ตอนที่ 8 ยัยนี่...ทำฉันใจเต้นได้ยังไง!?

หลังจากลากคีรินไปซื้อของเข้าห้องจนเรียบร้อย ยูนะก็ยังไม่ยอมปล่อยเขากลับง่ายๆ

“โอเค ของที่ต้องการครบหมดแล้ว” เธอพูดขณะปิดท้ายรถเข็นซูเปอร์มาร์เก็ต

“งั้นไปอีกที่ต่อกันเถอะ”

คีรินที่กำลังจะเดินไปจ่ายเงินชะงัก ก่อนจะขมวดคิ้วหันกลับมามองเธอ

“อะไรนะ? อีกที่?”

ยูนะยิ้มเจ้าเล่ห์

“ไปเหอะน่า~”

“เดี๋ยวๆ! ฉันเหนื่อยแล้วนะเว้ย! ไหนบอกว่าจะกลับห้องไง!?"

“แป๊บเดียว~ ถือซะว่าเป็นของขวัญสำหรับแมวขยันที่ช่วยทำงานบ้านละกัน” ยูนะกระตุกยิ้ม ก่อนจะลากแขนคีรินออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตไปทันที

“เฮ้ย! ฉันเดินเองได้!”

40 นาทีต่อมา – ร้านขนมญี่ปุ่นลับๆ

คีรินกะพริบตาปริบๆ มองรอบๆ ตัวด้วยความแปลกใจ

เขาไม่เคยรู้เลยว่า กลางกรุงเทพฯ จะมีร้านขนมญี่ปุ่นที่ซ่อนตัวอยู่ในตรอกเล็กๆ แบบนี้!

ร้านนี้เป็นร้านไม้เก่าๆ ตกแต่งแบบญี่ปุ่นแท้ๆ เงียบสงบ และมีเพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้น

ยูนะเดินนำเขาเข้าไป ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะริมหน้าต่าง

“ที่นี่คือร้านขนมโมจิที่ต้องย่างเอง” ยูนะอธิบายขณะที่พนักงานนำเตาถ่านขนาดเล็กมาวางบนโต๊ะ

“เป็นร้านลับที่ไม่ค่อยมีคนรู้จัก แต่ขนมอร่อยมาก”

คีรินเลิกคิ้ว

“ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน?”

ยูนะยิ้มมุมปาก

“เพราะนายไม่ใช่สายของหวานไง~ ที่นี่เป็นร้านขวัญใจสาวๆ และโอตาคุญี่ปุ่นเท่านั้น”

“งั้นฉันไม่ควรอยู่ที่นี่สินะ?” คีรินแซะ

“ก็อาจจะ พูดมากน่า มาถึงแล้ว ก็กินซะ”

ไม่นาน พนักงานก็นำเซ็ตขนมโมจิมาวางบนโต๊ะ เป็นโมจิแผ่นขาวๆ ที่ยังไม่ได้ย่าง พร้อมซอสถั่วแดงและผงคินาโกะ (ผงถั่วเหลืองคั่ว)

“เดี๋ยวฉันทำให้ดูก่อน” ยูนะพูดขณะที่คีบแผ่นโมจิวางลงบนเตาถ่าน

คีรินนั่งมองเงียบๆ …

ไฟอ่อนๆ จากเตาทำให้โมจิเริ่มพองตัวขึ้นเล็กน้อย กลิ่นหอมของแป้งที่กำลังย่างค่อยๆ ลอยขึ้นมา ยูนะใช้ตะเกียบคีบพลิกกลับไปมาอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะนำไปจิ้มซอสถั่วแดงและส่งเข้าปาก

“อื้ม~”

ยูนะทำหน้าเคลิ้ม ก่อนจะหันมายิ้มให้คีริน

“ลองดิ อร่อยมากเลยนะ”

คีรินจ้องเธอแบบไม่เชื่อสายตา

นี่มันผู้หญิงคนเดียวกับที่แกล้งให้เขากินแต่มาม่ามาสองสามวันจริงๆ ใช่ไหม!?

