4

“พี่แค่อยากปลอบให้เธอดีขึ้น มาอาบน้ำกันเถอะ” เขาจุ๊บหน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ยกขันน้ำไม้ไผ่ขึ้นตักน้ำใส ราดบนไหล่ขาวเนียนของเธอเบา ๆ

แล้วเริ่มช่วยเธออาบน้ำอย่างละมุนมือหนาถูหลังขาวผ่องช้า ๆ ไล้ไปจนถึงต้นแขน

แสงฟ้าหลับตาพริ้ม ปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาช่วยสระผมให้ น้ำเย็นไหลผ่านเรือนผมดำยาว ขณะที่ปลายนิ้วหนาคลึงหนังศีรษะให้เธออย่างอ่อนโยน

“ฟ้าตัวหอมอยู่แล้ว แต่พี่อยากดูแลเธอเอง”

“พี่เขต…” เธอเรียกเขาเสียงเบา ดวงตาเปล่งประกายเขินอาย เมื่ออาบน้ำเสร็จ เขตช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้มในอ้อมแขน

หยดน้ำเกาะผิวเนียนระเรื่อ แสงแดดส่องต้องผิวจนงดงามราวน้ำค้างบนกลีบดอกไม้

“กลับบ้านกันนะคนดี เดี๋ยวกินข้าวพร้อมกัน”

เขาอุ้มเธอเดินตามทางดินกลับบ้าน เสียงน้ำไหลยังแว่วอยู่เบื้องหลัง

หัวใจของทั้งคู่เต็มไปด้วยความอิ่มเอมและสายใยที่แนบแน่นยิ่งขึ้น

สายลมยามเช้าและสายน้ำใสเหมือนเป็นสักขีพยานของความรักที่ค่อย ๆ ลึกซึ้งขึ้นเรื่อย ๆ

ไอแดดยามสายส่องลอดช่องไม้เข้ามาในเรือน กลิ่นข้าวสวยร้อน ๆ ลอยคลุ้งไปทั่วบ้าน

เขตนั่งอยู่ข้าง ๆ แสงฟ้าที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ใบหน้าหวานยังมีรอยแดงเรื่อจากสายลมเย็นยามเช้า

เขตตักข้าวใส่ชามให้เธออย่างเอาใจ

“อ้าปากสิ” แสงฟ้าเบิกตากว้างด้วยความเขิน แต่ก็อ้าปากรับคำข้าวที่เขาป้อน ใบหน้าแดงซ่าน

“อร่อยไหม”

“อร่อยค่ะ…อร่อยกว่าที่เคยกินทุกวันเลย” เธอยิ้มหวาน เขตหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะตักข้าวให้เธออีกคำ แล้วก็ตักเข้าปากตัวเอง

สองคนกินไปหัวเราะไป เสียงหัวใจเบา ๆ แข่งกับเสียงนกจากป่าไพรด้านนอก

หลังมื้อเช้าเสร็จ เขตลุกขึ้นเก็บจานในทันที

แสงฟ้ามองเขาอย่างประหลาดใจ

“พี่เขต…ให้ฟ้าทำเองก็ได้ค่ะ”

“พี่อยากช่วย ทำด้วยกันสนุกกว่านะ”

แสงฟ้าเอาผ้าเช็ดจานมายืนข้าง ๆ ช่วยเช็ด มือเล็ก ๆ ของเธอบางครั้งไปโดนมือเขาโดยไม่ตั้งใจ ทำให้หัวใจเต้นแรงทั้งคู่

พอล้างจานเสร็จ เขตก้มลงมองหน้าภรรยา ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“เห็นฟ้ายิ้มกว้างแบบนี้ พี่ก็สุขใจแล้ว”

แสงฟ้าหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะซบไหล่เขาโดยไม่รู้ตัว

แค่ได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ หัวใจของเธอก็เต็มไปด้วยความสุขล้นพ้น

ความรักในบ้านไพรค่อย ๆ ก่อตัว จากความเรียบง่ายในทุกวัน…

สายลมยามบ่ายพัดผ่านเรือนไม้ เสียงไก่ขันกับเสียงลมใบไม้ไหวคล้ายขับกล่อมให้บ้านไพรอบอวลไปด้วยความสงบ

แสงฟ้าหายเข้าไปในห้องครู่หนึ่ง ก่อนเดินออกมาพร้อมสมุดบัญชีเล่มเล็กในมือ

“พี่เขต…ฟ้ามีอะไรจะให้ดูค่ะ” เธอยื่นสมุดให้เขตด้วยท่าทีเกรงใจ

เขตรับมาเปิดดูทีละหน้า ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นยอดเงินคงเหลือก้อนโต

“นี่…เงินที่พี่ส่งมาเกือบทุกเดือน ยังอยู่เกือบครบเลยเหรอ”

“ค่ะ…ฟ้าไม่ค่อยได้ใช้ อยู่บ้านนอกไม่ค่อยมีอะไรต้องซื้อหรอกค่ะ ปลูกผักกินเอง ทำกับข้าวกินเอง ข้าวก็ปลูกเอง แทบไม่ได้ใช้เงินเลย”

เขตเงยหน้าขึ้นมองภรรยาตัวเล็ก ดวงตาของเขาสะท้อนความรู้สึกหลากหลาย

ภาพยายจันทราที่ทำกับข้าวง่าย ๆ ด้วยหม้อเก่าผ่านเข้ามาในหัว

“ฟ้า…พี่นึกว่าเงินที่ส่งมาจะทำให้เธอกับยายอยู่สบายขึ้นหน่อย แต่…”

