ตอนที่ 7 งานเลี้ยงมาเฟียสุดหรู...กับแฟนมาเฟียสุดสวย!!!

เวลา 19:00 น. - งานเลี้ยงมาเฟียที่ไม่ได้มาเล่นๆ

ฉันนั่งตัวเกร็งสุดชีวิตอยู่ใน รถหรูคันใหญ่ ที่กำลังพาฉันไปยังสถานที่จัดงานเลี้ยงของแก๊งคุโรซาวะ มือกำกระโปรงแน่นหัวใจกระหน่ำเต้นรัวราวกับกำลังจะเข้าสู่สนามรบ!

“โอ๊ยยย! ฉันตื่นเต้นจนจะเป็นลมแล้วเว้ย!!”

ฉันหันไป กรีดร้องใส่อัยย์ที่นั่งข้างๆ

เฮ้ย! ฉันเป็นเด็กเนิร์ดที่วันๆ เอาแต่เล่นเกมนะเว้ย!

ไม่เคยต้องไปออกงานใหญ่ขนาดนี้มาก่อน!!

นี่มันหนังมาเฟียชัดๆ!!!

“อย่ามาทำเป็นเขินน่า~” อัยย์หัวเราะพลางสะกิดฉันเบาๆ

“แกก็ดูสวยเริ่ดสุดๆ ไปเลยนะมินาเอะ!”

ฉันก้มลงมองตัวเอง เดรสสีดำเข้ารูปที่อัยย์เลือกให้มันโคตรจะหรู ผ้าซาตินเนื้อดีแนบไปกับรูปร่างของฉันอย่างพอดีเป๊ะ เว้าหลังต่ำโชว์แผ่นหลังเนียนนิดๆ ให้ดูเซ็กซี่เบาๆ แต่ยังคงความหรูหรา

เส้นผมที่ปกติยุ่งเหยิงเพราะติดเกมทั้งคืน ตอนนี้ถูกเซ็ตเป็นลอนสวยเรียบหรู คลอเคลียไหล่บาง ต่างหูเพชรระยิบระยับเข้ากับสร้อยเส้นบางที่ช่วยขับให้ลำคอดูโดดเด่นยิ่งขึ้น

...ให้ตายเถอะ! นี่ฉันเองจริงๆ เรอะ!?

ฉันกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่—

“เอาล่ะ…”

เสียงเรียบนิ่งของคินที่นั่งเบาะหน้าดังขึ้น ก่อนที่เขาจะปรายตามองฉันผ่านกระจกมองหลัง

“ถึงแล้ว”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองออกไปทางหน้าต่าง…

...แล้วแทบหายใจไม่ออกกับภาพตรงหน้า

“คฤหาสน์มาเฟีย!!!”

ตึกสุดหรูขนาดใหญ่โตตระหง่านอยู่ตรงหน้า ประดับไฟระยิบระยับราวกับฉากในหนังฮอลลีวูด ถนนทางเข้างานมีรถหรูจอดเรียงกันเป็นแถว บรรยากาศมันโคตรหนังมาเฟียเต็มขั้น!!!

“เห้ยยย!! นี่มันงานเลี้ยงหรือ ‘ประชุมเจ้าพ่อมาเฟีย’ ฟะ!!?”อัยย์กระซิบถามฉัน

“ฉันก็ไม่รู้เว้ย!!”

แค่กวาดตามอง ฉันก็เห็น ผู้ชายในชุดสูทดำ เดินกันให้ควั่ก ลูกน้องมาเฟียเดินกันขวักไขว่ บอดี้การ์ดยืนเรียงรายเป็นแนวระเบียบ แค่เผลอขยับตัวผิดจังหวะ ฉันก็รู้สึกเหมือนจะโดนเลเซอร์สแกนจับผิดแล้ว!!!

และแล้ว…

“มิสเตอร์เรย์จิ คุโรซาวะ มาแล้วครับ!”