“…ฉันไม่เข้าใจเธอเลยจริง ๆ”

“หืม?” ยูนะเอียงคอ

“ก็สองสามวันที่ผ่านมา เธอให้ฉันกินแต่มาม่าแทบทุกมื้อ เหมือนตั้งใจแกล้งกัน แต่จู่ๆ วันนี้ก็ดูเหมือนจะใจดีขึ้นมา…” คีรินพูดขณะคีบโมจิวางบนเตา

“เธอมีแผนอะไรอีกหรือเปล่า?”

ยูนะหัวเราะออกมา

“นายก็คิดมากไปปะ ฉันแค่เห็นนายชอบกินขนมปัง เลยคิดว่านายน่าจะชอบโมจิด้วย”

คีรินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ตามองเธอ

“อะไร?” ยูนะเลิกคิ้ว

“เปล่า…”

คีรินเบนสายตากลับไปที่เตา ค่อยๆ พลิกโมจิอย่างตั้งใจ

…

ทำไมเขารู้สึกว่า เธอใส่ใจเขามากกว่าที่เธอแสดงออกวะ?

“กินได้แล้วนะ” ยูนะพูดขณะที่จ้องโมจิของเขา

“เอาไปจิ้มซอสดิ”

คีรินพยักหน้า ก่อนจะทำตามที่เธอบอก เขาจิ้มโมจิลงไปในซอสถั่วแดง แล้วยกขึ้นมากัดคำแรก…

“โอ้โห…”

คีรินเบิกตากว้างเล็กน้อย …มันอร่อยกว่าที่เขาคิดไว้เยอะเลย!

แป้งโมจิที่ย่างจนกรอบนอกแต่นุ่มใน บวกกับรสหวานหอมของซอสถั่วแดงและกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเตาถ่าน มันเข้ากันได้ดีจนเขาเผลอเคี้ยวช้าๆ อย่างพอใจ

ยูนะยิ้ม “อร่อยใช่ม้า~”

คีรินไม่ได้ตอบอะไร แต่ยกมือขึ้นคีบโมจิอีกแผ่นมาวางบนเตาแทน

ยูนะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปจิ้มโมจิกินต่อเช่นกัน

ทั้งสองคนนั่งย่างโมจิด้วยกันอย่างเงียบๆ มีเพียงเสียงไม้ตะเกียบกระทบกันเบาๆ กับกลิ่นหอมของขนมที่ฟุ้งไปทั่วโต๊ะ

นี่เป็นครั้งแรกที่คีรินรู้สึกว่า… อยู่กับยูนะแล้วสงบแปลกๆ

เขาแอบมองเธอขณะที่เธอกำลังจิ้มซอสลงบนโมจิ ดวงตากลมโตของเธอสะท้อนแสงไฟจากเตาถ่าน ริมฝีปากเล็กๆ จิ้มลิ้มของเธอเคลื่อนไหวเบาๆ ขณะที่เธอเคี้ยวขนม

คีรินรีบเบือนหน้าหนีทันที

เฮ้ย! คิดอะไรของฉันวะ!?

ยูนะเหลือบมองเขา

“นายเป็นอะไร? ทำหน้าแปลกๆ”

“เปล่า!” คีรินตอบเร็วเกินไปจนตัวเองยังตกใจ

ยูนะหรี่ตา “หืม?…”

“ไม่มีอะไรทั้งนั้น! กินๆ ไปซะ!”

คีรินรีบยัดโมจิเข้าปากตัวเองเพื่อกลบเกลื่อน แต่ยูนะกลับยิ้มมุมปากเล็กๆ ราวกับรู้ว่าเขากำลัง ทำตัวแปลกไปจากเดิม

คีรินเริ่มรู้สึกแปลกๆ ในใจ ขณะที่อยู่กับยูนะ เขากำลังคิดว่า เขาคิดไปเอง หรือว่า...

