2

แสงฟ้าในชุดดำ ยืนอยู่ข้างโลงศพยาย ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำจากการร้องไห้ แต่สวยจับใจ

หญิงสาววัยยี่สิบสองในสายตาเขต ไม่ใช่เด็กน้อยกะโปโลในชุดซิ่นเบี้ยว ๆ อีกต่อไป

เธอเป็นหญิงสาวเต็มตัว ผิวเนียนขาว ผมดำยาวสลวย รอยยิ้มเศร้าของเธอในยามนี้ช่างอ่อนหวานและบาดใจ

เขตรู้ตัวทันทีว่าใจของเขาสั่นสะท้านเพียงใดที่ได้สบประสานสายตากับเธอ

หลังเสร็จงานศพ ทุกอย่างกลับสู่ความเงียบสงัด

“พี่เขตกลับมาจริง ๆ ด้วย...” เสียงของแสงฟ้าเบาแต่หนักแน่นอยู่ในลำคอ

เขตไม่พูดอะไร เขาแค่มองเธอนิ่ง ๆ เหมือนกำลังซึมซับอะไรบางอย่าง

“ยายรอพี่จนวันสุดท้ายเลยนะคะ”

“แล้วเธอล่ะ ฟ้า...”

“ฟ้าก็รอพี่เหมือนกันค่ะ” คำตอบสั้น ๆ แต่หนักอึ้งในอกของเขต จนเขาต้องเบือนหน้าไปซ่อนอาการบางอย่างที่ไม่ควรเผยออกมาตรงนี้

“พี่แย่มาก เอาแต่ทำงาน ไม่ได้กลับมาดูแลยายเลย”

“แต่พี่เขตส่งเงินมาให้พวกเราใช้จ่ายตลอด พี่ทำดีที่สุดแล้วนะคะ พี่ไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวเล่นเสียหน่อย”

“ปลอบใจพี่เหรอ” เขาเลื่อนมือไปโยกศีรษะของเธอเบาๆ อย่างเอ็นดู เธอยิ้มให้เขา ไม่อยากให้เขาคิดมาก

ยามค่ำ...เขานั่งอยู่ริมชานบ้าน สายลมป่าพัดกลิ่นหญ้าและดอกไม้แห้งโชยมาตามลม

ประตูไม้แง้มออก แสงฟ้าในชุดอยู่บ้านเดินออกมาอย่างเงียบ ๆ แล้วนั่งลงข้างเขาโดยไม่พูดอะไร ทั้งสองนั่งเงียบอยู่อย่างนั้น...ใจเต้นคนละจังหวะ แต่สั่นเท่ากัน

เสียงจิ้งหรีดร้องแว่วในค่ำคืนหลังฝนตก กลิ่นดินชื้นและใบไม้เปียกยังอบอวลอยู่รอบบ้านไม้หลังเก่า แต่ถูกซ่อมแซมเป็นอย่างดี

“ฟ้ามีจดหมายของยายจะให้พี่อ่านจ้ะ ยายฝากไว้ก่อนตาย” เธอยื่นจดหมายให้เขาเปิดอ่าน

“นี่เป็นจดหมายที่ยายฝากให้ฟ้าเขียนไว้ก่อนจะเสีย ยายพูด ฟ้าจดให้ค่ะ…เป็นลายมือฟ้า แต่เป็นเสียงของยายจริง ๆ” เขตรับมาเปิดออกด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย

ตัวอักษรที่เขาเห็นคุ้นเคยเป็นลายมือแสงฟ้า แต่เพียงอ่านข้อความแรก หัวใจเขาก็สั่นสะเทือน

ถึงเขต หลานรักของยาย

ถ้าเอ็งได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แปลว่ายายไปแล้ว

เอ็งไม่ต้องเสียใจนะ ที่ไม่ได้กลับมาทันดูใจยาย

ยายรู้ว่าเอ็งรักยาย เอ็งทำดีที่สุดแล้ว

ส่งเงิน ส่งจดหมาย ไม่เคยขาด…แค่นั้นยายก็ภูมิใจมากที่สุดแล้ว

เอ็งเป็นหลานที่ดี เป็นชายชาติทหารที่ยายรักที่สุดในโลก

แต่จากนี้ไป… ยายอยากขออย่างนึง ขอให้เอ็งดูแลฟ้าต่อจากยายให้ดีด้วย ยายเคยสัญญากับยายของฟ้าเอาไว้ ยายไม่อยากผิดคำสัญญา

