ตอนที่หนึ่ง :: บอส&เบลค ... ต่อ

“รอก่อน ลียา”

เมื่อเหลือแค่เขาและคนตัวเล็กในห้อง เบลควางแก้วลง เดินเข้ามาหาประหนึ่งเสือร้ายจ้องเขมือบเหยื่อ และเบลคเองก็แทบจะยับยั้งไม่ไหวอีกต่อไป “ฉันจะทำยังไงกับเธอดีฮึลียา เมื่อวานส่งแฟ้มรายงานผิดตอนประชุมบอร์ด...”

“คือว่า ฉันตรวจดูแล้วนะคะ แต่ไม่ทราบว่าทำไมถึงผิดเล่มได้” อาลียาแย้งขึ้นมาทันที เพราะเธอมั่นใจว่าตนเองไม่เคยทำงานพลาด แต่เหตุใดถึงได้เกิดเรื่องแบบนั้นได้ก็สุดจะคาดเดา

“มีคนคิดแกล้งเธออย่างนั้นเหรอลียา” เบลคถามทั้งที่ยังยืนหันหลังให้ ยิ้มเยาะเพราะเขาเองที่เป็นคนสลับแฟ้ม

“ฉันไม่...ไม่ทราบค่ะ แต่ฉันมั่นใจนะคะ ว่าตรวจทานแล้วจริงๆ” ร่างเล็กยืนก้มหน้างึมงำคล้ายพูดกับตนเองแต่ก็คล้ายจะบอกเขาด้วย มือน้อยๆบีบกันแน่นเมื่อนึกถึงความผิดพลาดที่เบลคบอก มันไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เลยนี่นา

“วันก่อนก็ยังนัดวันให้ลูกค้าพลาดอีก” เบลคหมายถึงวันก่อนที่เขาต้องคลาดกับลูกค้าดีที่ไม่ได้สลักสำคัญเท่าใดนัก ทำท่าทางคล้ายว่าเป็นเพราะคนตรงหน้าบอกเวลาผิดพลาดแต่แท้จริงเป็นเขาเองที่ขาดการติดต่อ

“อันนั้นฉันก็ไม่ได้...” คนที่มั่นใจว่าตนเองไม่ได้นัดพลาด แต่เพราะเบลคที่จำเวลาผิดเอง แถมยังปิดโทรศัพท์หนีหลังจากจบปาร์ตี้กับสาวๆ ทำให้ตามตัวไม่ได้ จนทำให้คลาดนัดกับลูกค้าจนเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา

“แก้ตัวเก่งนะ งานที่นี่รู้ไหม มูลค่ามันเท่าไร เงินเดือนเธอกี่เดือนถึงจะชดใช้มันได้ลียา”

“ฉันขอรับผิดชอบทั้งหมดเองค่ะ”

“รับผิดชอบทั้งหมดเหรอ ยังไงดีล่ะ”

“ฉันขอลาออกค่ะ”

“ง่ายเกินไปหรือเปล่า”

“แล้วบอสจะให้ฉันทำยังไงคะ”

“เข้าไปรอในห้องนั้น ทำหน้าที่แทนแม่นางแบบที่เธอจับสับลางให้ฉันไม่ทัน” เบลคชี้มือไปที่ประตูห้องพักผ่อนที่สร้างขึ้นไว้ด้านหลังห้องทำงานของเขา

“ไม่ค่ะ ฉันไม่ได้มาทำงานที่นี่เพื่อทำอะไรทุเรศๆแบบนั้น” เบลคเข้ามาประชิด เมื่อเธอทำท่าจะเดินหนี ก่อนจะตวัดแขนที่ยาวกว่ารัดรอบเรือนร่างบอบบางให้เข้ามาแนบกาย กดจมูกสูดดมแก้มนวลนุ่มฟอดใหญ่ คนโดนกระทำร้องห้ามเสียงสั่น ด้วยรู้ดีว่าเขาจะทำอะไร “ปล่อยฉันนะเบลค”

“ไม่เรียกบอสแล้วเหรอ”

“ไม่ ฉันจะไม่ยอมทำงานให้คุณอีกแล้ว ไอ้ฝรั่งเฮงซวย ฉันบอกให้ปล่อย”

“แล้วถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ”

อาลียากัดริมฝีปากจนเจ็บ เธอเจ็บใจที่ยอมให้คนอย่างเขา “ฉันจะร้องให้คนช่วย”

“ใครจะช่วยเธอ” “ร็อบอย่างนั้นเหรอ” “ลืมแล้วหรือไงว่าเธอกับฉัน มันไม่ใช่ครั้งแรก”

