ชั่งใจ ครั้งที่ 3: เด็กช่างข้างห้อง [3/2]

“มึงลองมายัดเยียดความเป็นผัวให้กูดูไอ้ไม้ จะกระทืบให้หายเป็นตุ๊ดเลย”

“ซาดิสม์แต๊ ชอบ เยี้ยะแฮ๋มลอเจ้า เยี้ยะแฮงๆ (ซาดิสม์แท้ ชอบ ทำอีกสิคะ ทำแรงๆ)” น้องมายด์ไม่สะทกสะท้านเช่นกัน ตอกกลับแล้วกัดปากประหนึ่งเซ็กซี่สุดฤทธิ์

ธารก็เลยชี้หน้าขู่พลางหัวเราะกับท่าทางนั้น สาบานเลยว่าทันทีที่ผมเห็นเสี้ยวหน้าเปื้อนรอยยิ้มของเด็กนี่ แบบว่าใจเต้นเลยอะ เป็นคนที่ยิ้มแล้วโคตรจะน่ารัก มีเสน่ห์มากๆ แต่ก็มีโม้เม้นต์แบบนั้นได้แค่แวบเดียวเท่านั้นแหละ พอจอมแก่นโพล่งขึ้นมา มันก็ทำหน้าโหดอีก

“แล้วนี่เราจะไปไหนกันต่อ กลับบ้านเลยมั้ย” ว่าแล้วก็หันไปหาโรมที่นั่งเล่นเฝือกบนแขนตัวเองอยู่ทางด้านหลัง

“ไงก็ได้ แล้วแต่ไอ้ธารมันอะ” โรมว่า ไม่ค่อยยี่หระกับคำถามของเพื่อนเท่าไหร่

จอมแก่นก็เลยหันไปทางธาร พยักหน้าให้เป็นเชิงถาม ก่อนธารจะออกปาก

“งั้นไปห้องกูก่อนแล้วกัน แล้วพวกมึงค่อยกลับบ้านกันดึกกว่านี้หน่อย ออกไปตอนนี้ เดี๋ยวไปเจอพวกมันระหว่างทางอีก”

ทุกคนตกลงรับคำทันใด ปล่อยให้ผมนั่งหน้าเหวอที่ไม่มีใครถามผมสักนิดว่าจะไปด้วยมั้ย จนผมต้องรีบออกปากเมื่อเห็นพวกมันสตาร์ทรถ

“เดี๋ยวๆ แล้วพี่เหนือล่ะครับ”

ทุกคนชะงัก หันมามองหน้าผมทันที มีแต่ธารเท่านั้นที่ว่าอย่างรำคาญ

“ถ้าไม่ไปด้วย ’จารย์ก็ลงเดินกลับไปเอง”

เอ้า! มึงพากูมา มึงจะมาปล่อยกูลงกลางทางได้ไง นี่แถวไหนก็ไม่รู้ด้วย พากูมาก็ต้องรับผิดชอบพากูไปส่งคืนที่เดิมสิวะ!

ผมตั้งท่าจะบอกอย่างนั้นแหละว่าให้พาผมไปส่งที่อู่ แต่ยังไม่ทันจะได้ส่งเสียงออกมาสักแอะ ธารก็ว่าออกมาอย่างรู้ทัน

“ถ้าจะให้ไปส่งที่เดิมล่ะก็ ฝันไปเลย ป่านนี้พวกมันยังไม่กลับหรอก โผล่หน้าไป โดนกระทืบแน่”

นั่นแหละ ผมก็เลยหุบปากฉับ เบ้ปากให้มันรัวๆ ด้วย แน่นอนว่าไม่ให้มันเห็น ถ้าเห็น รับรองว่าหันมาต่อยผมแหง

ทว่าถึงธารจะไม่เห็น แต่จอมแก่นก็เห็นเข้าอย่างจัง ก่อนจะเสนอขึ้นมา

“อาจารย์ไม่ต้องห่วงหรอกครับ แถวหอของธารมีรถรับจ้างเยอะ ทั้งสามล้อ ทั้งวินมอ’ไซค์ ไว้อาจารย์ค่อยนั่งกลับไปก็ได้”

“นั่นนะกะ อันเอาจะอี้ละเนาะเจ้าอ้ายเหนือ ไปแอ่วห้องธารกั๋น เผื่อเฮาจะได้สานสัมพันธ์อันแนบแน่นกั๋นต้วย (นั่นสิเนอะ เอาตามนี้แล้วกันนะคะพี่เหนือ ไปเที่ยวห้องธารกัน เผื่อเราจะได้สานสัมพันธ์อันแนบแน่นกันด้วย)” น้องมายด์โพล่งขึ้นผสมโรง

ได้ยินว่ามีรถรับจ้างมันก็เบาใจได้นั่นแหละว่าหาทางกลับไปเอารถที่อู่ได้ แต่ไอ้ที่เบาใจไม่ได้น่าจะเป็นอีน้องมายด์ที่เต๊าะกูไม่เลิกเนี่ย! ใครจะไปสานสัมพันธ์อันแนบแน่นกับมึง! หุ่นมึงอย่างกับนักมวย จะเอากูไปทำกระสอบทรายก็ว่ามา!

“งั้นก็ตามนี้”

ผมยังไม่ทันตอบตกลงเลย ธารก็พูดเองเออเองแล้ว ตามมาด้วยการที่ทุกคนสตาร์ทรถอีกครั้ง ผมเลยต้องเออออไปอย่างไม่มีทางเลือก

กูเลยกลายเป็นเด็กแว้นเหมือนพวกมึงโดยปริยายเลยเนี่ย

ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ ธารไม่ได้บิดซิ่งดิ่งนรกเหมือนตอนแรก ขี่มาเรื่อยๆ แต่ก็เรียกได้ว่ารถที่มันขับผ่านด่าพ่อล่อแม่ ด่าไปยันโคตรเหง้าตลอดทาง

ก็พี่แกเล่นปาดหน้าชาวบ้านเค้าซะทุกคันอย่างนั้น ใครไม่ด่าบ้างล่ะ

แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องเซอร์ไพรส์หนักกว่าฝีมือการขี่รถแบบไร้ความปลอดภัยของเด็กนี่ก็คือ หอพักที่มันมาจอดด้านหน้า ดันเป็นหอพักที่ผมอยู่

“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ น้องธารรู้เหรอครับว่าพี่เหนืออยู่ที่นี่” เรียกมันว่าน้องสักหน่อย เผื่อมันจะอ่อนโยนขึ้น

แต่ไม่... ไม่อ่อนโยนเลย เอาขาตั้งรถลงได้ก็ลุกพรึ่บโดยไม่บอกกล่าว จนผมเกือบจะไหลตกรถ

“จะไปรู้ได้ไง ผัวเมียกันหรือไงถึงต้องรู้เรื่อง’จารย์ไปทุกเรื่อง”

เอ้าไอ้นี่ ถามดีๆ ตอบกวนบาทา เดี๋ยวก็จับทำผัวจริงๆ ซะหรอก!

โอเค สติไอ้เหนือ สติ ลองพูดกับมันดีๆ ก่อน

“ก็พี่เห็นว่าเรามาที่หอพี่ถูก พี่เลยสงสัยน่ะ”

ธารกลอกตา ทำท่าไม่สนใจผม ถอดหมวกกันน็อคเต็มใบที่สวมอยู่ออกแล้วเดินเข้าไปด้านใน ปล่อยให้โรมที่เพิ่งลงจากรถจอมแก่นเป็นฝ่ายตอบ

“ไอ้ธารมันพักอยู่นี่น่ะ’จารย์”

เท่านั้นผมก็กระจ่างแจ้งจางปางเลย

ทำไมกูจะต้องแจ็คพ็อตมาอยู่หอเดียวกับมันด้วยวะ!

ร้ายกว่านั้นก็คือพอเด็กพวกนี่จอดรถเสร็จ แล้วเดินตามธารขึ้นไปยังชั้นบนซึ่งเป็นชั้นที่ธารพักอยู่ ผมก็ต้องอ้าปากค้างระลอกที่สองเมื่อเห็นว่าห้องของธารอยู่ข้างๆ ห้องผม ข้างแบบว่าติดกันเลย

ยะ...อย่าบอกนะว่าไอ้พวกขี้เหล้าที่โวยวายยันรุ่งสางเกือบทุกคืนนี่คือพวกมัน!?

