กาแฟสวาท

เกือบเดือนที่ดาหลาใช้เวลาอยู่ที่อมรรัตนพงษ์จนเริ่มจะเป็นงานหญิงสาวสามารถทำงานในหน้าที่ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องโดยที่หม่อนไม่ต้องคอยชี้แนะอะไรอีก หลังจากที่คิดว่าเจ้านายออกไปทำงานกันหมดแล้วดาหลาก็เตรียมตัวขึ้นไปทำความสะอาดห้องเจ้านายเหมือนเช่นทุกวัน

"ดาจะขึ้นไปทำความสะอาดห้องคุณๆเขาใช่ไหม พี่ฝากเอากาแฟไปให้คุณภาสหน่อยสิพอดีพี่ยังไม่เสร็จงานในครัว " มะลิพูดกับดาหลาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะขึ้นไปทำความสะอาดบนตึก

'' คุณภาสไม่ไปทำงานเหรอคะวันนี้ ?" ความแปลกใจเกิดขึ้นทันทีกับดาหลาเมื่อมะลิพูดจบ ดาหลาจึงถามกลับมะลิให้แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน ปกติเวลานี้เจ้านายจะออกไปทำงานกันหมดแล้ว พอได้ยินว่าพี่ใหญ่ของบ้านยังอยู่จึงเป็นเรื่องที่ทำให้ดาหลาแปลกใจไม่น้อย เช้านี้ตัวเธอเองก็มัวแต่ยุ่งช่วยงานในครัวและเตรียมงานที่จะต้องทำต่อตามหน้าที่จึงไม่ได้สนใจเรื่องของเจ้านายมากนักว่าใครยังอยู่หรือใครไปทำงานแล้ว

''เห็นว่าจะออกไปตอนบ่ายพี่ก็ไม่รู้เหมือนกันยังไงก็ฝากหน่อยละกันนะ" มะลิรีบยื่นถ้วยกาแฟที่ยังร้อนกับดาหลาเพื่อให้นำไปให้ภาส

"ได้ค่ะเดี๋ยวดายกกาแฟไปให้คุณภาสให้ค่ะ'' เมื่อเห็นท่าทางของมะลิที่ดูเหมือนว่ามีงานล้นมือ ดาหลาจึงต้องยื่นมือไปรับกาแฟที่กำลังร้อนนั้นเพื่อนำไปให้เจ้านายหนุ่มตามคำไหว้วานของมะลิ

บนตึกใหญ่

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก

ดาหลายกมือขึ้นเคาะประตูบานใหญ่ซึ่งเป็นห้องทำงานของภาส แต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากผู้เป็นเจ้าของห้อง หญิงสาวชั่งใจอยู่สักครู่ก่อนที่มือบางกำลังจะยกเคาะประตูอีกรอบ

"ฉันอยู่นี่ " เสียงนุ่มทุ้มกระซิบอยู่ข้างหูของดาหลา พร้อมกับร่างหนาของผู้เป็นเจ้าของเสียงที่ตอนนี้ยืนซ้อนหลังดาหลาอยู่

อาการตกใจที่ไม่นึกว่าภาสจะมายืนซ้อนทางด้านหลังของเธอ ทำให้ดาหลารีบผละตัวออกจากความใกล้ชิดนั้นตามสัญชาตญาณจนเกือบล้ม แต่ก็ยังช้ากว่ามือหนาที่คว้าเอวเล็กไว้ได้ทันทำให้ร่างบางตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงของคนเป็นเจ้านาย สะโพกงอนงามแนบอยู่กับหน้าขาของคนตัวโตที่ตอนนี้รัดเอวบางไว้แน่น ภาสเผลอสูดดมเส้นผมที่นุ่มราวแพรไหมพร้อมกลิ่นหอมธรรมชาติจากเส้นผมนั้นโดยไม่ตั้งใจ ความตกใจทำให้มือของดาหลาถูกกาแฟที่ยังร้อนกระเด็นใส่จนเกิดรอยแดงเป็นปื้น

"โอ๊ย!!''

''เป็นไรไหม!!'' ภาสตกใจถามขึ้นทันทีเมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าโดนกาแฟในถ้วยที่ยังร้อนกระเด็นใส่จนทำให้มือบางขาวราวหิมะแดงขึ้นทันตา

" มะฺ..ไม่เป็นไรค่ะหนูขอโทษนะคะหนูคิดว่าคุณอยู่ในห้องทำงาน” แม้ตอนนี้จะปวดแสบปวดร้อนตรงที่โดนกาแฟลวกแต่ดาหลาก็ทนกัดฟันบอกเจ้านายหนุ่มว่าไม่เป็นไรเพราะคิดว่าเป้นความซุ่มซ่ามของเธอเอง