“ฟ้ากับยายอยู่กันแบบนี้ก็มีความสุขแล้วจ้ะ ไม่ลำบากเลย ฟ้าดีใจทุกครั้งที่ได้จดหมายจากพี่มากกว่าเงินอีกนะคะ”

เขตนิ่งไปนาน ก่อนจะยกมือขึ้นลูบผมเธอเบา ๆ ในหัวใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดปนอบอุ่น

ที่แท้…สิ่งที่สำคัญไม่ใช่เงิน แต่คือเวลาและการอยู่ด้วยกันต่างหาก เขตรู้ทันทีว่า ต่อจากนี้ไป เขาจะไม่ทิ้งให้เธออยู่คนเดียวอีกแล้ว

ยายจากไปแล้ว…เหลือเพียงเธอที่เป็นครอบครัวทั้งหมดของเขา เขาจะดูแลเธอให้ดีที่สุด ทดแทนกับเวลาหลายปีที่เขาได้ทิ้งเธอและยายไป

“ต่อไปนี้พี่จะไม่ไปไหนไกลอีกแล้ว พี่จะอยู่ดูแลเธอเอง จะทำให้เธอมีความสุขที่สุด พี่เคยปล่อยให้เธออยู่กับยายตามลำพังมานานหลายปี พี่ขอโทษนะ”

แสงฟ้ายิ้มบาง ๆ ก่อนซบไหล่กว้างนั้น ความอบอุ่นล้นอยู่ในอกเธอ

สายลมป่าพัดแรงขึ้นเล็กน้อย กลิ่นดิน กลิ่นหญ้า และกลิ่นความรักคละเคล้าอยู่ในเรือนกลางไพร

หัวใจของทั้งคู่แนบชิดกว่าเดิม ไม่ต้องพึ่งเงินทองใด ๆ อีก

จากนี้ไป…บ้านไพรหลังเล็กจะไม่เงียบเหงาอีกต่อไป

เสียงเลื่อยไม้เสียดสีกับท่อนซุงดังเป็นจังหวะอยู่ใต้ถุนบ้าน

แสงแดดยามสายส่องลงมากระทบเรือนร่างเปลือยท่อนบนของเขต

กล้ามแขนเป็นมัด ๆ ขยับเป็นจังหวะตามแรงเลื่อย เหงื่อใสซึมออกมาตามแผงอกกว้างและซิกซ์แพ็กแน่นเปรี๊ยะ ผิวเรียบตึงของเขาทำเอาเธอต้องเผลอกลืนน้ำลายลงคอด้วยความรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด

แสงฟ้ายืนมองอยู่ไม่ไกล ใจสั่นรัวอย่างห้ามไม่อยู่

ภาพสามีหนุ่มทำงานกลางแสงแดดกลางป่า มีทั้งเสน่ห์ของผู้ชายและความอบอุ่นของคนในครอบครัว

เธอถือขันน้ำเย็นใส่ดอกมะลิลอยมาด้วยมือสั่นเล็กน้อย

“พี่เขต…ดื่มน้ำหน่อยค่ะ”

เขตเงยหน้าขึ้น เหงื่อหยดลงตามกรอบหน้า เขายิ้มให้เธอแบบที่ทำเอาหัวใจสาวแทบละลาย

เขารับขันน้ำไปดื่มรวดเดียวจนหมดไปครึ่งหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขำ ๆ

“ฟ้าทำแบบนี้ พี่มีแรงซ่อมบ้านทั้งวันเลยนะรู้ไหม”

แสงฟ้าอมยิ้มแก้มแดง สายตาเผลอมองตามหยดเหงื่อที่ไหลตามแผงอกแกร่งของเขา

เธอไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่เคยอุ้มเธอขึ้นเรือนวันแต่งงาน จะเปลี่ยนบ้านเก่า ๆ ให้กลายเป็นบ้านที่น่าอยู่ได้รวดเร็วขนาดนี้ แต่ตลอดหลายปีมานี้เธอก็พยายามซ่อมแซมบ้านช่องอยู่เสมอ

เพียงครึ่งวัน เขตก็ติดตั้งรางน้ำใหม่ ซ่อมหลังคาที่รั่ว ขัดพื้นไม้ และต่อเติมห้องน้ำให้สะดวกสบายยิ่งขึ้น

เขายังสาธิตวิธีทำคานไม้ค้ำหลังคาให้เธอดูด้วย

“พี่เขตเก่งจังเลยค่ะ…บ้านดีขึ้นเยอะเลย”

“ตอนเป็นทหาร พี่ต้องทำทุกอย่างเองนะฟ้า” เขายิ้มมุมปาก ขณะหยิบค้อนขึ้นมาตอกตะปู

“ทำกับข้าวเอง เอาตัวรอดในป่า ยิงปืน ว่ายน้ำ ก่อสร้าง ซ่อมบ้าน ทำการเกษตร…พี่ต้องฝึกหมดเลย”

“ถึงว่า ทำอะไรก็คล่องไปหมด” เสียงหัวเราะของเธอดังไปพร้อมกับเสียงนกในป่า

หัวใจแสงฟ้าเต็มไปด้วยความทึ่งและชื่นชม ผู้ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ปกป้องเธอได้ แต่ยังสร้างบ้านให้เธอได้ด้วยสองมือ

เธอเดินเข้าไปยื่นผ้าให้เขาเช็ดเหงื่อ เขตรับมาเช็ดตัว พลางยิ้มอบอุ่นจนหัวใจคนมองแทบละลายอีกครั้ง