ฟ้าเป็นเมียแต่งของเอ็ง ถึงจะจากกันหลายปี แต่เขาไม่เคยมีใคร และไม่เคยมองใคร

เด็กคนนี้อยู่กับยายมาตลอด ดูแลยายอย่างดีทุกวัน ฟ้าเหมาะจะเป็นเมียของเอ็ง เป็นเมียที่ดี

ยายจันทรา

เขตอ่านจบแล้วเงียบไปนาน

เขาไม่พูดอะไรอยู่หลายนาที จนแสงฟ้าเริ่มจะเอ่ยปาก เขาก็พูดขึ้นเบา ๆ ก่อน

“ฟ้าเขียนตามคำยายนะจ๊ะ” เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ในจดหมายยายอวยเธอเสียเยอะแยะ กลัวเขาจะหาว่าเธอเขียนลงไปเอง

“พี่รู้” ที่เขามั่นใจว่าข้อความในจดหมายนี้ยายเป็นคนสั่งเสียจริงๆ เพราะชาวบ้านในหมู่บ้านต่างชมแสงฟ้าให้เขาฟังไม่ขาดปาก ตั้งแต่ในงานศพของยาย จนเขาอดภูมิใจเสียไม่ได้ที่ได้เธอมาเป็นภรรยา แต่เสียใจที่ไม่ได้กลับมาดูใจยายนี่แหละ มันติดค้างอยู่ในอก สลัดอย่างไรก็ไม่หลุดสักที ดังนั้นเขาจะทำตามคำขอของยายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย ดูแลแสงฟ้าให้ดี ตอบแทนที่ตลอดหลายปีมานี้เธอดูแลยายของเขาอย่างดี เสียสละตัวเองให้เขาได้ไปเผชิญโลกกว้าง

“พี่จะไม่กลับไปเป็นทหารอีกแล้วฟ้า…” เธอหันขวับมามองเขา แววตาเต็มไปด้วยคำถาม

“เพราะฟ้าเหรอจ๊ะ พี่ไม่ต้องทำแบบนั้นก็ได้ ฟ้าโตแล้วดูแลตัวเองได้” เธอไม่อยากให้เขาทิ้งอาชีพที่รัก

“พี่จะอยู่ที่นี่…อยู่กับเธอ อยู่ที่บ้านไพรของเรา อยู่ในบ้านหลังที่ยายสร้าง อยู่ข้าง ๆ คนที่ยายฝากไว้ ไม่ใช่เพราะยายสั่งเสียอะไรหรอก แต่พี่ทำงานมาหลายปี ไปหลายที่ก็อยากจะลงหลักปักฐานสักที เธอก็โตแล้ว ไม่ใช่เด็กเหมือนในตอนนั้น พี่อยากมีลูกน่ารักๆ กับเธอสักคน” เขาพูดจบก็หันไปสบตาเธอช้า ๆ มือหนาเลื่อนขึ้นมาจับมือบางของเธอไว้แน่น

“พี่จะดูแลฟ้าแทนยายเอง ตอนนั้นเธอยังเด็ก พี่ยังอยากให้เธอโตกว่านี้อีกหน่อย และพี่ก็อยากไปทำงานเก็บเงินสักก้อน เราจะได้เริ่มต้นชีวิตครอบครัวอย่างไม่อัตคัดขัดสนหรือลำบาก พี่คิดว่าจะได้กลับมาดูแลยายกับเธอให้ดี แต่ไม่คิดว่ายายจะมาด่วนจากไปเสียก่อน” เขาพูดเสียงเศร้า

