บทที่7 ของเดิมพัน

“ฉะ ฉันถอดเอง”เสียงสั่น เบือนหน้าหลบสายตาคมเข้มที่จ้องมองราวกับเธอเป็นขนมหวาน เซนพยักหน้า สายตาจับจ้องร่างอรชรเสมือนของเล่นชิ้นโปรด คนตัวเล็กค่อยๆถอดเสื้อกับบราเซียส์ทิ้งลงพื้น สีหน้าแดงก่ำ เขินอายแทบแทรกแผ่นดินหนี สายตาคมกริบที่มัวแต่จ้องมองหน้าอกของเธอ

เซนยิ้มมุมปาก กำลังยื่นมือทั้งสองข้างไปกอบกุมทรวงอกทรงบัวตูมขนาดเล็กแต่ไม่แบนราบ ขณะที่ชมจันทร์ใจเต้นรัว ตัวสั่นเทิ้ม หวาดหวั่น ทันใดนั้นก็รีบยกมือปิดหน้าอกไม่ให้เขาได้สัมผัส

“คุณขัดจังหวะผม”น้ำเสียงและสีหน้าไม่สบอารมณ์

“ฉัน ฉันยังไม่พร้อม ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่สุภาพบุรุษ แต่คุณก็ไม่ใช่คนใจร้าย ฉันขอความกรุณา แล้วก็เวลาอีกหน่อยได้มั้ย”ก้มหน้าหลบสายตาดุดัน

“คุณคงลืม ว่าผมเป็นซาตาน ปีศาจร้าย แล้วคุณคิดว่า คุณจะได้ในสิ่งที่คุณขอหรือไง ”

“ฉันจะไม่ว่าคุณอีก”

“เอามือออก แล้วยืนเฉยๆ”

“คุณ!”

“หรือผมจะมีเซ็กส์กับคุณตอนนี้ดี”เขาฉายแววตาและสีหน้าจริงจัง ร่างบอบบางยืนตัวแข็ง หลับตาสนิท มือที่ปกปิดทรวงอกไว้คลายออก จนเผยสองก้อนเนื้อทรงบัวตูม เม็ดเกสรสีชมพูเล็กน่ารัก เซนยื่นมือไปกอบกุมสองเต้านุ่มหยุ่น เหมือนทดลองเล่นของเล่นชิ้นใหม่ อย่างตื่นตา ขยำฟ้อนเฟ้นเบามือ

“เล็กไปหน่อย แต่นุ่มมือดี” สายตาคมกริบจ้องมองหน้าอกค่อนข้างพอใจ ขณะที่คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำ ตัวเกร็ง มือกำหมัดแน่นสะกดกลั้นอารมณ์แปรปรวนที่ทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเอง เซนจ้องมองยอดบัวตูมสีสวยแล้วอยากลิ้มรส แต่ทว่า เวลาที่จำกัด อีกทั้งยังเป็นคนบ้างานทำให้เขารีบถอยห่างจากร่างอรชร ก่อนที่จะสติหลุด ดับไฟราคะไม่ได้ เซนพินิจมองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตากรุ้มกริ่ม

“คืนนี้ผมจะนอนกับคุณ ผมหวังว่า คุณจะทำหน้าที่ของคุณได้ดี” เขาเผยยิ้มมุมปากแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งความอับอายให้แก่เธอ

“คุณมันซาตาน ปีศาจร้ายชัดๆ” ชมจันทร์ตะโกนว่าไล่หลัง แล้วรีบหยิบเสื้อผ้าสวม กระโดดขึ้นตียงแล้วฟุบหน้าลงบนหมอน น้ำตารินไหลจนหมอนเปียกชื้น หมดหนทางที่จะต่อรองกับเขา เธอรู้สึกถึงความว่างเปล่า และมีชีวิตอยู่อย่างไร้ความหมาย ขณะที่เธอกำลังร่ำไห้ แม่บ้านเห็นประตูแง้มอ้า นางจึงผลักประตูเปิดเข้ามาในห้อง เห็นหญิงสาวกำลังโศกเศ้ราก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

" คุณชมคะ เป็นอะไรหรือเปล่า "

"คุณป้า ทำไมเจ้านายของคุณป้าใจร้ายจังเลยค่ะ ไม่มีทางไหนที่จะทำให้เขาเปลี่ยนใจได้เลยเหรอคะ ฮือ…”

“คุณเซนอาจจะไม่ใช่คนที่ใจดี แต่ก็ไม่ใจร้ายหรอกค่ะ หยุดร้องไห้เถอะนะคะ คุณท่านเรียกคุณให้ไปพบค่ะ”

