บทที่ 2

เมื่อผู้เป็นแม่เลี้ยงที่ขอเธอมาเป็นลูกบุญธรรมกับสามีหล่อนที่เป็นคนมาเก๊ามาตั้งแต่เกิด ในช่วงแรกที่พ่อเลี้ยงยังมีชีวิตอยู่นั้น หญิงสาวถูกเลี้ยงดูอย่างดี มีความสุขในชีวิตที่หรูหราไม่ต่างจากสาวสังคมชั้นสูงเลยเสียด้วยซ้ำไป..

แต่แล้วเมื่อพ่อเลี้ยงจากไปด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ ผู้เป็นแม่เลี้ยงที่เคยแสนดีกลับเผยธาติแท้จริงให้ได้เห็น หล่อนนำเงินที่ได้จากมรดกของพ่อเลี้ยงไปเล่นการพนันจนก่อเกิดเป็นหนี้ก้อนใหญ่จำนวนมหาศาลและท้ายที่สุดแล้วเมื่อไม่มีปัญญาใช้หนี้...

หล่อนจึงนำเธอมาขายให้กับเจ้าของคาสิโนแห่งนี้...

และนับตั้งแต่นั้นมาชีวิตของเธอก็ต้องเจอกับการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่จนกระทั่งตอนนี้ที่เธอก็ยังคงเฝ้ารอคอยอิสระที่ไม่รู้ว่าจะได้รับเมื่อไหร่ แต่มันคงจะมีสักวันที่เธอจะได้พบว่าใครบางคนที่เข้ามาช่วยเหลือ..

มือเรียวสวยค่อยๆ ยกขึ้นเคาะประตูสีทองแสนหรูหราอย่างเบามือเมื่อเดินเตร่มาจนถึงห้องวีไอพีชั้นบนสุดของโรงแรมหรูที่หล่อนเองก็เพิ่งจะเคยมีโอกาสขึ้นมาเหยียบที่นี่ครั้งแรกเพราะพื้นที่บริเวณโรงแรมจะเป็นโซนที่มีความปลอดภัยหนาแน่นและเหล่าบรรดาสาวใช้รวมไปถึงนางโลมที่จะทำหน้าที่รับแขกนั้นล้วนแล้วแต่มีระดับที่สูงขึ้นกว่าหล่อนเป็นเท่าตัว...

พิมพ์ลภัทรมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่หมกหมุ่นอยู่ในครัวเสียมากกว่า ในทุกๆ วันหล่อนจะต้องทำงานทุกอย่างตั้งแต่เช้าจรดค่ำ และเมื่อถึงเวลานอนก็มักจะถูกหัวหน้าแม่บ้านอย่าง ‘มาเชล’ สั่งให้ไปทำอะไรที่นอกเหนือหน้าที่ของหล่อนเชกเช่นในตอนนี้เป็นประจำ

“เข้ามา!”

หญิงสาวหยุดคิดถึงชีวิตที่รันทดของตนเองชั่วคราวก่อนจะสำรวจตัวเองอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ เมื่อทุกสิ่งเป็นไปด้วยดีมือบางที่เปรอะไปด้วยฝุ่นของพิมพ์ลภัทรจะค่อยๆ เปิดประตูตรงหน้าช้าๆ ตามที่เสียงเข้มเป็นเชิงอนุญาตดังขึ้นมาจากภายในห้อง

ภายในห้องนอนแสนกว้างใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยเครื่องเรือนสุดหรูราคาแพงช่างเป็นภาพที่หาดูได้ยากยิ่งเมื่อชีวิตของหล่อนเข้าสู่ความตกต่ำลงเรื่อยๆ เชกเช่นในตอนนี้ดวงตากลมโตมองสำรวจไปรอบๆ ก่อนจะไปหยุดลงที่ร่างสูงใหญ่ของบุรุษเพศชายที่กำลังนอนแพร่หราอยู่บนเตียงใหญ่ยักษ์โดยมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวสะอาดปิดที่ตาเอาไว้ลวกๆ