พวกมันแน่นอน ไม่ต้องถามก็รู้ แค่เดินมาถึงหน้าห้องมันแล้วมองเข้าไปด้านใน ก็เห็นบรรดาขวดเหล้า เบียร์ โซดาเปล่าวางเรียงกันเป็นตับ ตัวผมชาวาบเลยทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าไอ้คนที่ขู่จะมากระซวกไส้ผมคือเด็กพวกนี้ ซึ่งผมโคตรจะมั่นใจเลยว่าไอ้คนพูดเนี่ย ต้องไม่พ้นธารแน่

“ว่าก็ว่าเต๊อะห้องอ้ายเหนือนี่อยู่จั้นไหนกาเจ้า เผื่อเวลาน้องมายด์ง่อมๆ จะได้ไปแอ่วหาพ่อง (ว่าแต่ห้องพี่เหนืออยู่ชั้นไหนเหรอคะ เผื่อเวลาน้องมายด์เหงาๆ จะได้ไปเที่ยวหาบ้าง)” จู่ๆ น้องมายด์ก็พูดขึ้นขณะที่ผมยังยืนค้างอยู่หน้าห้อง ส่วนคนอื่นๆ เดินเข้าไปข้างในกันหมดแล้ว

หาพ่องมึงสิ!

แต่ผมก็ทำได้แค่หัวเราะแห้งแล้วยกปลายนิ้วชี้ไปทางห้องด้านข้างช้าๆ

“ห้องนี้น่ะ”

สิ้นเสียง ธาร โรมกับจอมแก่นก็มองหน้าผมทันที มองน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้ที่โดนธารมองแล้วทำหน้าเหี้ยมใส่นี่มันทำให้ผมเสียวสันหลังชะมัด

“อ๋อ ไอ้เวรที่เกือบจะไปแทงไส้ไหลนั่น ที่แท้ก็เป็น’จารย์นี่เอง”

มึงก็ยังจะจำได้อีก!

แล้วก็ตามมาด้วย “รู้ตัวแล้วว่าใครกวนตีน ทีนี้ก็สบายละ จะได้จัดการง่ายๆ”

กะ...กูจะย้ายหอ!

ย้ายไม่ได้ด้วยเถอะประเด็น ทำสัญญาเช่าแล้วก็จ่ายเงินเต็มๆ ไปสองเดือนแล้วด้วย ถ้าย้ายล่ะก็ โดนที่บ้านหักค่าใช้จ่ายรายเดือนย่อยยับแน่

“แล้วนี่จะยืนอยู่หน้าห้องอีกนานมั้ย’จารย์ จะเปิดแอร์ มันร้อน” โรมร้องเรียกผม

ผมน่ะไม่อยากจะเข้าห้องพวกมันหรอก แต่พอโรมพูดเท่านั้น น้องมายด์ก็คว้าแขนผมแล้วก็พุ่งเข้าไปในห้องเลย

“อ้ายเหนือเข้ามาเลยเจ้า (พี่เหนือเข้ามาเลยค่า)”

ไม่...กูไม่เข้า...

...เข้ามาแล้ว

มายืนหัวโด่อยู่กลางห้อง ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่เงอะๆ งะๆ จนจอมแก่นที่จัดการเคลียร์พื้นที่ซึ่งมีซากสมรภูมิวงเหล้าเสร็จเดินเข้ามาถามผม

“อาจารย์กินอะไรมาหรือยังครับ ถ้าหิวก็มีมาม่านะ เดี๋ยวผมต้มน้ำร้อนให้”

“ไม่เป็นไรครับ พี่เหนือกินมาแล้ว” โกหก กินซะที่ไหน ที่โกหกก็เพราะไม่อยากให้ไอ้เด็กธารมาทวงบุญคุณทีหลังน่ะว่ามันเคยทำให้ท้องผมไม่กิ่วด้วยมาม่ากระป๋องละสิบห้าบาทของมัน ก่อนจะยิ้มให้จอมแก่นที่พยักหน้ารับ

“เอ้อ แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าอาจารย์หรอกนะ เรียกว่าพี่เหนือเถอะ มันไม่ค่อยคุ้นน่ะ พี่ก็อายุห่างจากพวกเราไม่กี่ปี เพิ่งจะยี่สิบสองเอง” แล้วผมก็แสดงความเป็นมิตรขึ้นมาอีก ที่ทำนี่ไม่ใช่ว่าอยากจะเป็นมิตรหรอก แค่รู้สึกว่าการมาอยู่ในห้องที่มีแต่เด็กช่างซึ่งผ่านการกลั่นแกล้งผมมาอย่างโชกโชนนี่มันไม่ปลอดภัยเลยสักนิด

โดยเฉพาะกับอีน้องมายด์ที่ตอนนี้ถลาเข้ามาเกาะผมเป็นตุ๊กแกแล้ว

“เมื่อใดอ้ายเหนือจะอนุญาตหื่อฮ้องว่าผัวสักเตื้อ (แล้วเมื่อไหร่พี่เหนือจะอนุญาตให้เรียกว่าคุณสามีล่ะคะ)”

ผัวหลวงมึงก็ยืนอยู่โน่นแล้ว มึงจะมาอะไรกับกูอีก! โอ้โห... ขนลุกเลย มึงนี่คงอยากจะโดนฟ้าผ่าจริงๆ แหงๆ

“อะ...เอาไว้ก่อนนะ” แต่ผมก็ทำได้ดีที่สุดแค่หัวเราะเจื่อนๆ ตอบกลับไปเท่านั้น

ดีที่น้องมายด์ผละออกจากผมไปได้เพราะโรมเรียกให้ไปช่วยถอดเสื้อช็อป ผมเลยรอดพ้นจากการถูกตอดเล็กตอดน้อยมาได้

ทว่า... พอน้องมายด์ไปช่วยโรมถอดเสื้อช็อปปุ๊บ มันดันไม่หยุดที่เสื้อช็อปซะงั้น ดันถอดเสื้อยืดตัวในออกด้วย กล้ามแน่นๆ ของเด็กหนุ่มหน้าคมก็พุ่งปะทะสายตาผมทันที หน้ามืดกว่านั้นเมื่อจอมแก่นเองก็ถอดเสื้อเช่นกัน เห็นตัวเล็กๆ อย่างนั้น ก็มีกล้ามเหมือนเด็กหนุ่มคนอื่นพอตัว แต่ที่ทำให้ผมตาแทบบอดนี่คือธารใจ หันไปมองแวบเดียว กล้ามกับนมเป็นลอนคลื่นก็แล่นปราดเข้ามาในม่านตา ทำเอาผมเกือบน้ำลายหก

“มองไร’จารย์” ธารว่าอย่างหงุดหงิดเมื่อเห็นว่าผมเอาแต่จ้อง

“ก็แบบว่า...” ขาวโบ๊ะ ขาวได้อีก หัวนมชมพูด้วย...

ผะ..ผิด! สติ ไอ้เหนือ สติ!

“แบบว่าพี่เหนือกำลังงงๆ น่ะครับว่าน้องๆ ถอดเสื้อกันทำไม”

“เหม็นเหงื่อขนาดนี้ก็จะเปลี่ยนเสื้อน่ะสิ จะให้นั่งดมกลิ่นตัวเองหรือไง” ธารตอบเสียงแข็ง แต่ก็ไม่ได้ไปหาเสื้อใหม่ใส่อย่างที่ว่า เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบถุงน้ำแข็งเทใส่กระติก คว้าเอาขวดเหล้าที่เหลืออยู่ครึ่งหนึ่งมานั่งบนพื้น ดูก็รู้เลยว่าอีกแป๊บนึงก็จะตั้งวงแน่

แล้วก็จริงเสียด้วยเมื่อโรมกับน้องมายด์เดินมานั่ง ตามด้วยจอมแก่นที่ไปค้นตู้เสื้อผ้าเพื่อน เอาเสื้อมาใส่เรียบร้อย

“แล้วอ้ายเหนือบ่ถ่ายเสื้อกาเจ้า (แล้วพี่เหนือไม่เปลี่ยนเสื้อเหรอคะ)” น้องมายด์ออกปากถามผมที่เห็นผมยืนอยู่เหมือนเดิม

ผมเลยชี้นิ้วไปยังกำแพงเป็นเชิงให้รู้ว่า... “เดี๋ยวพี่กลับไปเปลี่ยนที่ห้องได้ครับ”

“บะเอา กำอ้ายเหนือปิ๊กไป อ้ายเหนือท่าจะบ่ปิ๊กมาแฮ๋มแน่ เอาเสื้อธารไปถ่ายก็ได้เจ้า แล้วมานั่งจ๋นแก้วกั๋น (ไม่เอาอะ ถ้าพี่เหนือไป พี่เหนือก็คงจะไม่กลับมาที่นี่อีกแน่ เอาเสื้อธารไปเปลี่ยนก็ได้นะคะ แล้วก็มานั่งก๊งกัน)” ตามด้วยชวนผมกินเหล้าด้วยหน้าตาเฉย

แต่เดี๋ยวนะ... มันเพิ่งจะหัวค่ำเองนะเว้ย มึงตั้งวงกันแล้วคืออะไร!?

“แต่ว่า...พรุ่งนี้พี่เหนือมีสอน น้องมายด์กับเพื่อนๆ สนุกกันไปเถอะครับ ถ้าเมาล่ะก็แย่แน่ เดี๋ยวพี่เหนือกลับห้อง...”