ตอนที่สอง ทางออกของปัญหาหรือว่าทางตัน 2

ส่วนใหญ่แล้วลิปดาทำงานอยู่ที่เกาะสมุยแต่ไม่ค่อยได้เที่ยวเท่าไหร่เพราะทำงานหนัก เมื่อประสบภาวะต้องการหาแม่ครัวอาหารไทยรสชาติเยี่ยมเขาจึงออกท่องเที่ยวเพื่อตามหาร้านอาหารที่มีเชฟรสมือดีๆ แต่หลายร้านที่ได้รับความนิยมกลับทำให้เขาผิดหวังที่ทำอาหารไทยผิดแผกต้นตำหรับเกินให้อภัยเพราะเห็นว่าลูกค้าเป็นนักท่องเที่ยวจะทำอย่างไรก็ได้ บางร้านกับใส่ฟักทองกับแครอทในผัดซีอิ้วที่ควรจะใส่ผักคะน้าจนเขาต้องส่ายหน้า บางร้านเข้าขั้นหายนะมากที่ทำอุตริใส่กะหล่ำปลีม่วงในต้มข่าไก่จนน้ำซุปที่ควรจะเป็นสีเขียวอ่อนกลับม่วงอื๋อ ถ้าเป็นเชฟที่โรงแรมเขาคงสั่งให้เก็บของกลับบ้านแทบไม่ทัน

ถ้าคนที่บ้านเขาไม่ติดอาหารไทยมากคงจะยอมเสียสละแม่ครัวมือหนึ่งของบ้านมาทำงานที่โรงแรมให้แทนที่เชฟฝรั่งคนล่าสุดที่เรียนทำอาหารไทยมาจนแตกฉาน ทำอาหารได้เหมือนต้นตำหรับทุกเมนู แต่ทุกเมนูขาดอยู่อย่างเดียวคือความอร่อยในแบบอาหารไทยจนแขกคนไทยบ่นกันระนาว แต่เพราะที่บ้านเขาทานอาหารไทยเป็นมื้อหลักจึงขาดแม่ครัวไทยไม่ได้ต้องหาเชฟอาหารไทยกันให้วุ่น คิมิยะลูกพี่ลูกน้องของเขากำลังดึงคนมาจากกรุงเทพๆ เพื่อทดสอบการทำอาหารให้ผู้บริหารชิมและให้คะแนนก่อนว่าจ้าง ส่วนตัวเขาเองออกตามหาคนทำร้านอาหารในเกาะเพราะต้องการคนที่ทำอาหารพื้นเมืองของเกาะสมุย อย่างพวกเห็ดหรุบ วาย ไข่เม่น และหอยเจาะได้ เขาหวังว่าแม่คนไม่เด็กแต่ตัวกระเปี๊ยกจะไม่ทำให้เขาผิดหวัง

ปานรพีไม่ได้โทรตามน้องชายมาช่วยหล่อนทำเสิร์ฟทีละสองสามเมนูไป ให้เขาละเลียดทานไปเรื่อยๆ ดีกว่า และหล่อนมีความสามารถอย่างหนึ่งที่ทำอาหารหลายๆ อย่างพร้อมกันได้จึงคิดว่าน่าจะรับมือไหว ในเวลาไม่ถึงสิบนาทีเมนูปอเปี๊ยะกุ้ง และต้มข่าไก่ ต้มยำกุ้ง เสร็จพร้อมกันและได้ขึ้นโต๊ะให้ลิปดา

หญิงสาวเดินกลับมาที่เตาต่อและเริ่มนึ่งปลาทั้งสองแบบโดยตั้งเวลาไว้ยี่สิบนาทีเพื่อให้ปลาสุกพอดีโดยปรุงน้ำราดปลานึ่งมะนาวในเวลาไม่นาน อีกหม้อทำแกงเขียวหวานและเริ่มเมนูผัดไปด้วย

อาหารทุกอย่างถูกลำเลียงมายังโต๊ะของลิปดาอย่างแคล่วคล่อง เขานึกทึ่งหล่อนที่ทำคนเดียวและออกมาได้ดีมาก และเป็นแบบที่เขาพอใจทุกอย่าง เขามองจานหนักๆ สไตล์โรงแรมที่หล่อนใช้แล้วนึกพอใจ เพราะร้านตามสั่งมักใช้จานพลาสติกเพื่อง่ายต่อการจัดการ แต่การใช้จานกระเบื้องทำให้อาหารดูหรูหราขึ้นมา และสีผ้าปูโต๊ะของร้านก็ทำให้อาหารดูโดดเด่นมากนับว่าคนทำร้านมีหัวในการครีเอทอยู่พอตัว