“เบลค” เรียกชื่อเขาเสียงสั่นต่อด้วยผรุสวาทชนิดที่ตนเองคิดว่าหยาบที่สุดออกมา “คุณมันเลว”

“แน่นอน ฉันยอมรับว่าตัวเองมันเลว แล้วเธอล่ะลียา ยอมรับไหมว่าก็ชั่วไม่แพ้กัน แถมยังนอกใจผัวอีกต่างหาก”

“ฉันไม่มี เอ่อ ... ไม่เคยนอกใจใคร แล้วก็ไม่มีสามีด้วย”

เบลคกดมุมปากลึกลงไปอีก สายตาที่ส่งให้คนในอ้อมกอดยียวนได้น่าหมั่นไส้นัก เขาเอียงหน้าลงเล็กน้อย คล้ายจะส่งคำตอบด้วยท่าทางว่าเขานี่ไง คนที่เธอนอกใจ แต่อาลียาทำเมินไปเสียก่อนไม่อยากตกหลุมพรางที่เขามักจะดักเอาไว้ แล้วเปล่งเสียงใสๆที่จงใจด่าทอแบบไม่ไว้หน้า แต่เส้นเสียงกลับสั่นน้อยๆอย่างคนไม่เคยใช้วาจาหยาบคายมาก่อน

“ปล่อยฉันนะ ไอ้ฝรั่งสารเลว”

“ฉันปล่อยเธอแน่ลียา แต่ต้องหลังจากนี้นะ” ช่วงเวลาที่เขาบอก คือการที่มืออุ่นร้อนหยุบหยับเป็นปลาหมึกลูบไล้ปลุกเร้าไปจนทั่วเรือนกายของเธอ พร้อมใบหน้าหล่อเหลาที่ซุกไซ้ไปจนทั่วใบหน้าและลำคอกรุ่นกลิ่นกายแบบที่นางแบบพวกนั้นหรือพวกไหนๆไม่เคยมี

“หยุดนะเบลค ฉันขอร้อง”

“ลียา เธอรู้ดีว่าไม่มีทางที่ฉันจะหยุดจนกว่าฉันจะพอ”

“ไม่ได้นะเบลค มันไม่ควรเกิดขึ้นที่นี่”

“ฉันไม่สน สำหรับเธอที่ไหนก็ต้องได้ทั้งนั้น”

“เบลคอย่าค่ะ ได้โปรด”

เสียงหวานที่พร่ำบอกให้เขาหยุด อ่อนลงพร้อมกับที่โดนเจ้าของห้องดึงดันกึ่งบังคับให้เข้าไปยังห้องที่ซ่อนไว้ภายในห้องทำงานโอ่โถงของซาตานในวงการไอทีอย่างเบลค

ประตูหนาหนักกระชากเปิดพร้อมๆกับชายหนุ่มใช้ไหล่ข้างหนึ่งกระแทกประตูปิดก่อนจะกึ่งลากกึ่งอุ้มเจ้าของห้องตรงไปยังห้องนอนเปิดโล่งแล้วโยนคนที่ออกปากว่าเขาลงบนเตียงหนานุ่มก่อนจะปิดประตูลง เขายังคงยืนอยู่ไม่ห่างจากประตูเท่าไรนัก กอดอกกวาดตามองคนที่ยันตัวขึ้นแล้วตั้งท่าจะหนี ดวงตาของเขายังคงเรียบนิ่งดุจน้ำในบ่อลึกที่มองไม่เห็นก้นบึง จึงไม่อาจคาดเดาความรู้สึกที่แท้จริงได้

อาลียาดันตัวลุกขึ้นนั่งมองหน้าเบลคด้วยดวงตาดำขลับ“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ เบลค!”

“ยังคิดจะขอร้องอีกเหรอ” คำถามยียวนจากปากแดงสีสดของชายหนุ่มหล่อเหลาเจ้าของห้อง

“คุณมันบ้า เลว! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะ...”

“อย่างเธอจะทำอะไรได้ หืมลียา”

เขาพูดพลางก้าวขึ้นเตียงพลาง มือทั้งสองข้างปลดกระดุมแขนแล้วไล่เลยมาปลดกระดุมเสื้อของตนจากบนลงล่างอย่างช้าๆทว่ามองดูมาดมั่นน่ายำเกรง

“ทุเรศที่สุด รังแกผู้หญิง”

อาลียาหลุดวาจาแผดไหม้ออกมาเท่าที่ตนเองจะนึกได้ กอปรกับสายตารังเกียจดูแคลนอย่างที่เขานึกไม่ถึง ทำให้ใบหน้าคมเข้มเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีทันใด

“ปากดีให้มันตลอดเถอะนะ ลียา”