที่เธอนั้นหมั่นไส้เขาอย่างไร้เหตุผลด้วยแล้ว โทสะจึงทวีเป็นสองเท่า