Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 10 ฉันไม่ชอบเธอ...จริงๆ นะเว้ย!? (2)
หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ คีรินก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง มือหยิบมือถือขึ้นมาไถหน้าจอไปเรื่อยๆ พยายามทำตัวสบายๆ หลังจากถูกยูนะกดขี่ให้เล่นเกมช่วยเธอล้มบอสจนปวดมือ
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมกับกลุ่มไออุ่นบางๆ ที่ลอยออกมาจากด้านใน คีรินเหลือบตาขึ้นมองโดยอัตโนมัติ—ก่อนที่ร่างของยูนะจะปรากฏขึ้นตรงหน้าห้องน้ำ
…แล้วเขาก็ต้อง ชะงัก
ยูนะอยู่ในชุดนอนสบายๆ เสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นสีอ่อน ผมยาวของเธอเปียกหมาดๆ เส้นผมบางส่วนยังคงแนบไปกับลำคอและต้นแขนขาวๆ เธอกำลังใช้ผ้าขนหนูซับผมตัวเองอย่างลวกๆ ขณะเดินมาทางเขา
เขาถึงกับอ้าปากค้าง เพราะ...
…เธอไม่ได้ใส่ชั้นในนอน
เฮ้ย เดี๋ยวๆๆ !!!
ชุดนอนแบบนี้มันจะล่อแหลมไปแล้วนะ!!
เสื้อยืดของเธออาจจะโคร่งก็จริง แต่พอเธอขยับตัวแล้ว มันก็ดู… เอ่อ…
คีรินกลืนน้ำลาย เอามือเสยผมแรงๆ พยายามเคลียร์หัวตัวเอง
เวรเอ๊ย! อย่าคิดอะไรบ้าๆ เซ่!!
เขารีบเบือนหน้ากลับไปที่หน้าจอมือถือ พยายามโฟกัสกับอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ยูนะ
“นายนอนที่โซฟานะ”
เสียงของเธอดังขึ้นขณะที่ยังเช็ดผมตัวเอง
“ห๊ะ?” คีรินเลิกคิ้วขึ้นมองเธอ
“ทำไมฉันต้องนอนโซฟาด้วย?”
“ก็เตียงฉันไง” ยูนะตอบหน้าตาย
“นายเป็นผู้ชาย ก็นอนโซฟาไปดิ”
“เฮ้ย! ฉันเป็นรูมเมทไม่ใช่เรอะ แล้วอีกอย่าง ฉันก็อยู่ที่นี่มาตั้งหลายวันแล้วนะเว้ย!”
“แล้วไง? นายก็เป็นผู้ชายอยู่ดี”
คีรินอ้าปากพะงาบๆ อย่างเถียงไม่ออก กัดฟันกรอดๆ
โธ่เว้ย! ยัยนี่เอาแต่ใจเกินไปแล้ว!
เขาเหลือบมองไปที่เตียงของยูนะอย่างอดไม่ได้
เตียงขนาดคิงไซส์… กว้างพอจะนอนได้สองคนสบายๆ
“…”
“…อย่าคิดอะไรแปลกๆ ล่ะ”
เสียงของยูนะดึงเขากลับมา คีรินเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ เห็นเธอกำลังหรี่ตามองเขาอย่างจับผิด
“ฉันไม่ได้คิดอะไรซักหน่อย!” คีรินรีบปฏิเสธเสียงแข็ง แม้ว่าความจริงหัวของเขาจะคิดอะไรไปไกลแล้วก็ตาม!
ยูนะมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“ก็ดี งั้นฉันนอนละ”
เธอเดินไปที่เตียง เปิดผ้าห่มออก แต่ก่อนที่เธอจะทิ้งตัวลงนอน…
เธอก็หันกลับมามองเขาอีกครั้ง
“ฝันดีนะ”
"!!!"
คีรินสะดุ้ง เผลอกำมือถือในมือแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
…ให้ตายเถอะ…
เธอพูดแค่นี้เอง ทำไมเขาต้องรู้สึกแปลกๆ ด้วยวะ!?
หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นมาอีกแล้ว!!!
โธ่เว้ย… นี่มันเรื่องบ้าอะไรอีกเนี่ย!?
หลังจากที่ยูนะเดินเข้าห้องไปนอน คีรินก็นั่งจ้องโซฟาแข็งๆ ตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์สุดๆ
ให้ตายเถอะ! เขาเป็นคุณชายที่โตมาในบ้านหลังใหญ่ มีเตียงนุ่มๆ นอนมาตลอดชีวิต แล้วจะให้นอนโซฟาแข็งๆ เนี่ยนะ!?
เขาลองทิ้งตัวลงไปนอนแล้วขยับตัวไปมา ปรับเปลี่ยนท่าทางเพื่อหามุมที่สบายที่สุด แต่…
โซฟาแข็งชะมัด!!
แถมยังแคบจนแทบจะกลิ้งตกพื้นอีก!
…แบบนี้เขาจะนอนได้ยังไงกัน!?
คีรินกัดฟันแน่น ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน เดินตรงไปที่เตียงของยูนะทันที
“เฮ้ ยูนะ”
ยูนะที่กำลังจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มชะงัก หันไปมองเขาอย่างงุนงง
“อะไร?”
คีรินยกแขนกอดอก
“ฉันจะนอนบนเตียงด้วย”
ยูนะกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นสูง
“ห๊ะ?”
“เธอจะให้ฉันนอนบนโซฟาแข็งๆ ได้ไง? ฉันลองนอนแล้วมันปวดหลังนะเว้ย!”
ยูนะถอนหายใจ
“งอแงเป็นเด็กไปได้”
“เธอไม่เข้าใจหรอก! ฉันนอนโซฟาไม่เป็น!”
“ไม่เป็นอะไรกัน? แค่นอนเฉยๆ มันยากตรงไหน?”
“ฉันชินกับเตียงนุ่มๆ ไง!”
ยูนะมองหน้าเขาด้วยสายตาประเมินอะไรบางอย่าง ก่อนที่อยู่ๆ จะคลี่ยิ้ม…
เป็นรอยยิ้มที่โคตรจะ ชั่วร้าย!
“อ้อ…นายอยากนอนบนเตียงจริงๆ สินะ”
คีรินขมวดคิ้ว “หืม?”
“มาดิ…” ยูนะกวักมือเรียกเขา รอยยิ้มของเธอเริ่มน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ
คีรินรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ ขึ้นมา แต่เพราะความดื้อแพ่งของตัวเอง เขาก็ยังเดินเข้าไปหาเธออยู่ดี
“ถ้าอยากนอนบนเตียงจริงๆ ล่ะก็…”
ยูนะกระตุกยิ้ม ก่อนจะใช้สองมือผลักคีรินให้ล้มลงบนเตียงทันที
“เฮ้ย!!”
คีรินร้องลั่น ใจเต้นแรงสุดๆ หน้าแดงก่ำ ดวงตาคมจ้องมองเธอที่ขึ้นคร่อมตัวเขา ยูนะกำลังจ้องหน้าเขาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์สุดๆ
“อะ...อะไรของเธอเนี่ย!?” คีรินถามเสียงสั่น
“หึหึ…” ยูนะโน้มตัวลงมาใกล้ ดวงตาของเธอทอประกายซุกซน
แล้วก่อนที่คีรินจะทันได้พูดอะไรต่อ…
เธอก็ก้มลงมา 'จุ๊บ’ ปากเขาอย่างรวดเร็ว!!!
"!!!"
แสงสีทองวาบขึ้นทันที!
พรึ่บ!
ร่างสูงโปร่งของคีริน หายไปในพริบตา …
แทนที่ด้วย แมวดำตัวเล็กขนฟู ที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงแทน!!
“เมี๊ยวววววววววว!!! (แปล: เฮ้ยยยย!!! ยัยบ้าาาา!!!) ”
คีรินในร่างแมวตะโกนโวยวายเป็นภาษาของแมว แต่ยูนะกลับหัวเราะออกมาอย่างสะใจ
“หึหึ ไหนบอกอยากนอนบนเตียงไง?”
“เมี๊ยว! (แปล: ฉันหมายถึงนอนตอนเป็นคนโว้ย ไม่ใช่ตอนเป็นแมว!!!) ”
“อย่าบ่นน่า” ยูนะยิ้มขำ ก่อนจะโน้มตัวลง อุ้มแมวดำตัวฟูขึ้นแนบอกทันที
“เมี๊ยว!? (แปล: เฮ้ย! เดี๋ยว! ปล่อยนะเว้ย!) ”
คีรินดิ้นขลุกขลักเล็กน้อยตอนถูกอุ้มขึ้นมา แต่ยูนะก็ไม่ได้สนใจ เธออุ้มเขาไว้แน่น พลางจัดที่นอนด้านข้างเธอ
“ฉันยอมให้นายนอนบนเตียงด้วยแล้วกัน”
“เมี๊ยว!? (แปล: หา!? จริงดิ!?) ”
ยูนะหัวเราะเบาๆ เธออุ้มคีรินไว้แน่นขณะที่มืออีกข้างจัดที่นอนสำหรับน้องแมวไปด้วย
คีรินที่ตอนแรกตั้งใจจะดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนเธอ กลับชะงักไปเล็กน้อย
เธออุ้มเขาแนบอก…
ความอบอุ่นของเธอแผ่ซ่านมาถึงตัวเขาได้อย่างชัดเจน
…
ให้ตายเถอะ
นี่มันรู้สึก ดีเกินไปแล้ว!!
“เมี๊ยววว…~ (แปล: เอาวะ…ถือว่าชนะก็แล้วกัน)”
หางฟูๆ ของเขา ค่อยๆ เลื้อยไปพันรอบแขนของยูนะโดยไม่รู้ตัว ราวกับไม่อยากให้เธอปล่อยมือ
ยูนะเลิกคิ้วมองเขา “อ้อนเหรอ?”
“เมี๊ยว! (แปล: เปล่าสักหน่อย!!!) ”
แต่พูดไปก็เท่านั้น เพราะคีรินดันเอาหัวขนฟูๆ ของตัวเอง ซุกลงไปที่อกของเธอเบาๆ
ซุกแบบ… โคตรจะอ้อนเลย!!!
ยูนะหัวเราะ
“แหม ทีแรกยังดิ้นอยู่เลยนะ”
คีรินตัวแข็งทื่อไป
นี่เขาเผลอทำตัวเป็นแมวอ้อนเธอไปแล้วเรอะ!?
…
ไม่ๆๆๆๆ! เขาไม่ได้ตั้งใจโว้ย!!
…รึว่า…
เขาจะชอบยูนะ… จริง ๆ?
“เมี๊ยวววววววววว!!!! (แปล: ไม่จริงงงงงงงงงงง!!!) ”
คีรินตะโกนปฏิเสธตัวเองในใจสุดเสียง แต่ก็ยังเอาหัวซุกหน้าอกนุ่มนิ่มของยูนะอยู่แบบนั้น
ยูนะก้มลงมองเขาที่นอนแนบอก หางพันแขนเธอไว้แน่นอยู่ข้างๆ ด้วยรอยยิ้มขำๆ
“โอเค ฝันดีนะ 'เนโร'”
“เมี๊ยว…~ (แปล: เวรเอ๊ย… เธอมันปีศาจชัดๆ …) ”
สุดท้าย… เขาก็ต้องนอนซุกอยู่ในอ้อมกอดของเธอแบบนี้ไปตลอดทั้งคืน
…และที่สำคัญ…
เขาหลับสบายกว่าที่นอนบนโซฟาเป็นไหนๆ
⋆?° ⋆?°
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