" ฉันกำลังจะเข้าไปด้านในไหนดูมือหน่อย" ภาสยื่นมือของตนออกมาเพื่อขอดูมือของคนตัวเล็กตรงหน้าแต่กลับถูกดาหลาปฏิเสธ

"เอ่อ…เดี๋ยวหนูลงไปเอากาแฟให้คุณใหม่นะคะ" ท่าทางหวาดหวั่นและพยายามถอยห่างของดาหลาไม่ได้พ้นสายตาของภาส ชายหนุ่มจึงเพิ่มระดับเสียงในการพูดกับหญิงสาวให้ดังขึ้น

"ดาหลา!! ฉันบอกว่าขอดูมือหน่อย" มือหนายื่นออกมารอเพื่อที่จะให้ดาหลายื่นมือของเธอให้เขา เสียงดุของภาสดังขึ้นเมื่อดาหลาปฏิเสธที่จะให้ดูมือที่ตอนนี้กำลังแดงขึ้นจากการโดนกาแฟร้อนกระเด็นใส่ นอกจากดาหลาจะไม่ยื่นมือมาให้ภาสดูแล้วยังจะหาทางเลี่ยงเขา ความที่มีไม่บ่อยนักที่คนอย่างภาสจะถูกขัดใจ จึงทำให้ครั้งนี้ชายหนุ่มหัวเสียอยู่บ้างกับท่าทางของดาหลา วินาทีนี้ดาหลาเหมือนคนที่กำลังอยู่บนที่สูง ทั้งกลัวทั้งสั่นเธอกลัวสายตาคมดุของภาสที่มองมายังเธอตอนนี้นี้ รวมถึงอาการสั่นที่ควบคุมไม่ได้ตั้งแต่เจ้านายหนุ่มมายืนซ้อนหลังโดยไม่รู้ตัว ดาหลาไม่แน่ใจว่าเธอสั่นเพราะความกลัวหรือว่าสั่นเพราะความใกล้ชิดกันแน่ เวลานี้ความเจ็บปวดจากการโดนกาแฟร้อนลวกมือแทบไม่มีให้รู้สึก ดาหลาไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังกลัวอะไรมากกว่ากันระหว่างใบหน้าคมที่ส่งสายตาดุมาหา กับท่าทีใกล้ชิดระยะแค่คืบของเธอกับเขา กลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆของเจ้านายหนุ่มทำกายสาวรู้สึกสึกปั่นป่วน สุดท้ายดาหลาก็ต้องยอมยื่นมือไปให้คนตรงหน้าดูตามที่เขาบอก

"เข้าไปทายาด้านใน'' เมื่อดูบาดแผลที่อยู่บนข้อมือบางนั้นอย่างถี่ถ้วนแล้วภาสก็ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะบอกให้ดาหลาเข้าไปในห้องทำงานของเขาเพื่อทำการทายา

''หนูลงไปหายาทาข้างล่างดีกว่าค่ะจะได้ไปเอากาแฟแก้วใหม่มาให้คุณด้วย"

"กว่าเธอจะเดินลงไปถึงข้างล่างมือได้พองพอดีบอกอะไรก็ทำตามนั้น" ภาสพูดใส่ดาหลาเสียงเข้มแล้วเดินนำหน้าหญิงสาวเข้าไปในห้องทำงานคนที่ไม่มีทางเลือกเพราะเกรงว่าถ้าขัดคำสั่งไปแล้วไม่รู้จะเจออะไร หากเธอถูกไล่ออกตอนนี้น้องของเธอต้องไม่ได้เรียนหนังสือ แม่ก็ต้องลำบากมากขึ้น คิดได้ดังนั้นก็รีสาวเท้าเดินตามร่างสูงเข้าไปด้านในทันที

" นั่งลงเดี๋ยวฉันทายาให้" ภาสบอกคนที่เดินตามหลังเขาเข้ามา ก่อนจะเดินไปยังตู้ยาที่พรั่งพร้อมไปด้วยยาสามัญประจำบ้านอย่างครบครันซึ่งล้วนแต่เป็นยานอกราคาแพงทั้งสิ้น

"เดี๋ยวหนูทาเองก็ได้ค่ะ"

"ยื่นมือมา" นอกจากจะไม่ยื่นยาให้กับคนตรงหน้าแล้ว ร่างสูงของเจ้าของบ้านยังออกคำสั่งเสียงเข้มให้ดาหลายื่นมือมาให้เขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง

" โอ๊ย!!" ดาหลาอุทานด้วยความตกใจเมื่อยาที่มือของภาสแตะเข้าที่รอยแดงเป็นปื้นจากกาแฟที่หกใส่ ภาสมองดูหญิงสาวที่นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

"อดทนหน่อย" เสียงทุ้มบอกกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้ทำหน้าเริ่มทำหน้าเบ้เหมือนจะร้องไห้เพราะอาการแสบร้อน หลังจากที่ทายาบนมือให้หญิงสาวเรียบร้อยแล้วภาสจึงปล่อยมือบางของดาหลาให้เป็นอิสระ

