ตอนที่ 8 เปิดตัว ‘เมีย’...เอ๊ย! ‘แฟน’ มาเฟีย!!!

ฉันแทบจะเป็นลมคาแขนเรย์จิอยู่แล้ว!!! ?

ไม่ใช่แค่เพราะไอ้มาเฟียบ้านี่มัน ‘คลั่งรัก’ แบบไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหม…

แต่เพราะตอนนี้…

ฉันกำลังจะถูกเปิดตัวเป็น ‘แฟน’ ของเขาต่อหน้าแก๊งมาเฟียทั้งหมด!!!!! ?

งานเลี้ยงของแก๊งคุโรซาวะ

ในห้องจัดเลี้ยงสุดหรูที่เต็มไปด้วยเหล่ามาเฟียระดับสูงที่แต่งตัวเนี๊ยบชนิดที่ฉันไม่กล้าหายใจแรง…

โคมไฟแชนเดอเลียระยิบระยับ ตกกระทบกับคริสตัลบนโต๊ะอาหาร บรรยากาศทั้งหรูหราและเต็มไปด้วยแรงกดดัน ราวกับฉันกำลังยืนอยู่ท่ามกลางฝูงหมาป่าที่พร้อมจะขย้ำทุกเมื่อ

และที่สำคัญ…

ฉันกำลังยืนจับมืออยู่กับ ‘หัวหน้าแก๊ง’ ที่โคตรจะอันตราย!!!!

“ขอแนะนำให้ทุกคนรู้จัก…”

เสียงทุ้มต่ำของเรย์จิดังขึ้น พร้อมกับดวงตาคมกริบที่กวาดมองไปทั่วทั้งห้อง ออร่าเจ้าพ่อมาเฟียระดับสูงแผ่กระจายไปทั่วจนทุกคนต้องเงียบกริบ

ฉันรู้สึกถึงแรงกดดันจากมือที่จับฉันไว้…

เรย์จิกระชับมือฉันแน่นขึ้น ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“นี่คือแฟนของฉัน—”

“แค่แฟนเหรอครับ นายท่าน?”

!!!??? ???

เสียงกวนๆ ดังขึ้นจากมุมห้อง ฉันหันไปมองก็เห็นว่าเป็นไอ้คินที่ยืนกอดอกยิ้มกริ่มอยู่!!!

“หืม?” เรย์จิเบือนสายตาไปมองคินที่ยังคงทำหน้ากวนประสาท

“ผมนึกว่าท่านจะแนะนำเธอว่าเป็น ‘เมีย’ ซะอีก”

คินพูดเสียงเรียบ...แต่น้ำเสียงแม่งโคตรกวนตีน!!!

“เห็นหวงขนาดนั้น”

พรืดดดดด!!!!!!!

ฉันแทบพ่นเลือดออกมา!

ไอ้บ้าาาาา!!! พูดอะไรออกมาฟะ!!!!

“เหอะ!” ฉันหันไปแยกเขี้ยวใส่คินทันที

“อย่ามากวนตีนฉันนะเว้ย!!”

“หืม?”

คินยิ้มกวนๆ พลางดันกรอบแว่นขึ้นเบาๆ (โอ๊ย! ฉันอยากจะปาแก้วไวน์ใส่หมอนี่!!!)

“ผมแค่พูดตามความจริง”

“ไอ้—!”

หมับ!

มือของเรย์จิกระชับแน่นขึ้นราวกับจะห้ามฉันไว้

“ฉันก็อยากจะแนะนำแบบนั้นอยู่หรอกนะ”

“!!??”

ฉันหันขวับไปมองหน้าเขาทันที

เฮ้ยๆๆๆ! ไอ้บ้านี่มันคิดอะไรอยู่ฟะ!!

ฉันยังคงช็อกสุดขีด หลังจากที่เรย์จิพูดประโยคทำลายระบบประสาทฉันไปเมื่อกี้!!!

“แต่กลัวว่าเธอจะเขินจนหนีไปก่อน” เรย์จิพูดต่อด้วยสีหน้าโคตรจริงจัง

“......”

ไม่ใช่ ‘กลัว’ แล้วโว้ยยย!!! ฉันอยากหนีจริงๆ แล้วววว!!!!

และก่อนที่ฉันจะทำอะไรได้—

“โฮ่ง!!” ?

เสียงเห่าของไทกะดังขึ้นทันที พร้อมกับที่มันเดินมาหยุดอยู่ข้างฉัน

…เอ่อ ไม่สิ มันเดินตามติดฉันแทบจะเงาตามตัวเลยต่างหาก!!!

ฉันหันไปมอง ก่อนจะเห็นเจ้าหมาตัวแสบยืนตัวตรง ดวงตาจ้องเขม็งไปทั่วงานราวกับกำลังประกาศว่า ‘เจ้าของข้าอยู่ตรงนี้!!!’

“เห้ยๆๆ! แล้วไอ้หมานี่มันเข้ามาในงานได้ไงฟะ!?” ฉันสะดุ้งเฮือก

“มันตามเธอมาเอง”

เรย์จิตอบหน้าตาย ราวกับเป็นเรื่องธรรมดาสุดๆ (เฮ้ย! นี่มันงานเลี้ยงมาเฟียนะเว้ย! ไม่ใช่งานโชว์สุนัข!!!)

“แต่นี่งานเลี้ยงนะเว้ย!!”

“แล้วไง?”

“ก็… มันควรอยู่ข้างนอกไม่ใช่เหรอ!?”

ฉันหันไปมองไทกะ ที่ตอนนี้กำลังนั่งลงข้างๆ ฉันอย่างสงบเสงี่ยม …แต่ตาของมันกลับจ้องคนรอบๆ ตัวฉันแบบพร้อมจะขย้ำสุดๆ!!!

โอ๊ยยย!! หมานี่มันคิดว่าฉันเป็นเจ้าของจริงๆ ไปแล้วใช่ไหมฟะ!!!

ฉันกำลังจะหันไปอ้อนวอน (?) ให้เรย์จิเอาหมานรกนี่ออกไปข้างนอกสักที แต่แล้ว—

“ฉันให้มันอยู่ข้างใน… เพราะมันต้องคอยดูแลเธอ”

เสียงเรียบๆ ของเรย์จิดังขึ้น น้ำเสียงนิ่งสนิท แต่กลับแฝงความอันตรายแปลกๆ

ฉันรู้สึกเหมือนอุณหภูมิในห้องลดลงไป 5 องศาในทันที!!!

“……”

“และถ้าใครคิดจะเข้าใกล้เธอโดยไม่ได้รับอนุญาต…”

“……”

“ฉันจะปล่อยมันกัด”

“!!!!!!!!!!”

เฮ้ยยย!!! ไอ้บ้านี่มันเอาหมามาขู่คนทั้งงานเลยเรอะ!!!

ฉันหันไปมองไทกะด้วยความสิ้นหวัง และแน่นอน…

มันกระดิกหางเบาๆ แต่ตาของมันยังคงจ้องแขกในงานเหมือนจะบอกว่า…

‘ใครแตะเจ้าของข้า = ข้าจะงับ!!!’ ?

ฉันแทบจะกรีดร้องออกมา โอ๊ยยย!!! ฉันไม่ต้องการบอดี้การ์ดเป็นหมาาาาา!!!!

“โอ๊ยยย! ไอ้หมาบ้า! เลิกทำตัวเหมือนเป็นบอดี้การ์ดฉันได้แล้ววว!!”

ไทกะกระดิกหาง แต่ยังคงทำหน้าเหมือนบอดี้การ์ดสุดเท่ของฉันต่อไป

…และที่แย่ที่สุดคือ—

“หึ…”

เสียงหัวเราะเบาๆ ของเรย์จิดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากของเขาที่โคตรจะเจ้าเล่ห์!!!

ให้ตายเถอะ!!!

ทั้งเจ้านายทั้งหมามันคลั่งรักขนาดนี้

ฉันจะหนีไปไหนได้อีกกกกก!!!

ขณะที่ฉันกำลัง วุ่นวายกับไอ้หมาไทกะ ที่ทำตัวเป็นบอดี้การ์ดเกินเบอร์…

ฉันก็เหลือบไปเห็นภาพที่ทำให้ฉันต้องหันขวับ!!!

“เฮ้ย! พวกแกสองคนยืนทำอะไรฟะ!?”

ฉันอ้าปากค้าง เมื่อเห็นคินกับอัยย์กำลังยืนจ้องหน้ากันเงียบๆ!!!

“…”

“……”

ความเงียบแปลกๆ ปกคลุมระหว่างสองคนนี้

บรรยากาศรอบข้างราวกับตกอยู่ในมิติส่วนตัว เหมือนพวกเขากำลังคุยกันผ่านจิตวิญญาณ (?) โดยไม่ต้องใช้คำพูด!!!

“ฉันแค่แปลกใจ”

เสียงเรียบๆ ของคินดังขึ้นก่อน

“แปลกใจอะไรอีกล่ะ?”

อัยย์ขมวดคิ้ว ใบหน้ายังคงมีท่าทางหงุดหงิดตามสไตล์เธอ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความสงสัย

“เธอสวยกว่าที่ฉันคิด”

“พรืดดดด!!!”

เฮ้ยๆๆๆ!!! ทำไมไอ้คินมันพูดเหมือนพวกพระเอกซีรีส์วะ!!!

“ปกติฉันไม่ค่อยเห็นเธอแต่งตัวจัดเต็มแบบนี้”

คินยิ้มบางๆ สายตาที่มองอัยย์เหมือนกำลังสำรวจรายละเอียดของเธออย่างตั้งใจ…

โอ๊ยยย!!! หมอนี่มันพูดจริงหรือกวนประสาทฟะเนี่ย!!!

อัยย์สะดุ้งไปเสี้ยววินาที…

ก่อนจะรีบสะบัดหน้าหนี แต่ว่า… แก้มของเธอแดงแปร๊ดเป็นมะเขือเทศไปแล้ว!!!!

“หุบปากไปเลย!”

“หืม… เขินเหรอ?”

เสียงของคินเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์!!!

“ฉันไม่เขินเว้ย!!!”

“หึ…”

และในจังหวะนั้นเอง—

คินโน้มตัวเข้าไปใกล้อัยย์… ใกล้มากจนแทบจะกระซิบข้างหูเธอ!!!

“เขินจริงๆ แหละ ดูก็รู้”

“!!!!!!”

อัยย์ชะงักตัวแข็งเป็นหิน ใบหน้าที่แดงอยู่แล้ว กลายเป็นระเบิดสีแดงเข้มระดับแม็กซ์!!!

เฮ้ยยย!!! ทำไมฉันรู้สึกว่าอัยย์กำลังจะต่อยคินฟะ!!?

อัยย์กะพริบตาถี่ๆ เหมือนกำลังประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตตัวเอง…

ก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าพรืดออกมา อย่างคนที่กำลังหนีความจริงสุดชีวิต!!!

“เหอะ!”

“ฉันแค่รำคาญนายเฉยๆ!”

“แล้วทำไมหน้าแดง?”

คินยังคงยิ้มกวนๆ หน้าตายสุดๆ

“เพราะอากาศร้อนเฟ้ย!!”

“แอร์ในนี้ 20 องศา”

“ไอ้—!!!” ?

โอ๊ยยยย!!! ไอ้สองคนนี้มันกัดกันน่ารักเกินไปแล้วววว!!!

ฉันที่ยังมึนกับเหตุการณ์ระหว่าง ‘ไอ้หมานรกไทกะ’ กับ ‘คู่กัดสุดฟิน’ อย่างคินกับอัยย์

ก็รู้สึกได้ว่า…

เรย์จิกำลังจ้องฉันอยู่

ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก รู้สึกได้ถึงแรงกดดันล่องหนที่หนักขึ้นเรื่อยๆ

ฉันค่อยๆ หันไปมองเขาช้าๆ …

…และก็พบว่า เขายืนอยู่ใกล้กว่าที่คิด ดวงตาคมสีนิลกำลังจ้องฉัน แบบโคตรจริงจัง!!!

“…อะไรฟะ?”

ฉันถามอย่างระแวงสุดๆ (เฮ้ย! อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้มั้ยวะ!!!)

เรย์จิไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่จ้องฉันนิ่งๆ

สายตาอ่านไม่ออกแบบนั้น ทำให้ฉันเริ่มลนลานขึ้นมาแปลกๆ!!!

“…ฉันดีใจนะ”

“หา?”

“ที่เธอยอมมา”

“!!!!”

ฉันสะดุ้งเฮือก— หัวใจเต้นกระตุกวูบอย่างไม่มีเหตุผล!!!

เขายังคงจ้องฉันนิ่งๆ ไม่กะพริบตา ราวกับต้องการให้คำพูดของเขาฝังลึกเข้าไปในใจฉัน

“ฉันนึกว่าเธอจะหาทางหนีไปซะก่อน”

น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่ฟังดูโคตรลึกซึ้ง...

ฉันรีบสะบัดหน้าหนี พยายามจะไม่ให้ตัวเองเผลอไหลไปกับคำพูดของหมอนี่อีกแล้ว!!!

“ฉันก็อยากหนีอยู่หรอก!” ฉันเบะปาก ก่อนจะทำหน้ามุ่ยสุดชีวิต

“แต่ติดที่ว่าฉันไม่มีทางรอดจากนายไง!”

ฉันพูดไปกอดอกไป โอ๊ย! คนบ้าอะไรคลั่งรักขนาดนี้ฟะ!!!

“ดีแล้ว”

เรย์จิพูดเสียงเรียบ

ก่อนที่ฉันจะตั้งตัวได้—

เขาโน้มตัวลงมาใกล้… ใกล้มาก… ใกล้จนฉันได้กลิ่นน้ำหอมโทนเย็นเฉียบจากตัวเขา!!!

เฮ้ยๆ ๆ!!! ใกล้ไปแล้วโว้ยยย!!!

…และก่อนที่ฉันจะกระโดดหนี—

ริมฝีปากของเขาก็กระซิบที่ข้างหูฉัน

“เพราะฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่”

“!!!!!!!!!!!”

โลกทั้งใบของฉันสั่นสะเทือนเป็นริกเตอร์ 9.5!!!

หัวใจฉันแทบหยุดเต้น ใบหน้าร้อนฉ่าราวกับถูกไฟเผา!!!

ฉันรีบดีดตัวออกห่างสุดแรง!!!

เฮ้ยยย!!! มาเฟียบ้านี่มันคลั่งรักเกินไปแล้วววว!!!