3

“อื้อ...” ในขณะที่พลอยไพลินถอยใบหน้าหนีเพราะหน้าแตก เพชรก็กุมแก้มของเธอเอาไว้ก่อนที่จะจุมพิตเธออย่างดูดดื่ม

“พะ... พี่เพชร” เธอเอ่ยเสียงสั่นหลังจากที่เพชรถอนริมฝีปากออกห่าง

เพชรไม่ได้พูดอะไร แต่หันไปสตาร์ทรถก่อนจะขับออกไป ในขณะที่พลอยไพลินยกมือขึ้นแตะปากของตัวเองด้วยความรู้สึกเขินอาย

พลอยไพลินไม่ได้พูดอะไรอีก แต่หัวใจของเธอเต้นรัวเร็วแทบจะโลดออกมาจากอก

เพชรมาตรวจรีสอร์ท พลอยไพลินก็เดินตามลงมาจากรถต้อย ๆ พนักงานที่นี่คุ้นชินกับพลอยไพลินเป็นอย่างดี เด็กสาวจึงได้รับการอำนวยความสะดวกเป็นอย่างดี

“พี่จะทำงาน เราสัญญากับพี่แล้วว่าจะไม่ดื้อไม่ซน นั่งรอพี่อยู่นี่นะ” เพชรพูดเสียงดุกับเด็กสาว

“ค่ะ” เธอรับคำเสียงอ่อย นั่งรอเพชรอย่างใจเย็น แต่เพชรกำลังหมกหมุ่นกับกองเอกสารตรงนี้ ทำให้เธอเริ่มเบื่อหน่าย ขยับตัวไปมาเหมือนคนอยู่ไม่สุข

“น้องพลอยขอไปเดินเล่นได้ไหมคะพี่เพชร” เธอเอ่ยขึ้น หลังจากที่นั่งรอเพชรมานานนับชั่วโมง

“ได้ แต่ต้องสัญญาว่าจะไม่ไปแกล้งใครอีก” เพชรเห็นเด็กสาวขยับตัวไปมา ท่าทีเมื่อยล้าจึงเอ่ยอนุญาต ปกติพลอยไพลินเป็นเด็กร่าเริงสดใส ชอบวิ่งเล่น ซุกซนแม้จะอายุยี่สิบเข้าไปแล้ว ดังนั้นให้มานั่งนิ่ง ๆ แบบนี้คงอึดอัดน่าดู

“สัญญาด้วยเกียรติของเนตรนารีค่ะว่าหนูจะไม่ดื้อไม่ซน ไม่แกล้งใครเด็ดขาดค่ะ”

“จะไปไหนก็ไป” เพชรถอนใจเฮือกใหญ่ โบกไม้โบกมือไล่ให้เด็กสาวไปไกล ๆ

พลอยไพลินออกมาเดินเล่นชมสวนดอกไม้ และเดินดูพนักงานทำงานอย่างมีความสุข

พักหลังมานี้เศรษฐกิจไม่ค่อยดี รีสอร์ทของเพชรจึงมีนักท่องเที่ยวน้อยลง แต่กระนั้นเพชรก็ยังประคองธุรกิจไปได้ อาจเพราะครอบครัวของเพชรมีธุรกิจมากมาย มีเงินหมุนเวียนนับพันล้าน เพชรจึงอยู่ได้สบายโดยไม่ได้รับผลกระทบเหมือนเจ้าเล็ก ๆ เจ้าอื่น

“เฮียพัช” พลอยไพลินเรียกพัชระ พี่ชายของเพชรเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังเดินมาหา

พัชระก็เหมือนเพชร อีกฝ่ายใจดีและเอ็นดูเธอค่อนข้างมาก

“อ้าว... น้องพลอยมาทำอะไรที่นี่ครับ” แม้จะถามออกไปแต่เขาก็รู้ว่าพลอยไพลินตัวติดน้องสาวเขาแจ คงตามเพชรมาแน่ ๆ

“น้องพลอยตามพี่เพชรมาช่วยทำงานค่ะ”

“มาก่อกวนล่ะไม่ว่า” ประโยคของผู้มาใหม่คือเพชร ทำเอาพลอยไพลินหน้างอ

“น้องพลอยอยากช่วยแต่พี่เพชรไม่ให้ช่วย”

“เฮียมีอะไรเหรอ มาหาถึงที่นี่”

“คิดถึง อยากมากินข้าวด้วย” พัชระพูดกับน้องสาว

“นี่ก็เที่ยงพอดี งั้นไปกินข้าวกัน” เพชรค่อนข้างสนิทกับพี่ชายและบิดาค่อนข้างมาก เพชรคิดว่าตัวเองโชคดีที่เกิดมาในครอบครัวนี้ เพราะตัวเองได้ความรักจากพ่อและพี่ชายอย่างเต็มเปี่ยม

“หิวอยู่เหมือนกันค่ะ” พลอยไพลินพูดขึ้นอย่างน่ารัก

“ตะกละน่ะสิไม่ว่า” เพชรว่าให้

“เฮียพัชดูสิคะ พี่เพชรชอบว่าพลอยอยู่เรื่อย”

“ก็จริงนี่นา”

“เอาน่า ทะเลาะกันอยู่นั่นแหละ เราก็อย่าไปว่าน้องมันเลย” พัชระหัวเราะเบาๆ สองคนนี่เจอกันเป็นไม่ได้ ชอบทะเลาะกันอยู่เรื่อย

ทั้งสามไปรับประทานอาหารกันที่ห้องอาหารส่วนตัว ด้านนอกสามารถมองวิวทิวทัศน์ของสวนดอกไม้และทะเลได้อย่างชัดเจน

“เฮียมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ดูสีหน้าไม่ค่อยสบายใจเลย” เพชรคีบอาหารให้พี่ชายก่อนจะเอ่ยถาม

“สีหน้าของเฮียนี่ปิดบังไม่ได้เลยนะ” พัชระหัวเราะเบาๆ เขาเติบโตมากับน้องสาว จึงค่อนข้างสนิทกันมาก เขามีความในใจอะไร ไม่สบายใจจะทุกข์หรือสุข น้องสาวคนนี้มักจะรับรู้อยู่เสมอ

“ช่วงนี้ระวังตัวหน่อยนะ ไอ้โรมมันจ้องจะเล่นงานเราอยู่”

“เพราะเรื่องก่อนหน้านี้น่ะเหรอเฮีย” ก่อนหน้านี้โรมโดนคดีแต่ก็หลุดมาได้ เพราะหลักฐานยังไม่เพียงพอ อาจเพราะอำนาจเงินด้วย คดีที่มันโดนก็พวกค้าของเถื่อนและน้ำมันเถื่อนกลางทะเล มันพุ่งเป้ามาทางครอบครัวนรจักร ว่าเป็นคนส่งข่าวให้ตำรวจ

“เฮียว่าไม่ใช่แค่น้ำมันเถื่อนกับของเถื่อนนะเพชร แต่มันอาจจะยุ่งเกี่ยวกับยาด้วย ธุรกิจของมันหลายอย่างก็เป็นคู่แข่งกับเรา เป็นธรรมดาที่มันจะพุ่งเป้ามาที่เรา”

“เพชรจะระวังตัวนะเฮีย เฮียเองก็ต้องระวังตัวเหมือนกัน” เพชรรู้สึกเป็นห่วงพี่ชายพอสมควร เหตุผลนี้จึงไม่อยากมีคนรักไว้ข้างกายเพราะกลัวหล่อนจะมาเดือดร้อนด้วย

“กินเยอะๆ นะเราน่ะ จะได้โตเร็ว ๆ” พัชระคีบจ้อกุ้งของโปรดให้พลอยไพลิน ก่อนจะยื่นมือไปลูบผมนุ่มสลวยของเด็กสาวเบาๆ

“ขอบคุณค่ะเฮีย”

“ฮะแฮ่ม” เพชรมองมือพี่ชายแล้วรู้สึกหงุดหงิดขัดตาไปหมด จึงเผลอกระแอมออกมาด้วยความหึงหวงโดยไม่รู้ตัว

“เป็นอะไร อะไรติดคอ”

“เปล่า” เพชรตอบปฏิเสธ ก่อนจะคีบจ้อกุ้งให้พลอยไพลินบ้าง

“กินซะ เอาแต่นั่งเขี่ยอาหารไปมา รู้ไหมว่าผอมจนจะปลิวลมอยู่แล้ว” คนห่วงใยแต่พูดไม่เป็นเอ่ยออกมา ทำเอาพัชระแทบหลุดขำน้องสาวของตัวเอง

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเพชรกับพลอยไพลินเป็นเช่นไร

เพชรไม่มีทางชอบผู้ชายและไม่มีทางแต่งงานมีครอบครัวกับผู้ชายหน้าไหน เพราะในใจของน้องสาวมีแค่พลอยไพลิน สาวน้อยที่ตนเองปกป้องมาตั้งแต่เด็ก

ที่บ้านของเขาเลี้ยงแบบปล่อย ให้หัดพึ่งพาตัวเองตั้งแต่เด็ก และรับผิดชอบตัวเอง รับผิดชอบในหน้าที่ที่ต้องทำ เลี้ยงให้มีอิสระในการใช้ชีวิต จะทำอะไรก็ได้ที่อยากทำก่อนจากโลกนี้ไป แต่ไม่ทำสิ่งไม่ดี ไม่ทำสิ่งผิดกฎหมายหรือทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน

โลกสมัยนี้เปิดกว้างเรื่องเพศ แต่บิดาของเขาเปิดกว้างมานานแล้ว จะรักใครชอบใคร จะแต่งงานหรือไม่แต่งงาน ก็ไม่เคยบังคับลูกเต้าเลยสักครั้ง

เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่เพชรจะยอมรับใจตัวเองว่ารักสาวน้อยพลอยไพลินเสียที

“ห่อหมกทะเล เฮียจำได้ว่าเราชอบกิน” พัชระอยากแกล้งต่อเลยตักห่อหมกทะเลให้เด็กสาว

“กุ้งอบวุ้นเส้น ชอบกินไม่ใช่เหรอ” เพชรตักกุ้งตัวโตให้สาวน้อยบ้าง

“พอก่อนค่ะ อาหารเต็มจานเลย น้องพลอยกินไม่ทันแล้วนะคะ” พลอยไพลินรีบห้ามสองพี่น้อง

“เราก็กินเยอะๆ นะ” พัชระแกล้งน้องสาวจนพอใจก่อนจะตักอาหารให้น้องสาวบ้าง

“ขอบคุณค่ะเฮีย”

“อย่าลืมที่เฮียเตือนล่ะ ระวังตัวเองไว้ ไอ้โรมมันเป็นพวกหมาลอบกัด” พัชระเอ่ยเตือนน้องสาวอีกครั้ง เมื่อรับประทานอาหารกันเสร็จ แล้วขอตัวกลับ

“เฮียพัชน่ารักจังเลยนะคะพี่เพชร” พลอยไพลินเอ่ยชมพัชระเมื่ออีกฝ่ายกลับไปแล้ว สีหน้าอมยิ้มตาลอย ๆ นั้นทำเอาเพชรนั่งไม่ติด

“น่ารักยังไง”

“ก็พูดเพราะ รูปหล่อ มาดแมน เท่สุดๆ ไปเลยค่ะ เพื่อน ๆ ของพลอยปลื้มพี่พัชกันทั้งนั้นเลยนะคะ พี่พัชนี่ขวัญใจสาวๆ เลยค่ะ”

“ขวัญใจเราด้วยเหรอ” เพชรเอ่ยถามเสียงดุเข้ม รู้สึกหงุดหงิดที่สาวน้อยสนใจคนอื่นมากกว่า ตัวเองจะแหย่ จะแกล้งอะไรพลอยไพลิน ก็ไม่อยากให้ใครมาแหย่ มาแกล้ง หรือมาเอาใจเกินหน้าเกินตา มันรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่ทราบสาเหตุ