“มานวดขมับให้หน่อยสิ! นั่งเครื่องมานานหลายชั่วโมงรู้สึกเวียนหัวชะมัด”

คำสั่งที่ดังขึ้นจากริมฝีปากหนาทำให้พิมพ์ลภัทรได้แต่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นทำตัวไม่ถูกจึงค่อยๆ วางถอดอาหารในมือเอาไว้ที่โต๊ะอาหารสีทองที่สลักเป็นรูปหงส์แสนสวยอย่างเบามือและทำท่าว่าจะเดินจากไปจากไปทันทีที่ทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายมาเสร็จเรียบร้อย ติดแค่เสียงสูงที่ดังขึ้นตามหลังมาติดๆ อีกรอบทันทีที่หล่อนเริ่มขยับกายเท่านั้นที่ทำให้ทุกสิ่งไม่เป็นไปตามที่ใจนึกคิด...

“ไม่ได้ยินที่ฉันสั่งรึยังไง!!” พิมพ์ลภัทรถึงกลับหน้าเสียทำตัวไม่ถูก แต่หากเขานำเรื่องที่หล่อนขัดใจนี้ไปฟ้องมาเชล..หล่อนคงไม่วายถูกหัวหน้าแม่บ้านใจร้ายคนนั้นทำร้ายร่างกายอีกแน่ๆ

เมื่อไม่มีทางเลือก ร่างเล็กจึงค่อยๆ เดินอ้อมไปด้านหลังเตียงขนาดใหญ่ก่อนนิ้วเรียวเล็กของหล่อนจะค่อยๆ เอื้อมตรงไปสัมผัสที่ขมับของคนเอาแต่ใจตรงหน้าอย่างช้าๆ

กลิ่นหอมจากปลายเส้นผมของหญิงสาวทำเอานิรุธรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับมันราวกับต้องมนต์ มันคือกลิ่นหอมละมุนที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อนและด้วยความอยากรู้มือหนาจึงค่อยๆ กระชากผ้าขนหนูออกไปจากดวงตาก่อนจะจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังชะโงกมานวดขมับให้ตนอย่างตั้งอกตั้งใจ

“ประธานโทษค่ะท่าน...ดิฉันทำให้ท่านตื่นหรือค่ะ” พิมพ์ลภัทรเอ่ยถามอย่างกลัวๆ กล้าๆ ก่อนที่ดวงตากลมจะเผลอจ้องมองใบหน้าคมคายของคนตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณาอยู่เนิ่นนานราวต้องมนต์สะกด

“เธอเป็นใคร!” นิรุธเอ่ยถามทันทีที่ลุกขึ้นนั่งลงบนเตียง สายตาคมกริบยังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าหวานของหญิงสาวตรงหน้าไม่ละสายตา แม้เสื้อผ้าที่หล่อนสวมอยู่จะมอซอและสกปรกเพียงใด...แต่สิ่งรอบกายพวกนั้นก็ไม่ได้ทำให้ใบหน้าหวานดูขี้เหร่ลงไปเลยสักนิด ไหนจะกลิ่นหอมจางๆ จากช้อผมดำยาวสลวยนั่นอีก

ในทางกลับกันในสายตาของเขากลับเห็นว่าภาพตรงหน้ามันช่างไม่ต่างอะไรกับ ‘ภาพวาดชิ้นเอกของจิตกรชื่อดัง’ เลยสักนิด!!

“ดิฉันชื่อพิมพ์ลภัทร เป็นสาวใช้ก้นครัวในคาสิโนค่ะท่าน” หญิงสาวตอบกลับเขาอย่างสุภาพ เพราะคนระดับที่จะขึ้นมาอยู่ในห้องวีไอพีเช่นนี้ได้อย่างเทพบุตรตรงหน้าคนนี้คงจะไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน