ตอนที่ 6 ภารกิจลับ! ทาสแมว vs วิศวะปากหมา!

เช้าวันรุ่งขึ้น…

คีรินค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ รู้สึกถึงสัมผัสอุ่นๆ และกลิ่นหอมอ่อนๆ รอบตัว…

เขาขยับตัวนิดหน่อย รู้สึกว่าตัวเองยังอยู่ในที่นอนที่นุ่มสบาย

แปลกแฮะ… ทำไมเตียงมันรู้สึกอุ่นจัง?

…

เดี๋ยวนะ

เตียง??

คีรินสะดุ้งสุดตัว ทันทีที่รู้ตัวว่าเมื่อคืนเขาหลับไปในอ้อมกอดของยูนะ!

“เฮ้ย!!!”

แมวดำตัวดีดิ้นพราดๆ แล้วพุ่งลงจากเตียงด้วยความเร็วที่สุดในชีวิต หางตั้งชี้โด่!

ยูนะที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมา มองเขาด้วยสีหน้ามึนๆ ก่อนจะอ้าปากหาวแล้วบิดขี้เกียจ

“ทำไมต้องเสียงดังแต่เช้าวะ…”

คีรินที่ตอนนี้อยู่ในร่างแมว ยืนอ้าปากพะงาบๆ มองเธอด้วยความอับอายและไม่อยากเชื่อชีวิตตัวเอง

เมื่อคืน… เขานอนซุกในอ้อมกอดเธอทั้งคืนเลยเหรอ!?

ให้ตายเถอะ!!!

ยูนะที่ยังอยู่ในสภาพงัวเงีย ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าผู้ชายในร่างแมวตรงหน้า กำลังมีวิกฤติศีลธรรมกับตัวเอง

เธอลุกขึ้นบิดขี้เกียจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้เจ้าแมวตัวดำที่ยังยืนตัวแข็งอยู่

“เช้าแล้วนะ นายต้องทำงานบ้านแล้วล่ะ”

คีรินสะดุ้ง หูของเขากระตุกแรง ๆ ก่อนจะหันขวับไปจ้องเธอ

“เมี๊ยว!?” (แปล: อะไรนะ!?)

ยูนะยิ้มเจ้าเล่ห์

“เมื่อวานเราตกลงกันแล้วไง ถ้านายจะอยู่ที่นี่ นายต้องช่วยงานบ้าน!”

คีรินกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะก้าวถอยหลัง

เขาเป็นลูกมหาเศรษฐีเชียวนะ!

ไม่เคยต้องทำงานบ้านเองเลยสักครั้ง!

แต่ยูนะไม่เปิดโอกาสให้เขาปฏิเสธ

“เริ่มจากล้างจานก่อนเลยละกัน”

“เมี๊ยว!! (แปล: เดี๋ยว! ฉันไม่มีมือ! ฉันเป็นแมวอยู่นะเว้ย!!) ”

“งั้นก็คืนร่างเป็นคนสิ” ยูนะหรี่ตา

“ไม่งั้น...ก็ใช้ปากจับฟองน้ำไปแล้วกัน”

“เมี้ยวววว!! (แปล: เธอมันปีศาจ!!!) ”

❁——————————❁

ภารกิจแรก: ล้างจาน… เริ่มต้น!

คีรินที่คืนร่างเป็นมนุษย์อย่างเสียไม่ได้ ยืนอยู่หน้าซิงค์ล้างจานในครัว สวมผ้ากันเปื้อนลายแมวที่ยูนะยัดใส่เขา

“ให้ตายเถอะ…” คีรินบ่นเบาๆ ขณะคว้าฟองน้ำขึ้นมาขัดถ้วย

“นี่ฉันเป็นเจ้าชายตกอับหรือไงวะ!?”

ยูนะยืนกอดอกพิงกรอบประตู มองเขาทำงานอย่างสบายใจ

“อ้อ ลืมบอกไป ถ้าล้างไม่สะอาด ฉันให้ล้างใหม่หมดเลยนะ~”

คีรินจ้องเธออย่างไม่อยากจะเชื่อ

เธอเป็นผู้หญิงหรือจอมมารกันแน่!?

・❥・・❥・・❥・・❥・

ภารกิจถัดไป… กวาดห้อง!

หลังจากที่ถูกบังคับให้ล้างจานจนมือเปื่อย คีรินก็โดนยัดไม้กวาดใส่มือทันที

“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ทำให้สุดไปเลยละกัน” ยูนะยิ้มหวาน แต่แววตาโคตรจะร้ายกาจ

คีรินยืนมองไม้กวาดในมือ… ก่อนจะพ่นลมหายใจ

“เออ! ทำก็ทำ!”

ยูนะลอบหัวเราะในลำคอ เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า นายวิศวะปากหมาแบบคีริน จะยอมมาทำงานบ้านแบบนี้

แต่เธอก็ไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นหรอกนะ

“ดีมาก เอ้า นายทำไป ฉันจะไปนั่งเล่นเกมนะ”

“เฮ้ยยย!!!”

1 ชั่วโมงต่อมา…

คีรินทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยท่าทีหมดอาลัยตายอยาก เขาเพิ่งผ่านภารกิจสุดโหดของทาสแมวมาอย่างสมบูรณ์

ล้างจาน ✔

กวาดห้อง ✔

ถูพื้น ✔

“พอใจยัง?” เขาหันไปมองยูนะที่กำลังนั่งเล่นเกมบนคอมของเธอ

ยูนะหันมามองเขา ก่อนจะส่งยิ้มกวน ๆ ให้

“อืม~ ถือว่าผ่านนะ”

“ดี…” คีรินหลับตาลง วันนี้เหนื่อยยิ่งกว่าสอบไฟนอลอีกให้ตายเถอะ!

ยูนะหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น

“เอาน่า ถือซะว่าเป็นการฝึกตัวเองก็แล้วกัน นายไม่เคยทำงานบ้านเลยไม่ใช่เหรอ?”

คีรินเบ้ปาก “ก็ใช่…”

“เห็นมั้ยล่ะ อยู่กับฉัน นายได้สกิลเพิ่มเพียบเลยนะ”

“สกิลเป็นทาสงั้นสิ…”

ยูนะหัวเราะอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปที่ครัว

“งั้นฉันจะให้รางวัลนายละกัน”

คีรินหันไปมองเธอด้วยสายตาไม่ไว้ใจ

“รางวัล?”

ไม่นาน ยูนะก็กลับออกมา พร้อมถาดที่วางขนมปังปิ้งราดน้ำผึ้งกับนมอุ่นๆ

“เอ้า” เธอวางมันลงตรงหน้าเขา

“ของตอบแทนสำหรับแรงงานในวันนี้”

คีรินกระพริบตาปริบๆ มองขนมปังปิ้งตรงหน้า

…มันหอมมาก

ท้องเขาเริ่มร้องขึ้นมาเบาๆ

ยูนะยิ้ม

“ฉันไม่ได้ใส่ยาพิษหรอกน่ะ กินดิ”

คีรินชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคว้าขนมปังขึ้นมากัดคำโต

อร่อย…

เขาเผลอยิ้มออกมานิดๆ โดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหันไปมองยูนะที่กำลังจิบกาแฟอยู่ข้างๆ

“ก็ดี...ไม่ได้แย่เท่าไหร่หรอกนะ…”

ยูนะเหล่มองเขา “อะไรนะ?”

คีรินรีบทำเป็นไม่สนใจ “เปล่าๆ กินต่อดีกว่า”

ยูนะหัวเราะเบาๆ แล้วพึมพำกับตัวเอง

“แค่พูดตรงๆ ว่าชอบก็ได้แล้ว…”

คีรินหันขวับไปมองเธอ “เธอว่าอะไรนะ?”

“เปล๊าาา~”

ยูนะหัวเราะขำ ขณะที่คีรินจ้องเธออย่างไม่ไว้ใจ

…

ให้ตายเถอะ

ชีวิตของเขา มันเปลี่ยนไปตั้งแต่เจอผู้หญิงคนนี้จริงๆ นั่นแหละ…

・❥・・❥・・❥・・❥・

เช้าวันถัดไป…

“เฮ้ย! พอแล้ว! พอก่อน!!”

เสียงโวยวายของคีรินดังลั่นไปทั่วห้อง ขณะที่เขายืนถูพื้นอยู่กลางห้องนั่งเล่น พร้อมกับแมวหุ่นยนต์ทำความสะอาดที่ยูนะเปิดให้วิ่งไล่เขา

“ก็นายบอกให้ฉันช่วยทำความสะอาดไง” ยูนะยืนกอดอก ยิ้มขำๆ มองเขาจากโซฟา

“ฉันก็ช่วยให้มันง่ายขึ้นไงล่ะ”

“ช่วยบ้าอะไร! ไอ้หุ่นนี่มันดูดฉันเข้าไปทั้งตัวแล้วโว้ย!!”

คีรินกระโดดหลบไปรอบห้อง ขณะที่เจ้า ‘หุ่นยนต์ดูดฝุ่นสุดล้ำ’ ไล่จี้ติดเขาแบบไม่มีเว้นช่องว่าง!

ยูนะกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น

“โธ่...มันก็แค่หุ่นดูดฝุ่น มันไม่กินนายหรอกน่า!”

“เออ! แต่ขามันอัดฉันไปหลายทีแล้วนะ!!”

เขากระโดดขึ้นไปนั่งบนโซฟาทันที หอบหายใจเหมือนเพิ่งผ่านสนามรบมา ส่วนยูนะก็ขำจนแทบจะลงไปกลิ้งกับพื้น (˶ˆᗜˆ˵)

“ให้ตายเถอะ!” คีรินบ่นพร้อมกับยกเท้าขึ้นมาดู

“ฉันไม่เคยทำงานบ้านเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน!”

