ตอนที่ 7 เมื่อทาสแมวต้องไปซื้อของกับแมวที่ไม่ใช่แมว!

หลังจากคีรินถูกยูนะบังคับให้ช่วยทำงานบ้านมาทั้งวัน ตั้งแต่ล้างจาน กวาดพื้น ถูพื้น ยันพับผ้า (ซึ่งเขาดันจับกางเกงในของยูนะไปแล้ว!) ในที่สุด… ภารกิจสุดโหดก็จบลง

คีรินทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาทันที หมดแรงสุดๆ

“โอ๊ย… เหนื่อยชิบ…” เขาพึมพำ ขณะที่ยูนะเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

“โอเค ของกินหมดแล้ว”

คีรินเหลือบตาขึ้นมองเธออย่างหมดอาลัยตายอยาก

“แล้ว?”

ยูนะหันขวับมายิ้มหวาน—ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจสุด ๆ

“เราต้องไปซื้อของเข้าห้อง”

คีรินยกมือขึ้นปิดหน้า “เธอหมายถึงเธอไง…”

“ผิด!” ยูนะยื่นนิ้วมาชี้หน้าเขา

“นายก็ต้องไปด้วย!”

“ไม่เอา!”

“นายต้องไป!”

“ฉันเหนื่อย!”

“ไม่ไปก็อดข้าวนะ”

คีรินชะงัก โอ้โห นี่เธอขู่กันแบบนี้เลยเรอะ!?

เขากำลังจะอ้าปากเถียง แต่ยูนะรีบพูดดักก่อน

“ถ้านายไม่ไป งั้นฉันจะซื้อแต่ของที่ฉันชอบอย่างเดียว”

“เออ...ก็ดี จะได้ไม่ต้องหิ้วเยอะ”

ยูนะยิ้มหวาน

“อืม..ก็จริงแหละ งั้นฉันไม่ต้องซื้อนม ขนมปัง หรืออะไรที่นายกินนะ”

“เฮ้ย!!!”

คีรินรีบลุกพรวดขึ้นจากโซฟาแทบจะทันที นี่เธอ เล่นสกปรกอีกแล้วใช่ไหม!?

“ก็นายไม่ไป ก็ไม่ต้องกิน ถูกมั้ย?” ยูนะแสยะยิ้มกอดอก เลิกคิ้วมองเขาอย่างท้าทาย

คีรินจ้องเธอเขม็ง สมองคำนวณหาทางหนีทีไล่สุดฤทธิ์ แต่สุดท้าย…

“...บ้าชะมัด!”

เขาถอนหายใจอย่างหมดหนทาง ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมอย่างเซ็ง ๆ

“โอเค ไปก็ได้”

ยูนะยิ้มกว้างอย่างพอใจ “ดีมาก! งั้นไปกันเลย!”

ถึงแม้จะบ่น แต่สุดท้ายคีรินก็ต้องติดสอยห้อยตามเธอออกมาจนได้…

30 นาทีต่อมา – ที่ซูเปอร์มาร์เก็ต

ยูนะเดินนำหน้าอย่างกระฉับกระเฉง ในขณะที่คีรินเดินตามหลัง ด้วยสีหน้าของคนที่หมดอาลัยตายอยากสุดขีด

“ฉันไม่น่าเกิดมาเจอผู้หญิงแบบเธอเลยจริงๆ” เขาบ่นขณะเข็นรถเข็นตามเธอ

“นายพูดแบบนี้มาหลายรอบแล้วนะ” ยูนะหัวเราะขำ ก่อนจะหยิบของจากชั้นวางใส่รถเข็น

“เพราะมันคือเรื่องจริง!”

“โอเค วันนี้ต้องซื้ออะไรบ้างนะ…” ยูนะหยิบมือถือขึ้นมาเปิดรายการที่เธอจดไว้

“ข้าวสาร มาม่า นม ไข่ ผัก น้ำเปล่า… อ้อ แล้วก็น้ำยาซักผ้า”

คีรินกลอกตา “ทำไมฉันต้องมาซื้อของอะไรพวกนี้ด้วยเนี่ย…”

ยูนะเมินคำบ่นของเขา เดินต่อไปยังโซนขนมปัง แล้วหยิบขนมปังแผ่นสองสามห่อมาใส่ในรถเข็น

“นายเอาแบบเดิมใช่มะ?”

“เออ…”

“ดี ไม่ซื้อ”

“เฮ้ย!!!”