เสียงประกาศดังก้องไปทั่วงาน ฉันหันขวับไปมองทันที

…และภาพที่ฉันเห็นก็ทำให้ฉันเผลอกลั้นหายใจ

เรย์จิ คุโรซาวะ กำลังเดินเข้ามาหาฉัน

พระเจ้า…

เขาอยู่ใน สูทสีดำสุดหรู เนี๊ยบเป๊ะไร้ที่ติ เสื้อเชิ้ตด้านในปลดกระดุมเม็ดบนเผยให้เห็นลำคอแกร่งเล็กน้อย เพิ่มความลุ่มลึกอันตราย เรือนร่างสูงสง่าแผ่รังสีอำนาจออกมาจนทุกคนรอบข้างต้องเงียบกริบ

ทุกย่างก้าวของเขาสงบนิ่ง แต่ทรงพลัง ไม่ต่างจากราชาที่กำลังก้าวเข้าสู่สนามรบ

หล่อชิบหาย!!

หล่อวัวตายควายล้ม!!

มาเฟียบ้าอะไร หล่อขนาดนี้วะ!!!

ฉันยังคงช็อกอยู่กับความหล่อระดับทำลายล้างของเขา…

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันชะงักไม่ใช่แค่ความหล่อของเขา…

…มันคือสายตาที่เขามองฉันต่างหาก!!!

“……”

เรย์จิหยุดยืนตรงหน้าฉัน…

ดวงตาสีดำสนิทคมกริบของเขาจับจ้องฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับกำลังจดจำทุกดีเทลของฉันในชุดนี้

บรรยากาศรอบตัวเงียบลงราวกับทั้งโลกถูกสโลว์โมชั่น…

ฉันไม่เคยเห็นเขามองฉันแบบนี้มาก่อน…

...เขามองฉันด้วยสายตาที่ลึกซึ้งและอันตราย ราวกับนักล่าที่กำลังจับจ้องเหยื่อของตัวเอง

หัวใจฉันกระตุกวูบ!!!

“……มินาเอะ”

เสียงของเขาเบาแผ่ว แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโลกกำลังสั่นสะเทือน

“หะ…หา?” ฉันเริ่มทำตัวไม่ถูก

“เธอ…”

เรย์จิเบือนหน้าหนีเล็กน้อย ริมฝีปากเขาเม้มแน่น สีหน้าเหมือนกำลังพยายามควบคุมอะไรบางอย่าง

“…สวยมาก”

“!!?!?”

ฉันสะดุ้งเฮือกทันที เฮ้ย! ไอ้บ้านี่มันพูดอะไรออกมาฟะ!!?

“กะ…ก็แค่แต่งตัวนิดหน่อยเอง!” ฉันรีบพูดกลบเกลื่อน

“มันก็ต้องดูดีกว่าปกติอยู่แล้ว!”

“ไม่ใช่” เรย์จิส่ายหน้านิดๆ ก่อนจะโน้มตัวมากระซิบข้างหูฉัน

“เธอ…สวยจนฉันอยากจับเธอเก็บไว้ดูคนเดียว”

“!!!!!!!!!!”

เสียงหัวใจฉันเต้นแรงแทบจะหลุดออกจากอก!!

หูฉันอื้อไปหมด!!!

แก้มฉันร้อนฉ่าทันที!!!

โอ๊ยยย!! ใครก็ได้ช่วยฉันที!!!

แต่ก่อนที่ฉันจะเป็นลมเพราะความขรึมๆ โหดๆ คลั่งรักของไอ้มาเฟียบ้านี่…

“อ๊ะ! คุณคินมากับสาวงามนี่นา!”

เสียงประกาศจากใครสักคนในงานดังขึ้น—

ฉันกับเรย์จิ หันไปมองพร้อมกันอย่างอัตโนมัติ

…และฉันก็ต้องอึ้งอีกครั้ง!!!

เพราะ—

‘คิน’ กำลังยืนมอง ‘อัยย์’ ด้วยสายตาอึ้งสุดชีวิต!!!

เฮ้ย!?!? นี่ฉันกำลังเห็นอะไรอยู่ฟะ!?

“…”

“……”

“อะไรของนายฟะ!?” อัยย์ขมวดคิ้ว จ้องมองคินด้วยสายตาไม่ไว้ใจสุดชีวิต

“หืม…”

คินกระแอมเบาๆ ก่อนจะยกมือดันกรอบแว่นขึ้นอย่างเชื่องช้า (เฮ้ยๆๆ! ทำไมจู่ๆ หมอนี่ถึงดูเกร็งๆ วะ!?)