"ขอบคุณค่ะ" ดาหลาเอ่ยขอบคุณเจ้านายหนุ่มเสียงเบา ใบหน้าหวานก้มลงมองพื้นโดยไม่ยอมเงยหน้ามองคนที่พึ่งทำการปฐมพยาบาลให้ตนเองเสร็จ

"กลัวฉันนักหรือไง " ท่าทางเกร็ง ๆ และถอยห่างตลอดเวลาทำให้ภาสรู้สึกหงุดหงิดโดยไม่ทราบสาเหตุที่คนตัวเล็กตรงหน้าทำท่าทางกลัวเขาทุกครั้งที่เจอกัน

"เอ่อ เปล่าค่ะหนูแค่เกรงใจคุณน่ะค่ะที่ต้องมาเสียเวลากับหนูแล้วคุณก็ยังไม่ได้รับกาแฟเลย" คนที่ถูกถามพูดออกไปตามที่คิดแม้จะจริงเพียงแค่บางส่วน เพราะความจริงตอนนี้ดาหลากลัวภาสและกลัวมากไม่ใช่แค่ใบหน้าคมที่ชอบพูดแบบดุดันที่ทำให้เธอกลัว แต่เป็นความรู้สึกบางอย่างที่ดาหลาเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าทุกครั้งที่เห็นผู้ชายคนนี้เมื่อไหร่อาการท้องไส้ปั่นป่วนมวนท้องก็ตีตื้นขึ้นมาทุกที จิตใต้สำนึกลึกๆบอกให้เธอถอยห่างเขา ยิ่งใกล้ชิดกันแบบนี้ดาหลายิ่งหายใจไม่ทั่วท้อง สิ่งที่คิดได้ตอนนี้คือต้องหาทางออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด

''ไม่กลัวแล้วทำไมไม่มองหน้า การพูดโดยไม่มองหน้าคู่สนทนามันเป็นการไม่ให้เกียรติกันรู้หรือเปล่า" ภาสเอามารยาทมาอ้างซึ่งก็ได้ผล ดาหลาเงยหน้าขึ้นมามองเขาแทบจะทันที และด้วยความที่หญิงสาวตัวเตี้ยกว่าชายหนุ่มอยู่มาก เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอย่างรวดเร็วจึงทำให้หน้าผากมน ไปชนกับปากหนาของชายหนุ่มที่ก้มมองลงมาอยู่ก่อนแล้ว

''อุ๊ย!! ขอโทษค่ะดาหลาลนลานขอโทษชายหนุ่มจนลืมคิดไปว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ หากมีใครเห็นก็คงจะมองดูเหมือนกับว่าฝ่ายชายกำลังก้มลงมาจูบหน้าผากฝ่ายหญิง ถึงแม้ภาระหน้าที่ทางสังคมที่แบกไว้จะทำให้ภายนอกของภาสดูเป็นคนเคร่งขรึมน่าเกรงขามต่อคนที่พบเห็น แต่ความเป็นธรรมชาติของผู้ชายที่ชอบล่าเหยื่อของเขายังอยู่ครบแค่ไม่มีใครรู้

"วันนี้เธอพูดขอโทษฉันกี่รอบแล้วรู้ตัวบ้างหรือเปล่า กลับไปทำงานของเธอเถอะส่วนกาแฟไม่ต้องแล้ว ''พูดจบร่างสูงก็เดินไปนั่งหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ โดยไม่เงยหน้ามองอีกคนที่อยู่ร่วมในห้องอีกเลย เมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มเริ่มสนใจเอกสารตรงหน้าโดยทำเหมือนเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดาหลาจึงถอนหายใจแล้วเดินออกจากห้องไปเงียบๆ โดยมีสายตาคมที่มองตามจนประตูบานใหญ่ปิดลงพร้อมเสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ของเจ้าของห้อง

ภาสจำเป็นต้องข่มอารมณ์ตัวเองเป็นอย่างมากเมื่ออยู่ใกล้เด็กสาวผู้ที่เข้ามาเป็นแม่บ้านคนใหม่ ชายหนุ่มยอมรับว่ากลิ่นกายสาวของดาหลาปลุกอารมณ์ดิบในตัวเขาที่ไม่เคยมีใครรู้ให้พลุ่งพล่าน ไหนจะเอวขอดพร้อมบั้นท้ายที่งอนงามพอดีที่เขาได้สัมผัสแบบไม่ตั้งใจนั้นอีก รวมถึงหน้าอกที่ดันเสื้อตัวใหญ่ออกมาท้าทายสายของผู้พบเห็นจนเขาต้องรีบบอกให้เธอไปให้ห่างตัวก่อนที่จะควบคุมตัวเองไม่ได้