3

เขากดเธอลง พรมจูบทั่วใบหน้าหวาน สลัดอาภรณ์ทั้งของเขาและเธออกจากกันจนเปลือยเปล่า

คืนนั้นร่างของเธอถูกแนบประสานกับร่างเขาอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากสัมผัสกันด้วยอ่อนหวาน มือของเขตลูบไล้ไปทั่วกายบางอย่างหวงแหน

เขาสอดกายเข้าไปอย่างช้า ๆ จนเธอสะดุ้งร้องเสียงเบา น้ำตาซึมออกมาที่หางตา

“เจ็บเหรอ...พี่ขอโทษ”

“เจ็บค่ะ ของพี่เขตใหญ่มากเลยนะคะ” เธอที่นอนอ้าขารับท่อนเนื้อของเขาผงกศีรษะขึ้นมอง เห็นว่าความแข็งแกร่งฝากฝังลงมาแต่แค่นิดเดียว เธอก็เจ็บเจียนตาย

เขาก้มลงจูบซับน้ำตาให้เธอ ลูบไล้เนื้อตัวปลอบโยนอย่างอ่อนโยนที่สุด

แสงฟ้ากอดเขาไว้แน่น ยิ้มบาง ๆ ทั้งที่ยังมีน้ำตาในตา

“อดทนนิดนะ พี่ก็เจ็บเหมือนกัน ร่องฟ้าตอดพี่แน่นมาก มันยัดไม่เข้าเพราะฟ้าไม่เคยมีใคร และพี่ก็ไม่เคยมีใครเหมือนกัน” เขาอดกลั้นไม่ยอมมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนเพราะสำนึกว่าแต่งงานแล้ว

“ไม่เป็นไรค่ะพี่เขต...แค่พี่อยู่กับฟ้า ฟ้าก็ไม่กลัวอะไรแล้ว พี่ทำเถอะจ้ะ” เธอยิ้มให้เขา เขาก็จูบซับน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน เขาพยายามกดแทรกเข้าไปจนมันเกินกว่าครึ่ง เธอเจ็บมากแต่ก็กัดฟันทน รับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งที่เสียบเข้ามาจนร่องสาวแทบฉีกขาด

เพียงไม่นานเสียงครางแผ่วเบาก็แทนที่เสียงจิ้งหรีดในยามค่ำคืนนั้น ร่างสูงใหญ่แข็งแกร่งโยกคลอนอยู่เหนือร่างบางเป็นจังหวะจะโคน

“ฟ้าอ้าขากว้างๆ หน่อยคนดี พี่อยากเข้าให้ลึกกว่านี้”

“ฟ้าเจ็บค่ะพี่”

“อดทนหน่อยนะ ครั้งต่อไปสัญญาว่าจะทำให้เจ็บน้อยกว่านี้จนไม่เจ็บเลย” เขาพอรู้ผู้หญิงไม่เคยยังไงก็ต้องเจ็บด้วยกันทั้งนั้น แต่ครั้งต่อๆ ไปเขาจะแก้มือให้เธอเสียวซ่านจนร้องครางเพียงอย่างเดียวแน่นอน

ใต้ผืนหลังคาบ้านไม้กลางไพร ความรักของคนสองคนได้ผูกพันกันแน่นแฟ้นอย่างไม่มีสิ่งใดกั้นอีกต่อไป

“อ๊า... พี่เสียวมากฟ้า เหมือนจะเสร็จ”

“ฟ้าก็เสียวจ้ะ ทั้งเจ็บทั้งเสียว”

“พี่ขอแรงๆ เป็นจังหวะสุดท้ายได้ไหม มันเสียวมากอยากกระแทกแรงๆ” เขาร้องขอก่อนจะขยับโยกเร็วๆ แรงๆ ไม่กี่ครั้งก็แตกพร่า แสงฟ้ารับน้ำรักสีขาวขุ่นของเขาจนหมด ดูดกินจนไม่เหลือ

เขาถอดท่อนเนื้ออวบใหญ่ออกจากร่อง แสงฟ้าก้มมองร่องสาวที่บวมแดงและมีน้ำรักปนเลือดไหลออกมา

“เจ็บจังค่ะ” เธอซี้ดปาก

“พี่ขอโทษที่ทำให้เจ็บ เดี๋ยวพี่พาไปล้างตัวนะ” เขาอุ้มเธอไปล้างตัวที่นอกชาน แล้วพากันมานอนกอดกันบนเตียงจนเผลอหลับไปด้วยความเพลีย

เสียงไก่ขันดังแว่วจากท้ายหมู่บ้าน ลมหอบกลิ่นหญ้าเปียกและน้ำค้างโชยผ่านหน้าต่างไม้

เขตขยับตัวลุกจากฟูกเงียบ ๆ ก่อนจะห่มผ้าให้แสงฟ้าที่นอนหลับอยู่ข้างกาย

ใบหน้าหวานซบหมอนหลับตาพริ้ม ผมยาวสลายบนแผ่นหลังขาวเนียน เขาอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นเธอยังหลับสนิท ท่าทางคงเพลียจากเมื่อคืน

“เมื่อคืนพี่ทำรุนแรงไปหน่อย…” เขาเอ่ยเสียงแผ่วกับตัวเอง

เขาคลี่เสื้อม่อฮ่อมใส่แล้วเดินออกจากห้อง เปิดประตูลงเรือนไปอย่างเงียบเชียบ

เขตเริ่มก่อฟืน ใส่ข้าวสารในหม้อ และเตรียมไข่กับผักที่มีอยู่ เท่าที่หาได้ในครัว มือหยาบแต่เคลื่อนไหวอย่างมั่นคง ชำนาญและใจเย็น

วิถีชีวิตแบบทหารยังติดตัวเขามาเสมอ ในขณะเดียวกัน เขาสังเกตเห็นหลายอย่างในบ้านข้าวของชำรุด คิดว่าจะปรับปรุงให้ดีขึ้นในอนาคต

ถ้าจะเริ่มต้นชีวิตครอบครัวกันจริง ๆ แบบที่บอกเขาก็ต้องทำตัวเป็นสามีที่ดีด้วย

เขาจะใช้วิชาทหารมาสร้างบ้านให้เธอ ให้มันแข็งแรง มีที่กักน้ำ มีเตาใหม่ มีที่นั่งทำครัวดี ๆ เธอจะไม่ต้องอยู่แบบลำบากอีกแล้ว

เสียงบานประตูเปิดเบา ๆ ทำให้เขตหันไปมอง

แสงฟ้าในชุดนอนสีซีดยืนอยู่หน้าประตู ยิ้มอ่อนให้เขา แววตายังงัวเงียแต่น่ารักจนหัวใจเขาเต้นแรงอีกระลอก

“พี่เขตตื่นแต่เช้าเลยนะคะ”

“พี่ว่าฟ้าคงเพลีย...เลยอยากให้ตื่นมาเจอกับข้าวหอม ๆ ก่อน” เขาหยอก

แสงฟ้ายิ้มเขิน ๆ เดินมานั่งยอง ๆ ข้างกองฟืน ก้มลงดมกลิ่นกับข้าวในหม้อ

“น่ากินจังค่ะ” เขตกวักมือเรียก

“มากินด้วยกันเลยสิ” แต่เธอส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน ผ้าคลุมไหล่ที่พาดไว้ไหลลงเล็กน้อยจนเห็นลำคอขาวระเรื่อ

“เช้า ๆ ฟ้าชอบไปอาบน้ำก่อนค่ะ แล้วค่อยมากินข้าว ตอนเช้าอาบน้ำแล้วทำให้มีแรงรู้สึกสดชื่นด้วยค่ะ เดี๋ยวค่อยกลับมากิน ถ้าพี่เขตหิว กินก่อนได้เลยนะคะ”

“งั้นพี่ไปด้วยสิ พี่เองก็อยากอาบน้ำตอนเช้ากับฟ้าเหมือนกัน เขาไม่แพ้อากาศหนาว เรียกว่าร่างกายทนทานกับทุกสภาพอากาศ เธอคงเหมือนกัน ติดนิสัยอาบน้ำตอนเช้า หนาวแค่ไหนก็คงชิน”

แสงฟ้าหันไปมองเขาแต่ไม่ได้ปฏิเสธ เธอยิ้มเบา ๆ แล้วเดินนำออกไปทางหลังบ้าน

เขตมองแผ่นหลังเธอที่เดินผ่านรั้วไม้เตี้ยไปทางทางเดินดินเล็ก ๆ ที่นำสู่ลำธาร หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ เสียงน้ำไหลจากลำธารเย็น ๆ กำลังจะกลายเป็นบทบรรเลงบทใหม่ของเช้าวันใหม่ที่สดใส

ลำธารเล็ก ๆ หลังบ้านพลิ้วไหวไปด้วยแสงแดดยามเช้า น้ำเย็นใสราวกระจกสะท้อนใบหน้าของแสงฟ้าที่กำลังย่อตัวล้างหน้าเบา ๆ

เขตเดินตามลงมา มองเธออย่างเอ็นดู แสงฟ้าในชุดผ้าถุงสีหม่นที่ชุ่มน้ำแนบเนื้อ ทำให้หัวใจชายหนุ่มสั่นไหวอีกครั้ง เขาเดินเข้าไปใกล้ ๆ เอ่ยถามเสียงทุ้มแผ่ว

“เมื่อคืนร่องเจ็บมากไหม” แสงฟ้าชะงัก ใบหน้าแดงก่ำ เธอกัดริมฝีปาก ไม่ตอบในทันที แต่พอเขาย่อตัวลงมาข้าง ๆ และจับมือเธอเบา ๆ ดวงตาคมมองด้วยความห่วงใย เธอก็พยักหน้าช้า ๆ

“ขอพี่ดูหน่อยนะคนดี พี่อยากเช็กว่าเจ็บมากไหม”

“พี่เขตจะดูจริงๆ เหรอคะ” เธอเอ่ยถามตาโต

“ให้ดูหน่อย เดี๋ยวพี่ช่วยทำให้หายเจ็บ”

“ทำยังไงคะ” แสงฟ้าถามพาซื่อ

“ก็ให้พี่ดูหน่อยสิ เดี๋ยวพี่จัดการให้”

แสงฟ้าเม้มปากแน่นด้วยความอาย แต่สุดท้ายก็ขยับตัวเอียงเล็กน้อยให้เขาดู ผ้าถุงถูกยกขึ้นช้า ๆ ใต้สายน้ำใสเย็น

เขตมองเพียงครู่ ใจทั้งห่วงทั้งรักร่องสวยของเธอมีรอยบวมแดงนิด ๆ ตามคาด

“พี่ขอโทษนะฟ้า…เมื่อคืนพี่ใจร้อนเกินไป ต่อไปพี่จะเบามือกว่านี้” แสงฟ้าก้มหน้า ไม่กล้าสบตาเขา แต่หัวใจกลับอบอุ่นอย่างประหลาด

“แยกขาให้พี่หน่อย” เขาพูดเสียงแหบพร่า ใช้มือดันขาของเธอให้แยกออกจากกัน เธอหนีบขาเล็กน้อยก่อนจะหลับตาปี๋ยอมให้เขาแยกขาออกจากกัน

เขตก้มหน้าลงไปตรงหว่างขาก่อนที่จะใช้ลิ้นลามเลียร่องสาวของเธอเบาๆ

“อื้อ... พี่เขตทำอะไรคะ”

“ช่วยทำให้ดีขึ้นไงครับ” เขาเหลือบสายตาขึ้นมองสบตาคนที่ก้มลงมองที่หว่างขาของตัวเอง เธอหน้าแดงเมื่อสบตากับเขา สายตาหลุบมองลิ้นสีแดงจัดที่กำลังตวัดเลียตรงร่องสาวแดงฉ่ำแล้วใจสั่นรัว

“ดีขึ้นไหม พี่ทำแบบนี้” เขาเอ่ยถามพลางตวัดเลียไล้ระรัวขึ้น เธอร้องครางเสียงหลง ก่อนจะกระตุกร่างเกร็งค้าง น้ำรักหยาดเยิ้มอุ่นร้อนไหลออกมาให้เขาดูดกลืนจนหมดสิ้น