สถานการณ์แรก: โมจิติดปาก!?

“นายกินเลอะ”

“หืม?”

คีรินขมวดคิ้ว ก่อนจะยกมือขึ้นแตะปากตัวเอง

“ตรงไหน?”

“นี่ไง” ยูนะพูดพลางขยับเข้ามาใกล้เขาโดยไม่ทันตั้งตัว

คีรินนั่งนิ่ง ลมหายใจสะดุดไปครู่หนึ่ง

ยูนะยกมือขึ้นแตะที่มุมปากของเขาเบาๆ ก่อนใช้นิ้วโป้งปาดซอสถั่วแดงออกให้

สัมผัสของเธอมันเบาจนเขาสะดุ้งเล็กน้อย

…เฮ้ย เดี๋ยวนะ! มันใกล้เกินไปแล้ว!!

“โอเค เรียบร้อย” ยูนะพูดด้วยท่าทางสบายๆ ก่อนจะนั่งกลับไปที่เดิม ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แต่คีรินกลับรู้สึกว่า…

หัวใจของเขาเต้นแรงผิดปกติ!!!

ให้ตายเถอะ…

นี่เขากำลังเขินอะไรฟะ!?

สถานการณ์ที่สอง: ลมแรง!?!

หลังจากกินโมจิเสร็จ พวกเขาก็เดินออกจากร้านขนมพร้อมกับถุงขนมโมจิที่ยูนะซื้อกลับไปกินต่อ

ระหว่างที่เดินไปตามทาง…อยู่ๆ ลมก็พัดมาแรงกว่าปกติ

วูบ!!!

“ว้าย!!”

ยูนะสะดุ้ง เพราะลมแรงจนเธอเซถลาไปข้างๆ เธอคว้าแขนคีรินไว้โดยอัตโนมัติ

คีรินที่ไม่ทันได้ตั้งตัวมาก่อน เลยเผลอยกแขนขึ้นโอบไหล่เธอไว้ เพื่อกันไม่ให้เธอล้ม

…

…

ทั้งสองคนสบตากันนิ่งงันไปชั่วขณะ

ใบหน้าของยูนะอยู่ใกล้กับหน้าอกเขามากจนเขาสัมผัสได้ถึงความอุ่นของตัวเธอ

เฮ้ย… ใกล้ไปแล้วววววว!!!!

คีรินรีบปล่อยมืออย่างรวดเร็ว

“ยัยบ้า! เดินดีๆ สิ!”

ยูนะเองก็รีบถอยออกมา ก่อนจะขยับผมที่ปลิวกระเซิงแล้วทำเป็นไม่สนใจ

“ไม่ใช่ความผิดฉันซะหน่อย ลมมันแรงเอง!”

“เธอนี่มัน…!!”

คีรินหันไปบ่นเธอเต็มที่ แต่กลับพบว่า ยูนะหน้าแดงนิดๆ

...หรือเขาคิดไปเอง?

แต่ช่างมันเถอะ เพราะเขาเองก็ดันหน้าแดงด้วยเหมือนกัน!!

ขณะกำลังเดินกลับคอนโดของยูนะ คีรินถอนหายใจยาว

จะบ้าตาย!? ทำไมวันนี้เขาต้องเจอแต่สถานการณ์อะไรแบบนี้ด้วย!?

“โอเค กลับห้องได้แล้วใช่ไหม?”

“ยัง”

“หา!?”

ยูนะหันมายิ้มให้เขา ก่อนจะดึงแขนเขาให้เดินตาม

“เราต้องไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่ให้นายด้วย!”

“หา? เดี๋ยวๆๆ ฉันยังมีชุดเก่าอยู่นะเว้ย!”

