บทที่ 1

มาเก๊า : 22.30

สายลมเย็นๆ พัดหวิวไปมาตามฤดูกาลที่ผ่านพ้นแวะเวียนสลับผลัดเปลี่ยนกันไปเรื่อยๆ ร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำเข้มราคาแพงระยับค่อยๆ ก้าวขาลงจากรถโรซาลอยสีดำราคาหลายสิบล้านที่ถูกสั่งประกอบขึ้นโดยทั้งรถนั้นถูกสร้างขึ้นด้วยอุปกรณ์นิรภัยต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นกระจกกันกระสุนที่ถูกติดตั้งไว้ทั้งคันเพื่อคุ้มกันชีวิตของ ‘นิรุธ อัครไพศาล’ เจ้าพ่อมาเฟียเจ้าของคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในมาเก๋าและยังดำรงตำแหน่งเจ้าของในเครือ ‘อัครไพศาล’ ในอนาคตให้เดินทางมายังที่หมายปลายทางอย่างปลอดภัยไร้ความกังวลใดๆ

เนิ่นนานหลายนาทีที่สายตาแกร่งจะกวาดมองไปยังสถานที่เบื่องหน้าที่เขาไม่ได้กลับมาเสียนาน มันคือ ‘ฟ๊อกซ์’ คาสิโนสุดหรูที่ถูกสร้างขึ้นภายใต้พื้นที่กว่า 200,000 ตารางเมตร อันและที่รู้จักกันทั่วไปในหมู่นักเดิมพันทั่วโลกที่ต่างไม่มีใครไม่รู้จัก ด้านในนั้นประกอบไปด้วยเครื่องเกมส์สล็อตและเกมส์ตู้อื่นๆ ประมาณ 200 เครื่อง และโต๊ะเกมโป๊กเกอร์อีกไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยโต๊ะ

“มาคราวนี้นายจะอยู่ที่นี่นานไหมครับ” เซน..ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าผู้เป็นเจ้านายเงียบนิ่งไปนาน

“ก็คงอยู่ที่นี่ไปสักพัก...ฉันอยากหนีความเครียดจากประเทศไทยมาพักผ่อนที่นี่สักระยะ เตรียมอาหารกับผู้หญิงให้ทีแกมีเวลาตามหาสองสิ่งที่ว่านี้ให้ฉันสิบนาทีเซน...”

เสียงเข้มดังขึ้นเป็นคำสั่งที่เด็ดขาดก่อนเท้ายาวๆ จะก้าวเดินเข้าไปยังด้านหลังของคาสิโนที่ถูกสร้างเป็นโรงแรมหรูระดับห้าดาวเพื่อให้ผู้ที่เดินทางมาเสี่ยงโชคได้เข้าพักอาศัยในทันทีที่ออกคำสั่งเสร็จสิ้น

ทันทีที่ได้รับคำสั่งจากผู้เป็นเจ้านายลูกน้องคนสนิทก็ไม่รอช้ารีบหมุนกายเข้าไปในครัวเพื่อสั่งอาหารให้ผู้เป็นเจ้านายก่อนจะเดินหาสาวสวยสักคนภายในบ่อนเพื่อที่จะใช้เงินซื้อ ‘ตัว’ เธอไปปรนเปรือเขาคนนั้น...ผู้ที่ขึ้นว่าเป็น ‘เจ้าของทุกชีวิต’ ที่อยู่ในคาสิโนแห่งนี้ภายใต้เวลาที่กำหนด

เพราะรู้ดีว่าหากต้องการสิ่งใดแล้วไม่ได้ เจ้านายของตนจะหัวเสียมากแค่ไหน!

เพราะคนอย่าง ‘นิรุธ อัครไพศาล’ ต้องได้ทุกสิ่งที่ใจปรารถนา!!!

อีกด้านหนึ่ง

ปัง ปัง ปัง!!!

“แกจะนอนไปถึงเมื่อไหร่นังพิมพ์! เปิดประตูเดี๋ยวนี้!!” สิ้นเสียงตวาดตามภาษท้องถิ่นที่ดังสนั่นไปทั่วบริเวณห้องพักของคนงานในคาสิโนที่ถูกดัดแปลงขึ้นมาจากที่เก็บของขนาดย่อมส่งผลให้ร่างบอบบางของหญิงสาวที่กำลังนอนคดกายอยู่บนเตียงเล็กที่แคบเสียจนเธอต้องนอนตะแคงเอาไว้หลวมๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองนั้นตกลงมาขยับตัวเล็กน้อย ดวงตาเหม่อลอยที่เกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอเลยสักวันปรือขึ้นช้าๆ จ้องมองไปยังประตูห้องนอนด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจออกพร้อมเอ่ยตอบเสียงเบา.

