2

"มาหาเธอไง ทำไมถึงบล็อกพี่ทุกช่องทางแบบนี้”

“เราเลิกกันเถอะค่ะ”

“พี่ไม่เลิก พี่รักเธอนะขวัญ”

“ขวัญยังเด็ก ยังอยากเรียนหนังสือ ไม่อยากคิดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ตอนนี้ค่ะ”

“เธอเป็นคนมาสารภาพรักกับพี่เอง บอกว่ารักพี่ชอบพี่ จู่ ๆ จะมาทิ้งกันกลางอากาศแบบนี้เหรอ พี่ทำอะไรผิด” ธีธัชทำหน้างง อีกทั้งยังไม่เชื่อว่าเธอจะบอกเลิกเขา

“ยังจะถามอีกเหรอคะ พี่ไปมีความสัมพันธ์กับพี่กานจนท้อง” เธอเอ่ยเสียงสั่น เสียใจแต่ตอนนี้ตัดใจได้แล้ว ไม่ฟูมฟายไม่กอดแข้งกอดขาแม้เขาจะเป็นรักแรกของเธอ

“เขายั่วพี่เอง พี่รักเธอคนเดียวนะ ไม่เลิกกันนะขวัญ” ธีธัชเข้ามากอดรัดเด็กสาวแนบอก

“พี่รักเธอคนเดียว เราคบกันมาตั้งนาน พี่ไม่เลิกกับเธอเด็ดขาด”

“นี่ปล่อยนะ” มธุรดาดิ้นหนีและปฏิเสธเสียงแข็ง

“ขอโทษนะที่มาขัดจังหวะ พอดีคุณย่าให้เอาผลไม้จากสวนมาให้น่ะ” เสียงเข้มของราชดังขึ้น เขาทันได้ยินประโยคที่ว่ามธุรดาแอบคบกับผู้ชายคนนี้แล้วเหยียดยิ้มออกมา

คุณย่าของเขาคงต้องถอนคำพูดแล้วกระมังที่ว่ามธุรดาเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนไม่เคยเหลวไหล แฟนก็ไม่มี เขาได้ยินกับหูว่าเธอแอบคบกับหมอนี่ นี่คือกำลังงอนกันอยู่เลยกอดรัดฉุดกระชากกันอยู่แบบนี้

“พี่ราช!” มธุรดาตกใจ เรื่องกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว เขามาหาที่บ้านแบบนี้เธอก็จะได้อธิบายความจริงเรื่องวันนั้นให้เขาได้ฟัง แต่เขาดันมาตอนที่ธีธัชกำลังกอดรัดเธออยู่ แถมยังประโยคที่ว่าแอบคบเธออีก

โอ๊ย! ทำไมซวยแบบนี้

“ฝากให้คุณยายของเธอด้วย” เขาเดินเข้ามาก่อนจะยัดตะกร้าผลไม้ใส่มือ ในขณะที่มธุรดากำลังอ้าปากค้างอย่างตกใจ

“พี่ราชมันไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” เธอกำลังจะเดินตามเขาไปเพื่ออธิบาย แต่ธีธัชก็เข้ามาขวางเอาไว้เสียก่อน

“คุยกันให้รู้เรื่องก่อน”

“ยังจะคุยอะไรอีกคะ พี่นอกใจไปแล้ว เราเลิกกัน คนที่พี่ต้องไปรับผิดชอบคือพี่กาน”

“รับผิดชอบอะไร กานดาเขาคบผู้ชายตั้งหลายคน พ่อของลูกในท้องก็ไม่รู้ว่าลูกของพี่หรือลูกของใคร”

“พี่ช่างเป็นสุภาพบุรุษจริงๆ เลยนะคะ” เธอประชด ได้แต่มองตามราชไปอย่างเสียใจ เขาเดินกลับบ้านตัวเองไปเสียแล้ว