“นายจะกลับบ้านไปเอามารึไง?” ยูนะทำหน้าเบื่อหน่าย

“ตอนนายมาคอนโดฉัน นายก็โป๊แล้ว มหาลัยจะเปิดอีกสองอาทิตย์ นายจะใส่ชุดอะไรไปเรียน?”

“ไม่เห็นเป็นไรเลย!”

“งั้นนายก็กลับบ้านไป!”

“เฮ้ย! กลับไม่ได้!”

“งั้นเอาไง?” ยูนะมองหน้าเขาเอาเรื่อง

ยูนะยิ้มเจ้าเล่ห์

“ถ้านายไม่ซื้อ งั้นฉันจะเป็นคนเลือกชุดให้นายเอง ดีไหม?”

“เฮ้ย!!”

“โอเค ตกลงตามนี้ ไปซื้อกันเลย~”

“เธอไม่ได้ให้ฉันเลือกเลยนะโว้ยยย!!”

30 นาทีต่อมา – ที่ร้านขายชุดนักศึกษา

“อันนี้ดีไหม?” ยูนะชูเสื้อนักศึกษาขึ้นมาให้คีรินดู

“มันก็เหมือนกันหมดปะ?” คีรินทำหน้าเซ็ง

“ไม่เหมือนย่ะ!” ยูนะกอดอก

“นายต้องใส่ชุดที่พอดีตัว ดูดี และดูสะอาด! ไม่ใช่ใส่ตัวโคร่งๆ ดิ!”

คีรินกลอกตา “เธอเป็นแม่ฉันเหรอ!?”

“ก็เพราะนายแต่งตัวไม่เป็นไง ดีแต่ทำหน้าหล่อไปวันๆ ฉันเลยต้องช่วยดู!”

“ช่วยมากไปแล้วมั้ง!!”

ยูนะไม่สนใจคำบ่นของเขา เธอเลือกเสื้อกับกางเกงให้เสร็จสรรพ ก่อนจะผลักเขาเข้าไปในห้องลองเสื้อ

“ไปลอง!”

“เออๆ ก็ได้!”

10 นาทีต่อมา – คีรินในชุดนักศึกษาใหม่

คีรินเดินออกมาจากห้องลองเสื้อด้วยชุดใหม่หมดทั้งตัว

เสื้อเชิ้ตขาวพอดีตัว ดูดีแบบที่ยูนะบอกจริงๆ กางเกงสีดำเรียบเนี้ยบ รองเท้าหนังเงาวับ

“อืม… ไม่เลว” ยูนะกอดอกมองเขา ก่อนจะพยักหน้า

“แบบนี้แหละดี ค่อยดูเป็นคนขึ้นมาหน่อย”

คีรินยิ้มมุมปาก

“เธอชมฉันเป็นด้วย?”

“ฉันชมเสื้อต่างหาก”

"…"

ยูนะหัวเราะเบาๆ

“แต่ก็ดูดีจริงๆ นั่นล่ะ”

คีรินกะพริบตา ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหน้าแดงอีกแล้ว!

…บ้าเอ๊ย วันนี้มันอะไรกัน!?

ทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องทำให้ใจเต้นหลายรอบขนาดนี้ด้วย!?

ยูนะมองเขาอย่างขำๆ ก่อนจะยื่นมือไปดึงปกเสื้อของเขาให้เข้าที่

“โอเค เรียบร้อย จัดเสื้อให้แล้ว”

“…”

คีรินมองเธอที่กำลังยืนใกล้เขามาก…

ใกล้จนได้กลิ่นแชมพูของเธอ…

เฮ้ย…ไม่ได้การล่ะ!

เขารีบถอยหลังหนีทันที

“พอแล้ว! ฉันจะไปจ่ายเงิน!”

ยูนะหัวเราะ “แหม รีบเลยนะ~”

คีรินไม่ตอบ แต่เดินไปจ่ายเงินอย่างไว หนีความรู้สึกแปลกๆ ของตัวเองให้เร็วที่สุด!

・?・?・?・?・