“มาแล้วค่ะมาเชล” พิมพ์ลภัทร คาราเอล หญิงสาวชาวไทยที่อยู่ในตำแหน่งสาวใช้ก้นครัวขานรับเสียงหวานก่อนจะรีบผลุดลุกขึ้นจากเตียงไม้เก่ามอโซของตนเองเดินตรงไปเปิดประตูห้องอย่างเชื่องช้าก่อนร่างท้วมของหญิงชราที่มีสถานะเป็นถึง ‘หัวหน้าแม่ครัว’ จะยื่นถาดอาหารแสนหรูดูมีราคามาให้ทันทีที่เห็นหน้า

“เอาอาหารไปเสริฟให้แขกวีไอพีชั้นบนสุดห้องที่ 15 เดี๋ยวนี้!!!” อีกฝ่ายตวาดสั่งทันทีเมื่อพบหน้า สายตาไม่สบอารมณ์เสียทุกครั้งที่ได้เห็นเจ้าของใบหน้าหวานที่มักจะเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มในละแวกนี้จนเกิดเป็นการไม่ชอบหน้าขึ้นจากหญิงสาวด้วยกัน ทว่าเจ้าตัวนั้นกลับไม่ได้รู้สึดยินดีกับเรื่องพวกนั้นเลยแม้แต่น้อย ในแต่ละวันเธอเฝ้ารอคอยความหวังที่จะหลุดพ้นไปจากสถานที่ที่ไม่ต่างอะไรจากนรกบนดินแห่งนี้ ความหวังที่ไม่รู้ว่ามันจะเดินทางเข้ามาสู่ชีวิตของเธอเมื่อไหร่

“แต่ฉันเพิ่งจะได้พักแค่ชั่วโมงเดียวเองนะค่ะมาเชล..”หญิงสาวแย้งพร้อมจ้องมองคนตรงหน้าที่คอยใช้งานหล่อนเยี่ยงทาสด้วยสายตาแห่งความหวัง

หวังเพียงแค่ให้เธอเห็นใจหล่อนบ้างสักนิด เพราะนอกจากจะต้องทำงานอย่างหนักมาตลอดทั้งวันแล้วนั้นตกกลางคืนเธอยังต้องอยู่รอเก็บกวาดคาสิโนให้เสร็จกว่าจะได้รับอนุญาตให้เข้านอนก็ดึกดื้นแทบทุกวัน เวลาจะหายใจยังแทบจะไม่เหลือ อาจเพราะตัวของหล่อนนั้นเป็นคนต่างถิ่นด้วยกระมั่ง จึงถูกกลั่นแกล้งให้ทำงานหนักกว่าสาวใช้คนอื่นๆ ที่มักจะได้รับอภิสิทธิ์เข้านอนตามเวลาปกติทั่วไป

“นี่แกกล้าขัดคำสั่งของฉันงั้นเหรอนังพิมพ์!! รีบทำตามที่ฉันสั่งถ้าไม่อยากโดนดี ไปเดี๋ยวนี้!!” ความหวังทลายลงไปในเสี้ยววินาทีเมื่อเสียงที่ตอบกลับมานั้นคือคำสั่งที่ดังเพิ่มเป็นเท่าทวีคูณ

“ค่ะมาเชล” พิมพ์ลภัทรขานรับอย่างว่าง่ายเพราะหล่อนไม่กล้าแม้แต่จะขัดคำสั่งคนตรงหน้าเลยแม้แต่ครั้งเดียว

สายตากลมโตจ้องมองไปตามเนื้อตัวของตนเองที่ถูกซ่อนเอาไว้ภายใต้ชุดสาวเสริฟแขนยาวสีขาวที่เก่ามอซอ...ร่างกายที่มักจะเต็มไปด้วยบาดแผลอันเกิดจากการลงโทษของคนตรงหน้าที่ทำกับเธอราวกับสัตว์ก็ไม่ปานนั้นมันทำให้เธอสำนึกขึ้นใจว่าไม่ควรปริปากปฏิเสธหากไม่อยากโดนดีเหมือนที่อยู่เป็นประจำทุกวัน

สายลมเย็นๆ พัดพาร่างเล็กที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องตั้งแต่เย็นเดินผ่านความหนาวเหน็บในยามค่ำคืนมุ่งตรงสู่โรงแรมหรูที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหรนักอย่างเชื่องช้า..ใบหน้าหวานค่อยๆ เงยมองท้องฟ้าด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจกับโชคชะตาที่เล่นตลกกับตนเองเสียเหลือเกิน

เรื่องเลวร้ายมันเกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน...