บทที่1.2ผีพนัน

“มากไป คุณขอมากไป เงินตั้งเจ็ดล้าน ผมไม่เชื่อว่าคุณจะหามาคืนได้ง่ายๆ ลมปากเป็นหลักประกันไม่ได้ ทรัพย์สินของคุณก็ไม่มีค่าพอ ผมคงต้องแลกกับตำแหน่งประธาน ก็ดีจะได้พักผ่อน อาจมีคนที่ดีกว่า เหมาะสมกว่าผมก็ได้”เซนพยายามระงับโทสะ สายตาคมกริบครุ่นคิด และนั่นทำให้กรเริ่มรับรู้ถึงความพ่ายแพ้ กลิ่นคุกลอยมาเตะจมูก กรครุ่นคิดหนักเช่นกัน

“น้องสาวผม น้องสาวผมจะเป็นหลักประกันให้ผมเอง”

“ฮ่าๆๆอะไรนะน้องสาว น้องสาวคุณเป็นนางฟ้ามาจากไหน มูลค่าถึงได้สูงถึงเจ็ดบ้านบาท ผมไม่ตลก”

“ผมก็ไม่ตลก อย่าบอกนะว่า แค่คุณถูกทิ้งคุณก็เลิกชอบผู้หญิงอีกเลย คุณคงไม่ได้หันไปชอบผู้ชาย”

“ไอ้!!” เซนกำหมัดแน่น พยายามระงับอารมณ์ฉุนเฉียว เขาลุกจากเก้าอี้ เดินท่าทางอย่างกับมาเฟียไปกระชากคอเสื้อคนทำผิด แล้วฉายแววตาดุดันสาดใส่ กรหวาดหวั่น รู้สึกหายใจไม่สะดวก

“คุณยังชอบผู้หญิงอยู่”กรออกอาการเกรงกลัว

“ใช่ แล้วผมก็ชอบมากด้วย ผู้หญิงเหมาะจะเป็นคู่นอนมากกว่า ผมไม่ต้องการหลักประกันที่มีชีวิต เกิดตายไปเงินก็สูญ”

“ผมยกน้องสาวให้คุณ”

“คุณขายน้องสาวให้ผมงั้นเหรอ”

“ครับ”

“คุณนี่มันเลวเกินเยียวยา ผมรู้สึกสงสารน้องสาวคุณจริงๆ แล้วทำไมผมต้องซื้อน้องสาวคุณไว้ด้วย หน้าตา รูปร่างเป็นแบบไหนผมก็ไม่รู้ ถ้าคุณรู้เรื่องของผมดีนักล่ะก็ น่าจะรู้ว่าผมชอบผู้หญิงแบบไหน”

“ถึงน้องสาวผมจะไม่สวย เซ็กซี่ แต่ผมมั่นใจ ว่าความน่ารักใสซื่อของชมจันทร์ จะทำให้คุณตกหลุมรัก ถึงตอนนั้นคุณอย่าลืมขอบคุณผม แล้วอย่าลืมเรียกผมว่าพี่เขยแล้วกัน”

“ฮ่าๆๆคุณกร คุณกำลังจะเดิมพันกับผมหรือไง ผีพนันยังไงก็ยังงั้น”

“คุณกล้าเดิมพันหรือเปล่า”

“เท่าไหร่”

“ห้าล้าน ผมใช้หนี้บริษัท อีกสองล้านผมจะทยอยใช้คืนภายในสองปี ถ้าคุณไม่รู้สึกพิเศษกับน้องผม ผมจะมารับน้องผมคืน”

“ดูคุณมั่นใจเหลือเกิน ว่าผมจะตกหลุมรัก ตกลง ผมจะทำสัญญามาให้คุณเซ็นต์ อ้อ…น้องสาวคุณด้วยนะ ผมไม่ชอบบังคับขืนใจใคร ผมให้เวลาคุณสามวัน รวมทั้งลายเซนต์น้องสาวคุณด้วย ชื่อ อะไรนะ ชะ ชม”

“ชมจันทร์”กรรีบบอก เขาโล่งอกไปเปราะนึง แต่ในขณะเดียวกันกับรู้สึกผิดที่พาตัวน้องสาวมาเกี่ยวข้อง เขาไม่คิด ว่าจะมาถึงขั้นนี้

“ชมจันทร์” เซนเหยียดยิ้มมุมปาก เขานึกถึงชัยชนะ บทลงโทษมากกว่าเรื่องน้องสาวของกร เซนมั่นใจว่าน้องสาวกรไม่รู้เรื่อง และไม่ยอมขายตัวเองเพื่อความผิดของพี่ชาย ในเมื่อคนทำผิดยังกล้าต่อรอง เขาก็ให้โอกาส เพื่อดูความพ่ายแพ้ ความสิ้นหวัง มองกรใช้ชีวิตอยู่ในคุก

กรเดินทางออกจากบริษัทด้วยความหนักใจ ใบหน้าเคร่งเครียดอยู่ตลอดจนถึงบ้าน

“กลับมาแล้วเหรอ ทำไมวันนี้กลับค่ำจัง” เสียงเล็กบางเอ่ยทัก ร่างเล็กบอบบางขยับกายลุกนั่ง เธอหยิบแตงกวาที่ปิดบนดวงตาออกแล้วมองหาถุงของกินในมือพี่ชาย

“ไหนก๋วยเตี๋ยวล่ะ”

“ลืม กินมาม่าไปก่อนแล้วกัน” กรตอบด้วยเสียงเบาเหมือนคนหมดแรง แล้วเดินเข้าห้องของตัวเองปิดประตูเงียบกริบ

“ใช้ไม่ได้เลย เป็นพี่ประสาอะไร ไม่ได้ให้ซื้อมาฟรีๆสักหน่อย ชิ!” ชมจันทร์บ่นให้แล้วหยิบแตงกว่ามาปิดตาล้มตัวลงนอนยืดขาในท่าสบายต่อ

กรล้มตัวนอนบนเตียง ยกแขนก่ายหน้าผาก ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและกังวล เขากำลังขบคิดและชั่งใจกับคำพูดของเซน

“ให้ตาย ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ ฉันไม่เคยคิดจะขายแกเลยนะชมจันทร์”สีหน้าเป็นกังวล ครุ่นคิดอย่างหนัก ขณะกำลังคิดเรื่องน้องสาว อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็มีสายเรียกเข้า เบอร์ไม่คุ้นตา กรลังเล แต่ก็กดรับสาย เพื่อให้หายข้องใจ

“(ไง แกหนี้ฉันไม่พ้นหรอก)”

“(เสี่ย!เสี่ยรู้เบอร์ผมได้ยังไง)”กรตกใจ เขาพูดเสียงสั่น

“(แกไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันรู้เบอร์แกได้ยังไง ฉันก็แค่มาเตือนแก อย่าลืมที่แกเคยพูดไว้ตอนที่แกยืมเงินก้อนสุดท้ายฉันไป ว่าแกจะยกน้องสาวแกให้ฉัน ที่ฉันยังอยู่เฉย ไม่ทำอะไรแก เพราะฉันต้องเรียกแกว่าพี่เขยไง ฮ่าๆๆๆ บ้านแกมันหาไม่ยากหรอก)”

“(ผมใช้หนี้ก้อนสุดท้ายเสี่ยไปแล้ว เสี่ยยังต้องการอะไรอีก)”

“(แกใช้แต่ดอก สงสัยว่าฉันต้องซื้อปลาให้พี่เขยกินเยอะๆ จะได้ไม่หลงๆลืมๆ)” เสี่ยหัวเราะยียวน แล้วกดวางสาย ในขณะที่กรโกรธจัด เขาช็อค ปล่อยโทรศัพท์หล่นจากมือ แล้วส่งเสียงร้องตะโกนลั่น แค้นเคืองให้กับความโง่ของตัวเองจนน้องสาวได้ยิน ร่างบองบางรีงวิ่งมาเคาะประตู

“พี่กร!! พี่เป็นอะไร!!ไม่สบายเหรอ พี่กร!”

“ฉันไม่เป็นไร!”กรตะโกนบอกแล้ว พยายามปรับอารมณ์ให้กลับมาเป็นปกติ เขาหาทาง ชั่งใจ คิดเรื่องน้องสาว เสี่ย เซนสลับไปสลับมาจนได้คำตอบ

“ชมจันทร์ ฉันขอโทษ ยังไงซะประธานบริษัทก็ต้องดีกว่าเจ้าของบ่อนแก่ๆบ้าตัญหาอยู่แล้ว” กรพึมพำ ถอนหายใจ

สามวันผ่านไป ครบกำหนดขีดเส้นตายของกร เขาเดินทางมายังสถานที่ที่ถูกนัดพบ ภายในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เซนนั่งรออยู่ก่อน กรมีสีหน้าเศร้า แววตาอ้อนวอน ท่าทางสุภาพเจียมเนื้อเจียมตัวกว่าตอนแรก

“ผมขออะไรคุณอย่างนึงได้มั้ยคุณเซน”

“อืม” เซนเหลือบตามอง ในใจนึกเอาไว้ด้วยท่าทีของอีกฝ่ายนั้นดูสิ้นหวัง แล้วยิ้มมุมปาก(เตรียมเข้าคุก น้องสาวนายไม่มีทางเซนต์แน่นอน ฉันจะเหยียยย่ำความอวดดีของแกเอง)

“เอ่อ…”กรอ้ำๆอึ้งๆ

“มีอะไรก็พูดมา ผมรู้ว่ามันเป็นคำขอสุดท้ายสำหรับคุณ”

“คุณอย่าใจร้ายกับน้องสาวผมได้มั้ย ช่วยใจดีกับเธอด้วย” กรเสียงอ่อน