ตอนที่9. ใครๆก็เรียกเขาว่าหมอ

“ถ้าเสร็จธุระแล้วก็รีบไปเถิด เราต้องเดินทางอีก” น้ำเสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยอำนาจเอ่ยจากด้านหลังทำให้อังค์เนสหันกลับไปมองแล้วก็ถลึงตาใส่

เนเฟอร์คาเรกลั้นหัวเราะกับกิริยาของหญิงสาว เขาเห็นเธอตั้งแต่ออกมาจากรถเทียมม้าแล้วแต่อยากรู้ว่าเธอจะไปไหนหรือทำอะไร จะกล้าดีเหมือนปากหรือไม่ แต่ก็ทำให้เขาประจักษ์แจ้งในใจว่าเธอเป็น ‘หมอ’ ที่แท้จริง

“จะไปแล้วหรือให้ข้าตอบแทนอะไรพวกท่านหน่อยเถิด”

“เอาไว้โอกาสหน้าก็ได้” เนเฟอร์คาเรบีบไหล่กลมกลึงของอังค์เนสเหมือนออกคำสั่งแม้จะพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยก็ตาม

“ขอข้าทราบนามของผู้พระคุณหน่อยเถิด” ฮาซันวิงวอน

อังค์เนสเงยหน้ามองเนเฟอร์คาเรราวกับจะปรึกษา ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปากแล้วโอบไหล่ให้เธอเดินตามเขาออกมา

“ใครๆ เรียกเขาว่าหมอเลจู”

“ท่านหมอเลจู” ฮาซันพึมพำเหมือนต้องการตอกย้ำใส่สมองของตนเอง

เนเฟอร์คาเรพาอังค์เนสเดินกลับมาที่รถม้าของตนเอง แล้วยื่นเสื้อผ้าชุดใหม่ส่งให้ แต่เธอยังเหลียวมองไปในทิศทางที่จากมาด้วยสีหน้ากังวล

“เจ้าคงไม่คิดจะกลับไปเรียกเอาค่ารักษานะ”

น้ำเสียงที่เอ่ยถามอย่างยียวนทำให้อังค์เนสหันขวับแล้วถลึงตาใส่

“ข้าไม่ใช่หมอหน้าเลือดขนาดนั้น! ข้าแค่เป็นห่วงเด็กน้อยผู้นั้นต่างหาก”

“เจ้าเองก็บอกว่าเขาปลอดภัยแล้วนี่” ชายหนุ่มกอดอกยืนนิ่ง

“เด็กน้อยร่างกายอ่อนแอมาก...ข้าก็เป็นห่วง”

“ฮืม...เป็นเด็กผู้ชายอ่อนแอไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ” เนเฟอร์คาเรพยักหน้ายอมรับ

“ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น” อังค์เนสกัดฟันตอบอย่างหงุดหงิด “ข้าหมายถึงร่างกายของเด็กน้อยนั้นอ่อนแอจริงๆ ต่างหากละ”

“อ้อ...ข้านึกว่าเจ้าเป็นห่วงทุกคนที่เป็นเหมือนเจ้า”

“อะไร เจ้าหมายถึงอะไร”

“ก็อรชรอ้อนแอ้นดุจสตรีเช่นเจ้าไง” เนเฟอร์คาเรหัวเราะออกมา

“เจ้านี่มัน น่าหายาพิษให้กินจริงๆ” อังค์เนสอยากจะเต้นเร่าๆ ด้วยความโมโหที่ไม่สามารถโต้ตอบชายตรงหน้าได้ เธอฉวยเสื้อผ้าที่เขายื่นให้แล้วทำท่าจะปีนขึ้นรถม้าแต่เอวคอดก็ถูกรั้งไว้แล้วแบกขึ้นบ่าอีกครั้ง

“เจ้าจะทำอะไร”

“ใจคอเจ้าไม่คิดจะอาบน้ำอาบท่าหรือไง” เนเฟอร์คาเรลากเสียงยาว “เจ้าตัวเหม็นแล้วนะ”

“จะเหม็นไม่เหม็นมันก็เรื่องของข้า”

เธอดิ้นแต่ก็ต้องเผลอหวีดร้องเพราะถูกตีก้นเข้าอย่างแรง เหล่าทหารที่ปลอมกายเป็นพ่อค้าหันมองแล้วก็ต้องหลุบตาต่ำแม้ว่าจะอยู่นอกวัง แต่ยังไงก็ทรงเป็นเจ้าชายเนเฟอร์คาเรองค์รัชทายาทแห่งอียิปต์

เนเฟอร์คาเรแบกร่างเล็กๆ ที่หยุดดิ้นแล้วมาที่สระน้ำเล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งขึงผ้ากันไว้เหมือนฉากกั้น แม้มันจะไม่มิดชิดนักแต่ก็ยังดีกว่าไม่มีเลย อังค์เนสหันมามองใบหน้าเรียบตึงไร้อารมณ์ของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสนและว้าวุ่นในใจกับสถานการณ์ที่ยากจะรับมือนี้

“อาบน้ำ…เจ้าพูดจริงหรือ”

“คิดว่าข้าเอาเวลาที่ควรพักผ่อนมาจัดการเรื่องพวกนี้ทำไม”

เขาหมายถึงต้องใช้ให้ทหารมาขึงม่านเพื่อทำฉากกั้นอาบน้ำ และเขาก็รู้ดีว่าเหล่าทหารต่างงุนงงกับคำสั่งประหลาดนี้ด้วย อังค์เนสหลบสายตาที่จ้องมองราวกับจะกลืนกินแล้วเผลอกอดเสื้อผ้าแน่นที่เธอตื่นมาไม่เห็นเขาเพราะเรื่องแค่นี้หรือ?

“หรือเจ้าต้องการให้ข้าช่วยอาบน้ำให้เจ้า” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทำให้หญิงสาวในร่างหนุ่มน้อยสั่นหน้าไปมาแล้วรีบผลุบหายไปหลังฉากกั้น

“เจ้ามีเวลาไม่มากนัก เร่งมือด้วยไม่เช่นนั้นข้าจะช่วยเจ้าอาบเอง”

“ข้ารู้แล้ว” เธอตะโกนตอบเสียงสั่นรีบเปลือยกายลงในสระน้ำเล็กๆ

“ห้ามมองข้านะ”

เนเฟอร์คาเรชะงักเท้าที่กำลังจะเดินกลับ หัวคิ้วขมวดยุ่งก่อนหัวเราะออกมา คนอย่างเขานะหรือต้อง ‘แอบมอง’ ใครมีแต่สตรีจะพากันเปลื้องผ้ายั่วเย้าเขาทั้งนั้น เขาเดินกลับมานั่งที่รากไม้ใหญ่

“การพูดเช่นนั้นเท่ากับเป็นเชื้อเชิญนะ”

“!”