ยูนะหัวเราะลั่น “ล้อเล่นน่าๆ”

คีรินกลอกตา โธ่เว้ย! ทำไมเขาต้องมาตกเป็นเหยื่อของผู้หญิงคนนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีกเนี่ย!?

แต่ขณะที่เขากำลังหงุดหงิดอยู่นั้น…

เขาก็รู้สึกเหมือน มีใครบางคนจ้องเขาอยู่

คีรินเลิกคิ้ว ก่อนจะเหลือบมองไปด้านข้าง แล้วก็ต้องชะงัก…

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ อายุประมาณหกขวบ กำลัง ยืนจ้องเขาตาแป๋ว อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น

คีรินรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา เด็กนี่มองเขาทำไม!?

“…”

“…”

เด็กหญิงคนนั้นยังคงจ้องเขาตาแป๋ว ก่อนจะกระตุกแขนเสื้อแม่ของตัวเองที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วพูดเสียงดังฟังชัด…

“แม่ขา~ พี่คนนั้นหล่อมากเลย~”

“!!!”

คีรินสำลักอากาศทันที ยูนะที่ยืนอยู่ไม่ไกลหันมามองทันที

แม่ของเด็กสาวหัวเราะขำ ก่อนจะยิ้มแห้งๆ ให้คีริน

“ขอโทษด้วยนะคะ ลูกสาวฉันพูดตรงไปหน่อย”

“เอ่อ…” คีรินยังช็อกอยู่ ก่อนจะพยายามยิ้มเจื่อนๆ

“ไม่เป็นไรครับ…”

แต่เด็กสาวยังคงจ้องเขาด้วยสายตาเป็นประกาย

“พี่ชายมีแฟนหรือยังคะ!?”

“!!!”

ยูนะที่ได้ยินถึงกับ ขำก๊ากกลางซูเปอร์มาร์เก็ต

“ฮ่าๆๆๆๆ!!!”

คีรินหันไปถลึงตาใส่เธอ “เธอขำอะไร!?”

ยูนะหัวเราะจนตัวงอ

“โอ๊ยๆๆ ขอโทษๆ แต่หน้านายนี่มันแบบ… โอ๊ย ฮ่าๆๆๆ!!!”

คีรินอยากจะมุดพื้นหนีไปซะตอนนี้เลย!

แต่ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไร เด็กน้อยก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“งั้นพี่ชายเป็นแฟนกับพี่สาวคนนี้เหรอคะ?”

“!!!”

คราวนี้ทั้งคีรินและยูนะชะงักไปพร้อมกัน ก่อนจะรีบหันไปมองเด็กหญิงตัวจิ๋วที่ตอนนี้กำลังจ้องพวกเขาด้วยสายตา ใสซื่อสุดๆ

“ไม่ใช่!!” ทั้งคู่ตอบแทบจะพร้อมกัน!!!

คราวนี้กลายเป็นแม่ของเด็กหัวเราะขำ ก่อนจะจูงลูกสาวเดินจากไป ทิ้งให้คีรินกับยูนะยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น

คีรินหันไปมองยูนะช้าๆ

“ให้ตายเถอะ…ทำไมทุกวันนี้ฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้วะ?”

ยูนะยังคงกลั้นขำ “นายมันเป็นแมวที่หล่อเกินไปไง~”

คีรินถึงกับเบ้ปาก

“นี่เธอแซะฉันเหรอ?”

“เปล่าน้า~” ยูนะลากเสียงยาว พร้อมรอยยิ้มกวนๆ

“ฉันไม่เชื่อ”

ยูนะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาเปิดอะไรบางอย่าง แล้วไถหน้าจอไปมา

“นายดูเองสิ เวบไซต์จัดอันดับหนุ่มหล่อของมหา’ลัย นายได้อันดับสองเลยน้า~”

เธอแกล้งทำหน้าเข้ม แล้วพลิกหน้าจอไปให้คีรินดู

“ไหน?” คีรินรีบคว้ามือถือไปดู แล้วตาโตเมื่อเห็นหน้าตัวเองอยู่ในอันดับสองของเว็บ

“เฮ้ย!?” เขาเบิกตากว้าง

“นี่มันเว็บอะไรวะเนี่ย!?”

