ตอนที่หนึ่ง :: บอส&เบลค ... จบตอน

“ทุเรศที่สุด รังแกผู้หญิง”

อาลียาหลุดวาจาแผดไหม้ออกมาเท่าที่ตนเองจะนึกได้ กอปรกับสายตารังเกียจดูแคลนอย่างที่เขานึกไม่ถึง ทำให้ใบหน้าคมเข้มเคร่งเครียดขึ้นมาทันทีทันใด

“ปากดีให้มันตลอดเถอะนะ ลียา”

เสียงคำรามเล็ดลอดพร้อมกับร่างกำยำโถมเข้าทาบทับร่างนุ่มนิ่มบนเตียงกว้าง มือหนาอุ่นดึงทึ้งเสื้อผ้าที่แสนเรียบเชยให้พ้นเส้นทาง ก่อนทาบริมฝีปากร้อนผ่าวเคลื่อนขบย้ำทั่วเนื้อนวลเนียนอย่างคลั่งไคล้รุนแรง และคนถูกกระทำเองก็ไม่ได้ยอมจำนนอย่างง่ายๆ เธอดิ้นรนจนสุดแรงเกิด สองมือนุ่มน้อยทุบตีหยิกข่วนไปทั่วเนื้อตัวล่ำสันของเขาเช่นกัน

“ชอบรังแกคนอ่อนแอกว่านักเหรอ คุณมันเลวที่สุด เบลค”

ปากบริภาษด่าทอ ทั้งยังดิ้นรนต่อสู้ไม่ลดละ แม้ทั้งเนื้อตัวถูกปลดเปลื้องจนไม่เหลือสิ่งใดปกปิด แต่ก็ยังไม่ยอมลดราลงง่ายๆ คนถูกด่าทาบทับหน้าขากลมกลึงแนบแน่น โน้มตัวลงเพื่อตรึงสองแขนกลมกลึงเหนือศรีษะเจ้าของ ตาสีเทามองสำรวจเรือนร่างเปล่าเปลือยด้วยแววตาที่บ่งบอกความต้องการอย่างเด่นชัด ก่อนโน้มหน้าลงเชยชมเนินเนื้อนุ่มละมุนที่ลอยเด่นล่อหน้าล่อตาอยู่ตอนนี้

“ปล่อยนะ! หยุดเดี๋ยวนี้!” อาลียากระชากเสียงตวาดลั่น บ่งบอกอารมณ์เจ็บแค้นที่ส่งมาพร้อมสายตาหวานแต่เอาเรื่อง

“ใครจะหยุดได้เล่าลียา”

น้ำเสียงยั่วเย้าตอบกลับมาพร้อมปากหยักแดงสดอ้างับดูดดื่มยอดเต่งตูม ลมหายใจหน่วงหนักสลับเสียงครางพร่าต่ำแสดงความพึงใจไม่ปกปิด จนร่างงามใต้เขาสั่นเคลิ้มตมแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกเร้า

“ไม่ ไม่ ปล่อย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะเบลค!”

พอตั้งสติได้ อาลียาส่งเสียงสั่นพร่าแต่ไม่กร้าวเกร่งเหมือนเก่าห้ามปรามออกมาอีกครั้ง น้ำตาจากความเจ็บช้ำที่ถูกหักหาญน้ำใจค่อยๆไหลอาบลงช้าๆ ชายหนุ่มลากจุมพิตปาดเช็ดให้อย่างทะนุถนอม หน้าหวานเบือนหนีกิริยาเอาอกเอาใจนั้นทันที เธอหมดแรงดิ้นจนจำใจปล่อยตัวนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น

มือใหญ่ยอมปล่อยแล้วทิ้งตัวนอนตั้งศอกไม่ให้น้ำหนักตัวของเขาทาบทับเธอจนเกินไป พร้อมประคองใบหน้างามจูบปลอบโยนที่หน้าผากเกลี้ยงเนียน กระซิบแผ่วเบาระหว่างเลื่อนริมฝีปากบดเบียดกลีบปากอิ่มนิ่ม “เธอเป็นของใคร หืม ลียา” เสียงครางพึงใจเล็ดลอดจากทั้งสองฝ่าย คนถามทาบทับท่อนกายส่วนล่างกับร่างงามบดเบียดอย่างต้องการปลุกเร้า มืออุ่นหนาเลื่อนไปลูบไล้ทั่วผิวไหล่เนียนนุ่มละมุนมือ หญิงสาวจูบตอบอย่างอ่อนหวานเมื่อถูกปลุกเร้าจนเต็มที่ หมดแรงต้านทานคนร่างยักษ์ที่คอยเอาเปรียบอยู่ร่ำๆ

“ลียา เธอทำให้ฉันร้อนได้ตลอดเวลาเลยรู้มั้ย” ชายหนุ่มพึมพำปากลิ้นลากไล้หาใบหูอ่อนนุ่มนิ่มอย่างแสนเส่หา

“อื้อ” สาวสวยครางกระเส่า ร่างบางบิดส่ายเร่าร้อนตอบสนองอย่างลืมอาย เขาเคลื่อนตัวเนิบนาบ แทรกตัวเข้าหาจนสุดทาง ดวงตาสีเทาส่งประกายวาววับสบประสานตาดำขลับหยาดเยิ้ม ลิ้นร้อนละเลียดโฉบโลมเลียกลีบปากนุ่มนิ่ม ดูดดึงสลับกันไปมาคล้ายคนหิวกระหาย บดเบียดความร้อนระอุจากกายแกร่งเข้ามาเสียดสีอย่างที่ต้องการเร่งเร้า

“เบลค... ได้โปรด” สะโพกงอนงามร่อนส่ายหาอย่างที่ควบคุมตนเองไม่ได้ สองมือน้อยโอบกอดแผ่นหลังกว้างชื้นเหงื่อ ปลายนิ้วกดจิกผิวเรียบตึงเพรียกเสียงตอกย้ำอีกครา “เบลค”

“อะไร” ชายหนุ่มพึมพรำกระซิบถามอย่างออดอ้อน จดจ่อกายแกร่งคลึงเค้นยั่วเย้าให้ไฟราคะถาโถมมากยิ่งขึ้น

เจ้าของกายบางที่บัดนี้ร้อนไปทั่วร่างโอดครวญขอให้สนองตอบเสียที ขาเรียวยาวยกเกี่ยวต้นขาหนาอุ่นอย่างต้องการส่งสัญญาณทางกาย แอ่นยกทั้งตัวเข้าบดเบียดบ่งบอกความต้องการหลอมรวมให้เป็นหนึ่งเดียวกับเขา

“เธอคือผู้หญิงของฉันลียา จำไว้” เสียงทุ่มแหบพร่าต่ำย้ำแรงปรารถนาครอบครองสุดหัวใจ ผลักดันกายใหญ่แทรกสอดแผ่วเบาอย่างต้องการถนอมคนใต้ร่าง ทั้งที่ใจจริงอยากพรวดพราดเสียดแทงให้ได้ดั่งใจต้องการ ร่างน้อยสั่นสะท้านตอบสนองเปิดทางรอด้วยใจระทึก ปากแดงจากจุมพิตของเขาครวญชื่อไม่หยุดหย่อน

“เบลค เบลค” เมื่อสุดทางเจ้าของชื่อเรียกโยกขยับผลักดึงคลึงส่ายคล้ายจะให้ทะลุทะลวงเพิ่มความซ่านเสียวที่ได้แหวกว่ายสูบกลืนความเร่าร้อน พร้อมขยับเอวแข็งแรงกระชั้นถี่ขึ้นเรื่อยๆ

“เบลค” เสียงหวานครางกระเส่าเรียกเรียกชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า รสสวาทที่เคยลิ้มตรึงใจยากจะลืมเลือน ร่างงามไหวร่อนรับแรงกระแทกจาบจ้วงอย่างรู้จังหวะจะโคน คนจ้วงกระหยิ่มย่ามเกินอดใจสองมือใหญ่สอดใต้เข่ากลมกลึงยกประคองสะโพกผายเข้าหาจังหวะสอดเนื้อนิ่มชื้นปะทะเสียงดังลั่นสร้างแรงกำหนัดให้หวั่นไหว

“โอ๊ะ!”

ใบหน้าสวยหวานส่ายไปมา ไรผมชื้นฉ่ำด้วยหยาดเหงื่อที่ซึมออกมามากขึ้นทุทีตามแรงปรารถนา ครวญครางกระท่อนกระแท่น แอ่นร่างผวาไหวสั่นคลอน ส่ายสะบัดราวเจ็บปวดจากการถูกทารุณ เบลคจูบปัดป่ายทั่วผิวอ่อนนุ่มดั่งต้องการกลืนกินนวลเนื้อให้ครบทุกหยาดหยด กายแกร่งสาวจ้วงกระแทกกระทั้นเร็วขึ้นแรงขึ้นโยกคลอนจนสั่นระรัว

สองร่างพันเกี่ยวเหนี่ยวรับขับเคลื่อนเบียดบด อัดโถมคล้ายกับนี่คือสุดท้ายในการร่วมรัก ความปรารถนาล้นทะลักทะลาย ปลดปล่อยจ้วงแทงย้ำเข้าออกอย่างใจต้องการจนก่อนพ่ายแพ้จนถึงขีดสุด

อาลียาผละออกจากอ้อมแขนของคนที่ผ่อนแรงปล่อยที่ขาออก อกแกร่งเจือไออุ่นและกลิ่นกายอย่างที่เธอคุ้นชินมานานหลายเดือน ตั้งแต่งานเลี้ยงคืนนั้นและเธอยอมตกเป็นของเขาอย่างง่ายดาย เพียงเพราะคำขู่เอาชีวิตพลจากเบลค

“อย่าแม้แต่จะคิดหนีนะลียา”

เบลคงึมงำบอกทั้งที่ยังนอนคว่ำหน้าอยู่ มือของเขาควานหาเจ้าของร่างนุ่มนิ่มไปด้วยพร้อมขู่อย่างเคย “ถ้าฉันไม่เห็นเธอมาทำงานวันพรุ่งนี้ สาบานได้เลยว่าฉันจะแยกชิ้นส่วนของมันส่งไปให้เธอดูถึงที่เลย”