“ฉันแค่… แปลกใจ”

“แปลกใจอะไร?”

“เธอสวยกว่าที่คิด”

“เฮ้ยยยย!!!”

ฉันแทบขำกลิ้งเมื่อเห็นอัยย์หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศไปแล้ว!!! เห้ยๆๆ! หมอนี่มันพูดอะไรออกมาฟะ!!!?

อัยย์เด้งตัวแทบจะกระโดดถอยหลัง สายตาสับสนระคนตกใจสุดขีด ก่อนจะรีบกอดอกแล้วกระทืบเท้าใส่พื้นปั้กๆ!!

“หุบปากไปเลย!!”

เสียงเธอแผดลั่นจนฉันแทบสะดุ้ง

“อย่ามาทำเป็นปากหวาน!”

“ฉันพูดจริง”

คินยิ้มบางๆ …

รอยยิ้มที่ทำให้อัยย์หน้าแดงยิ่งกว่าเดิม!!!

โอ๊ยยยย!!! ฉันจะตายเพราะความเขินแทนเพื่อนแล้วเว้ยยย!!!

ในขณะที่ฉันกำลังสับสนกับความคลั่งรัก (?) ของทุกคนรอบตัว…

“โฮ่ง!!”

“เฮ้ย!!” ฉันสะดุ้งสุดตัว

“เสียงอะไรฟะ!?”

“ไทกะ”

เสียงเรียบๆ ของเรย์จิดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะเห็นเจ้าหมาชิบะอินุตัวแสบพุ่งตรงมาทางฉันเต็มสปีด!!!

“เห้ย!! มันอยู่ที่นี่ได้ไง!?” ฉันเบิกตากว้างสุดขีด!!!

“มันตามฉันมา” เรย์จิยักไหล่อย่างไม่เดือดร้อนสักนิด

“ไทกะมันเลือกเจ้าของเองน่ะ”

“หา!? แล้วฉันไปเป็นเจ้าของมันตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ!?”

หมับ!!!

ยังไม่ทันที่ฉันจะประมวลผลอะไรได้ เจ้าหมาตัวแสบก็กระโดดพรวดเข้ามาซุกอยู่ที่ขาฉัน ก่อนจะทำหน้าฟินสุดๆ ✨

“ไอ้หมาบ้า!!! ทำไมแกติดฉันนักวะ!!!”

ฉันพยายามสะบัดมันออก แต่หมานรกนี่ดันเบียดตัวเข้ามาแนบกว่าเดิม แถมทำหน้าโคตรพอใจเหมือนจะประกาศให้โลกรู้ว่า ‘ฉันเลือกเธอแล้ว’ (?)

“หึ…”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น ฉันเงยหน้าขึ้นมอง… และก็ต้องสะดุ้งหนักกว่าเดิม!!!

เรย์จิกำลังจ้องฉันอยู่ แต่ที่แย่ที่สุดคือ… เขาดูพอใจสุดๆ!!!

“มันก็เหมือนฉันนั่นแหละ”

“…”

เดี๋ยววว!!!

“เฮ้ย!! นายพูดอะไรออกมาฟะ!!” ฉันเถียงกลับไปทันที แต่หน้าแม่งร้อนฉ่า!!!

เรย์จิไม่ได้ตอบอะไร…

เขาเพียงแค่ยิ้มนิดๆ ก่อนจะโน้มตัวลงมาจับมือฉันไว้แน่น!!!

“มินาเอะ”

“หะ…หา?” ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก… มือที่ถูกกุมไว้ร้อนฉ่าจนแทบระเบิด!!!

เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้… ดวงตาคมสีนิลจับจ้องฉันแน่วแน่

“จับมือฉันไว้ให้แน่น…”

“!!???”

“เพราะคืนนี้… เธอจะเป็น ‘ราชินีของฉัน’ ตลอดทั้งงาน”

“!!!!!!”

บึ้มมมมมมมมมมมม เสียงในสมองฉันระเบิดเรียบร้อย

โอ๊ยยยย!!! ฉันจะตายแล้วโว้ยยย!!!