"อะไรนะคะ เรียกไปพบ เป็นไปได้ยังไงคะ ตั้งแต่หนูมาอยู่ที่ หนูเหมือนอยู่คนเดียว ถึงจะไม่ขังแต่ก็เหมือนถูกขัง” เธอหยุดร้อง และฉายแววตาครุ่นคิด

“รีบลงไปพบเถอะค่ะ อย่าพึ่งคิดอะไรไปก่อนล่วงหน้าเลย บางทีคุณท่านอาจจะช่วยคุณได้นะคะ” ป้าแม่บ้านยิ้มให้อย่างเอ็นดู ทันใดนั้นชมจันทร์ก็รีบไปจัดการตัวเองจนเรียบร้อย แล้วรีบลงไปพบคุณท่านตามคำสั่ง

ชมจันทร์เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น โดยมีคุณลักคณานั่งอยู่ก่อน สายตาแก่ประสบการณ์มองสำรวจร่างเล็กบอบบางตั้งแต่หัวจรดเท้า แววตาและท่าทีฉายชัดถึงความไม่พอใจ

" ชาเหลือเกินนะ ยืนค้ำหัวผู้ใหญ่อยู่ได้”

“ขอโทษค่ะ” มือน้อยรีบขยับเก้าอี้นั่ง

“ปกติ ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องของเซน แต่เห็นทีตอนนี้คงปล่อยไว้ไม่ได้”

“คุณท่านเรียกชมจันทร์มาพบมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

“ต้องมีธุระด้วยหรือฉันถึงเรียกพบเธอได้ ชักจะเอาใหญ่ ถือว่าลูกชายฉันให้ท้ายสินะ”

“ไม่ใช่ค่ะ ชมจันทร์ไม่ได้หมายความว่า”

“ที่ฉันเรียกเธอมา แค่อยากจะเตือนเอาไว้ คิดซะว่าเป็นคำขอจากคนเป็นแม่ที่มีลูกชายคนเดียว ไว้เธอเป็นแม่คนเธอก็จะเข้าใจเอง”

“ค่ะ ชมจันทร์เข้าใจ”

“ฉันพอจะรู้สาเหตุว่าทำไมเธอถึงต้องมาอยู่ที่นี่ เธอก็แค่ของเดิมพัน ของเล่นของเซนรู้เอาไว้ด้วย อย่าใช้ความใสซื่อของเธอมาจับลูกชายฉันเป็นอันขาด เข้าใจมั้ย”

“ค่ะ เข้าใจค่ะ คุณท่านวางใจได้เลยค่ะ ชมจันทร์ไม่เคยคิดจะจับคุณเซน แล้วก็ไม่คิดว่าตัวเองจะตกอยู่ในสภาพแบบนี้ งั้นคุณท่านช่วยพูดกับคุณเซนให้ปล่อยชมจันทร์ไปได้มั้ยคะ ส่วนเรื่องเงิน ชมจันทร์จะทยอยใช้คืนให้ครบทุกบาทเลยค่ะ”

“เงินตั้งห้าล้าน เธอมีปัญญาหามาใช้คืนด้วยหรือ อ๋อ ฉันรู้แล้ว”คุณลักคณาพินิจมองดวงหน้าและรูปร่างของเธออย่างละเอียดอีกครั้งอย่างมีความหมาย นางไม่อาจปฏิเสธได้ว่า หญิงสาวหน้าตาน่ารัก ผิวพรรณขาวใส เรือนกายน่าทะนุถนอม น่าจะถูกสเปคเสี่ยหรือพวกโคแก่ชอบกินหญ้าอ่อน

“ว่าไงคะ คุณท่านจะช่วยพูดเรื่องชมจันทร์กับคุณเซนมั้ยคะ”

“ฉันไม่รับปาก จะไปไหนก็ไป”

วันนี้คุณลักคณาไม่ได้ออกไปไหน ได้เวลาที่เซนกลับเข้าบ้าน นางก็มานั่งรอทำทีเป็นเรื่องบังเอิญ สายตาแก่ประสบการณ์ชำเรืองมองไปทางหน้าบ้านเป็นพักๆ จนกระทั่งปรากฏร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านท่าทางแววตาสุขุม

“เซน กลับมาแล้วเหรอ เย็นนี้กินข้าวกับแม่นะ แม่สั่งให้แจ่มเตรียมของโปรดของเซนทั้งนั้นเลย” นางยิ้มอารมณ์ดี