“ถอยไปค่ะ ถ้าพี่ทำอะไรอีก ขวัญจะแจ้งตำรวจ” เธอพูดอย่างเด็ดขาด แม้จะยังเด็กแต่ก็ไม่อ่อนไหวอ่อนแอ ในเมื่อเขานอกใจ เราก็ควรจบกันแค่นี้

“ก็ได้ วันนี้พี่ยอมถอย แต่พี่ไม่ยอมแพ้หรอก” ธีธัชกลับไปแล้ว มธุรดาก็ถึงกับผ่อนลมหายใจออกมา

เธอเรียกสาวใช้ที่กำลังทำงานอยู่หลังบ้านมารับตะกร้าผลไม้ แล้วรีบเดินไปยังบ้านของราชในทันที เพราะอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันบ้านติดกัน

บ้านของคุณยายกับบ้านของคุณย่าของเขามีรั้วติดกัน ที่ดินติดกัน และที่สำคัญเป็นเพื่อนรักกัน อีกทั้งยังมีฐานะเหมือนๆ กัน เรียกว่าร่ำรวยมากๆ ในจังหวัดนี้ก็ว่าได้

มธุรดาชะงักเท้าเมื่อเห็นว่าราชมีแขก แขกของเขาก็คือกนกเนตร หญิงสาวในหมู่บ้านที่ราชแอบชอบ เธอเห็นสายตาของเขาที่มองอีกฝ่ายก็รู้แล้ว แต่เพราะราชไม่ใช่คนเจ้าชู้ ที่สำคัญก็คือไม่เคยเห็นจีบผู้หญิงที่ไหน เอาแต่ทำงาน พี่ชายข้างบ้านของเธอก็เลยไม่เคยสารภาพความในใจออกให้กนกเนตรได้รับรู้

กนกเนตรก็เป็นผู้หญิง แถมยังเป็นครูสาวคนสวยที่สอนนักเรียนอยู่ในตำบล หล่อนเป็นหญิงจะสารภาพรักกับผู้ชายก่อนก็คงไม่งาม เพราะเธอเองก็เห็นว่ากนกเนตรแอบพึงพอใจราชอยู่เหมือนกัน

แรกเริ่มเดิมทีเธอจะช่วยเหลือราชให้สมหวัง แต่ตอนนี้เขาเหม็นขี้หน้าเธอที่สุด ต้องทำให้เขาหายเข้าใจเธอผิดเสียก่อน พอคุยกันเข้าใจ แล้วเป็นแม่สื่อให้เขาได้คบหาดูใจกับผู้หญิงที่ชอบ เขาก็จะให้อภัยเธอ กลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีใจของเธออีกครั้ง

คิดได้ดังนั้นเธอจึงถอยก่อน ไม่ไปเป็นก้างขวางคอ ปล่อยให้คนทั้งสองได้คุยกัน

ราชจีบผู้หญิงไม่เป็น ไม่เคยเอาใจผู้หญิง แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะมีเมียเสียที เธอแอบคิดคนเดียวในใจ

มธุรดายืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ของบ้านไม้สักหลังงามที่เต็มไปด้วยความทรงจำในวัยเด็ก

“คุณยายจะให้ขวัญมาอยู่กับคุณย่าจริง ๆ เหรอคะ” เด็กสาวถามอย่างไม่แน่ใจนัก

“จริงจ้ะ” คุณยายพูดด้วยความเอ็นดู รู้อยู่แก่ใจว่าลูกสะใภ้กับหลานสะใภ้อีกคนนิสัยเช่นไร ลับหลังท่านก็แอบรังแกมธุรดาอยู่บ่อยครั้ง

“มาอยู่กับย่านะจ๊ะ ต่อไปหนูก็คือหลานสะใภ้ของย่า” เสียงอบอุ่นแต่หนักแน่นของคุณย่าสมพิศทำให้เธอค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น พร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความเอ็นดูของหญิงชราผู้แสนใจดี

ตั้งแต่วันงานหมั้น ทุกอย่างเหมือนถูกล็อกไว้ด้วยความเงียบสงบ ราชไม่ได้พูดกับเธอแม้แต่คำเดียว ไม่แม้แต่จะสบตา เขาเพียงแค่สวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอตามคำสั่งของผู้ใหญ่ แล้วจบพิธีไปเหมือนไม่เคยรู้จักกัน ที่สำคัญก็คือเขาหนีหน้าเธอ ไม่แม้แต่จะให้โอกาสได้อธิบายความจริงจากปากของเธอ

หลังงานหมั้นเพียงไม่กี่วัน เขาก็จากไป...ไม่แม้แต่จะหันมามอง

โทรศัพท์...เงียบ

ข้อความ...ไม่อ่าน

ไลน์...ถูกบล็อก

เขาตัดทุกทางที่เธอจะเข้าถึงเขา

เธอไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย

ไม่ได้งอแงเสียใจ

แต่ลึก ๆ ในใจเหมือนมีใครสักคนเดินจากไปพร้อมหัวใจของเธอ เขาคือพี่ชายที่แสนใจดีของเธอเสมอมา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว

เธอไม่เคยคิดจะจับเขา ไม่เคยคิดจะเอาชีวิตตัวเองไปผูกไว้กับใคร นอกจากอยากช่วยเขาจากคนที่ไม่คู่ควรกับเขาเลยแม้แต่น้อย

“ขวัญจะตั้งใจเรียนค่ะคุณย่า” เด็กสาวพูดขึ้นในที่สุด คุณย่าสมพิศพยักหน้า

“แค่นั้นแหละที่ย่าต้องการ ย่าไม่มีลูกหลานผู้หญิง ขวัญมาอยู่ด้วยก็เหมือนหลานแท้ ๆ ย่าจะส่งเสียให้เรียนจนจบเอง ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น”

“ขอบคุณค่ะคุณย่า” เธอก้มลงกราบบนตักของท่าน คุณย่าลูบผมนุ่มสลวยของเด็กสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

นับจากวันนั้น มธุรดาก็กลายเป็นว่าที่หลานสะใภ้ในบ้านหลังใหญ่ของคุณย่าสมพิศอย่างออกหน้าออกตา คนในหมู่บ้านรับรู้และเลิกนินทาไปโดยปริยาย

แม้จะมีสายตาของรจนาคอยจ้องหาเรื่องอยู่เป็นพัก ๆ แต่เพราะไม่มีโอกาสเพราะอยู่กันคนละบ้าน อีกฝ่ายก็ทำอะไรไม่ได้

กานดาท้องไม่มีพ่อ ดังนั้นป้าสะใภ้ของเธอจึงต้องหาผู้หญิงให้แต่งงานด้วย กานดาจึงแต่งงานกับเถ้าแก่รุ่นพ่อเมียตาย เพราะอีกฝ่ายต้องการเมีย และอีกฝ่ายก็ต้องการพ่อของลูก

“ขวัญต้องเข้าค่ายหนึ่งอาทิตย์นะคะคุณย่า” เธอเอ่ยขออนุญาตประมุขของบ้าน

“ไปเถอะลูก ย่าให้คนขับรถไปส่ง” ชีวิตของเธอเต็มไปด้วยกิจกรรม เข้าค่ายอาสา ฝึกงานในเมือง เข้าร่วมโครงการพัฒนาชนบทกับเพื่อน ๆ หลายครั้งที่ไม่ค่อยอยู่บ้าน เพราะนั่นคือหนทางเดียวที่ราชจะกลับมาเยี่ยมผู้เป็นย่า ในระหว่างหลายปีมานี้ สิ่งที่มธุรดาไม่รู้คือราชไม่ได้ทิ้งย่าของเขา แต่เขากลับมาเยี่ยมท่านทุกครั้งที่มีโอกาส

เขาก็เลือก “กลับมาตอนที่เธอไม่อยู่”

และโทร. มาหาย่าของเขาบ่อยครั้ง