นอกจากรสชาติที่พอใจแล้ว หล่อนยังทำเวลาได้ดี แถมยังถูกใจเขาทุกเมนูโดยเฉพาะยำหอยเจาะที่ทานร้านไหนก็รู้สึกถึงกลิ่นคาว และเคี้ยวโดนดินทรายอยู่ในหอยด้วยซ้ำแต่เขาแปลกใจที่ไม่พบปัญหานี้ในร้านหล่อน แต่มีปัญหาอยู่อย่างเดียวว่าเขาจะทำอย่างไรเพื่อดึงหล่อนให้ไปทำงานที่มโนราให้ได้ ในเมื่อหล่อนทำงานทุกอย่างครอบคลุมในร้านดูเป็นกำลังสำคัญของร้านนี้

แต่เขาคิดว่าปัญหานั้นไม่ยากสำหรับเขา เพราะลิปดาคิดอยู่เสมอ ว่าเงินซื้อได้ทุกอย่าง ตามตรรกะหล่อนจะต้องยอมทิ้งร้านเล็กๆ ของหล่อนไปทำงานที่โรงแรมห้าดาวเงินเดือนสูงลิ่วอยู่แล้ว

“เป็นอย่างไรบ้างคะ สมกับที่เขาบอกไหมว่ารสชาติระดับภัตตาคาร” ปานรพีจัดการให้เขาได้ครบทุกเมนูเอ่ยถาม

ลิปดาขัดตาเล็กน้อยที่หล่อนไม่ใส่หมวกตอนทำอาหาร และผ้ากันเปื้อนพลาสติกใสนั้นก็ไม่เหมาะกับเชฟเลย แต่หล่อนก็รวบผมยาวเสมอกันเอาไว้เป็นหางม้าดูรีบร้อยดีทำให้พออภัยได้

“เกือบจะเหมือนภัตตาคารถ้าคุณใส่หมวกทำ” เขาหยิบปอเปี๊ยะกุ้งโฮมเมดเข้าปาก ทันเห็นว่าหล่อนห่อแช่ไว้ในตู้เย็นแล้วทอดตามออเดอร์ น่าจะทำวันต่อวันเพราะความสดใหม่กรอบนอกนุ่มในสร้างความพอใจให้เขามาก

“อุ๊ย ฉันลืม” หล่อนคลำหัวตัวเองแล้วตาโต วันนี้มันแต่สนใจไอแพดเสิร์จหาข้อมูลจนลืมใส่หมวกไปเสียอย่างนั้น “คุณคงไม่ถือสาฉันนะคะ”

“ไม่เป็นไร” คำที่ลิปดาแทบไม่เคยพูดหลุดจากปากเขาจนเขาก็แปลกใจว่าเขาเอาคำพูดที่คิมิยะมักพูดเสมอยามที่ลูกน้องทำพลาดมาพูดได้อย่างไร อาจจะเพราะแม่เชฟหน้าเด็กนี่ดูเหมือนเด็กน้อยก็ได้ เขาจึงไม่อาจหาญพอที่จะดุหล่อน เกรงว่าจะร้องไห้ไปฟ้องพ่อแม่เอา “อร่อยดีนะ ทำเองหรือ” เขาถามถึงปอเปี๊ยะกุ้งที่อยู่ในมือ

“ใช่ค่ะ ทำเอง ขอบคุณมากนะคะ” รอยยิ้มดีใจผุดบนใบหน้าสวย

“อาหารอร่อยทุกเมนูเลยนะ แต่แปลกใจอยู่ว่าคุณทำร้านนี้คนเดียวไหวได้ยังไง ไม่มีลูกจ้างเลยหรือ” คำชมของเขาทำให้หล่อนไม่มีแก่ใจโกรธลูกค้าที่ซักถามซอกแซกไปทุกอย่าง

“ฉันเปิดร้านคนเดียวช่วงเช้าค่ะ เพราะลูกค้าไม่มาก แต่พอช่วงสิบเอ็ดโมง จะมีเชฟช่วยอีกคน ช่วงนั้นลูกค้าจะเยอะแต่เรามีลูกจ้างอีกสองคนและเปิดร้านไปจนเที่ยงคืน แต่ฉันอยู่ถึงแค่หกโมงค่ะ”

เขาพยักหน้าเข้าใจ “งั้นเช็คบิลให้ผมหน่อยแล้วกัน ผมอิ่มแล้ว”

“บางเมนูฉันคิดครึ่งราคาจากราคาเต็มฉันทำครึ่งหนึ่งของจานปกติเพราะคิดว่าคุณจะทานไม่หมด เสียดายถ้ามันจะเหลือ คุณจะได้ประหยัดด้วย” หล่อนออกบิลให้เขา ช่วยแบ็คแพ็คเกอร์หนุ่มประหยัดค่าใช้จ่ายไปด้วย เพราะนักท่องเที่ยวสไตล์นี้เน้นประหยัดกันเป็นส่วนมากอยู่แล้ว