“ผมขอไปอาบน้ำก่อน” เขารีบเดินขึ้นไปชั้นสอง นางถอนลอมหายใจเข้าออกยาวๆก่อนจะเผยแววตาครุ่นคิด หาวิธีพูดเรื่องชมจันทร์กับลูกชาย ได้เวลาอาหารเย็น เซนเดินลงมาจากชั้นสองไปที่ห้องรับประทานอาหาร

“คุณพ่อละครับ”มือหนาขยับเก้าอี้นั่ง

“ไปงานสโมสรนะ แม่นึกว่าแม่จะได้นั่งกินข้าวคนเดียวซะแล้ว”

ขณะรับประทานอาหาร คุณลักคณาก็ถามเรื่องงานเป็นปกติไปเรื่อยๆและวกเข้าเรื่องผู้หญิงของลูกชาย

“เซน…” เสียงอ่อน

“ปล่อยยัยเด็กชมจันทร์ไปเถอะนะ ยัยเด็กนั่นสัญญาว่าจะใช้หนี้ให้ครบ ปกติผู้หญิงที่เซนควงไม่ใช่แบบนี้นี่ เซนจะเก็บไว้ใกล้ตัวทำไม แม่อยากให้เซนได้พบลูกสาวคุณพรพันสักครั้ง ไม่แน่นะ เซนอาจจะ…” นางพูดยังไม่ทันจบ เขาก็รวบช้อนแล้วยกแก้วน้ำดื่มอึกใหญ่

“คุณแม่อยู่ข้างชมจันทร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

“เปล่า แม่ไม่ได้อยู่ข้างยัยเด็กนั่นสักหน่อย”

“แต่คุณแม่กำลังพูดเพื่อชมจันทร์”

“แม่ไม่ได้พูดเพื่อชมจันทร์ แม่ทำเพื่อเซน ตอนนี้เซนกำลังถูกซุบซิบนินทาชื่อเสียงของเซนสำคัญที่สุด แม่ไม่อยากให้ใครพูดถึงเซนในทางที่ไม่ดี โดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง ถ้ามีข่าวไม่ดีออกมาเรื่อยๆ มันไม่ดีต่อภาพพจน์ของเซน อีกอย่างยัยชมจันทร์ก็แค่เด็กกะโปโร”

“ผมอิ่มแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ”ร่างสูงพูดตัดบทแล้วเดินออกจากห้องรับประทานอาหารอย่างว่องไว สีหน้าไม่สบอารมณ์

เซนเปิดประตูเข้าไปในห้องใหญ่ ใบหน้าหงุดหงิด เขาเดินไปหยุดยืนมองร่างเล็กนอนเหยียดขายาว อ่านหนังสือสบายใจอยู่บนโซฟา และยังไม่ทันที่ร่างบอบบางจะขยับลุกนั่ง คนตัวสูงก็สอดแขนอุ้มเธอลอยขึ้นเดินดุ่มๆไปที่เตียงแล็วโยนร่างเล็กหล่นตุบ

“ฉันเจ็บนะ!!”

“คุณนี่เก่งจริงๆเลยนะชมจันทร์”ท่าท่างขึงขัง

“ บ้าหรือไง อยู่ๆก็มาชมฉัน ฉันไปเก่งอะไรตอนไหน” รีบลุกนั่งแล้วเตรียมหนีลงจากเตียง แต่ทว่าคนตัวสูงเร็วกว่า เขากดเรือนกายบอบบางไว้ใต้อาณัติ แล้วสาดแววตาดุดันใส่

“ทำบ้าอะไรของคุณเนี้ยะ”

“จำใส่สมองของคุณไว้ คุณเป็นของเดิมพันที่ผมกับพี่ชายคุณพนันกันไว้ ยิ่งผมนึกถึงตอนที่พี่ชายคุณขอร้อง คุกเข่า เหมือนคนสิ้นหวัง แล้วยื่นข้อเสนอคุณให้กับผม ยิ่งทำให้ผมตื่นเต้น รู้สึกสนุกมากเลยล่ะ ผู้หญิงแบบคุณ ทำให้ผมพอใจได้จริงหรือ ผมชักอยากจะรู้แล้วสิ” เซนเหยียดยิ้ม ชมจันทร์น้ำตาคลอเบ้า เธอร่นถอยหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่ข้างเดียวตรึงไว้เหนือศีรษะแน่นส่วนมืออีกข้างก็ปลดอาภรณ์ท่อนบนของเธอหลุดรุย ตามด้วยริมฝีปากหยักได้รูปบถจูบกลีบปากสีชมพูระเรื่ออย่างรุนแรง เร่าร้อน พร้อมๆกับมือเคล้นคลึงทรวงอกไร้ความปรานี