“พี่อยากมีลูกกับฟ้าเหรอคะ” แสงฟ้าเอ่ยถามอย่างเขินอาย

“ใช่น่ะสิ” เขาจับแก้มสาวเอาไว้ ก่อนจะมองเธออย่างลึกซึ้ง

“พี่รักษาพรหมจรรย์เพื่อเธอเลยนะ” เขาขยับเข้าหา หัวใจหนุ่มเต้นแรง ไฟพิศวาสในกายลุกขึ้น และแก่นกายของเขาก็กำลังตื่นตัว โหยหิวน้ำหวานจากร่องของเธออย่างเต็มที่

กลับมาเจอกันอีกครั้งเขาเห็นผู้ชายคนอื่นมองเธอตาเป็นมันก็รู้สึกหึงหวงจนต้องตวัดสายตามองผู้ชายพวกนั้นอย่างดุดัน พวกมันถึงหยุดมองเมียเขา แต่แสงฟ้าไม่ได้สนใจหรอก เธอดีกับทุกคน พูดดีกับทุกคน เมียของเขาเป็นคนมีน้ำใจ และมนุษยสัมพันธ์ดี เขาเข้าใจ แต่นั่นแหละ ต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ยอมให้ใครมามองเมียของเขาด้วยสายตาวาบหวามแบบนั้นอีก เขามองเธอได้คนเดียวเท่านั้น

ความเงียบหลังจดหมายจบลง ทิ้งไว้เพียงเสียงลมหายใจที่สั่นไหว และสายตาที่ไม่ยอมละจากกัน

เขตเลื่อนมือมากุมมือแสงฟ้าไว้แน่น แววตาคมทอดมองเธออย่างลึกซึ้ง ริมฝีปากหยักเอ่ยแผ่วเบา

“ฟ้า...พร้อมจะเป็นเมียของพี่ไหมหรือยัง”

แสงฟ้าสะดุ้งเล็กน้อย หัวใจเต้นถี่ ใบหน้าแดงเรื่อ เธอเม้มปากนิดหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ อย่างเขินอาย

เขตไม่ได้พูดอะไรอีก เขาเพียงลุกขึ้น ยืนเต็มความสูง แล้วก้มลงช้อนร่างบางขึ้นอุ้มอย่างง่ายดาย แสงฟ้าเบิกตากว้าง กอดคอเขาแน่นโดยไม่รู้ตัว ใจเต้นแรงจนแทบระเบิด

เขาอุ้มเธอเข้าไปในห้องไม้ เงียบงัน มีเพียงแสงตะเกียงรางเลือนส่องเงาร่างทั้งคู่บนฝาไม้ไผ่

เขตวางเธอลงบนฟูกนอน มือหนาลูบผมยาวของเธอเบา ๆ

“ฟ้าเขินเหรอ” เธอพยักหน้า ไม่กล้าสบตาเขา

เขตก้มลงจูบหน้าผากเธอแผ่วเบา ก่อนจะไล้จูบลงมาที่แก้ม ผิวขาวของเธอร้อนผ่าว

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะเบามือที่สุด” เขาใช้ปลายนิ้วปลดผ้าถุงของเธอออกช้า ๆ ในขณะที่ตัวเขาเองก็ค่อย ๆ ถอดเสื้อม่อฮ่อมออก เผยร่างกำยำที่เต็มไปด้วยรอยแผลจากการรบ เมื่อเขาขยับเข้าใกล้ แสงฟ้าเห็นบางสิ่งชัดเจนเต็มตา

ท่อนเนื้อของเขตที่ตื่นตัวเต็มที่ชูชันอยู่ตรงหน้าเธอ ขนาดของเขาทำให้ดวงตาเธอเบิกกว้าง

“มัน...ใหญ่จังค่ะ...” เธอพูดเสียงสั่น เขตยิ้มบาง ๆ อย่างเขินในแบบผู้ชายจริงใจ

“พี่ไม่เคยนอนกับใครเลยนะฟ้า พี่เก็บพรหมจรรย์ไว้ให้เธอคนเดียว” แสงฟ้าสบตาเขา ก่อนจะรู้สึกเขินอายอย่างที่สุด