“ก็แหงล่ะ” ยูนะยักไหล่

“คุณชายลูกเศรษฐีอย่างนายเคยทำอะไรแบบนี้ซะที่ไหนล่ะ”

“ฉันว่า ฉันควรได้เงินเดือนด้วยซ้ำ”

“อ้อเหรอ” ยูนะหรี่ตา

“แล้วเมื่อวานใครกินมาม่ากับขนมปังปิ้งที่ฉันทำไว้จนหมดกันนะ?”

คีรินเบ้ปาก ยู่หน้า

“…”

…ให้ตายเถอะ นี่มันชีวิตแบบไหนกันวะ!?

30 นาทีต่อมา…

หลังจากรอดชีวิตจาก ‘หุ่นยนต์ดูดฝุ่นมรณะ’ คีรินก็ถูกยูนะบังคับให้ช่วยพับผ้า

“โอเค เราต้องแบ่งหน้าที่” ยูนะพูดขณะยกตะกร้าผ้าขึ้นมา

“ฉันจะพับเสื้อพวกนี้ ส่วนนายช่วยพับผ้าเช็ดตัวก็แล้วกัน”

“ได้… นี่แหละงานที่พอจะทำได้” คีรินพยักหน้า เห็นด้วยว่าอย่างน้อยมันก็ดีกว่าการไล่หนีหุ่นยนต์เมื่อกี้

แต่แล้ว…

เขาก็หยิบผ้าผืนหนึ่งขึ้นมา… ก่อนจะชะงัก

“เดี๋ยวนะ…”

คิ้วของเขากระตุก ก่อนจะหันไปมองยูนะช้า ๆ

“นี่มัน กางเกงใน ของเธอใช่มั้ย?”

ยูนะที่กำลังพับเสื้ออยู่ ชะงัก ก่อนจะหันไปมอง…

คีรินกำลังถือกางเกงในลูกไม้สีดำของเธออยู่ในมือ!!!

ยูนะหน้าแดงวาบก่อนจะกระโดดพรวดเข้าไปแย่ง

“เฮ้ย!!! วางลงเดี๋ยวนี้นะ!!!”

“เธอเอามันมาปนกับผ้าเช็ดตัวทำไมเล่า!?” คีรินร้องลั่น พยายามยื่นมันคืนให้เธอ แต่ยูนะกลับไม่กล้าจับ!!

“ไอ้บ้า!! ก็วางลงสิ!!!”

“เธอก็เอาไปสิ!!!”

“นายถืออยู่ไม่ใช่เหรอ!!?”

“เอ้า ก็เพราะเธอโยนมานี่หว่า!!!”

ทั้งสองคนตะโกนใส่กันไปมา สุดท้ายคีรินตัดสินใจ โยนมันกลับลงไปในตะกร้า ก่อนจะถอยหลังออกมาทันที

ยูนะรีบคว้ามันขึ้นมา หน้าขึ้นสีแดงจัดก่อนจะซุกไว้ข้างหลัง

“โอ๊ยยยย!!!” คีรินร้องลั่น

“นี่มันเช้าประสาอะไรวะเนี่ย!?”

ยูนะเองก็อยากจะบ้าตาย

“แล้วใครใช้ให้นายมาจับของฉันฟะ!!?”

“เธอเป็นคนโยนมันใส่ฉันก่อนเองไม่ใช่เรอะ!!”

ยูนะเอามือกุมขมับ ขณะที่คีรินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ

ให้ตายเถอะ… นี่มันบ้าน่าขายหน้าสุดๆ เลยเว้ย!!!

หลังจากเหตุการณ์สุดช็อกผ่านไป…

คีรินทิ้งตัวลงบนโซฟา ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หมดแรงสุดๆ

ยูนะเองก็ถอนหายใจ หน้าเธอยังแดงอยู่เล็กน้อย

“โอเค…” เธอพยายามตั้งสติ

“คิดซะว่าเมื่อกี้ไม่เคยเกิดขึ้นละกัน…”

คีรินพยักหน้าเร็วๆ “เห็นด้วย”

ทั้งคู่เงียบกันไปพักหนึ่ง ก่อนที่อยู่ๆ จะสบตากัน แล้ว…

“….”

“…”

แล้วก็หลุดขำออกมาพร้อมกัน!!!

“ฮ่าๆๆๆๆๆ!!”

“โอ๊ย… ให้ตายเถอะ!” ยูนะหัวเราะจนตัวงอ

“วันนี้มันอะไรกันเนี่ย!”

“ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน!” คีรินหัวเราะตาม ก่อนจะเอนตัวไปพิงพนักโซฟา

บรรยากาศตึงเครียดเมื่อกี้หายไปหมด เหลือเพียงเสียงหัวเราะที่ดังสะท้อนอยู่ในห้อง

…และเป็นครั้งแรกที่คีรินรู้สึกว่า

อยู่ที่นี่… ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่นะ

•——————•°•✿•°•——————•