ลิปดาเห็นราคาถูกเหลือเชื่อต่างจากโรงแรมห้าดาวของเขาราวฟ้ากับเหวแล้วก็ยักไหล่ ดึงแบงก์สีเทาหลายใบให้หล่อน “ผมชอบอาหารของคุณมาก ที่เหลือผมให้เป็นทิปนะ ขอบคุณที่ทุ่มเททำอาหารอร่อยให้ผมทาน”

หญิงสาวไหว้ขอบคุณเขารับทิปมากมายซึ่งถือเป็นเรื่องปกติเพราะลูกค้าเต็มใจให้ หากบอกว่ามากไปจากความพอใจก็จะกลายเป็นไม่พอใจไปแทน “ขอบคุณมากค่ะ หวังว่าอาหารของฉันจะทำให้คุณประทับใจนะคะ”

“แน่นอน” เขามองไปรอบๆ ร้าน เลยไปยังทางลงชายหาดที่ห่างจากร้านหล่อนไม่ถึงยี่สิบเมตรมองเห็นทะเลสีฟ้าระยิบระยับล้อแสงตะวันอยู่

“ทำเลที่ร้านของคุณดีมากเลยนะ เปิดเป็นโรงแรมเล็กๆ ได้สบาย เกือบจะติดทะเลขนาดนี้”

“มีแพลนเหมือนกันค่ะ ไม่แน่ว่าคุณมาเมืองไทยปีหน้า อาจจะมีโฮสเทลเล็กๆ ชื่อเดียวกับร้านอาหารก็ได้” หญิงสาวยิ้มให้เขาตาหยี ดีใจที่เขาตาแหลมและมีไอเดียเหมือนหล่อน

“อ้อ ถ้าคุณพักโรงแรมแถวๆ นี้ บางที่อาจไม่มีห้องอาหารตลอดวันหรือห้องอาหารเปิดไม่ตรงเวลาที่คุณต้องการ คุณใช้บริการที่ร้านเราได้นะคะ ถ้าอยู่ในละแวกนี้ส่งฟรีได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันไปเอานามบัตรไว้ให้”

ลิปดามองตามหญิงสาวที่เขามองในมุมใหม่ว่าหล่อนนั้นก็มีเนื้อมีหนังในส่วนที่ควรมี หน้าอกกับสะโพกที่ผลิพุ่งเนื้อผ้าออกมาในขณะที่เอวคอดกิ่วทำให้รูปร่างหล่อนเป็นนาฬิกาทรายเซ็กซี่ เพียงแต่มันซ่อนอยู่ใต้เสื้อผ้าที่หล่อนสวมไซส์ใหญ่กว่ารูปร่างจริงไปเกือบสองขนาด พอรวมๆ กับดวงหน้าหวานอ่อนใสและส่วนสูงกำลังพอดีทำให้คนตัวเล็กดูน่าปรารถนาขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อยามเมื่อหล่อนเยื้องย่างเดินหาของอะไรบางอย่างอยู่ในตัวบ้าน และหันหลังให้เขาได้สำรวจรูปร่างอย่างเต็มที่

“เอ๊ะ อยู่ไหนน้า นายฟ้าเก็บตรงไหน เมื่อวานยังนั่งปรินท์กันอยู่เลย” หญิงสาวมองหาทั่วห้องนั่งเล่น แต่ก็ไม่มี เกรงใจลูกค้าก็เกรงใจที่หานามบัตรไม่เจอให้เขาต้องยืนรอเกือบเดินออกไปเขียนเบอร์ในกระดาษเปล่าให้ลูกค้าอยู่แล้ว ถ้าหากว่าคนเก็บกล่องนามบัตรไม่เดินงัวเงียออกมาจากห้องนอนเสียก่อน

“มีลูกค้าเหรอ มายืนทำอะไรตรงนี้อ่ะฝน” สายฟ้าถามเสียงงัวเงีย มองไปยังลูกค้าร่างสูงโย่งแบกกระเป๋าใบโต มองมาที่เขากับพี่สาวเขม็ง

“ฮื่อ นายเห็นนามบัตรร้านไหม”

“อ้อ เราเอาไปไว้ในห้องเองเพราะเมื่อคืนต้องปั๊มตราร้านใส่ เดี๋ยวเดินเอามาให้ ตอนนี้ว่างมั้ย ช่วยไปหยิบกางเกงที่ตากอยู่นอกบ้านไว้หน่อย เมื่อวานลืมเก็บมา ในห้องเลยไม่มีใส่ เดี๋ยวเราไปหยิบการ์ดมาให้”

ปานรพีบอกให้น้องชายเดินไปหยิบเองแล้วให้เอานามบัตรมาให้ทีหลังเพราะหล่อนจะไปเขียนเบอร์ให้ลูกค้าแทน คนเป็นน้องที่ตั้งใจจะตื่นมาช่วยพี่สาวแต่เช้าแสดงความไม่พอใจด้วยการขยี้หัวหล่อนสองสามที ไม่เกรงใจลูกค้าที่จ้องอยู่เลยแม้แต่น้อย