ตอนที่ 9 ฉันไม่ชอบเธอ...จริงๆ นะเว้ย!? (1)

หลังจากที่ยูนะลากคีรินไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่จนสำเร็จ เธอก็พาเขากลับมาที่คอนโด

ทันทีที่ถึงห้อง ยูนะก็เดินไปวางของที่ซื้อมาในห้องครัว ส่วนคีรินทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง

“โอ๊ย… วันนี้ทั้งวัน ฉันโดนเธอลากไปนั่นมานี่จนหมดพลังแล้ว”

ยูนะเหลือบมองเขานิดหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ

“ไม่ขอบคุณฉันหน่อยเหรอ?”

“ขอบคุณ?” คีรินเลิกคิ้ว

“เธอบังคับฉันมาทั้งวันแล้วจะให้ขอบคุณเธอเนี่ยนะ?”

“ก็ฉันช่วยนายเลือกเสื้อใหม่ไง” ยูนะกอดอก

“ถ้าไม่มีฉัน นายคงซื้อเสื้อตัวใหญ่ๆ โคร่งๆ มาใส่เหมือนคนเพิ่งตื่นนอนแน่ๆ”

“หึ!” คีรินกลอกตา

“ฉันแต่งตัวยังไงมันก็เรื่องของฉันปะ?”

“นายควรจะเห็นใจฉันมะ? ฉันต้องทนมองนายทุกวันนะ”

“เธอมันจู้จี้ชะมัด!”

ยูนะหัวเราะ

“บ่นมากนัก ระวังหน้าแก่นะเว้ย”

คีรินมองเธออย่างหมั่นไส้ แต่สุดท้ายก็ถอนหายใจยอมแพ้

“เออๆ ก็ได้”

ยูนะไม่สนใจคีรินอีก ปล่อยให้เขานอนพังพาบอยู่บนโซฟา มือเรียวหยิบถุงของที่เพิ่งซื้อมา แล้วจัดแจงแยกเก็บของสดใส่ตู้เย็น เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เพราะต้องจัดเรียงสิ่งของให้พอดีกับพื้นที่จำกัด

ส่วนคีรินนอนหมดเรี่ยวแรงบนโซฟา มือยกขึ้นเสยผมอย่างลวกๆ ดวงตาคมปรือเล็กน้อยราวกับจะเผลอหลับไปเดี๋ยวนั้น แต่ก็ยังพอมีสติพอจะขยับตัวหาท่านั่งที่สบายที่สุด

คีรินเหลือบมองไปทางเธอที่ยังยุ่งอยู่กับการจัดของ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทำไมเธอถึงมีพลังเหลือล้นขนาดนี้ ในขณะที่เขาแทบจะสลบอยู่แล้ว

หลังจากจัดของเสร็จ ยูนะก็เดินมาทิ้งตัวลงบนพรมหน้าทีวี LED ก่อนจะคว้าจอยเกมขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น คีรินที่นั่งเอนหลังเล่นมือถืออยู่บนโซฟาเหลือบตามองเธอผ่านหางตา

“เล่นอะไร?” เขาถามเสียงเรียบ แต่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอมือถือ

“เกมออนไลน์ไง” ยูนะยิ้ม ก่อนจะชี้ไปที่หน้าจอ LED

“เฮลิออสออนไลน์~”

“หา?” คีรินเลิกคิ้ว

“เกมใหม่ที่แทนไทเป็นเจ้าของน่ะเหรอ?”

“ใช่เลย!” ยูนะตื่นเต้น

“เกมนี้กำลังมาแรงมาก เล่นได้หลายแพลตฟอร์ม ฉันรอเล่นมานานแล้ว!”

คีรินมองเธอที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ…แล้วอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนที่เธอพูดถึงแทนไทด้วยแววตาเป็นประกาย

เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึก…หงุดหงิด ขึ้นมา

“เห้อ…”

เขาพ่นลมหายใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา ตะแคงหันหลังให้เธอ พยายามจะไม่สนใจ

แต่…

เสียงกดปุ่มเกม เสียงหัวเราะของยูนะ เสียงที่เธอพึมพำอะไรบางอย่างขณะเล่น…

มันดึงความสนใจของเขาจนได้

“โหดจัง… บอสตัวนี้ตีแรงชะมัด”

คีรินแอบเหลือบตามอง ยูนะขมวดคิ้วเล็กน้อย ตาจ้องหน้าจอเกมแบบเอาจริงเอาจังสุดๆ

ริมฝีปากของเธอเม้มเข้าหากันนิดๆ ดูแล้ว…

น่ารักดีแฮะ—

เฮ้ย!!! เดี๋ยวๆ!!

คีรินสะบัดหัวแรงๆ

อะไรของฉันเนี่ย!? ทำไมต้องมาคิดว่ายัยนี่น่ารักด้วยฟะ!?

“เป็นอะไรของนาย?” ยูนะหันมามองเขาแวบหนึ่ง

“ทำหน้าตาเหมือนเห็นผี”

“เปล่า!” คีรินรีบตอบเร็วเกินไปจนตัวเองยังตกใจ

ยูนะเลิกคิ้ว

“จริงเรอะ? หรือว่า—”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น! เล่นเกมไปเลยไป๊!”

ยูนะหัวเราะเบาๆ

“อื้มๆ ตามใจนาย~”

เธอหันกลับไปสนใจเกมของตัวเองต่อ แต่คีรินกลับนอนไม่หลับ…

หัวใจเขายังคงเต้นเร็วจนผิดปกติทุกครั้งที่เผลอมองเธอ

ให้ตายเถอะ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?

หลังจากผ่านไปสักพัก…

“โอ๊ยยย บอสตัวนี้โหดเกินไปแล้ววว!” ยูนะร้องลั่น ก่อนจะโยนจอยเกมลงข้างๆ แล้วฟุบหน้าลงกับหมอน

“แพ้แล้วเรอะ?” คีรินถามขณะเหลือบตามองเธอ

“อือ… นี่ขนาดปาร์ตี้กับเพื่อนแล้วนะ ยังล้มมันไม่ได้เลย”

ยูนะบ่นอุบ ก่อนจะหันมามองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย

เขารู้ทันทีเลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

“อย่านะ” คีรินรีบพูดก่อนที่เธอจะเอ่ยปาก

“ช่วยฉันหน่อยน้า~” ยูนะอ้อนเสียงหวาน

“ไม่!”

“น้า~”

ยูนะทำตาใสปิ๊งๆ ดวงตากลมโตคู่สวยเปล่งประกายพราวระยับ

ทั้งเสียงและใบหน้า พลังทำลายล้างสูงสุด!

แย่แล้ว!!! รู้แล้วทำไมไอ้พี่ชายบ้านั่นถึงได้...

ไม่ได้ใจแข็งไว้เว้ย ไอ้คีริน!!!

“ไม่ต้องมาอ้อน!”

“ก็ฉันเห็นว่านายเล่นเกมเก่ง” ยูนะหรี่ตา

“ไหนๆ ก็ว่างอยู่แล้ว มาเล่นกับฉันหน่อยสิ”

“ฉันไม่ได้ว่างซะหน่อย!”

“งั้นนายกำลังทำอะไรอยู่?” ยูนะชี้ไปยังเขาที่กำลังนอนอยู่เฉยๆ บนโซฟา

“…”

เวรแล้วไง! เขาไม่มีข้ออ้าง!!!

ยูนะยิ้มมุมปากราวกับผู้ชนะ

“ว่าไงล่ะ?”

คีรินพ่นลมหายใจ ก่อนจะนั่งตัวตรงแล้วคว้าจอยเกมขึ้นมา

“เออๆ ก็ได้! เล่นก็เล่น!”

ยูนะยิ้มกว้าง ก่อนจะยื่นมือไปตบไหล่เขาเบาๆ

“แบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย~”

คีรินสะดุ้งทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘น่ารัก’

เฮ้ย! เขาเป็นผู้ชายโว้ย! ใครใช้ให้มาพูดแบบนี้กัน!?

“เธอหมายถึงอะไ—”

“เล่นเกมสิคะคุณชาย~”

ยูนะหันไปสนใจจอเกมทันที ทิ้งให้คีรินที่กำลังหน้าแดง (แบบไม่รู้ตัว) มองเธออย่างงงๆ

…

…เฮ้ย เดี๋ยวนะ

ทำไมวันนี้เขาต้องมาเจอสถานการณ์ที่ทำให้ใจเต้นรัวขนาดนี้ด้วยวะ!?

นี่มันไม่ปกติแล้วนะ!!!

⋆?° ⋆?°

หลังจากที่คีรินถูกยูนะบังคับให้เล่นเกมช่วยเธอล้มบอสสุดโหด กว่าจะผ่านไปได้ก็กินเวลาไปจนถึง หกโมงเย็น!

“ผ่านสักที!”

ยูนะโห่ร้องดีใจ ยกมือขึ้นกำหมัดเหนือศีรษะ ก่อนจะหันไปยิ้มกว้างให้คีรินที่นั่งหมดแรงอยู่ข้าง ๆ

“นายเก่งมาก!”

“เออ…” คีรินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทิ้งตัวพิงพนักโซฟาราวกับสูญเสียพลังชีวิตไปเกินครึ่ง

“นี่มันเกมหรือสงครามวะ เล่นจนเมื่อยมือไปหมด!”

เขาก้มลงมองมือของตัวเองที่ยังคงเกร็งเล็กน้อยจากการจับจอยเกมแน่นเป็นชั่วโมง ใบหน้าหล่อเหลายังดูงุนงงว่าทำไมเขาถึงยอมถูกเธอลากมาทรมานแบบนี้ได้

“ก็ฉันบอกแล้วไง ว่ามันยาก” ยูนะหัวเราะ ก่อนจะยืดแขนบิดขี้เกียจ บิดเอวไปมาให้คลายความเมื่อย

“นายไปอาบน้ำซะ เดี๋ยวฉันทำข้าวเย็นให้”

คีรินชะงัก มองเธออย่างไม่อยากเชื่อหู

“หา? เธอจะทำอาหารให้ฉันเหรอ?”

ยูนะเลิกคิ้ว

“ทำไม? มีปัญหา?”

“ก็ไม่เชิง” คีรินเบ้ปาก

“แค่แปลกใจนิดหน่อย… ปกติเธอให้ฉันกินแต่มาม่าตลอด นี่เปลี่ยนใจแล้ว?”

“ก็แค่สงสารนายนิดหน่อยน่ะ” ยูนะยักไหล่

“ถ้าปล่อยให้กินแต่มาม่า เดี๋ยวสมองฝ่อก่อนเปิดเทอมพอดี”

“แหม่...ขอบใจมากครับ~” คีรินประชด ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบผ้าขนหนู

“งั้นฉันไปอาบน้ำละกัน”

“อืม” ยูนะพยักหน้า

30 นาทีต่อมา…

เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมกับกลุ่มไอร้อนบางๆ ที่ลอยออกมาตามแรงลม คีรินเดินออกมาด้วยสภาพผมเปียกหมาดๆ ผ้าขนหนูพาดอยู่บนคอ เสื้อยืดสีขาวเรียบๆ ที่เขาสวมอยู่แนบลำตัวเล็กน้อยเพราะความชื้นของผิว

แต่ก่อนที่เขาจะได้เดินไปนั่งพัก กลิ่นหอมของอาหารก็ลอยมาแตะจมูกทันที

เขาขมวดคิ้ว สูดกลิ่นหอมๆ นั้นอีกครั้ง

...กลิ่นไข่เจียว?

คีรินเดินไปที่โต๊ะอาหารแล้วชะโงกหน้ามองดู ก่อนจะเห็นว่า อาหารเย็นวันนี้คือ… ‘ไข่เจียวหมูสับ’

“ไข่เจียวหมูสับเนี่ยนะ?”

เขาเลิกคิ้ว หันไปมองยูนะที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนออก

“ใช่ ถึงจะแค่นี้ แต่ก็อร่อยนะเฟ้ย!” ยูนะยักไหล่ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามเขา

“เหอะ เดี๋ยวก็รู้”

คีรินหยิบช้อนขึ้นมาตักข้าวเข้าปากคำแรก… แล้วเขาก็ต้อง ชะงัก

ให้ตายเถอะ…ทำไมมันอร่อยผิดปกติวะ!?

ไข่เจียวกรอบนอกนุ่มใน หมูสับถูกผสมอยู่ทั่วๆ ไม่มันเยิ้มจนเกินไป กลิ่นหอมของไข่ทอดกับซีอิ๊วขาวอ่อนๆ ลอยแตะจมูก กินคู่กับข้าวสวยร้อนๆ แล้วมันลงตัวสุดๆ แบบที่เขาไม่อยากยอมรับ

“เป็นไง?” ยูนะยักคิ้ว ยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน

คีรินกระแอมเบาๆ พยายามเก็บอาการ

“ก็…ใช้ได้”

“หืม? แปลว่าอร่อยสินะ~”

“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น”

“แต่หน้านายมันฟ้อง”

“หุบปาก แล้วกินไปเลย!” คีรินรีบก้มหน้าก้มตากินต่ออย่างไว ไม่อยากให้เธอจับได้ว่าเขาชอบอาหารฝีมือเธอจริงๆ

ยูนะหัวเราะร่วน ก่อนจะตักข้าวกินด้วยท่าทางอารมณ์ดี

⋆?° ⋆?°