“เป็นเว็บที่มีแต่สาวๆ เข้าไปโหวตจ้า~” ยูนะพูดพลางดึงมือถือคืน

คีรินพ่นลมหายใจออกมา

“แล้วเธอเข้าไปโหวตให้ใคร? อย่าบอกนะว่า โหวตให้ฉัน?”

ยูนะกลอกตาแรงๆ “ตลกละ ใครจะไปโหวตนายกัน”

คีรินหรี่ตามองเธอ

“หืม? แล้วเธอโหวตให้ใครล่ะ?”

ยูนะยิ้มกว้าง ก่อนจะยื่นมือถือรูปของชายหนุ่มคนหนึ่งให้ดู

“ฉันโหวตให้พี่แทนไทไง! หนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของไทระ อินโนเวชั่น~”

คีรินขมวดคิ้ว ก่อนจะมองไปที่หน้าจอมือถือของยูนะ

ชายหนุ่มในรูปเป็นคนที่เขาเคยเห็นผ่านๆ ในข่าวเกี่ยวกับธุรกิจ ‘แทนไท ไทระ คณิณัตต์’ เจ้าของบริษัทเกมยักษ์ใหญ่เมกาเบิร์ธ สตูดิโอ และยังเป็นโปรแกรมเมอร์อัจฉริยะที่เพิ่งเปิดตัวเกมใหม่ เฮลิออสออนไลน์ที่โด่งดังสุดๆ

ยูนะถือมือถือแนบอก ดวงตาเธอเป็นประกายระยิบระยับจนคีรินถึงกับอึ้ง

“พี่เขาทั้งหล่อ ทั้งเท่ เล่นบาสก็เก่ง เล่นเกมก็เทพ อาทิตย์ที่แล้วพี่เขาเพิ่งเปิดตัวเกมใหม่ ‘เฮลิออสออนไลน์’ ไม่กี่วัน เกมก็ดังเป็นพลุแตกไปแล้ว!”

ระหว่างที่เธอพูดถึงแทนไท คีรินก็รู้สึก หงุดหงิด ขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล

…ยัยนี่ชอบแทนไทขนาดนั้นเลยหรือไง!?

เฮ้ย เดี๋ยวๆ คีริน! คิดอะไรของนายวะ!?

เขาสะบัดหัวเบาๆ ไล่ความคิดประหลาดๆ ออกไป แต่ยูนะที่กำลังเห่อแทนไทอยู่ไม่ได้สังเกตอาการแปลกๆ ของเขาเลย

“อ้อ!” ยูนะหันกลับมายิ้มกว้าง

“แต่นายไม่ต้องอิจฉาพี่เขาหรอกนะ”

คีรินขมวดคิ้วแน่น “อะไร? ใครอิจฉา?”

ยูนะยิ้มเจ้าเล่ห์

“ดูนี่สิ นายได้ อันดับหนึ่งของเว็บนี้ เลยนะ~”

เธอพลิกมือถือมาให้เขาดูอีกครั้ง คราวนี้คีรินมองตัวเองที่อยู่ในอันดับหนึ่งของเว็บ แล้วรู้สึกภูมิใจขึ้นมาเล็กๆ

“เฮ้ย จริงดิ!?”

เขาเลื่อนดูคะแนนโหวตที่สูงลิบ แล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก

“แน่นอนอยู่แล้ว! ก็ฉันมันหล่อ—”

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ ยูนะก็หัวเราะก๊ากออกมา แล้วพูดขึ้น

“อ๋อ…นั่นมัน เว็บจัดอันดับ ‘ผู้ชายปากหมาที่สุดในมหา’ ลัย’ ไงล่ะ”

"!!!??"

คีรินอ้าปากค้าง หน้าเหวอสุดขีด

ยูนะหัวเราะลั่น ก่อนจะยัดมือถือคืนกระเป๋า แล้วเดินฮัมเพลงเบาๆ ไปเลือกของต่ออย่างอารมณ์ดี

คีรินยังคงช็อกค้าง…

ปากหมาอันดับหนึ่งเนี่ยนะ!!!

ให้ตายเถอะ!

นี่เขาควรจะภูมิใจ หรือร้องไห้ดีวะเนี่ย!?

เขากลอกตาแรงๆ ก่อนจะเดินตามเธอไป พลางหยิบของที่ตัวเองชอบใส่ในรถเข็นต่อ

…แต่ว่า…

อยู่ดีๆ หัวใจของเขาก็เต้นแปลกๆ ขึ้นมาซะงั้น…

・❥・・❥・・❥・・❥・